Czerwień rubinu - Kerstin Gier

Rosemary

Super recenzja, zachęciłaś mnie Razz

Cassin'89

Już dawno w takim tempie nie czytałam książki XD

Czas czerwonego rubinu

Chmury spowijają wieczorne niebo. To ostatnie co widzę. Potem już tylko wszystko się rozmywa. Zamykam oczy i wstrzymuję oddech. Tracę równowagę aż kolanami dotykam lodowatego marmuru. Przez powieki czują padające na moją twarz słońce. Gwałtownie otwieram oczy. Tutaj dzień jeszcze się nie skończył.
Przechodnie patrzą na mnie bardziej zaciekawieni, niż z chęcią udzielenia pomocy. Z ich oczu wyczytać można jedno zadanie.
Ty tutaj nie pasujesz.
Ja i tak już to wiem.
To to samo miejsce, ale inny czas.
Zupełnie inny. O co najmniej jakieś sto lat.
Nie jestem na to przygotowana. Nikt mi nie powiedział, co mam w takiej sytuacji zrobić. To nigdy nie miałam być ja.
Czas jednak sam wybiera sobie uczniów.

Współczesny Londyn. Gwendolyn mieszka wraz z swoją dość liczną i jednocześnie zwariowaną rodziną. Jej matka i rodzeństwo jedynie korzystają z dłużej gościny. Jej babka oraz rodzina kuzynki skrywa pewną tajemnicę. Wśród tej linii drzewa genealogicznego pojawia się gen, który umożliwia osobie nim obdarzonej podróżowanie w czasie.
Gwen nie odgrywa żadnej ważnej roli, a mnożące się tajemnice tylko ją denerwują. Wszyscy kryją prawdę za uśmiechem, czasami pełnym litościwym i pogardy.
Inaczej jest z jej kuzynką Charlottą. To na niej skupia się uwaga całej rodziny, a także wielu innych osób zajmujących się sprawą. Dziewczyna jest chodzącym ideałem. Od dziecka szkolona w lekcjach fechtunku, tańca, języków obcych i historii.
Przy każdym ,nawet najmniejszym, bólu głowy lub mdłościach cała rodzina znajduje się w stanie najwyższej gotowości.
To wtedy ma nastąpić pierwszy niekontrolowany przeskok w czasie.
Alarm za każdym jednak razem okazuje się fałszywy.
Bowiem nie jej kuzynce jest pisane takie przeznaczenie, ponieważ to Gwendolyn dokonuje jako pierwsza przeskoku w czasie.
Na jest na niego kompletnie przygotowana. Nikt nie wie gdzie jest ani co się stało.
Gdy po prawdziwych chwilach grozy udaje jej się powrócić, okazuje się, że tutaj we własnym domu nikt nie udzieli jej upragnionej pomocy.
Dawno temu dziewczyna musiała wytłumaczyć, dlaczego tak często rozmawia sama z sobą.
Wszyscy zarzucili jej kłamstwo, gdy powiedziała, że rozmawia z duchami. Nikt nie może potwierdzić tego, że naprawdę je widzi.
Tak samo jak i teraz nikt nie uwierzy jej, że to ona dokonała czegoś takiego jak przeskok w czasie. Wszyscy zarzucą jej zawiść wobec kuzynki i wytłumaczą zachowanie jedynie chęcią znalezienia się w centrum uwagi. Znikąd pomocy.
A kolejny przeskok może być tragicznym.
I już ostatnim w życiu dziewczyny.

Elementy dobrego thrillera, zdarzeń z pogranicza science fiction a do tego doprawione dawką niesamowitego poczucia humoru. Historia, która wciągnie nas już od pierwszy stron. Odkrywanie tajemnicy przeszłości, nie tylko zapisanych w starych kronikach czy dostępnych za pomocą wizji, ale takich w którym można się znaleźć osobiście i ich doświadczyć. Wystarczy jedne kontrolowany przeskok w czasie aby poradzić się w pewnej ważnej sprawie twojego prapradziadka.
Trylogia czasu to nie tylko podróż przez minione epoki. To każde historia o poczuciu przynależności, a także o tym, że to czasem los wybiera za nas ścieżkę jaką mamy w życiu podążać.
Bardzo subtelny i niesamowicie zabawy wątek romantyczny, który nie przesłania akcji, a jedynie idealnie ją dopełnia.
Sposób w jaki autorka prowadzi czytelnika przez historię rodów obdarzonych tym niezwykłym darem jest niezaprzeczalnie perfekcyjny.
Każda strona kipi akcją, że aż nie sposób przewidzieć co też czeka Cię już na następnej stronie.
Niesamowicie obiecujący początek trylogii, którą pochłonęłam w zaledwie jeden wieczór( i troszkę nocy).
Gdy zaczniesz czytać to nie sposób już jej odłożyć.
Pozostaje mi jeszcze tylko pochwalić polskie wydanie książki, zarówno pod względem przekładu jak i przepięknej okładki.
Nie mogę doczekać się następnego tomu !

Przenieś się z bohaterami razem w czasie do epoki rokoko lub na ulice Londynu, którymi pasażerowie po raz pierwszy rozkoszować się będą jazdą automobilem.
Spróbuj rozwiązać tajemnice dwanaściorga podróżników w czasie i znaczenia kamieni szlachetnych, jakie każdemu z nich przypisano.
Jaką przeszłość a także i przyszłość skryła się w czerwonym blasku rubinu ?

Moja ocena : 10 /10

Jeśli mam do czegoś ją porównać to chyba tylko do "Żelaznego Króla" (jeśli chodzi o akcje) oraz do Darów Anioła (organizacja, instytucje ale też i akcja).

Były dialogi przy których mało brakowało a oplułabym książkę - i to nie raz.
Bardzo przypadła mi do gustu zarówno główna bohaterka jak i jej najbliższa przyjaciółka a nawet ten drugi tajemniczy podróżnik czasu starszy od Gwen. Ich zachowanie wobec siebie jak i dialogi były kapitalne XD
Nie mogę powiedzieć, że jakiegoś bohatera specjalnie nie polubiłam, bo wszyscy zostali bardzo realistycznie przedstawieni a każdy z nich czymś mnie ujął Wink

zaszumiał_wiatr

Ach, Cassin, ale mnie zachęciłaś! Aż miałam ciarki niecierpliwości Wink

Zwłaszcza po porównaniu do "Żelaznego króla" i Darów, po prostu już nie mogę się doczekać.

In

Ooo, świetne recenzje. Podróże w czasie to ciekawy temat, który można rozwinąć na mnóstwo sposobów.
I, co dziwne, okładka mi się podoba.
Na pewno kupię, jak tylko będę miała za co ;P

Etnaya

Kupię, kupie i jeszcze raz kupię. Okładka śliczna i zapowiada się fajna fabuła.
Po waszych recenzjach jeszcze bardziej chcę ja przeczytać ;].

Cassin'89

mika809

Trzy powody dla których ją kupiłam:
1. Pomysł. Uwielbiam oryginalne pomysły, a podróże w czasie zdecydowanie są oryginalne.
2. Piękna okładka <3
3. Oczywiście wasze recenzje! Gdyby nie one, nawet bym na nią zwróciła uwagi, dlatego bardzo wam dziękuję dziewczyny!

kada113

Mam zamiar nabyć - może z okazji dnia dziecka namówię mamusię xD
Nawet nie wiecie, jakiego mi smaczka na nią narobiłyście...

MUlka

Skończyłam i jaka wielka szkoda , że tak szybko Wink

Uwielbiam motywy podróży w czasie, nigdy nie wiadomo z czym się można spotkać i co za chwilę się stanie. I choć mogłoby się wydawać , że będzie skomplikowanie i na początku rzeczywiście można się pogubić w tym całym dziedziczeniu i nazwiskach, to w końcu dostajemy ładne rozrysowane drzewo i wszystko jest jasne Smile

- wszystko - w sensie nazwisk, bo jeśli chodzi o wątek główny to komplikuje się z każdą kolejną stroną Smile

Gwendolyn - jest rzeczywiście nietuzinkową dziewczyną, jej komentarze mnie niesamowicie rozbawiały, a tekst "Okej. To ja sobie teraz zemdleję" Wink

rozwalił mnie całkowicie Wink

- był przepieknym dopełnieniem zaistniałej sytuacji Cool

Gideon - jest świetny, wkurzający ale nie da się go nie lubić Smile

... lubię takie postacie, nigdy do końca nie wiadomo czego można się po nich spodziewać.
Reszta - przyjaciółka Gwen, jej matka, babka a nawet rodzeństwo są bardzo interesujący, nie wspominając już o męskiej części powieści - nikt nie wydaje się być bez znaczenia, każdy coś wnosi, lub czuć że odegra w przyszłości jakąś rolę - więc nie radzę nikogo lekceważyć :]

Cóż tu więcej pisać, nie mogę się doczekać kolejnej części, ta była zdecydowanie za krótka, do tego przerwana w takim momencie , że ahhh
Szkoda, że wszystko się tak wolno rozkręcało, ale spoko inaczej można by się było pogubić i stracić wątek Wink

Jakoś do października trzeba wytrzymać.

Jeśli ktoś się jeszcze waha, to naprawdę zachęcam - historia jest świetna a co najlepsze zapowiada się jeszcze lepszy ciąg dalszy. Śmiem twierdzić, że to najlepsza majowa pozycja (oczywiście z tych co przeczytałam - a trochę ich było Wink

)

Tirindeth

No i ja:

Nasze życie to sekwencja zdarzeń wynikających z przyczyn i skutków. Każdy dzień, każda godzina i minuta jest częścią wielkiej machiny czasu, która nieubłaganie idzie do przodu, zabierając w powolnym marszu naszą młodość, nasze marzenia, nasze wspomnienia. Dlatego też od wieków ludzi fascynowało ujarzmienie czasu, a w zasadzie możliwość jego kontrolowania. Podróże w czasie i przestrzeni to mit niezbadanych pragnień gatunku ludzkiego. Mit, który być może kiedyś stanie się rzeczywistością...

Gwendolyn Shepherd ma szesnaście lat i całkiem normalne życie, jeśli nie liczyć wariackich wierzeń rodzinnych o genach umożliwiających podróże w czasie, do tego przekazywanych z pokolenia na pokolenie. W dodatku prawdopodobnym nosicielem genu jest kuzynka Gwen, Charlotta i wszyscy biegają wokół niej jak przytykającej bombie zegarowej. To w zasadzie całkiem wygodne, przynajmniej dopóki coś nie zaczyna się dziać.

Gwen nie wie, skąd nagle biorą się jej dziwne mdłości, których tak wyczekiwano u Charlotty, a później nagle wydarza się coś niespodziewanego – to Gwendolyn przenosi się w czasie! Jak to jednak możliwe? Czy pomylono się z ustaleniem, która z kuzynek nosi w sobie wyczekiwany dar podróżowania? Czy teraz, kiedy prawda wyjdzie na jaw, rodzina zaakceptuje tę wiadomość? I co powinna zrobić nasza bohaterka, kiedy w jednej chwili stoi na ulicy w XXI wieku, a w następnej widzi powozy konne?

Sprawa wydaje się prosta. Wszyscy powinni zaakceptować fakt, że nastąpiła pomyłka i każdy może wrócić do swoich zajęć. Ale to nie jest jednak takie proste. Dziewczyna, której na towarzysza podróży wyznaczono niejakiego Gideona de Villiers, nie może pozwolić sobie na beztroskie życie, kiedy trzeba wykonać tajną misję. Misję, która może zmienić życie wszystkich członków dwóch rodzin obdarowanych genem podróży w czasie. Co jednak zrobi Gwen? Czy pozwoli sobą manipulować i wypełni zadanie, które nałożono na nią i jej aroganckiego towarzysza?

Czerwień Rubinu, dzieło niemieckiej pisarki Kerstin Gier jest pierwszą częścią Trylogii Czasu. Kolejne tomy – Błękit Szafiru i Zieleń Szmaragdu, już teraz są oczekiwane przez fanów autorki w największym skupieniu. Czy słusznie? Niewątpliwie tak. Dlaczego? Oj, to już dłuższa historia.

Narracja, jak w wielu dziełach współczesnej literatury paranormal, jest pierwszoosobowa – z punktu widzenia Gwendolyn. Trzeba przyznać, że to daje nam pełen obraz tego, jak nasza bohaterka postrzega całą sytuację. Jest zwyczajną nastolatką, która nie ma zbytniej wiedzy historycznej, a tym bardziej nigdy nie zastanawiała się nad poważnymi sprawami. To taka typowa dziewczyna z nastoletnimi problemami i niezbyt... no dobrze, nie jest głupia, ale przesadnie mądra również nie. Jej zachowanie najpewniej wynika z braku doświadczenia i młodego wieku oraz zerowego przeszkolenia, jakie stało się udziałem Charlotty. Być może właśnie dlatego jej postać jest tak ujmująca i z góry wiadomo, iż każdy czytelnik ją bezwarunkowo polubi.

Poza narracją Gwen mamy także narrację trzecioosobową, z punktu widzenia narratora wszechwiedzącego, dotyczącą prologu i epilogu. Dzięki temu zabiegowi widzimy wydarzenia, na które bohaterka nie miała wpływu i wglądu, a to ubogaca historię. Sama fabuła ma w sobie coś z tykającego zegara, który nieubłaganie dąży do godziny dwunastej, czyli wyczekiwanego przez wszystkich punktu kulminacyjnego. Akcja rozwija się w dobrym tempie, gdyż potęguje w czytelniku wrażenie, że w każdej chwili może zdarzyć się coś niespodziewanego i przerażającego. A dzięki temu powieść Kerstin nabiera wymiaru drobnego thrilleru z wątkiem miłosnym w tle. Mówiąc najprościej – idealne połączenie. Chociaż, jeśli mam być szczera, tej miłości za wiele nie uraczymy, a szkoda. Spodziewałam się bowiem nieco większych emocji.

Niezwykła w powieści jest mnogość wątków i ciągłe powracanie do przeszłości, do historii, w której nie brakuje naukowców zgłębiających prawdę o podróżach w czasie. Pojawiają się przedziwne postaci, a tajemnice piętrzą się niczym stosy książek w gigantycznej bibliotece. Nigdy nie wiadomo, jaką kolejną niespodziankę przygotowała dla czytelnika autorka i jak wiele sekretów jeszcze będzie trzeba rozwikłać. I przede wszystkim pomysł – wszak tak niewiele jest dzieł poruszających problem ciągłości czasu w przestrzeni oraz podróży między wiekami.

Otaczający Gwendolyn bohaterowie są równie istotni dla dzieła, jak ona sama. Postać Gideona wysuwa się na pierwszy plan, przyciągając niewieście spojrzenia. Oczywiście jest przystojny i arogancki. Standardowa kreacja, nieprawdaż? Być może dlatego nie rzucił mnie na kolana, choć nie ukrywam, że młodzieńcowi udało się wzbudzić we mnie ciepłe odczucia pod koniec lektury. Jednak o wiele bardziej interesującą sylwetką wydaje się jeden z przodków podróżników, a także postacie, o których wciąż powtarzane są niepochlebne opinie i wspomnienia. O kim jednak mówię, musicie przekonać się sami, sięgając po twór pani Gier.

Stanowczo mogę powiedzieć, że Czerwień Rubinu ze swoją niezwykłą okładką (o tym nie można zapomnieć, wystarczy raz spojrzeć na postać dziewczyny z rozwianymi włosami, by na długo pozostała w pamięci) to kolejna świetna powieść, jaka pojawiła się w tym roku na rynku wydawniczym. Powoli zaczyna mnie martwić ta mnogość dobrych książek, bo jeśli tak dalej pójdzie, zapomnę, jak należy spoglądać na dzieła krytycznym okiem, a to wywołuje we mnie poczucie grozy i niepewności. Nie mniej powieść Kerstin ode mnie krytyki nie usłyszy, choć nie ukrywam – zakończenie przyprawiło mnie o rozżalenie, iż tak szybko dobrnęłam do końca historii. Mam nadzieję jednak, że kolejna część trylogii będzie równie, albo jeszcze bardziej pasjonująca, a póki co Czerwieni Rubinu daję ocenę 9/10 i gorąco polecam wszystkim czytelnikom!

***
A tak w ogóle to Gideon mnie wkurzał. Ah, to chyba Trylogia Kamieni a nie Czasu? Czy to ja się pomyliłam? Wink

A tak wygląda oryginalna okładka:

Oraz kolejne:

i

MUlka

Tirin świetna recenzja Smile

Bardzo trafnie opisałaś Gwen nie jest głupia , ale przesadnie mądra też nie Wink

Fajne te niemieckie okładki, na pierwszej się kłócą, na drugiej ten wachlarz i pod rączkę Wink

a na trzeciej ehmm Cool

- choć uważam, że nasza jest cudowna Smile

Poza tym podejrzewam, że Gideona jeszcze mocno polubisz Wink

A co do nazwy - na książce jest "Trylogia Czasu" Wink

Tirindeth

Oh, no to rzeczywiście dziwne, bo w zasadzie książki mają nazwy od kamieni, więc bardziej pasuje nazwa trylogia kamieni, ale nie wnikam w polskie tłumaczenie Razz

Co do Gideona, może jeszcze mnie chłopaczyna przekona do siebie Razz

zakochanawilczyca

Dziś kupiłam tę książkę, w zasadzie przez zupełny przypadek. To była nie przemyślana decyzja Smile

Poszłam do księgarni odebrać "Tożsamość anioła", ale nie dostarczono jej ! Więc zaczęłam szperać po półkach, i zobaczyłam "Czerwień Rubinu". W okładce zakochałam się od pierwszego wejrzenia! Przeczytałam opis, i stwierdziłam że muszę ją kupić ! Teraz w niewielu książkach jest wątek o podróżach w czasie, same wampiry na tym rynku Smile

Kupiłam więc, i za niedługo mam zamiar przeczytać. Smile

Na razie w kolejce mam zaplanowane inne książki, ale już się nie mogę doczekać kiedy przeczytam tą ! Jeszcze te Wasze recenzje, mm <3 Mam nadzieję, że i mi "Czerwień Rubinu" spodoba się tak bardzo jak Wam ! Smile

elipsa

Ja także dołączam do fanek Czerwieni Rubinu ! Wink

Bardzo mi się książka podobała, miło spędziłam przy niej czas Razz

Tirin- jak możesz nie lubić Gideona ?! Razz

Faaaajny jest Very Happy

Ale ja mam już jakiś problem bo zawsze podobają mi się bohaterowie męscy, chyba nie jestem specjalnie wybredna XDD

andziaa

kada113

Charlotta Montrose urodziła się 7 października. Jej datę urodzin wyznaczył sam Isaak Newton, co czyni ją wyjątkową. Jej rodzina dziedziczy bowiem gen podróży w czasie i wszyscy są przekonani, że to właśnie ona odziedziczy tę umiejętność. Kiedy dziewczyna całe popołudnia spędza ucząc się języków obcych i innych dziwactw, jej rówieśnicy doskonale się bawią. Pewnego dnia okazuje się, że to nie Charlotta, lecz jej kuzynka, Gwendolyn, dziedziczy gen. Czyżby słynny naukowiec się pomylił i źle obliczył datę, bo Gwendolyn urodziła się zaledwie dzień później?
Okazuje się, że podróżnicy w czasie mają do wykonania specjalną misję, której powiedzenie się staje pod znakiem zapytania, gdyż dziewczyna jest kompletnie nieprzygotowana do podróży w czasie. Czy to skończy się aż tak źle?

Gwendolyn, główna bohaterka i zarazem narratorka, jest osobą pogodną i z lekkim dystansem do siebie. Chciałaby żyć najbardziej normalnie, jak to tylko możliwe, mając lekko zwariowaną rodzinę. To właśnie ona z babcią na czele oczekuje pierwszych mdłości u jej kuzynki, które zapowiadałyby, że za chwilę przeniesie się w czasie. Cały czas pouczają Gwendolyn, jak ma się zachować, gdy nagle Charlotta zniknie w przeszłości. Jakie jest jej zdziwienie, gdy pewnego dnia to właśnie ona, idąc ulicą dostaje mdłości i przenosi się w czasie. Ale jak powiedzieć o tym rodzinie?

Jej partnerem w podróżach międzyczasowych jest Gideon. Początkowo nie przepadał za dziewczyną, z resztą z wzajemnością. Chłopak ma wielkie poczucie obowiązku i odpowiedzialności. Jest pewny siebie, myśli, że wszystko potrafi zrobić sam. Gideon to człowiek przekonany o swojej wspaniałomyślności, a także nieomylności. Ma wielkie ambicje, które czasem chyba sięgają za wysoko.

Nic dziwnego, że początkowo współpraca im się nie układa.

Książka jest przecudna, przeboska, najlepsza, najfajniejsza i co mi tam może przyjść jeszcze do głowy (a tych epitetów będzie sporo). Tę fantastyczną powieść przeczytałam w jeden dzień. Wciągnęłam ją niczym makaron. Byłam zła na autorkę, że zakończyła ją w takim momencie, gdyż mogłabym czytać w nieskończoność. Wartka akcja, bogate opisy, dużo emocji i uczuć, ciekawe postacie - czegóż więcej chcieć?

Pani Gier wymyśliła naprawdę cudowny wątek podróży w czasie. Do tej pory nie spotkałam się z podobnym (pominę Harry'ego Pottera, ale bądźmy szczerzy - czego tam nie było?) i uważam go za wspaniały. To naprawdę ekscytujące móc zobaczyć, jak nasze miasto wyglądało sto lat temu, obejrzeć znaną na całym świecie bitwę, czy wystąpić na balu Ludwika XIV. Niestety, takie przygody tylko dla wybranych i nie zawsze są zabawą, lecz też pracą i niebezpieczeństwem. Misja czeka, a jeden nieostrożny ruch może doprowadzić nawet do śmierci.

Bardzo podoba mi się także wątek miłosny. Początkowo nic na to nie wskazuje, lecz dla osób oczytanych w paranormal romance i romansach jest dosyć przewidywalny. Mimo to, miłość rozwija się powoli - z niechęci przeradza się w tolerancję, by ta zmieniła się w zauroczenie, które przekształci się w miłość.

zakochanawilczyca

kada113, bardzo fajna recenzja ! Smile

Właśnie czytam tą książkę, i zostało mi 100 stron. Czyta się ją szybciutko.. Więc za niedługo i ja postaram się napisać swoją recenzję . ; D a książka tak jak napisałaś, prze cudowna ! <3

Rosemary

„Wyrusz w swoją własną podróż w czasie”
Często wydaje mi się, że czasy, w których żyję są jedyne, że nie było nic przedtem i nie będzie nic później. Łatwo tak myśleć, jednak na lekcjach historii na krótką chwilę przypominam sobie, że świat istnieje od bardzo dawna, a jeśli nie będzie apokalipsy w 2012 roku, to po upływie mojego życia wszystko potoczy się dalej. Czasami jest to przerażające, takie uczucie, że nie wszystko znam, że kiedyś działo się tyle rzeczy, a ja tego nie widziałam i nie poznam. Zawsze chciałam móc zatańczyć na prawdziwym balu w XIX wieku, ubrana w piękną, długą, atłasową suknię. A co jeśli istnieje garstka ludzi, która może to zrobić? Może cofnąć się do dowolnych czasów?

Gwendolyn mieszka w domu ze swoją wielką rodziną. Niestety, często jest w niej traktowana jak powietrze, większość nie dostrzega jej wartości. Cała uwaga bliskich została skupiona na Charlotcie, kuzynce bohaterki, gdyż posiada ona gen podróży w czasie i była przygotowywana przez całe życie do przenoszenia się w przeszłość, idealnie zna historię, opanowała wiele języków, ma wykwintne maniery. Jedyna rola Gwendolyn to zaopiekowanie się kuzynką, jeśli ta dostanie mdłości, gdyż to znak, że niedługo przeniesie się ona po raz pierwszy w czasie. I pewnego dnia wreszcie to się dzieje, Charlotta źle się czuje i bohaterka prowadzi ją do domu. Gdy część rodziny opuszcza go, razem z tą wyjątkową kuzynką, Gwendolyn wypytuje cioteczną babkę Maddy o sprawy związane z przenoszeniem się w przeszłość, dowiaduje się kilku interesujących faktów. Później, gdy dziewczyna idzie do sklepu, stało się coś kompletnie niemożliwego. Przenosi się w czasie. Ona, nie Charlotta. Zwierza się z tego na początku tylko swojej najlepszej przyjaciółce, kochanej i poczciwej Leslie, która od razu jej wierzy. Po trzeciej nagłej i niespodziewanej podróży, Gwenny mówi wreszcie o tym mamie. I tu sprawa się komplikuje. Bohaterka zostaje zawieziona do kwatery strażników i poddana dokładnym oględzinom. Czy to możliwe, że nieprzygotowana Gwendolyn jest nową podróżniczką w czasie? Raczej nikt nie jest zadowolony z takiego obrotu sprawy. Bohaterka musi sprostać trudnej sytuacji, czy da sobie radę? Sprawy nie ułatwia arogancki Gideon, druga osoba posiadająca ten szczególny gen. Dlaczego ci dziwni strażnicy nie ufają i nie lubią matki Gwen? Co tu jest grane?

Podróże w czasie, tego jeszcze nie było w paranormal romance i to czyni tę książkę wyjątkową. Akcja powieści dzieje się w różnych czasach, nie tylko naszych, co jest bardzo magiczne i co sprawiło, że książka ma niepowtarzalny klimat. Autorka wykorzystała świetny pomysł i idealnie go zrealizowała. Dla mnie „Czerwień rubinu” to taki prequel, dopiero wprowadza do tego, co będzie się działo w kolejnych częściach. Dostajemy tylko przedsmak tej ciekawej przygody, co sprawia, że nie mogę doczekać się kontynuacji.

Gwendolyn jest fascynującą narratorką tej opowieści, bardzo ją polubiłam, stała mi się naprawdę bliska. To nie płytka, słaba, głupia nastolatka, ale osoba, która ma własne zdanie i nie da sobą pomiatać i manipulować innym. Nie pozwala sobie wmówić, że nie sprosta podróżom w czasie, mimo że sama odczuwa przed nimi strach. Drugi podróżnik, który ma jej towarzyszyć, to Gideon, zarozumiały, arogancki, wredny, ale bardzo przystojny chłopak. Tak, to niby jest typowe. Ale on wcale nie przypomina innych męskich książkowych postaci. Jestem ciekawa, co wyniknie ze znajomości Gwendolyn z nim. Oczywiście występuje też wiele innych bohaterów, niektórzy są naprawdę mili, a inni zdecydowanie okropni. Komu Gwenny może zaufać? Kto tak naprawdę pragnie jej dobra, a nie tylko wykorzystać jej gen? Prawda jest taka, że nawet po skończeniu powieści nie wiem, kto rzeczywiście chce jej pomóc. Obawiam się, że dziewczynę czekają wielkie kłopoty.

Warto wspomnieć, że w tej książce nie ma praktycznie wątku miłosnego, bo to, co nam zaserwowano nie można jeszcze określić tym mianem. Ale to dobrze. Rzadko kiedy bohaterowie nie padają sobie od razu w objęcia. Zastanawiam się, czy zostanie on rozbudowany w kolejnych częściach. Mam nadzieję, że tak i że bohaterom „wyjdzie”.
Urzekła mnie również okładka książki, więc jak widzicie same plusy. Myślę, że lektura tej historii przypadnie do gustu każdemu, nawet tym, którzy nie pałają sympatią do paranormali. Czas, spędzony z tą powieścią był po prostu magiczny, a jej klimat bajeczny, inaczej nie da się tego określić. To jedna z lepszych książek, jakie czytałam. Naprawdę warto dać się pochłonąć „Czerwieni rubinu”.

Ocena: 10/10

Książkę otrzymałam od Wydawnictwa Egmont, za co jestem bardzo wdzięczna.

tombraiderka009

Moja ocena książki: 10/10
Książka jest napisana lekkim i młodzieżowym językiem, więc opowieść czyta się szybko(przeczytałam w dwa dni^^).
Gwendolyn zaczęłam lubić, ponieważ była bardzo normalną dziewczyną. Nie taką wszystkowiedzącą jak inne bohaterki z książek, tylko od czasu do czasu miała problemy z rozumieniem czegoś.
Gideon może i przystojny, ale wnerwiał mnie jego charakter. Ten snob, narcyz i palant był okropnie przemądrzały.
Dobrze, że na końcu się fajnie skończyło, ale ja chcę już następną część.!! Very Happy

POLECAM.:]

zaszumiał_wiatr

Nigdy jeszcze nie spotkałam się z książką, której głównym wątkiem byłyby podróże w czasie, mimo że bardzo lubię ten temat. Przede wszystkich dlatego, że przepadam za historią i wizja, choćby chwilowego, znalezienia się w zupełnie innych czasach, wydaje mi się wprost wspaniała. Z tego powodu z wielką chęcią sięgnęłam po "Czerwień rubinu" i z zapałem pochłaniałam kolejne strony, wraz z bohaterami spełniając swoje marzenie - przenosząc się w przeszłość.

Gwendolyn ma szesnaście lat i nie wyróżnia się niczym szczególnym - może poza faktem, że w jej rodzinie dziedziczy się gen podróżowania w czasie. Ściślej mówiąc, jego nosicielką jest kuzynka Gwen, Charlotta. A przynajmniej wszystkim tak się wydaje. Świat Gwendolyn staje na głowie, gdy w pewnej chwili przenosi się dziesiątki lat wstecz i choć nie wszystko wydaje się jasne, jedno jest pewne - to ona odziedziczyła gen, a wraz z nim także obowiązki i szereg pytań, na które sama musi znaleźć odpowiedzi. Czym tak naprawdę zajmuje się organizacja, do której zaprowadziła dziewczynę matka? Dlaczego przed laty zafałszowała datę jej narodzin? I z jakiego powodu historia ciotki Lucy owiana jest tajemnicą i milczeniem?

"Czerwień rubinu" rozpoczyna się niepozornie - ot, zwykła dziewczyna, której najważniejszym zadaniem jest bezpieczne odprowadzenie kuzynki do domu. Jednak im dalej w las, tym więcej drzew. Pierwsza połowa książki skupia się przede wszystkim na wprowadzeniu czytelnika w świat podróżników w czasie, krótkim wytłumaczeniu, jak to się właściwie dzieje. Poprzez rozmowy Gwendolyn, dowiadujemy się o wielu ważnych sprawach, ale przynoszą one również czystą rozrywkę. Wszystko dzięki przyjaciółce bohaterki, Leslie, która zdobyła moją sympatię już od pierwszych stron - jest przebojowa, zabawna i pewna siebie, a przy tym sympatyczna i gdyby nie ona, Gwendolyn nie raz nie wiedziałaby, co robić.

Otóż to, polubiłam główną bohaterką, chociaż chwilami sprawiała wrażenie bardzo zagubionej i niezorientowanej. Czasem irytowała mnie swoim milczeniem w chwilach, gdy powinna wykazać się większą asertywnością. Gideon nie zrobił na mnie jakiegoś piorunującego wrażenia, był przystojny, arogancki - fajnie, ale bez przesady. Poruszę przy okazji temat wątku miłosnego. Jaki wątek miłosny? Mam wrażenie, że pani Gier na siłę zakończyła pierwszą część zalążkiem romansu między bohaterami, jak dla mnie nastąpił on zbyt szybko. Przez większość książki nawet się nie lubili i zdecydowanie mi to pasowało, było naturalne. Dlatego nagła zmiana stosunków wydaje mi się podejrzana, tutaj może pojawić się drugie dno.

Książkę czyta niesłychanie szybko, ponieważ język jest przystępny, a od połowy akcja pędzi, aż brak tchu. Jak wspomniałam na początku, przepadam za historią, dlatego podróże Gwendolyn i Gideona były dla mnie prawdziwymi perełkami. Nie mogę nie wspomnieć o postaci Madame Rossini, ponieważ jej dzieła były niedoścignione! Sama chciałabym chodzić do takiej krawcowej, która szyłaby mi suknie z minionych epok, ach. Nurtuje mnie przeszłość Lucy i Paula, powieść kończy się w takim momencie, że nie mogę, po prostu nie potrafię czekać do kolejnej części.

Pomimo kilku mankamentów, z całą pewnością mogę przyznać, że "Czerwień rubinu" jest świetną książką i zdecydowanie trafia do listy moich ulubionych. Co sprawia, że uważam ją za wybitną wśród ostatnio wydanych powieści? Przede wszystkim fabuła, ponieważ wreszcie trafiamy na coś świeżego, oryginalnego i z wielkim potencjałem do wykorzystania w kolejnych częściach. Ponadto dostajemy szczerą historię dziewczyny, która stara się odkryć prawdę i wziąć życie we własne ręce, pomimo przeszkód i kłopotów. Liczę, że następne tomy będą równie, jeśli nie bardziej wciągające i porywające co "Czerwień rubinu", na razie pozostaje mi tylko czekać do października. Serdecznie polecam, każdemu, kto się jeszcze waha - na pewno nie pożałuje.

zakochanawilczyca

Główną bohaterką jest Gwendolyn, niczego nieświadoma podróżniczka w czasie. Ma kuzynkę, która urodziła się w tym samym dniu co ona - Charlotta. To właśnie jej - Charloccie, wszyscy przypisują dar. Obie dziewczyny mają mdłości, gdy nagle okazuję się, że to Gwendolyn przeniosła się w dawne czasy. Kuzynka od tej pory jej nie nawidzi, i uważa, że odebrano jej dar!
Po wprowadzeniu krwi Gwendolyn do chronografu (maszyny kontrolującej podróżowanie w czasie ), pojawia się Gideon, 19-letni chłopak, również posiadający dar. Od tej pory muszą współpracować razem, aby zebrać krew od wszystkich dwunastu podróżników. Zapomniałam dodać, że Gwendolyn jest ostatnią osobą, posiadającą ten gen.
Każdy z dwunastu wybranych posiada swój własny kamień, nasza główna bohaterka - rubin.
Gideon- szarmancki kolega, zostaje niemal zmuszony do podróżowania z Gwen. Uważa, że poradzi sobie ze wszystkim sam, jednak okazuje się, że nie...
Po pewnym czasie zakochują się w sobie, (co w zasadzie wcale nie jest takie dziwne, taka kolejność wydarzeń w książce ), i szukają razem pozostałych obdarzonym genem, aby zdobyć kroplę ich krwi.

"Czerwień Rubinu" jest pierwszą częścią Trylogii Kamienia.
Jestem bardzo zadowolona, że miałam okazję ją przeczytać. Jestem pewna, że sięgnę po kolejną część zaraz po jej wydaniu.Czytało się ją szybko, lekko i przyjemnie. Serdecznie Wam ją polecam ! ; D
Moja ocena : 10/10
Wink

Rosemary

Hej, a myślicie, że to możliwe: Bo właśnie Gideon tak nagle pocałował Gwenny, więc może on coś knuje, albo strażnicy mu kazali, żeby móc bohaterkę owinąć sobie wokół palca? Nie podoba mi się to...

andziaa

zaszumiał_wiatr

Boże, a myślałam, że to tylko moja chora i podła wyobraźnia wymyśla takie podstępy Very Happy

Jestem prawie pewna, że coś tu jest nie tak. Jak już wspomniałam w swojej recenzji, wcześniej się nawet nie lubili i to było właśnie naturalne, a tu nagle wielkie wyznanie, nie, nie, coś tu śmierdzi... Tylko po co miałby ją oszukiwać? Hm, nie mogę się doczekać kolejnej części Razz

A gdy jesteśmy już przy spoilerach, to czy też macie dziwne wrażenie, że Lucy i Paul są rodzicami Gwendolyn? Na początku byłam wręcz o tym przekonana, ale teraz już takiej pewności nie mam. To wyjaśniałoby kilka spraw Wink

elipsa