2. Błękit szafiru

Zuz@

Dzięki, Agness Very Happy

Ale pewnie zaraz znowu zapomnę Laughing

Ano, impreza to chyba najciekawszy fragment Wink

Trylogia się spodobała i właśnie jestem na 85 stronie 'Zieleni szmaragdu' Very Happy

lipsmackeer

Czy ktoś może rozwikłał ten szyfr z ostatnij strony i byłby tak dobry, żeby mi wysłać ten sposób/kod na prywatną wiadomość, żeby inni przypadkiem nie zobaczyli? Z góry dzięki ^^

Martyna.

lipsmackeer

Dzięki! Nie miałam czasu przejżeć wszystkich pięciu stron podczas przerwy obiadowej, a ciekawość zżarłaby mnie od środka

Martyna.

lipsmackeer

Nie, nie ma żadnego sarkazmu. To były zwykłe podziękowania

Roxy2000lol

Ach pijana Gwendolyn ...... :-)Chciałabym zdobyć ten przepis na ponch .Naprawdę ,uważam że jest z nim mnóstwo zabawy Wink

A jeśli chodzi o scenę jej i Gideona (pod koniec )to całkowicie przypadkiem w czasie czytania jej słuchałam Bon Jovi-ego "hallelujah " . No jak się fajnie złożyło . Mogłam sobie poryczeć przy dobrej muzyce Wink

Zuz@

Ja piłam ponch zrobiony z wódki, wina, piwa i soku wiśniowego i dawał meeega kopa, ale myślę, że w Błękicie Szafiru była jednak jakaś inna receptura, ale też jestem jej ciekawa Very Happy

Miuccia

To zdecydowanie jedna z NAJLEPSZYCH trylogii/książek etc. jakich zaszczytu przeczytania dostąpiłam! Coś wspaniałego! Przede wszystkim styl pisania autorki sprawia, że nie mam ochoty odłożyć tej historii ani na minutę. Dodatkowo bohaterowie, każdy z nich ma w sobie coś tak wyjątkowego, że nie da się go nie lubić (tak, nawet ciocia Glenda ma dla mnie jakiś urok Smile

. Oczywiście nie muszę chyba wspominać o przecudownym/ najcudowniejszym, choć czasem zachowującym się jak totalny patafian, Gideonie ? Ach, za szybko oczarowują mnie książkowi chłopcy. Później na próżno szukać takich w żuciu, ahh.... W każdym bądź razie z wielkim, mam nadzieję, że skutecznym wyczekiwaniem powędruję jutro do wszystkich bibliotek, do których mam karty i przeszukam dokładnie każdą półkę w poszukiwaniu 3-ciej części Smile

lipsmackeer

Mam tak samo jeśli chodzi o literackich bohaterów i o szukanie ich w rzeczywistości... Cholera, bo jeśli pojawiają się w książkach to znaczy, że autor/autorka musiał kogoś podobnego (chociaż ciut) spotkać, czyli TACY GDZIEŚ ISTNIEJĄ!

ven_detta

Przeczytałam i muszę przyznać, że była równie przyjemna jak "Czerwień rubinu" jeśli nie bardziej Wink

Od razu polubiłam Xemeriusa i jego zabawne komentarze, no i rozwinięcie (czy też poplątanie) wątku miłosnego - super Very Happy

Co mi się nie podobało? Za krótka!! Te książki powinny być znacznie dłuższe, bo czyta się je tak błyskawicznie, że nie zdążyłam się porządnie nacieszyć "Błękitem szafiru", a już się skończył Razz

Miriel

Jeej, nie podejrzewałam, że ta seria może stać się jeszcze lepsza, ale Błękit Szafiru jest jeszcze ciekawszy od pierwszego tomu. Te wszystkie emocje odczuwane przy czytaniu tej książki, zaczynając od głośnego śmiechu kończąc na wstrzymywaniu oddechu, po prostu magia. Jestem zachwycona Very Happy

Po pierwsze bardzo dobrze, że książka ta zaczyna się na tym, co zakończyło jej poprzedniczkę. Nie lubię jak miedzy tomami nagle mija kilka dni, a co dopiero kilka miesięcy, szczególnie, kiedy Czerwień Rubinu zakończyła się w ten sposób. Okazuje się, że pocałunek Gideona nie zakończył jego ciągłej zmiany humorów, z tym chłopakiem jest jak na rollercoasterze, raz krzyczysz z radości, a za chwile płaczesz z frustracji. Chociaż jak zwykle jego obojętność zostaje momentalnie zapomniana podczas takich scen jak ta z sofą Wink

To było piękne jak wreszcie wyznał Gwen miłość. A okropne, kiedy okazało się, że to wszystko [a przynajmniej 3/4] było grą. Wyobrażam sobie jak musiała się czuć Gwendolyn i automatycznie jej współczuje, choć lepiej że się przynajmniej przyznał. Jak pomyślała, że te chwile, w których była z nim były grą, a kiedy był obojętny i arogancki zdejmował maskę aż zrobiło mi się smutno. Oj, myślę, że Gwen będzie mocno zacięta na początku kolejnego tomu i chyba nawet mnie to trochę cieszy. Taka mała zemsta, zapewne w nieodpowiedniej porze. Od początku podejrzewałam, ze coś tu jest nie tak. Najpierw Charlotta, a potem zupełnie nagle Gwen. No i się nie myliłam. Jednak wciąż uważam, że poczuł coś do niej tak czy siak, co sprawia, że tym bardziej nie mogę mu wybaczyć, że stosował te sztuczki i nie wytłumaczył wszystkiego od razu.

Te wszystkie przepowiednie są strasznie interesujące. Kilka już się spełniło, ale wciąż martwi mnie ta diamentu, w której kruk umiera. Jednak mam nadzieję, że obędzie się bez żadnych niepotrzebnych śmierci (ale za hrabią nie będę płakała jakby co Smile

). Zastanawiam się w jaki sposób można wykorzystać dostrzeganie duchów, jakoś nie mam póki co żadnych teorii. W każdym razie mam nadzieję, że Gideon przejrzy na oczy i przynajmniej przeczyta te listy od Paula.

Zastanawiająca jest też kwestia wieku Paula i Lucy. Powinni mieć około 40., a wciąż są młodzi. Na końcu Czerwieni Rubinu napisane jest, że zaledwie 2 miesiące temu widzieli Gwen jako niemowlaka, a teraz ma 16 lat. To by znaczyło, że bardzo dziwnie mija czas w przeszłości albo to związane jest z ciągłymi przeskokami w czasie albo to po prostu wydarzyło się wszystko "wcześniej", a teraz oni jako ci 40. latkowie gdzieś się ukrywają albo już nie żyją. Zupełnie się w tym wszystkim zagubiłam Rolling Eyes

I przechodząc do najlepszej części - podróże w czasie. Ach ta scena na soiree była wspaniała. Pijana Gwen i przyzwoitka Gideon. No i te wszystkie spotkania z dziadkiem Gwendolyn były bardzo interesujące, już nie wspominając o tych elapsjach by "odrabiać lekcje" Very Happy

Już się nie mogę doczekać balu i kiedy wszystkie te przyszłe podróże w czasie Gwen się wyjaśnią, tj. co tam się stało wreszcie w zaułku z Gideonem i cała reszta.

No i humor rzeczywiście jeszcze lepszy. Xemerius wprowadził wiele dobrego swoim nosem do znajomości ze stogu siana Laughing

Niezaprzeczalnie te wszystkie oceny 100/10 są adekwatne. Już wystarczy spojrzeć po mojej wypowiedzi ile emocji budzi ta książka Embarassed

Błękit Szafiru nie zawodzi, nie nudzi, a dostarcza mnóstwo dobrej zabawy. Chyba od razu zacznę czytać kolejny tom, bo mogę się nie doczekać do jutra.

Elen

Podobało mi się, bardziej niż część pierwsza, do której za pierwszym podejściem się nie przekonałam, aleeeeeeee jakoś mi "Błękit szafiru" w pamięć nie zapadł, bo już nic nie pamiętam kompletnie :<

miki121

Młoda90

Drugi tom już za mną! Smile

Historia w "Błękicie szafiru" tak samo wciągająca jak w pierwszej części i nie mogłam ani na moment oderwać się od czytania.

Jestem zadowolona, że wydarzenia zakończone w pierwszym tomie są od razu kontynuowane w tej części. Myślałam, że autorka przejdzie do kolejnych wydarzeń, wiec jestem jak najbardziej usatysfakcjonowana z takiego zabiegu pisarskiego autorki.
Relacja Gwen z Gideonem się rozwija, tak samo coraz więcej niezwykłych wydarzeń związanych z podróżami w czasie.
Musze napisać, że Xemerius jest przecudowny, strasznie podoba mi się jego postać książkowa, jego teksty były obłędne Smile

No i fajnie, że mogłam poznać dziadka Gwen, fajny z niego gość oraz młodszego brata Gideona. A jeśli o niego chodzi to wszystko było fajnie do momentu, w którym przyznał się jej (Gwendolyn), że specjalnie rozkochał ją w sobie. Jednak mam wątpliwości czy jednak naprawdę się w niej nie zakochał zwłaszcza po tym co odpowiedział Paulowi. Zastanawia mnie właśnie kiedy to wydarzenie miało miejsce, jego spotkanie z Paulem, wtedy gdy Gwen była u hrabiego po tym przyjęciu czy w innym momencie.
Przyjecie u lorda i lady B. bardzo mi się podobało (szczególnie pijana Gwen Wink

) jak dla mnie jest to najlepsza scena (chodzi mi o przyjecie) w całej książce.
Jestem ciekawa co takiego knuje hrabia, bo jak na razie praktycznie nadal nic nie wiadomo oraz co kryje skrytka w domu rodzinnym Gwen. Z tego co widzę ostatni tom jest najgrubszy z dotychczasowych wiec będzie się działo Smile

Vanice

Drugi tom Trylogii Czasu, jest równie dobry, jak pierwszy. Historia toczy się przez większą ilość czasu, jest też ciekawsza i bardziej wciągająca. Poznajemy nowych bohaterów, zarówno będących sprzymierzeńczymi Gwendolyn, jak i osobami, które nie wzbudzą jej sympatii. Szczególnie z nowych bohaterów, przypadł mi do gustu Xemerius, duch demona, w postaci kamiennego gargulca. Wprowadzał on do książki humor, a niektóre jego teksty były zabójcze.

W tym tomie, bardziej polubiłam przyjaciółkę Gwendolyn, Leslie. Wydawała mi się całkiem konkretną, inteligentną, ale jednocześnie oddaną przyjaciółką, która w przeciwieństwie do Gwen, nie była aż tak uczuciowa. Gwendolyn nadal lubiłam, ale to uczucie do Gideona, było dość wkurzające, zwłaszcza, że ona prawie w ogóle go nie znała. Zachowanie Gideona w tym tomie, mnie drażniło, głównie ten jego brak zaufania i ślepe posłuszeństwo Hrabiemu. Pomimo, że zranił główną bohaterkę, pod koniec książki, to cieszę się z tego obrotu zdarzeń, choć szkoda mi Gwen. Uważam, że to wyszło o wiele realniej, niż jego niedługo wcześniej wypowiedziane słowa.

Myślę, że warto przeczytać ten tom. Trylogia Czasu, wprowadza pewną świeżość wątkiem podróży w czasie. W dodatku ma naprawdę dobry styl pisania i ciekawe pomysły na fabułę, które wykorzystała w Błękicie Szafiru.