3. Raj Utracony

sujeczka

Osiemnastoletni Aaron jest Nefilimem, dzieckiem upadłego anioła i śmiertelnej kobiety. Poza tym jest również tym, na którego czekają strąceni – ostatnią nadzieją popleczników Lucyfera na powrót do niebios... Niestety, Aaron niespecjalnie przykłada się do wypełniania proroctwa. Zależy mu przede wszystkim na odzyskaniu porwanego przez Werchiela Steviego. Gdy trafia do Aerie, utrzymywanej w ścisłej tajemnicy, ostatniej enklawy upadłych, Aaron ma nadzieję na chwilę spokoju. Rychło okazuje się jednak, że mieszkańcy schronienia oczekują od niego zdecydowanych działań. Również Werchiel nie daje o sobie zapomnieć i zastawia pułapkę. Porywa Villmę, wielką miłość Aarona, by użyć jej jako przynęty. Ale to nie wszystko. Gdy Aaron przybędzie na ratunek swojej dziewczynie, stanie oko w oko z Malakiem – potwornym, stworzonym przez niebiańskie siły stworzeniem, które okaże się kimś, kogo wybraniec nie będzie potrafił zgładzić.

W sprzedaży od: lutego 2011
Cena: 34,9 zł

ven_detta

co za okładka! boska! Mr. Green

o, fajnie, że Vilma się pojawi. i takie smutne było to, co Werchiel zrobił Steviemu, że aż się boję tego, co się stanie w tej części, jak się spotkają z Aaronem Sad

Veronique

Okładka świetna! Very Happy

Z niecierpliwością czekam.xD Zapowiada się interesująco, ciekawe jak to się wszystko potoczy... Smile

Leksami · Wysłany: Wto 16:37, 08 Mar 2011 Temat postu:

wiesz Veronique kochana musimy to przeczytać. Very Happy

Uwielbiam tą serię Laughing

ven_detta · Wysłany: Pią 16:59, 11 Mar 2011 Temat postu:

Nie wiem dlaczego, ale miałam wrażenie, że po słabej części drugiej, ta będzie wymiatać (może to przez okładkę Mr. Green

) – i tak było!

Jak wynika z opisu, Aaron, Kamael i Gabriel nie bez przeszkód docierają do Aerie, które okazało się czymś, czego kompletnie się nie spodziewałam i może właśnie dlatego było idealne. W samym azylu dla aniołów i Nefilimów nikt, poza Kamaelem, nie wierzy, że Aaron jest Wybrańcem (co przypominało bardzo „Matrixa”, kiedy tylko Morfeusz wierzył w Neo Razz

).

W międzyczasie, Aaron - który w końcu na poważnie zabrał się za poszukiwanie Steviego – przyzwyczaja się do swojej mocy i korzysta z każdej okazji, by ją wykorzystać. Tu pojawia się, oczywiście, pewne ryzyko. Moc jest dzika i niebezpieczna i chłopak poznaje jej ciemną stronę (i przez to jest taki hot, hot, hot Very Happy

). Musi nauczyć się nad nią kontroli i odkryć nowe zdolności, w czym może mu pomóc właśnie pobyt w Aerie, wśród innych swojego gatunku.

W tej części całkiem sporo kręci się wokół Wielkiej Wojny i upadku Lucyfera.

Zuz@ · Wysłany: Pią 20:07, 11 Mar 2011 Temat postu:

OO Ven to dobrze ,ze juz kompletna szmira się z tej serii nie zrobiła ,bo po tej 2 części mialam duuuze opory ,czy czytac dalej ,ale jak mówisz ,ze jest lepiej to zakupie 3 czesc i przeczytam xD

ven_detta · Wysłany: Pią 21:18, 11 Mar 2011 Temat postu:

A ja właśnie coś tak czułam, że "Lewiatan" był wypadkiem przy pracy i nie skreśliłam tej serii Very Happy

Naprawdę warto przeczytać tą część, dziewczyny. W sumie, nawet można pominąć 2 część, bo nic nie wnosi do akcji 3 części xD

sujeczka · Wysłany: Pią 21:40, 11 Mar 2011 Temat postu:

Ven, ale się cieszę Smile

Też nie skreślałam tej serii po drugiej części, ale jakoś nie spieszyło mi się do przeczytania trzeciej... ale w takim razie sięgnę po nią na pewno o wiele szybciej niż planowałam Smile

Zakochana45 · Wysłany: Śro 15:24, 16 Mar 2011 Temat postu:

to jusz nie bedzie opowiesć o luce i danielu??

Zuz@ · Wysłany: Śro 16:03, 16 Mar 2011 Temat postu:

To nie są bohaterowie tej serii. Są dwie serie o nazwie 'Upadli" tej pierwsza cześć nazywa się Nefilim. Wystarczy przeczytać... Twisted Evil

Kinia;)

Przeczytałam te część niedługo po jej wyjściu i bardzo mi się podobała, dlatego nie mogłam się doczekać następnej ( teraz mam ją w rączkach i już zaczęłam czytać ;p ). Według mnie bardzo wzruszająca część, która zostawiła po sobie wiele pytań. Zakończenie z wielkim szokiem, ale pozytywnie zaskoczyła mnie ta część.

sujeczka

„Raj utracony” to trzecia, przedostatnia już część serii „Upadli” autorstwa Thomasa E. Sniegoskiego. Po przeczytaniu jej poprzedniczki - „Lewiatana” nie byłam zachwycona, więc trochę czasu zeszło, zanim zdecydowałam się sięgnąć po kontynuację, gdyż obawiałam się, że znów będę rozczarowana. Stało się jednak inaczej - „Raj utracony” o wiele bardziej przypomina genialny początek serii znany nam z lektury „Nefilima”. Może więc „Lewiatan” był tylko wypadkiem przy pracy?

Bo „Raj utracony” jest naprawdę niezły. Po „Lewiatanie” nie miałam w zasadzie żadnych oczekiwań odnośnie tej części i dopiero teraz, pisząc tę recenzję, zdałam sobie sprawę z tego, że nawet nie przeczytałam opisu książki, zanim po nią sięgnęłam. Wszystkie wydarzenia były więc dla mnie sporym zaskoczeniem, bo zupełnie nie spodziewałam się tego, że bohaterowie już w tej części odnajdą Aerie. Początkowo, wraz z rozwojem akcji, zastanawiałam się nad tym, czy to aby na pewno dobre posunięcie ze strony autora... bo co w takim razie będzie w części czwartej? Ale mogę Was już uspokoić – znajdzie się jeszcze kilka wątków do rozwiązania, a Aerie było świetnym przystankiem w drodze do ich wprowadzenia.

A samo Aerie nie jest takim miejscem, jakiego się spodziewałam. Nie będę jednak na nie narzekać, bo wypadło całkiem nieźle, choć początkowe wrażenie nie było najlepsze. Aaron, Gabrel i Kamael zostali tam przywitani jako zbędni, niepotrzebni i niebezpieczni intruzi. Nikt z mieszkańców Aerie nie wierzy początkowo w to, że Aaron rzeczywiście może być Wybrańcem, trzymają go w zamknięciu, co tylko wzmaga jego frustrację, bo chłopak wie, że marnuje w ten sposób czas, który mógłby poświęcić na poszukiwania brata. Z czasem jednak zyskuje zaufanie mieszkańców Aerie i szykuje się na ostateczną wojnę z Werchielem - ćwiczy swoją moc, która potrafi być dzika, nieokiełznana i niebezpieczna. I wszystko idzie dobrze... do czasu, bowiem do Aarona dociera wiadomość o tym, że Werchiel porwał Vilmę. A zakochany chłopak od razu rusza jej na ratunek, mimo że może to zaszkodzić bezpieczeństwu Aerie...

„Raj utracony” jest zupełnie inny od „Lewiatana” i chwała mu za to. Po zapoznaniu z tą częścią zastanawiam się w zasadzie, czy „Lewiatan” jest w ogóle w tej serii potrzebny... Moim zdaniem druga część akurat nic istotnego do akcji nie wnosi, a wielu czytelników może się po niej zrazić do reszty serii, a szkoda by było, bo trzecia (nie wiem jeszcze jak czwarta) część jest naprawdę mocna.

Przede wszystkim sporo w niej akcji. Miłośnicy brawurowych walk na pewno nie będą rozczarowani, bo bitwy trwają tutaj nawet po kilkanaście, w porywach do kilkudziesięciu stron, a odpoczynki między nimi, zwłaszcza pod koniec, nie są długie. Stwierdzenie, że stale się coś dzieje, nie jest więc na wyrost, także dlatego, że już początek książki zawiera sporą dawkę akcji.

Autor w tej części wprowadził też kilku istotnych, interesujących bohaterów. Mamy tu Belfegora - założyciela Aerie, Lehahiasza - szeryfa i Lorelei - Nefilim o wielkiej mocy. Są to postaci niezwykle barwne i cieszę się, że stanęły na drodze Aarona. Dużą rolę odgrywa także znany już nam z poprzedniej części mnich. A kochany pies Gabriel na powrót jest sobą, bardzo mnie to ucieszyło Smile

Cieszy także przemiana Aarona w nefilima świadomego swej mocy i spoczywającego na jego barkach zadania.

Fajnym posunięciem jest też to, że historia opowiedziana jest z kilku punktów widzenia – część rozdziału z naciskiem na postać Aarona, potem przenosimy się do Werchiela, mamy też kilka momentów z perspektywy Vilmy, a nawet Gabriela. Dzięki temu powieść jest pełniejsza, wszystko składa się w spójną i muszę przyznać, momentami zaskakującą całość.

I coś czego zupełnie się nie spodziewałam po tej serii – jest niesamowicie wzruszająca. Kilka razy podczas czytania książki było mi naprawdę smutno... Trzeba przyznać, że autor nie boi się mocnych, emocjonujących rozwiązań, co pokazał w tej części. Niektórzy autorzy mają problem z uśmiercaniem swoich bohaterów... cóż, Thomas E. Sniegoski do nich nie należy Razz

I opisał to tak, że co wrażliwsze osoby, na pewno uronią łzy podczas czytania (ja byłam naprawdę blisko!).

Myślę, że powieść ta spodoba się zwłaszcza fanom fantastyki, gdyż miłośnicy paranormal romance mogą być nieco rozczarowani tym, że wątek miłosny jest tu potraktowany nieco po macoszemu. Muszę przyznać, że mi go trochę brakowało xD Ale dla osób, które lubią anioły, dynamiczne i częste opisy walk, a także historie z nutką wzruszenia, na pewno nie będą rozczarowane Wink

Podkreślę tylko jeszcze raz – nie zrażajcie się po „Lewiatanie”, bo „Raj utracony” to już zupełnie inny, o wiele lepszy poziom Smile

A teraz pora na SPOILERY

ven_detta

Suu, cieszę się, że Tobie też się ta część podobała, bo po "Lewiatanie" byłam bardzo pozytywnie zaskoczona Very Happy

Ja również byłam bliska płaczu, a naprawdę rzadko mi się zdarza przy czytaniu ksążek Razz

sujeczka

martynag.1990

O matko nie miałam pojęcia o istnieniu tejże książki. Muszę ją mieć. Very Happy

Miriel

Sięgając po Raj utracony byłam pełna lęku, czy ponownie zostaniemy zaskoczeni dziwnymi potworami i niepotrzebnymi wątkami. I wreszcie mogę odetchnąć, ta część naprawdę naprawia błędy przeszłości Wink

Wciąż niestety nie mogę powiedzieć, że jestem totalnie zachwycona tą serią, ale uważam, iż jak na tę tematykę i nie kwalifikowanie się do paranormal romance naprawdę daje radę.

Aaron wraz z chroniącym go Kamaelem oraz oddanym mu Gabrielem odnajdują wreszcie Aerie. Jednak nie czynią tego w sposób oczekiwany - nie są tam mile widziani, nikt im nie ufa. Upadli oraz Nefilim wydają się wyzbyci z wszelkich nadziei odkupienia, opowieść o Wybrańcu jest dla nich legendą. W tym momencie trochę denerwowały mnie wątpliwości Aarona. Czyżby zapomniał o tym co zrobił dla Zeke, czy aniołów uwięzionych we wnętrzu Lewiatana? Czyżby naprawdę jedyną jego cechą rozpoznawczą były jedynie skrzydła, znaki na skórze? Mi się wydaję, że odkupienie wcześniej spotkanych aniołów jest wystarczającym dowodem na to, że to on ma wypełnić przeznaczenie. Nawet jeśli nieznajomi z Aerie mogą być nieprzekonani - nie widzieli tego na własne oczy, Aaron nie powinien ulegać wątpliwościom.

W tej części nie musimy czekać do samego końca na porządną bitwę. I muszę przyznać, że jej opis jest naprawdę zadowalający, pozwalający rzucić się w wir walki wraz z bohaterami, choć trochę dziwne jest to, że Aaron tak długo walczył z Malakiem, a Gabrielowi udało się go z łatwością odciągnąć i zająć. Niestety to co działo się dalej zbudziło we mnie smutek, Kamael był świetnym bohaterem, szkoda, że nie udało się go lepiej poznać. Na kolejną bitwę nie trzeba było czekać długo. I zaczęłam się zastanawiać, czy nie za szybko to wszystko się dzieje, co się w takim razie wydarzy w kolejnej części, czy jeszcze coś ciekawego zostanie do opowiedzenia ? Wciąż mam co do tego małe wątpliwości, wątek Lucyfera jest interesujący, ale czy może być na tyle rozbudowany by zająć cały kolejny tom? No i z Potęg żywy uszedł jedynie Werchiel, bo nie sądzę, żeby Archonci sprawiali jakiś problem, więc czy pokonanie go to nie tylko kwestia czasu? Najwyraźniej nie. Jakiego asa trzyma w rękawie autor?

Muszę przyznać, że także jeśli chodzi o język książka ta uległa polepszeniu - sceny odkupienia były niemal wzruszające. Z czystym sumieniem mogę polecić tę część, zachowując nadzieję, że koniec tej historii nie rozczaruje.