3. Lek na śmierć

Lenalee

W empiku już jest: [link widoczny dla zalogowanych] Very Happy

sujeczka

MUlka

Przypominam, że na arosie nadal -32% - tam też dostępna Wink

A kiedy ma byc ten film w końcu ?? bo coś się cicho ostatnio zrobiło, żadnych nie ma zdjęć ani nic ...

tombraiderka009

MUlka

Skończyłam. I jestem zdezorientowana Confused

Szczera sympatia do bohaterów i w ogóle serii, walczy z rozczarowaniem co do tej części.
Moim zdaniem "Lek na śmierć" to najgorszy pod względem akcji tom, wiekszość to rozterki Thomasa na temat tego komu można ufać, a komu nie. Co prawda do samego końca nie byłam pewna jak to wszystko sie skończy i pod tym względem ksiązka trzyma w napięciu, do tego dużo większy wgląd do świata poza labiryntem to też plus ... ale te wszystkie akcje, pościgi, walki o życie, spotkania z Poparzeńcami ehhh już mnie to nie bawiło wręcz męczyło bo odbierałam to jako nic nie wnoszące wątki ktore tylko opóźniają koniec, ze strony na stronę było mi tylko coraz bardziej żal Thomasa i nic poza tym, nie wiem być może o to właśnie autorowi chodziło :/

Poza tym autor oczywiście nie odpowiedział na wszystkie pytania, czego można było się spodziewać. Resztę swych zlości napisze w spoilerze Very Happy

pannapasazerka

nadchodzę z odsieczą - jestem w połowie. Very Happy

MUlka

pannapasazerka

no więc z wrażenia nie padłam, zwyczajnie przebrnąć jakoś nie mogę. nie chcę wydawać sądów przed zakończeniem tomu, ale póki co jest ciężko, akcja - jest wartka ale po prostu nie wciąga! nie wiem czemu, bo jest ciekawe, ale zwyczajnie nie zarywam nocy żeby dowiedzieć się 'co dalej', nawet w autobusie podczas półgodzinnej podróży jakoś mi nie po drodze do torebki po lekturę. a to jest dość mocny wyznacznik napomnę Very Happy

do tej pory wrażenia bardzo podobne do Twoich MUlka, i w ogóle bohaterowie których lubiłam koszmarnie działają mi na nerwy... jakoś idzie to w 'niepasażerkową' stronę. dodatkowo to opóźnienie ekranizacji... nawet wizualizowanie sobie Thomasa jako Dylana (którego bardzo lubię!) podczas czytania jest średnio pomocne Razz

zaszumiał_wiatr

MUlka

Kurcze, tak myślałam :/ To prawda, że caly czas coś się dzieje, ale to dzianie się w sumie w nic nie owocuje ... ja się troszkę przymuszałam do czytania, chciałam już dobrnąć po prostu do końca i kilka razy nawet przeszło mi przez myśl, aby przeczytać z 5 ostatnich rozdziałów i dać sobie z tym siana.
Nadal uważam, że to dobra seria, tylko odczuwam delikatny niesmak, gdzieś tam na końcu języka czai się gorycz.

pannapasazerka

tak, zdecydowanie jest to bardzo fajna seria. i naprawdę nie wiem - czy to nie taki język, czy o co chodzi, że nie wchodzi Very Happy

wydarzenia też wydają się być logiczne, z racji tego, że już jestem przy końcówce stwierdzę także - z goryczą - że ten tom ciągnie jednak serię w dół, zaniża jakoś jej poziom. cisną się porównania do innych dystopii - znane wszystkim HG - pomimo że diametralnie zmieniało się na przestrzeni kolejnych części miejsce akcji, bohaterowie też mocno ewoluowali, to zdecydowanie mocniej przykuwała mnie trzecia część trylogii, niż lek na śmierć. pomóż MUlka, bo naprawdę trudno mi dojść do tego, 'co się stało, że się zesrało' Very Happy

PS chociaż przynajmniej cieszę się, że nie obraziłam się podczas czytania całej trylogii więźnia na tę serię tak, jak przy 3 tomie sukuba od pani mead. chociaż minęło już bardzo dużo czasu, dalej siedzę pogniewana na całą serię o georginie... Razz

MUlka

Skoro tak niewiele Ci zostało, to teraz już pójdzie jak z płatka. Ciekawa jestem co będziesz miała do powiedzenia, kiedy przeczytasz epilog Very Happy

Myślę, że autor zbudował zbyt duże napięcie i te wszystkie przeszkody w tym tomie, kolejne kłamstwa, półprawdy itd tylko denerwowały, w Więźniu jarałam się tym, że nic nie wiadomo, nawet nie można było snuć teorii bo wszystko było takie zagmatwane, co uważałam za plus ... potem Próby, lekko rozczarowały, no bo chamówa ileż można ich tak gnębić, no ale doszło więcej faktów z zewnątrz które zajmowały, no i doszła sprawa z Teresą - wspólną przeszłością, tymi rozmowami między nimi, tą ich więzią ... Hmm chyba właśnie temat z Teresą najbardziej mnie w książce rozczarował, to z nim mam najbardziej mieszane odczucia, zwłaszcza patrząc na zakończenie. Nie będę tu spoilerować i chyba wiem o co chodziło autorowi, że nie zawsze happy end musi być taki 100% , ważne żeby był taki w oczach bohatera - ale jakoś smutno mi było po zamknięciu książki Smile

pannapasazerka

bardzo możliwe, że o to właśnie chodzi. mnie chyba drażni fakt, że piłeczka 'kto jest dobry a kto zły' jest odbijana tak często z każdej możliwej strony, że prowadzi to w pewnym momencie aż do nudy. w sensie - ile można? chyba potrafię zrozumieć nawet zamysł autora - żeby skołować widza, z tym że nie ma tu (w wątku dobro-zło) jakichś faktycznie sugestywnych zwrotów akcji. wszystko pozostaje nomen omen w sferze domysłów - ponieważ sam motyw prób przeprowadzanych na streferach wskazuje na absolutną niemożliwość do obrania konkretnego kierunku działań albo strony. nigdy nie wiesz co zostało wyreżyserowane, a co jest wynikiem przypadku.
i mean - jest to fajnie pomyślane, ale przy 3 tomie naprawdę - jak dla mnie pomimo powierzchownego 'dawkowania' faktów następuje pewne przeciążenie i łaknienie rozwiązania zwyczajnie maleje. przynajmniej ja tak czuję.
no nic, pozostaje mi dalej końcówka do doczytania, zatem trzymaj kciuki, żebym po epilogu miała coś ciekawego do powiedzenia Very Happy

pannapasazerka

ok, zakończyłam czytanie już wczoraj, ale że momentalnie padłam spać i chciałam ułożyć sobie w głowie co tu napiszę... oto jestem dopiero teraz. Very Happy

nie ma chyba co przytaczać zarysu tego, co nas czeka w leku na śmierć, wychodzę z założenia, iż każdy zainteresowany przeczytał opis wydawcy Smile

zatem pozwólcie, że przejdę do rzeczy.

jak już w poprzednich wypowiedziach zdążyłam nadmienić, coś w tej części mi nie grało. to, co w pierwszych dwóch tomach uważałam za zaletę, tu w trzecim niekoniecznie tak postrzegam. o co chodzi? o tę dziwną budowę akcji. ciekawą, ale nie porywającą, bohaterów, których nie tyle przestawałam lubić, co zaczęłam nabierać do nich jakiegoś dystansu. mówiąc o akcji - zwróciłam uwagę właśnie na pozytyw z więźnia i prób - krótkie rozdziały, które tam napędzały w pewien sposób czytelnika, a tutaj prowokowały mnie, żeby po każdym jednym odłożyć książkę. chyba odebrałam to jako próbowanie przykucia mojej uwagi 'na siłę'. właśnie w tym doszukiwałabym się wspomnianego we wcześniejszych postach 'przedobrzenia'.
uwagę zwróciłam również na pewne logiczne braki - albo inaczej! wrażenie że logiczne braki istnieją. MUlka - nie miałaś odczucia, że przy kilku ostatnich rozdziałach właściwie nie wiesz już sama o co ten fight? może to tylko moje subiektywne zdanie, ale gubiłam się. naprawdę. to wszystko się tak bardzo 'działo i nie działo', że zagubiłam pierwotny cel bohaterów, itp.

bohaterowie. i znowu byłam zagubiona. sama już nie wiedziałam o co im właściwie chodzi, jaka jest przyczyna ich działań, i generalnie z perspektywy poprzednich tomów zaczęła mi się zacierać logika, którą się kierowali, odniosłam wrażenie, że to wszystko jest naiwne, że oni są naiwni. była nienawiść, była walka, ale zabrakło mi konkretów mogących dać czytelnikowi jakiś obraz sytuacji pozwalający na ocenę słuszności decyzji podejmowanych przez Thomasa i resztę. wiele rzeczy zwyczajnie nie trzymało mi się tam kupy, a ogrom zachowań podejmowanych przez nich zdawał się być raptowny, nagły i kompletnie impulsywny.

a tu właśnie następuje apogeum - epilog. MUlka Very Happy

wiesz co było dziwne? że w te dwie strony wciśnięto więcej tych wymarzonych przeze mnie konkretów niż w resztę książki. zwyczajnie nie rozłożono emocji stopniowo (a sądzę że byłoby to atutem!). z tym że również jest to moja subiektywna opinia, ponieważ koniec końców i tak jestem zdania, że można było to odebrać inaczej, książka na to pozwala Very Happy

było natomiast wiele plusów. klimat. o ludzie! naprawdę się wkręciłam, bałam odwróconych do ścian Poparzeńców, czułam się jak uczestniczka jakiegoś blair witch project. albo czegoś podobnego. opisy naprawdę były dokładne i fajne, podoba mi się strona w którą podąża wyobraźnia pana dashnera. strasznie interesująca, mroczna ale i w jakiś sposób realistyczna wizja przyszłości.
warto sięgnąć po lek również ze względu na kilka zwrotnych momentów, które z pewnością zaskoczą czytelnika. szczerze mówiąc wiele można powiedzieć na temat tej książki, że pewne motywy był przewidywalne, itp. ale kilka naprawdę ścina z nóg!

czekam na więcej opinii, chętnie poznam zdanie innych Very Happy

MUlka

Pannapasazerka a nie zdenerwowało Cię to, że (muszę na bialo) Thomas nie odzyskał pamięci? Bo mnie niby nie, ale kiedy sobie przypominam jego spotkanie z Teresą, jaki był zaskoczony, że ona odzyskała pamięć, a mimo to jest przeciw DRESZCZOWI, to dlaczego jej o to nie zapytał? Okej, rozumiem , że chodziło o ten brak zaufania do niej i ta jej śmierć miała pokazać, że była prawdziwie jego przyjaciółką i w sumie jeśli chodzi o charakter Thomasa to miało to sens ... ale moim zdaniem autor poszedł na łatwiznę, bo to że Thomas nie odzyskał pamięci było mu na rękę, nie musiał o tym pisać Smile

Ale to spotkało Teresę to była chamówa, jesli miało to zaszokować czytelników, zmusić do myślenia to moim zdaniem sie nie udało, była świetną bohaterka wiele wątków miało swój wysoki potencjał tylko i wyłącznie dzięki niej, a w tej częsci autor ją olał, potraktował jak zwykłą figurantkę, Thomas nawet nie zakwilił za nią, ona jeszcze ciepła leżała pod kamieniem, po tym jak poświęciła dla niego życie, a on patrzył na zachód slońca z laska z DRESZCZU. To prawda być może, nigdy nie potrafiłby ponownie jej zaufać, niepamięć działała na jej niekorzyść, ale jednocześnie na korzyść Brendy... ehh niby fajnie, ale nie fajnie, że tak muszę sobie wszystko tłumaczyć.
Co do końca końca, to przechodziło mi nawet przez myśl, że zaraz się wszyscy obudzą, że będzie cos jak Matrix, ale ostatecznie próby poległy i jedynym rozwiązaniem było odciąć się od reszty świata i zacząć wszystko od nowa. Fajnie że kanclerz to zrozumiała, ale jakim kosztem ... Zajebiście podoba mi się to zakończenie i jednocześnie mnie wkurza, bo po cholerę to wszystko! No ale ja nie jestem Poparzeńcem, nie jestem zarażona więc pewnie nie zrozumiem Wink

Im dalej od odłożenia ksiązki, tym bardziej jestem pogodzona z tym wszystkim, myślę, że to rozczarowanie to była głównie złość - mija mi Wink

... ale film i tak bedzie mi ciężko oglądać ze świadomością końca.

pannapasazerka

a więc! (tak, wiem, nie zaczyna się zdania od 'a więc' xD ):

W ogóle wydaje mi się, że tam wiele wątków miało potencjał i mogło być świetnie rozwiniętych, ale równocześnie odnoszę wrażenie, że służyły one autorowi jedynie jako pewnego rodzaju tło dla samej katastroficznej wizji przyszłości. Tak jak mówisz - Teresa była naprawdę fajną postacią - te intrygujące rozmowy z nią, a poza tym wspomnienia wracające do głowy Thomasa. Zasadniczo wiele osób zginęło zanim zdążyliśmy je dobrze poznać - przykładem jest Newt i jego przyznanie się do próby samobójczej. Właściwie nie znaliśmy tego chłopaka, przepraszam że to powiem, ale zostało nam rzuconych parę ochłapów informacyjnych Razz

Jasne, że niedopowiedzenia miały swój urok, ale jednak... właśnie na przykładzie Teresy widać też to o czym mówiłam - jak dla mnie są to pewne logiczne braki, a przynajmniej ja je za takie uważam. Tak jak mówisz - ona jeszcze ciepła, a on już ma wszystko gdzieś. W dwóch pierwszych tomach, jego zachowania z czegoś wynikały i mogłam je zrozumieć, tak tutaj... niedopowiedzenie to jedno, a nierozegranie jakichś wątków to już kompletnie inna sprawa.
Jeśli chodzi o pamięć. To faktycznie też mnie wkurzyło, a najmocniej rozsierdziło mnie właśnie to, że zamotana zostałam totalnie przez DRESZCZ - ufać, nie ufać, próby, kłamstwa, prawda, pomoc, GOD. Drażni mnie to, że nie chciał się dowiedzieć co, gdzie i jak, nie chciał przypomnieć sobie swojej rodziny no i swojego własnego mechanizmu rozumowania którym kierował się swojego czasu przy wspomaganiu DRESZCZu. Sądzę, że byłby to ciekawy motyw w książce, szczególnie, że wiele osób zapewne czekało właśnie na tę chwilę odzyskania przez niego pamięci - BA! co więcej on sam nie mógł się przecież tego tyle czasu doczekać, więc trochę stchórzył koniec końców Razz

Apropos końców Razz

Mnie epilog mimo wcześniejszego marudzenia również się podoba - głównie ze względu na to, że wiele wyjaśnia, więcej, niż wszystkie trzy tomy razem wzięte Razz

Uważam, że to fajne rozwiązanie, chociaż tak jak mówiłam - to skondensowanie wielu informacji na dwóch stronach, szkoda że nie wyszło to w praniu wcześniej w książce, stopniowo. Ale jednak ma to swój urok, szczególnie, że każda część trylogii kończyła się właśnie takim listem. Smile

Martyna.

Dziewczyny, nie włączę się do dyskusji bo niestety zwyczajowo nie pamiętam tej książki, czytałam ją ponad rok temu... Ale pamiętam jedno, co do tych wszystkich niedopowiedzeń - prequel, czyli "The Kill Order" wyjaśnia naprawdę dużo, i dlatego mam nadzieję, że Papierowy Księżyc go wyda. Co w sumie jest niestety mało prawdopodobne :/

Młoda90 · Wysłany: Czw 19:08, 27 Mar 2014 Temat postu:

Początek książki zapowiadał się obiecująco, zaczęło się robić ciekawie i tak samo jak bohaterowie zadawałam sobie pytanie: czy tym razem można zaufać DRESZCZowi po tym wszystkim do czego doprowadził? Jednak w miarę rozwoju wydarzeń tak jak już wspomnieli inni nic takiego istotnego dla tej całej historii się nie działo, było to takie zapychanie stron byleby coś było i czytałam właściwie po to by doczytać do tego końca. Oczywiście podobało mi się to, ze zostało ukazane życie w mieście w który i tak nie było możliwości ochrony przed Pożogą, to gdzie zostają wysyłani Poparzeńcy, kim są Odporniaki. Było trochę tych informacji, ale i tak czuję niedosyt. A gdy doszło już do tych finałowych wyszarzeń byłam trochę zdezorientowana bo miło być tak, jest tak, a wychodzi na to że jest jeszcze inaczej. Ogólnie rzecz biorąc to jednak jestem zadowolona z zakończenia, nie miałam tam jakiejś wizji jakby to miało się skończyć a to co wybrał autor mi odpowiada.

pannapasazerka · Wysłany: Pią 21:17, 28 Mar 2014 Temat postu:

co do dwójki współpracowników pani kanclerz - to dla mnie jest jasne, że była to brenda i ten pilot (jak się potem okazało pilot). jak ochłonęłam chwilę po zakończeniu, to stwierdzam, że właśnie zostaliśmy pozbawieni tego, co najbardziej - przynajmniej mnie - w tej książce frapowało - czyli momentu w którym Thomas odzyskuje pamięć. mało rozwinięty wątek Teresy też drażnił,bo tak jak mówisz - nie wiadomo było właściwie o co z nią chodzi, jej decyzje przynajmniej dla mnie w dużej mierze były kompletnie niezrozumiałe - pozostają domysły, ale i te brać trzeba z kosmosu, bo nie czułam się jakoś naprowadzana na konkretne pomysły.

MUlka · Wysłany: Sob 9:38, 29 Mar 2014 Temat postu:

Młoda90 · Wysłany: Sob 18:47, 29 Mar 2014 Temat postu:

patusia.dorota

Ostateczny test

Są takie zadania, którą ciągną się za nami całe życie. Są takie zdarzenia, o których nie sposób zapomnieć. Są tak okropne rzeczy, że sądzimy, że zawsze będą nam się śnić w koszmarach. Są takie idee, dla których giną ludzie. Są takie plany, że aby je wykonać muszą zginąć niewinni, ktoś musi się poświęcić. Wtedy pada wybór, czy warto zabijać dla dobra ogółu. Czy uratowanie milionów ma sens, gdy poświęci się dla nich niewielu?

Thomas i jego przyjaciele zostawali poddani już wielu próbom. Znaleźli wyjście z labiryntu, przeszli próby ognia, a zaraz po nich poddano ich oddzielnym zadaniom, które musieli wykonać, aby przetrwać. Teraz obie grupy są razem i czekają na ostateczny etap, wiedzą, że to jeszcze nie koniec. Próba Thomasa polegała na siedzeniu w zamknięciu, chłopak powoli tracił zmysły i zaczynał wariować. Wtedy do pokoju, w którym był zamknięty przyszedł Szczurowaty. Mężczyzna zaczął mu tłumaczyć wiele rzeczy, chciał przekonać go, że DRESZCZ jest dobry, jednak on przeszedł za wiele, by w to uwierzyć. Teraz organizacja chcę zebrać ich wszystkich i przywrócić im wspomnienia, te z przed labiryntu, by mogli dokonać decyzji. Większość chcę powrotu pamięci, buntują się jedynie Thomas, Newt i Minho. Czy ta decyzja naprawdę będzie tak dobrowolna, jak zapowiada DRESZCZ? Czas na ostateczną próbę, czas by odnaleźć lek. Tylko za jaką cenę?

To już ostatni tom trylogii Jamesa Dashnera. „Lek na śmierć” kończy historię Streferów poddawanych licznym i niebezpiecznym próbom. Cykl jest spójny, tworzy doskonale dopełniającą się historię z zarysowanym motywem przewodnim, który my czytelnicy, poznajemy dopiero w dalszych etapach lektury. Początkowo można sądzić, że w całym eksperymencie nie chodzi o nic wielkiego, po prostu młodzi ludzie zostali zmuszeni do wykonania misji, by wyłonić tych najtwardszych. Jednak cel całego eksperymentu pozwala dostrzec coś więcej. Od lektury pierwszego tomu nurtowało mnie właśnie to pytanie, po co? Teraz wiem. Ale postanowione w pierwszym akapicie pytanie ostanawia mnie, czy było warto.

Wiele lat temu eksperyment pewnej organizacji wydostał się z laboratorium i zaczął siać spustoszenie na ziemi. Ludzie zaczęli chorować, później umierać. Pożoga dotknęła wszystkich, a właściwie prawie wszystkich. Nie było żadnego leku, nie było lekarstwa. Gdy ktoś zachorował nie było dla niego litości. Zapadał wyrok. Jedynie garstka ludzkości była naturalnie uodporniona. Ale czy liczona się z nimi, czy mieli jakiekolwiek przywileje? Nie, byli równie mocno potępiani przez normalnych ludzie, co zarażeni. Dostali się za margines, znienawidzeni.

Niezwykle obrazowo w tym tomie zostały ukazane relacje między wspomnianymi wyżej grupami. Ukazana została wrogość, relacje i funkcje, jakie przyjmowały grupy. Poznaliśmy lepiej świat na zewnątrz, świat w pełni nie ogarnięty chorobą, gdzie żyli jeszcze zdrowi ludzie. Weszłam na obszar miasta, doskonale zabezpieczonego, ale powoli zżeranego od środka. Z drugiej zaś strony mogłam zobaczyć, jak żyją Poparzeni, zarażeni chorobą w miejscach specjalnie dla nich przeznaczonych. Czy były to obrazy kolorowe? Nie, ale one miały takie być. Cywilizacja była na skaju przepaści, znajdowała się w ostatecznym stadium od upadku. Gdyby tak znoszony świat ukazać w jasnych barwach wszystko wyszłoby groteskowo. Ten świat stoi na skraju i niewiele zostało do wykonania ostatecznego, decydującego kroku w dół.

Podczas czytania tego tomu pozytywnie wpłynęła na mnie kreacja bohaterów. Autor skupił się na tak wielu aspektach ich relacji, ich emocji, że mogłam poczuć, to co oni. Nie mówię tu jedynie o postaci narratora i głównego bohatera Thomasa, ale również innych Streferów i bohaterów. Widać było, że nie są to jedynie idealni bohaterowie, ale zwykli zagubieni w swoim poleżeniu nastolatkowie, którzy próbują odnaleźć się we wciąż zmieniającym otoczeniu. To, że są jacy są, łączy się z tym, co przeszli. Cieszę się, że nie są poukładani, że nie zawsze mają plan na dalszy swój los, że nie wszystko im się udaje.

W części tej był jeden bohater, który wybijał się ponad resztę, który przeszedł najwięcej i wciąż mnie zaskakiwał. Newt od początku nie miał łatwo, ale to jaki los spotkał go w tym tomie, jest okrutne. Podczas przewracania kolejnych stron mogłam zauważać zmiany, jakie w nim zachodziły, co przechodził. To był najmocniejszy i najbardziej dosadny obraz eksperymentu i tego, z czym walczył. Naprawdę mocno wpłynęły na mnie słowa, które zostawił w swojej wiadomości dla Thomasa. Nie spodziewałam się tego długo, bo nie myślałam, że dojdzie do najgorszego.

Jedynym minusem, który napotykałam podczas czytania, ale który teraz jakoś zniknął w trakcie pisania tej recenzji jest brak punktu do, którego dążą bohaterowie. Wcześniej musieli coś zrobić, musieli odnaleźć wyjście, wydostać się z Pogorzeliska, a teraz nie mieli wyznaczonego celu i sami mieli obrać kurs, w jakim będą podążać. To było dla mnie nowe, bo bohaterowie sami nie wiedzieli, gdzie chcą trafić, nie znani świata na zewnątrz, nie byli przygotowani na jego niebezpieczeństwa. To mnie trochę gubiło, ale dawało też punkty zaskoczenia od samego początku, aż do końca.

Do końca, właśnie warto wspomnieć o zakończeniu, na które chyba większość czytelników czeka. Czy DRESZCZ osiągnie cel, ilu Stroferów wyjdzie z ostatecznego zadania cało, czy w ogóle wyjdą cało? Jak potoczy się eksperyment? Czy lek na Pożogę zostanie wynaleziony? Czy może zarażonym ludziom? Wiele pytań, na które oczywiście nie odpowiem, by nie psuć Wam lektury. Muszę powiedzieć jednak, że zakończenie potoczyły się w innym kierunku niż myślałam, nie wypadło słabo, ale dość zaskakująco. Sprawy toczyły się szybko, podczas ksiązki dochodziły nowe fakty, pojawiali się nowi ludzie, którzy zaczęli odgrywać sporą rolę, to wszystko wpłynęło na to, że ostatnie strony zaczynały wyglądać inaczej niż sądziłam. Wcześniej nie miałam przed oczami wielu zmiennych. Pewnie zastanawia Was również, czy po lekturze tego tomu poznałam wszystkie odpowiedzi. Od razu muszę napisać, że nie. Wciąż kołacze mi się w głowie wiele pytań, na które chciałabym poznać odpowiedź. Ciekawi mnie, czy wydawnictwo pokusi się o wydanie prequela, bo podobnież on może wyjaśnić wiele.

Zbliżam się już ku końcowi mojej wypowiedzi, czas więc na wspomnienie o oprawie graficznej powieści. Okładka książki zachwyca mniej niż pozostałe, podczas lektury szukałam miejsca, które mogłyby do niej pasować i odkryłam je, ale dopiero podczas czytania ostatnich rozdziałów. Czekanie się opłaciło. Sądziłam już, że jedynie dwa pierwsze tomy będą nawiązywać do miejsc, w których znajdowali się bohaterowie, ale cieszę się, że się pomyliłam. Jednak podczas czytania znalazłabym kilka bardziej widowiskowych miejsc, które możnaby ukazać na okładce. Jest jednak jak jest. Jak w każdej części i w tej pojawia się ciekawe rozpoczęcie rozdziałów. Przewija się w nim motyw przedstawionego na okładce miejsce, co skleja całą powieść.

Czas na ostateczny rozrachunek „Leku na śmierć”. Książka podczas lektury mocno na mnie oddziaływała, czytałam, czytałam i nie mogłam się oderwać, bo losy bohaterów wciąż przybierały inny obrót. Napotykałam na wiele zaskoczeń, niespodzianek i niepewności. Wciąż w mojej głowie pozostało sporo pytań, na które będę szukać odpowiedzi w różnych źródłach(czyt. prequel). Mam nadzieję, że choć część z nich zostanie wyjaśniona.
Ocena książki: świetna [6/6]
Ocena serii: świetna

zaszumiał_wiatr

Skończyłam "Lek na śmierć" i czuję duuże rozczarowanie. To naprawdę część tej samej serii, co dwie poprzednie książki? Jej, tu wszystko wydaje mi się gorsze - bohaterowie, fabuła, styl autora, powiązanie wątków i fakt, że nie zawsze są logiczne. Zakończenie też mnie nie usatysfakcjonowało, mam wrażenie, że Dashner chciał tak bardzo poruszyć czytelnika - wzbudzić dezorientację, strach, gniew, smutek - że ostatecznie udało mu się tylko go znużyć. Ciągłe ucieczki, raz latanie Górolotem, lat jeżdżenie taksówką, uciekanie przez DRESZCZem, rozpracowywanie DRESZCZu, nagle ta cała Prawa Ręka, Poparzeńcy, ileż można. W porównaniu do świetnej pierwszej części, gdy niepewność, komu można ufać i co jest właściwie grane, była taka świeża i wciągająca, tutaj smakuje trochę jak kilkukrotnie odgrzewany kotlet.
Śmierć Teresy w ogóle nie zrobiła na mnie wrażenia. Newta zawsze lubiłam i żałowałam, że zginął. Otóż to, kolejny chwyt autora: zabiję ważnych bohaterów, zrobię silne wrażenie na czytelniku. Słabo. A samo zakończenie z łąką rozłożyło mnie na łopatki. Nagle okazuje się, że świat aż tak bardzo się nie zmienił, wciąż jest wiele odludnych miejsc nieskażonych Pożogą i rozbłyskami. Gdy w reszcie świata wszyscy wymrą, oni w tym czasie będą wiedli swojskie życie na łonie natury Wink

Thomas powinien odzyskać pamięć, chociażby dla zaspokojenia ciekawości czytelników.
Dialogi na pewno ratował język Streferów, te przekleństwa są świetne Wink

Niestety, ostatni tom nie spełnił moich oczekiwań.

tombraiderka009

Lek na Śmierć jest pełną akcji, pełną napięcia i zwrotu wydarzeń książką. Tyle się tam dzieje, jest tyle niebezpieczeństw, ryzyka, tyle nieufności wobec prawie każdego. Lecz jest również nadzieja na zakończenie tego wszystkiego.

Trzeci tom trylogii czytało mi się bardzo szybko i ze strachem o bohaterów; było trochę śmiechu, bo przecież z Thomasa jest prze kawalarz; również inne sztamaki bawiły swoimi odzywkami. W książce pojawiły się jeszcze i te smutne momenty - te ze łzami w oczach oraz takie z cichym pogodzeniem się z sytuacją.
Ale to jednak fabuła książki, jej przebieg przepełniony przygodami był najlepszy. To ona przenika czytelnika w taki sposób, by nie był w stanie odłożyć powieści na bok.

Jestem zadowolona z zakończenia trylogii Więzień Labiryntu, koniec nie pozostawia niedosytu po sobie, chociaż jest trochę taki dziwaczny. James Dashner zafundował całą gamę emocji w tych trzech książkach. Bohaterzy są wspaniali pod każdym względem, szczególnie Thomas, który bardzo mi imponował swoim sposobem myślenia. Lek na Śmierć oceniam 10/10 i wiem, że na pewno kiedyś powrócę do początku tej historii na nowo.

I jeszcze jedno: DRESZCZ jest dobry.

gibon93

Wiem, że temat dosyć stary ale wcześniej nie słyszałem ani o książce ani o filmie. Wpierw obejrzałem w kinie naraz dwie części.. i z automatu zacząłem czytać książki. Co mnie wstrząsneło.. to że książka całkowicie odbiegała od filmu , a właściwie to film odbiegał od książek, które jak film mi się podobał to książki były niesamowite, jak dla mnie najlepsza trylogia tuż obok Igrzysk czy Requiem.
Ale nie o tym chciałem konkretnie napisać, sporo osób mówi o tym że nie zostały ukazane wspomnienia Thomasa , których nie chciał sobie przypomnieć.. cóż , dla tych którzy są tego ciekawi autor wyszedł na przeciw.. będziemy musieli trochę poczekać ale oprócz " The order Kill " pierwsze prequela , który pokazuje wydarzenia 13 lat przed trylogią, w przyszłym roku premiere ma mieć drugi Prequel "The Fever Code" , prequel kiedy to pierwsi ludzie trafili do labiryntu, Thomas , który pracował dla DRESZCZ'u i wszystko z jego z punktu widzenia.
Dla mnie są dwa powody żeby zajrzeć do tej książki , po pierwsze mam nadzieję że dowiemy się wiele na temat tego kim był przed Zatarciem , i (wiem że wiele czasu minęło ale może zaglądnie ktoś komu nie chciałbym spojlerować Wink

) bardzo chętnie wróciłbym do czasu kiedy Thomas i Teresa , żyli razem i byli dla siebie bliscy.

@Edit : Ahh i ponoć Papierowy księżyc zdecydował się na prequel nr 1 Wink

Rozkaz zagłady bo tak ma nosić polska nazwa ma się ukazać 10 listopada