Więzień Labiryntu - James Dashner

ven_detta

Noo, niezła teoria z tego wyszła, ale właśnie coś takiego mi chodzi po głowie Very Happy

Agnnes

Na ten guzik to akurat nawet ja wpadłam, dużo wcześniej, bo tak mi nie pasował do reszty słów Very Happy

No ale z tymi zmechanizowanymi ślimakami na karku na pewno nie było łatwo myśleć.

Silje

O boże jakie ciekawe te Wasze spoilery i spiskowe teorie!!! Very Happy

Ja na razie krótko krótko, bo spać mi się chcę.
Bardzo, bardzo, bardzo podobał mi się "Więzień labiryntu". Kurde!!!! Zaczęłam go czytać dzisiaj i nie wstałam z dupą ani na chwilę, dopóki nie skończyłam. A czytałam wolną metodą, więc zajęło mi to sporo czasu. Ta książka jest genialna! Nie sposób się od niej oderwać, a na dodatek każdy rozdział kończy się w tak zaskakującym momencie, że NIE DA się nie przeczytać następnego. I tak dalej, i tak dalej... Uwielbiam to uczucie!
I ta niezaspokojona, nagląca potrzeba, żeby NATYCHMIAST dowiedzieć się o co w tym wszystkim chodzi! Było mi bardzo ciężko i wiele wysiłku wymagało ode mnie to, żeby nie zajrzeć do koniec. Cieszę się, że sporo się pod koniec wyjaśniło, bo nie wiem co bym zrobiła, gdyby rozwiązanie miało nadejść dopiero w tomie trzecim...

Porównania... Igrzysk tu nie za wiele, jedynie motyw dzieci się powtarza, ale w Igrzyskach była bardziej rozbudowana ideologia (chociaż być może w tej serii w tomie drugim też będzie coś takiego). Więzień to dla mnie połączenie GONE (to wszystko o czym już pisałyście, a najbardziej ta niezwykła atmosfera tajemniczości, że kompletnie nie wiadomo o co chodzi) z... Lasem Zębów i Rąk! Czemu nikt wcześniej nie zauważył tego podobieństwa? Motyw labiryntu i czających się w nim potworów, a także bezpiecznej enklawy wewnątrz jest bardzo podobny! I jeszcze motyw Ziemi po zagładzie. Sama jednak nie wiem co podobało mi się najbardziej. Wszystkie 4 serie uważam za BARDZO udane i stoją u mnie mniej więcej na podobnym poziomie. Ja tęż uważam Igrzyska za ambitniejsze, ale Las, czy Więzień zdobywają u mnie dużo punktów tym, że trzymają w napięciu, a to sobie bardzo cenię w książkach. Very Happy

A co do tych dziwnych powiedzonek... W końcu do końca nie zostało wytłumaczone, czemu oni tak mówią, nie? Sad

A moje ulubione to "zawrzyj twarzostan". Very Happy

Ciągle będę tak teraz mówiła! Very Happy

Najbardziej mnie poruszyło to o czym Ven wspomniała, że

MUlka

Agnnes

TheKathy

A mnie książka się średnio podobała.

W zakończeniu miałam wrażenie jakby autor na siłę chciał wprowadzić patos i tak samo jakby próbował nas zmusić do płaczu we wiadomo jakim fragmencie. Ogólnie nie mogłam się wczuć w tę książkę, a główny bohater trochę mnie denerwował.

Spodobał mi się za to sam pomysł labiryntu oraz umiejętności telepatyczne bohaterów. Lekko wstrząsnęła mną scena z Benem A z bohaterów moją ulubioną postacią pozostała Teresa.
Czytając, nasuwały mi się podobieństwa do gone (wiadomo-dzieci, bez dorosłych, odgrodzone od świata), ale w mojej opinii labirynt przy gone wypada naprawdę marnie. Tu nie czułam tych emocji, sympatii z bohaterami, momentów grozy. A jeśli chodzi o Igrzyska śmierci, to nie mam porównania, bo ich nie czytałam (jeszcze).

Książka nie jest zła, podczas czytania były nawet momenty, że wciągała, jednak do moich ulubionych nie należy. Chętnie sięgnę po drugą część, ale tylko jeżeli będzie w bibliotece, bo na pewno jej nie kupię.

Moja ocena 6,5/10

ven_detta

TheKathy, mi też ta scena nie do końca podeszła, ale podejrzewam, że miała właśnie takie wrażenie, a tak naprawdę ma drugie dno. Chyba, że to tylko moja paranoja Wink

Silje, cieszę się, że tak bardzo spodobał Ci się "Więzień" Very Happy

Miałam tak samo, że nie mogłam go odłożyć, dopóki nie skończę! A to wszystko właśnie przez te zakończenia rozdziałów - nie dało się po nich nie zacząć kolejnego Very Happy

Albo w ogóle, ostatnie zdania rozdziałów zazwyczaj były takimi "bombami", że po jakimś czasie musiałam zakrywać je ręką, żeby nie zerkać i nie popsuć sobie zabawy, jak byłam już na tych stronach xD A to było takie kuszące Razz

Co do porównania do "Lasu zębów i rąk" nie mogę się wypowiedzieć, bo jeszcze go nie przeczytałam Razz

Wiem, wiem, nie wiem na co jeszcze czekam Very Happy

Ale skoro zauważyłaś podobieństwa do "Więźnia" to tym bardziej nie mogę się doczekać, kiedy przeczytam "Las..." Very Happy

Mam nadzieję, że z drugą częścią nie będzie już takich opóźnień, bo będę cierpieć Razz

MUlka

taka ciekawostka dla tych co już przeczytali ... króciutki flashbackowy prequel do trylogii zatytułowany "Thomas’s First Memory Of The Flare" czyli "Pierwsze wspomnienie Thomasa o Pożodze" - został oznaczony jako #1,5 Wink

... występują Thomas i co ciekawe jego rodzice !
do przeczytania [link widoczny dla zalogowanych] ... jesli ktoś chce w wolnej chwili mogę przetłumaczyć, ale myślę, że tekst jest prosty Smile

no i krótki Wink

tombraiderka009

Ale jaja z tym prequelem.! Very Happy

Fajnie, że James tak wymyślił, żeby napisać, co się z Thomasem wcześniej działo. Chętnie przeczytam. Wink

Agnnes

Hmm, ale to jest takie zupełnie dodatkowe czy pojawi się w kolejnej części? Bo szczerze mówiąc nie ogarniam wyrażenia "flashbackowy prequel" Very Happy

A co do fragmentu faktycznie nie trudny do zrozumienia. Ciekawe czy to rzeczywiście prawdziwe wspomnienie czy jakoś specjalnie wyrwane z kontekstu, bo po tych ludziach wszystkiego można się spodziewać.

MUlka

Tirindeth

No to ja dodam swoje trzy grosze, albo grosik, bo nie wiem, co napisać. Ogólnie powiem tylko WOW!!! Po prostu ta książka mnie powaliła. Jest niesamowita. Kocham Minho, jest boski *_* W pewnym momencie chodziła mi taka myśl po głowie, że jak Minho zginie to się nieźle wkurzę (pominę te gorsze słowa Razz

Oczywiście na końcu się popłakałam - wiecie kiedy. No i opis drugiej częsci mnie wmurował totalnie, a jeszcze przed nim epilog. czytam i takie WTF?! Dashner umie zaskakiwać, oj umie, no i nie boi się makabry, a to naprawdę super. Mogę tę ksiązkę porównać bardziej do Otchłani Smitha, niż co Igrzysk, ale odczucia są jak najbardziej pozytywne. Nie mogę się doczekać marca, czuję że kontynuacja będzie po prostu mega *_* No a póki co muszę ochłonąć - wczoraj późno skończyłam czytać i zakochałam się po prostu *_* Niedługo napiszę recenzję ;]

zaszumiał_wiatr

Skończyłam dziś "Więźnia Labiryntu" i jedynie co mogę powiedzieć, to WOW Smile

Książka jest niesamowita! Już dawno nie czytałam tak trzymającej w napięciu powieści. Właściwie każdy wątek krył w sobie tajemnicę lub drugie dno, z niecierpliwością wraz z bohaterami odkrywałam sekrety Labiryntu, a dziwne poszlaki tylko zwiększały moją ciekawość. Zakończenie jest genialne, pan Dashner zastosował jeden z moich ulubionych chwytów zarówno w książkach, jak i w filmach - wywrócił prawie wszystko, czego się dowiedział czytelnik do góry nogami i postawił mnóstwo kolejnych zagadek. Po przeczytaniu epilogu, odłożyłam książkę i zaczęłam krążyć po pokoju, przez minutę nie mogłam się uspokoić, byłam taka rozemocjonowana Very Happy

Dawno nie czułam takiej radości z przeczytania książki, która naprawdę mnie wciągnęła.

Bardzo podobała mi się społeczność Streferów, w ogóle fakt, że byli tam sami chłopcy był taką nowością, która przypadła mi do gustu. Moim ulubionym bohaterem jest Newt, naprawdę go polubiłam Very Happy

Ale Minho i Thomas też są ok. I te przekleństwa, do tej pory mnie śmieszą. Nawet zauważyłam, że tak się przyzwyczaiłam do ich języka, że chętnie sama bym go używała, gdyby tylko moi znajomi go znali Wink

Jeszcze tylko wspomnę o porównaniach. Szczerze powiedziawszy moim pierwszym skojarzeniem z "Więźniem..." były jednak Igrzyska Śmierci. Żukolce, które na bieżąco dostarczały Stwórcom wiadomości o chłopcach były jak kamery transmitujące Głodowe Igrzyska, w ogóle sam zamysł wysłania dzieci na "doświadczenie", chęć wyłonienia z nich najmądrzejszego i najsilniejszego, nadzorowanie i obserwowanie ich poczynań. I ta brutalność, na którą byli skazani.
Ale oczywiście nie mogę nie wspomnieć o GONE, bo tu rzeczywiście także można dostrzec pewne podobieństwa, ale jak dla mnie były one raczej odległe. Dzieci pozostawione same sobie i brak wiedzy, co się właściwie dzieje. Ale mimo wszystko WL to jak najbardziej odmienna i dosyć oryginalna powieść, zwłaszcza zakończenie jest zaskakujące(to był dla mnie szok, uwielbiam takie zabiegi Wink

) i rozpoczyna nowy, ciekawy wątek.
Z niecierpliwością czekam na drugą część, która zapowiada się bardzo obiecująco. Z całego serca polecam WL, na mnie zrobił bardzo pozytywne wrażenie i trafia do grona moich ulubionych serii Wink

Elen

Także czytałam jakis czas temu "więźnia labiryntu" i uważam, że jest swietny ! Tak wciąga, tyle wątpliwości zostaje i jeszcze ten epilog, ja juz myslałam, że to koniec, się wszystko wyjaśniło, są bezpieczni a tutaj... Very Happy

A co do śmierci Chuck'a to myślę, że zrobili to po to, żeby jeszcze bardziej zniechęcić dzieciaki do DRESZCZU, bo przeciez one nie wiedzą, że to oni nim są i żeby robili to co każą jako walkę ze złym DRESZCZEM, który ich uwięził w labiryncie, poddawał eksperymentom i pozwolił zamordowac niewinnego chłopca. Myślę, że Sam będzie chciał się zemścić i będzie bardziej skłonny przez to do współpracy.
A jeśli chodzi o Grupę B, to myślę, że to nie ci co zostali w labiryncie, tylko jacyś inni, może w innym miejscu, a teraz DRESZCZ chce zamienic ich miejscami i Grupa B będzie w labiryncie, a Sam i reszta tam gdzie oni wcześniej. Albo może ich połączą i będą razem zupełnie gdzie indziej... Tyle tych pytan bez odpowiedzi Very Happy

Jeszcze ta Teresa mi się taka podejrzana wydała, tajemnicza i trochę dziwna, cały czas podejrzewałam, że ona w końcu zrobi coś strasznego, taka dziewczynka z telewizora Very Happy

przejmowała mnie grozą, ciekawa jestem, o co z nia chodzi. Nie wiem czemu, ale nie wierzę w jej dobre intencje

Isztar

„Zanurkuj w tej mętnej otchłani i wydobądź coś więcej.”
W listopadzie miała miejsce niezwykła premiera. Otóż nakładem wydawnictwa Papierowy Księżyc ukazał się „Więzień Labiryntu”, a na portalach literackich zawrzało. Można było znaleźć mnóstwo recenzji, w których zachwycano się książką, chwalono autora i jego dzieło, niezliczoną ilość razy porównywano je do „Igrzysk Śmierci”. Jako cel postawiłam sobie zapoznanie się z utworem i stwierdzenie, czy faktycznie lektura jest tak wybitna. I mimo, że oczekiwania miałam niezwykle wygórowane - nie zawiodłam się.

Od samego początku powieści zostajemy wrzuceni w wir wydarzeń. Świat poznajemy oczami Thomasa, który zostaje zesłany do tajemniczej Strefy – jest to ogromny teren otoczony wysokimi murami, za którymi kryje się Labirynt. Chłopak nie pamięta niczego prócz swego imienia. Otoczony zostaje przez kilkunastu chłopców mniej więcej w jego wieku, którzy tak jak on nie wiedzą, kto i w jakim celu zesłał ich w to miejsce. Nikt nie załamuje jednak rąk, starają się znaleźć wyjście z przerażającego labiryntu. Nie jest to jednak łatwe, gdyż w środku czeka na nich ogromne niebezpieczeństwo. Lecz gdy następnego dnia po przybyciu Thomasa, po raz pierwszy zostaje dostarczona dziewczyna, przynosząc tajemniczą wiadomość, wszyscy zdają sobie sprawę z tego, że nic nie będzie już takie, jak do tej pory.

„Dziwne jest tak samo dobre, jak każde inne określenie.”
Bohaterowie mimo, że bardzo młodzi wykazują się nie lada odpowiedzialnością i zorganizowaniem. Determinacja i odwaga pchają ich cały czas do przodu, wszystko co robią ma swój cel, którym jest przeżycie w Strefie oraz wyjście z labiryntu. Każda z postaci jest jak najbardziej realna, łatwo odczytać targające nimi emocje, a trzeba przyznać, że jest ich sporo. Począwszy od strachu, paniki i rozpaczy, poprzez niepewność i ciekawość, aż po radość i ulgę. Dzięki narracji prowadzonej przez głównego bohatera, czytelnik także ma możliwość odczuwać wszystkie te emocje. Nie brakuje wszechobecnej przyjaźni i zaufania między mieszkańcami Strefy, ale możemy dostrzec także rodzące się głębsze uczucie między dwójką bohaterów.

Sam świat, w którym rozgrywa się akcja jest niebywały. Nie ma określonego miejsca czy też czasu. Autor wykazał się niezwykła kreatywnością, gdyż stworzył interesujące uniwersum, którego nie spotkałam dotąd w jakiejś innej powieści. Podobieństwo do „Igrzysk Śmierci” jest widoczne, ale nie jest to kopia znanego bestselleru. Dashner wykorzystał motyw zamknięcia pewnej grupy ludzi i postawieniu ich w sytuacji zagrożenia, w których muszą dokonywać trudnych wyborów. Fabuła wciąga czytelnika, ba! - mogę śmiało powiedzieć, że wręcz angażuje go w wydarzenia. Akcja ma niezwykle szalone tempo, cały czas dzieją się niespodziewane rzeczy, zaś bohaterowie odkrywają kolejne sekrety świata, w którym przyszło im żyć.

Autor zadbał o każdy szczegół. Struktura społeczeństwa tworzonego przez młodych ludzi jest bardzo przemyślana. Bohaterowie mają ustalone zasady, według których postępują. Czasem są one wręcz absurdalne, jednak mimo wątpliwości starają się ich przestrzegać. Słownictwo także jest interesujące. Swoisty slang jakim się posługują nadaje powieści oryginalności. Lekturę czyta się lekko i niezwykle szybko, objętość nie ma tu nic do rzeczy - 62 rozdziały na 420 stronach, potrafią sprawić, że czas mija niezwykle szybko.

„Mierz wysoko, wal nisko.”
Może powiem kilka słów o autorze. James Dashner, ojciec czwórki dzieci, pisał już wcześniej utwory dla młodzieży, jednak to dzięki trylogii „Więzień Labiryntu” stał się gorącym towarem. Prawa do ekranizacji jego dzieła wykupiło już studio 20th Century Fox, w najbliższych miesiącach planuje rozpocząć realizację projektu.

„Chciałam ci w ten sposób powiedzieć, że gdybyś umarł, to bym cię zabiła.”
Powieść dystopijna, która trzyma w napięciu do samego końca, spodoba się szerokiemu gronu czytelników. Od nastolatków po starszą młodzież - każdy znajdzie tutaj coś dla siebie. Nietuzinkowa lektura, której bohaterowie mają specyficzne poczucie humoru wciąga czytelnika bez reszty, pozwala zatracić się w korytarzach tytułowego labiryntu. Książki nie można po prostu odłożyć na półkę dopóki nie przeczytamy ostatniej strony, a nawet wtedy czujemy, że to jeszcze nie koniec przygód i niebezpieczeństw. Pierwszy tom trylogii zapowiada zachwycającą kontynuację, którą po prostu muszę przeczytać. Mogę śmiało przyznać, że „Więzień Labiryntu” trafia na półkę z moimi ulubionymi powieściami i otrzymuje najwyższą notę 6/6! Teraz pozostało tylko czekać na kolejny tom zatytułowany „Próby Ognia”.

recenzja także na blogu, zapraszam do komentowania Smile

[link widoczny dla zalogowanych]

anusiaa

Ogólnie książka fajna, co prawda męczyłam ją chyba z tydzień, ale wcale nie dlatego, że mi się nie podobała Smile

. Bohaterów polubiłam i gdy naprawdę zabrałam się do czytania, a nie codziennie po jednym rozdziale Confused

naprawdę żyłam z bohaterami w labiryncie. To było niesamowite. Dawno nie czytałam takiej książki. Nie będę się za bardzo rozczulać, ale mam parę uwag. Może na początek Alby, gdy go 'poznałam' od razu poczułam do niego sympatię, Spoilerale po przemianie stał się beznadziejny Sad

Jeśli chodzi o drugą rzecz może to dziwne ale uważam, że to beznadziejnie że wyszli z tego labirynu. Nie umiem wyjaśnić dlaczego tak myślę. Po prostu jakoś dziwnie będzie jak będą gdzie indziej z resztą sama nie wiem. oO i jeszcze jedno biedny Chuck Crying or Very sad

szkoda, że umarł. Jejku ciągle mi się coś przypomina Laughing

ale to już ostatnie: ciekawe kto zostanie tym przywódcom, pewnie Thomas w końcu główny bohater itp. ale w końcu mógłby to być też Newt albo Mihno, których tak nawiasem mówiąc bardzooo lubię Wink

Spoiler Podsumowując zdecydowanie polecam tę książkę osobą, które lubią takie klimaty jak i tym którzy zazwyczaj czytają inny rodzaj powieści (sama zaliczam się do tych drugich Anxious

) Kto jeszcze nie przeczytał tej książki niech żałuje i szybko naprawi swój błąd Razz

Fonin · Wysłany: Sob 18:48, 17 Mar 2012 Temat postu:

Przeczytałam książkę i bardzo mi się podobała. Koniec mnie zaskoczył, a Epilog szczególnie. Nie mogę się doczekać kolejnego tomu i tego jak dalej poradzą sobie bohaterowie.

Sihhinne · Wysłany: Nie 16:37, 18 Mar 2012 Temat postu:

I moja recka Smile

Jesteś nikim. Nie pamiętasz swojej przeszłości. Nagle znajdujesz się w obskurnej windzie wiozącej cię w nieznane. Gdzie trafisz? Dlaczego nie pamiętasz swojej przeszłości? Winda staje. A ktoś cię z niej wyciąga. Gdzie jesteś? Witaj w Strefie! O, spójrz tam. Widzisz te wrota? Nie wychodź za nie w nocy. Wrota odgradzają Strefę od Labiryntu, w którym grasują Bóldożercy – przerażające pół-zwierzęta, pół-maszyny. Jeśli się boisz, to zrozumiałe… Każdy świeżuch się boi.

Thomas trafił do Strefy. Nie pamięta kim był kiedyś, co tu robi. Nie pamięta, czy miał przyjaciół, czy miał rodziców. Nie pamięta nic. Strefa jest dla niego czymś nowym, ciężko mu się wdrożyć i nauczyć zasad. Jedną z nich jest zakaz wychodzenia przez wrota w nocy. Dlaczego? Bo nikt nie wrócił stamtąd żywy. Labirynt jest pełen niespodzianek, a jego ściany zmieniają położenie co noc. Nie ma drogi ucieczki. Mieszkańcy Strefy pracują nad tym od lat, mają grupy Zwiadowców, które codziennie wyruszają w mrok korytarzy i tworzą mapy, by zaobserwować zmiany w układzie murów.

Jednakże, coś się zaczyna zmieniać. Drugiego dnia do Strefy przybywa nieprzytomna dziewczyna z wiadomością, że już nic nie będzie takie samo jak kiedyś. Buldożercy ruszają na bój, a Thomas z powodu pewnego czynu staje się bohaterem. Robi coś, czego nikomu innemu nie udało się dokonać. Wyczuwa nadchodzący koniec… I jedyną szansą na przetrwanie jest pozornie niemożliwa ucieczka.. Czy Thomasowi uda się ocalić siebie i mieszkańców Strefy? Czy może wszyscy stracą życie?

,,Więzień Labiryntu” został nazwany najlepszą trylogią od czasu ,,Igrzysk Śmierci”. Wielu powieściom nadawano takie miano i w większości przypadków okazywały się słabymi książkami, którym brak logiki, i porządnej narracji. Jest to pierwszy raz, kiedy spotkałam się z powieścią zasługującą w pełni na to miano. Może i dzieło Pani Collins jest niezastąpione, ale jak widać znalazł się ktoś, kto potrafi pisać na podobnym poziomie i oczarować czytelników już po lekturze pierwszej strony.

Świat wykreowany przez autora powala. Ma w sobie to, co powinien mieć każdy świat w powieści antyutopijnej. Nastrój! Nastrój jest podstawą wszystkiego. Nieodpowiedni nastrój może sprawić, że czytelnik ma ochotę wyrzucić książkę przez okno. A odpowiedni sprawia, że nie możemy się od niej oderwać. Zakątki Labiryntu są opisywane w bardzo realistyczny sposób wprawiając osobę czytającą w kompletne przerażenie i podziw dla postaci, a głównie Thomasa, który zachowuje zimną krew w sytuacjach ekstremalnych.

Książka ma wiele zalet. Może i nie jest doskonała, ale wyróżnia się spośród innych pomysłem i niepowtarzalną kreacją bohaterów. Nastolatki mające własny, doskonale zorganizowany świat to rzecz niemożliwa, ale u James’a Dashner’a nie ma rzeczy niemożliwych. Mają kucharza, kogoś w rodzaju lekarza, policję, grabarzy, rzeźników, radę. Nie ma tam miejsca na łamanie zasad i występowanie z szeregu, ponieważ wszelka niesubordynacja grozi Wygnaniem – czyli wyrzuceniem do Labiryntu na pastwę losu.

Niedawno nie mogłam wyjść z zachwytu nad warsztatem pisarskim Harukiego Murakamiego. Wzbraniałam się, że przestanę stawiać ocenę sześć czemu popadnie. I nadal trzymam się tej decyzji. A czy mogłabym postawić coś niższego niż 5+ powieści James’a Dashner’a? Nie sądzę. Zanim zaczęłam pisać tę recenzję długo biłam się z myślami, czy zrobić wyjątek i postawić 6, czy trzymać się poprzedniej decyzji i stanąć na 5+? Chyba muszę zaprzeczyć samej sobie, i zrezygnować z tamtej decyzji.. Dlaczego? ,,Więzień labiryntu” nie jest wybitną powieścią. Nie jest to powieść, która ma niepowtarzalne przesłanie. Przesłanie jest podobne do tych, spotykanych w innych antyutopiach. Lecz jednak muszę postawić mu 6, ponieważ gdybym tego nie zrobiła, miałabym znaczące wyrzuty sumienia.

Jest to pozycja, którą każdy nastolatek, a nawet starsza osoba powinna przeczytać. Zaskakuje, napełnia grozą, ukazuje wizję postapokaliptyczną wizję świata, która może się spełnić. A także podejście dorosłych do młodzieży… Dość nieadekwatne i potworne rzecz biorąc. Zachęcam do zapoznania się i polecam, ponieważ warto przeczytać ,,Wieźnia Labiryntu”… I dowiedzieć się, co czeka poza wrotami…

Blair

W Labiryncie własnych, nieznanych wspomnień

Biegnij przed siebie. Wszędzie będziesz widział ściany, z obu stron, przed sobą i za sobą. W tej chwili jest to Twój jedyny przyjaciel. Zwykle największy wróg. Ścieżki od lat znane, dziś wydają się nowe i odmienne. Zaczyna brakować Ci tchu. Czy zdołasz dobiec? Ocalić życie? Coś za Tobą podąża… Groźnego. Niebezpiecznego. Wiesz, że nie możesz się zatrzymać, a jednak… nie masz już sił. Czy zdołasz dobiec? Pewnie tak. Pytanie tylko… Gdzie?

James Dashner To obecnie jedno z najgorętszych nazwisk w świecie literatury dla młodzieży i dorosłych. Zanim odniósł międzynarodowy sukces trylogią Więzień Labiryntu napisał kilka serii dla młodszych czytelników. Mieszka w South Jordan City w stanie Utah z żoną i czwórką dzieci. Jego trylogia Więzień Labiryntu jest od wielu miesięcy jednym z największych bestsellerów na rynku amerykańskim. Ukazały się już dwa tomy trylogii i wszyscy z napięciem oczekują na jej ekscytujący finał.

"- Patrzcie na tego sztamaka!
- Ile może mieć lat?
-Wygląda jak klump w koszulce.
-Mam nadzieję, że podobała ci się przejażdżka, świeżuchu.
-Stąd nie ma powrotu, koleś."

Akcja powieści zaczyna się od momentu, kiedy Thomas budzi się w zimnej, obskurnej windzie. Nie wie kim jest, nie ma pojęcia co tutaj robi. Dopiero później, gdy zaznajamia się z miejscem, do którego doprowadził go upiorny środek transportu, zaczyna rozumieć, że ze Strefy – miejsca, gdzie powitało go kilkudziesięciu innych chłopców, nie ma wyjścia. Uparcie próbując znaleźć odpowiedz, na męczące ich pytania, codziennie grupa nastolatków wchodzi do upiornego labiryntu. Miejsca, gdzie za każdym rogiem może czaić się śmierć – i to dosłownie. Kiedy niedługo po nadejściu Thomasa, w krótkim czasie jest dostarczona kolejna osoba, tym razem dziewczyna, wszyscy są pewni jednego – już nic nie będzie takie jak przedtem. Nieubłaganie mijający czas, przynosi im więcej pytań. Niezmienna pozostaje tylko jedna mantra:

Z n a j d ź w y j ś c i e , a l b o g i ń .

Za „Więźnia Labiryntu” sięgnęłam dlatego, że streszczenie książki wywołało we mnie bardzo pozytywne emocje. Z uwagi na to, że uwielbiam antyutopijne powieści, a tutaj autor nawet postarał się o wątek fantastyczny, po prostu nie mogłam obok tej pozycji przejść obojętnie. Dopiero później , gdy w domu bliżej zapoznałam się z książką, wzbudziła ona moje zniechęcenie. Dlaczego? Otóż tutaj, tak samo jak przy wielu pozycjach, które ostatnio trafiają na rynek, wydawnictwo zamieściło komentarz, który sugerował, że książka jest przyjmowana tak samo dobrze jak „Igrzyska śmierci”, a nawet jest bardziej genialna od niej. Jak sądzicie, to był dopiero początek, czy może już koniec moich cierpień?

Szczerze? Muszę powiedzieć, że, niektórzy z Was, a na pewno część, która „Więźnia Labiryntu” przeczytała, miała rację twierdząc, że było to tylko niewielkie potknięcie na początku, które nie miało większego znaczenia dla treści powieści. Książka jest napisana w typowy sposób, który cechuje dzieła przeznaczone dla młodzieży. Nie uważam, aby takie książki bardzo różniły się od innych, ale widać pewne istotne różnice. Na pewno znajdziemy tutaj bardzo dynamiczną akcję, która wprost nie pozwala, aby czytelnik się nudził. Jej rozwój całkowicie leży w rękach bohaterów, a narracja pierwszoosobowa pozwala, aby czytelnik doświadczył uczucia, że jest w centrum wydarzeń. Autor jednak poszedł jeszcze o jeden krok dalej i wprowadził do języka nastolatków własną odmianę slangu, który był zrozumiały tylko dla bohaterów książki, a w późniejszym czasie także i dla czytelnika.

„Dziwne jest tak samo dobre, jak każde inne określenie.”

Na początku pierwszym skojarzeniem, które nasunęło mi się podczas czytania książki była seria Michael’a Granta pt.:”Gone. Zniknęli”. Tak jak i tutaj, występuje tam podobny motyw grupy nastolatków, uwięzionych na określonym obszarze. Bez dorosłych. Bez jakichkolwiek wiadomości z terenów mieszczących się poza ich własnym „światem”. Tutaj jednak podobieństwa się kończą. Wątek fantastyczny, wprowadzony przez pana James’a ma mniejsze znaczenie niż ten użyty w „Gone”. Podobnie jest ze sposobem radzenia sobie w społeczeństwie, który można w pewien sposób nazwać „rajem” dla nastolatków. W „Więźniu Labiryntu”, bohaterowie książki stworzyli już swoje społeczeństwo i w chwili, gdy czytelnik dostaje szansę śledzenia akcji, ich sposób funkcjonowania można nazwać już pewnym i sprawdzonym. Pan Michael zaś przedstawia wszystko w trakcie tworzenia jakiegokolwiek sposobu życia w nowej sytuacji.

Dzięki zastosowaniu narracji pierwszoosobowej prawie od początku byłam pewna, że to właśnie Thomas odegra w fabule bardzo ważną rolę. Sądzę, że się nie myliłam, ponieważ w miarę czytania powieści, można dojść do wniosku, że autor zrobił z głównego bohatera pewną marionetkę, która jest połączona z innymi lalkami specjalnym sznurkiem, za pomocą którego zawsze jest w centrum wydarzeń i bardzo często uczestniczy w najważniejszych sytuacjach, które są przedstawiane w książce. Godnymi uwagi natomiast jest kilka innych postaci. Tajemnicza Teresa, która biorąc pod uwagę pierwszy tom, jest środkiem napędowym. Odważna dziewczyna nie raz zadziwi adresata czy też przyspieszy akcję, wprowadzając do niej inne, całkowicie zaskakujące elementy.

„Nic już nie będzie, takie jak kiedyś”

Bohaterem, którego polubiłam od razu był natomiast Newt. Chłopak potrafił budzić sympatię, ale nie tylko. Zasadniczo sądzę, że była to najlepiej rozwinięta przez autora postać. Choć posiadał wszelkie cechy, mogące szczęśliwie przypaść w podziale przywódcy, nie chciał nim być. Ludzie z ogółu za nim szli. Chłopak mając „zaplecze” przyjaciół, mógł pozwolić sobie na więcej. Przede wszystkim jestem bardzo ciekawa udziału tego bohatera w kontynuacji. Dlaczego Pan Dashner stworzył taką postać? Aby był przyjacielem głównego bohatera? Jego niewidzialnym pomocnikiem? Oczywiście wszystko może się wydarzyć, jednak wiążę z nim wiele nadziei.

Choć z początku czytania książki, mogłam spokojnie usiedzieć na miejscu bez niej, to pod sam koniec, można by było rzec, że nie dałabym jej sobie wyrwać z rąk, nawet jeśli ktoś bardzo mocno by ciągnął. Autor nie patyczkował się przy rozwinięciu akcji, która choć czasem potrafiła wprowadzić mnie w odrętwienie, cały czas sprawiała, że skupiona, sama szukałam wyjścia z Labiryntu. Własnych przemyśleń chociażby. Byłam bardzo usatysfakcjonowana odkryciem przez pana James’a rąbka tajemnicy na temat głównego wątku fabuły, którym nie jest ucieczka z Labiryntu. Sądzę, że właśnie tym autor zdobył moją sympatię. W prawie że ostatnim momencie wprowadził do fabuły coś większego, dzięki czemu moje zainteresowanie wzrosło tak bardzo jak tylko mogło.

Teraz mogę całkowicie szczerze powiedzieć, że nie – nie przeżyłam przy tej powieści kolejnych Igrzysk śmierci. Za to byłam więźniem Labiryntu i oczekuję na próbę ognia, mając nadzieję, że będzie tak samo emocjonująca i skryta tajemnicą jak jej poprzedniczka.

Ocena :8/10

Afra18

Hej:) Czy ktoś może wie gdzie można znaleźć tą książkę najlepiej w wersji pdf? Smile

Już od jakiegoś czasu szukam i nie mogę nigdzie na nią trafić Sad

thekiterunner

Fajny opis Laughing

Uwielbiam "Igrzyska Śmierci", do serii "Gone" nie miałam jeszcze niestety okazji zajrzeć, ale książkę przeczytam Laughing

Bianca

Ląduje na miejscu pierwszym listy: "do przeczytania". Skoro wszyscy tak chwalicie to nawet nie zadaję dalszych pytań tylko ruszam do wykopania książki. Jednak nie ma jej niestety u mnie w bibliotece, ale zrobiłam już mały research na allegro i chyba raczej na pewno ją tam kupię Razz

Nerezza

Okej, przeczytałam i mam nadzieję, że ktoś ze mną podyskutuje.
Po pierwsze ta książka... WYMIATA! Chociaż wnerwiają mnie te porównania do Igrzysk, to cóż poradzić książka chociaż inna, jest równie świetna!
Jak już się wciągnęłam po przesiedziałam pół nocy! I normalnie nie kontaktowałam. Wszystko mi się podobało, jednak recenzje napiszę już, jak ochłonę. Teraz widzę, że wszystkie wcześniejsze opinie nie były przesadzone.
I takie kilka rzeczy:
Czy tylko ja odniosłam wrażenie, że między Albym i Newtem coś było?
Ten jeden moment, jak Alby się poświęcił, to się domyśliłam... Ale tylko to.
A do tego epilog, jak dla mnie był całkowicie zbędny. Strasznie lubię, jak pozostaje taka nutka nieświadomości. No cóż niestety. KONIEC

JaneBox

Często tytuły są opatrzone hasłami, które wychwalają i wspominają o rozpoznawalnych trylogiach. Niestety, niemal zawsze, piękne teksty na okładce próbują ukryć kiepską treść i skopiowany pomysł. Czytelnik czyta jedną taką książkę, drugą, trzecią, itd., w końcu już nawet nie chce patrzeć na powieści, które mają choć niewielką wzmiankę o ulubionej serii. Czasami aż trudno uwierzyć, że zdarzają się wyjątki…

„Nic już nie będzie takie jak kiedyś” (str. 70)

Thomasa poznajemy, gdy budzi się w windzie. Nie pamięta nic oprócz własnego imienia, czuje się, jakby usunięto mu wszystkie wspomnienia. Gdy otwierają się drzwi windy, jego oczom ukazuje się grupa nastoletnich chłopców, którzy gadają dziwacznym slangiem i witają go w Strefie. Strefa to centrum Labiryntu, miejsce, gdzie powinno być bezpiecznie, ale jak jest naprawdę? Nikt z mieszkańców tego niepokojącego miejsca nie wie, jaki jest cel Stwórców, którzy milczą. Chłopcy każdego dnia przeszukują mroczne korytarze Labiryntu, by odnaleźć odpowiedzi, a pytań przybywa, kiedy dzień po Thomasie windą do Strefy po raz pierwszy zostaje dostarczona dziewczyna, która przynosi niezbyt radosną wiadomość. Thomas podświadomie zdaje sobie sprawę, że on i nowo przybyła są kluczem do rozwiązania zagadki i odnalezienia wyjścia. W Labiryncie nic nie jest prawdziwe, a wszyscy wiedzą, że nadchodzi zmiana…

„Znajdź wyjście albo giń”

Znacie grecki mit o Minotaurze i labiryncie? O Tezeuszu oraz Ariadnie? Kiedy przeczytałam zapowiedź „Więźnia…” myślałam, że będzie to jakaś nowoczesna wersja tego mitu. Wiele się nie pomyliłam, ale James Dashner odebrał bohaterom włóczkę i dodał antyutopijny, mroczny klimat. Obawiałam się, że będzie to beznadziejna kopia „GONE” i zawiodę się tak, jak na „Enklawie”. Na szczęście autor rozbudował stworzony przez siebie świat i z historii, która była już opowiedziana wiele razy stworzył coś nowego.

O bohaterach nie będę się rozpisywać, bo każdy inaczej odbierze zachowanie Thomasa, Chucka, czy innych Streferów. Wspomnę tylko, że kreacja postaci jest bardzo dobra i każdy charakter jest inny oraz naturalny. Autorowi na pewno nie można zarzucić, że pisze źle. Narracja już na samym początku sprawiła, że wczułam się w sytuację Thomasa. Niewątpliwie przemawia to na korzyść dystutopii, gdy czytelnik tak samo, jak główny bohater odczuwa rozgrywające się wydarzenia. Według mnie, przyczyną jest odpowiednie rozpoczęcie powieści. Razem z Thomasem budzimy się w windzie, widzimy Strefę i słyszymy przeinaczone słowa Streferów, spotykamy nowe postacie, wchodzimy do Labiryntu…. Nie wiele jest takich książek, gdzie przeżywa się to, co bohaterowie. Czytając tę historię nie mogłam od niej odejść, bo zakończenie każdego rozdziału rozpoczynało nową sytuację i nowe pytania. Epilog całkowicie odmienia spojrzenie na końcowe sceny i pozostawia niepewność, która wręcz nakazuje, by sięgnąć po kontynuację.

„Więzień labiryntu” to umiejętnie napisana dystutopia, która już od pierwszych stron serwuje nietuzinkową akcję. Nie należy od razu skreślać tej książki, bo mimo że „Igrzysk śmierci” nie przebiła (w kolejnych częściach może to się zmienić), to nadal jest jedną z najlepszych historii antyutopijnych. „Więzień labiryntu” jest świetnym wstępem do ciekawej trylogii, a zakończenie pierwszego tomu sprawia, że czytelnik zaczyna tworzyć tyle teorii, ile zakrętów w zdradliwym labiryncie. Polecam!

Moja ocena: 10/10.