2. Głębia

lipsmackeer

Wakacje dobiegły końca. Pora wrócić do Bostonu. Pora wrócić do szkoły. Do ostatniej klasy. Vanessa nie wie jak trudno będzie jej wrócić do świata, w którym wszystko przypomina jej o stracie starszej siostry. a to jeszcze nie koniec jej kłopotów...

Drugi tom cyklu o Syrenach autorstwa Tricii Rayburn ma jedną dużą wadę, która nie pojawiła się w pierwszej części. Mianowicie akcja drugiego tomu nabiera tempa dopiero na sto stron przed zakończeniem. Jak na trzysta siedemdziesiąt stron jest to dość dziwna proporcja. Miałam wrażenie, jakby przez 3/4 powieści trwał wstęp, a potem nastąpił momentalnie krótki (ale treściwy) finał i burzliwe zakończenie.

Czytając "Głębię" miałam podobne odczucia jak podczas czytania "Błękitnokrwistych" de la Cruz. W obu książkach mamy elitarne liceum, bogate dzieciaki, telefony >Blackberry<, przystojnego ucznia, który nagle zainteresował się główną bohaterką oraz niewyjaśnione koligacje rodzinne. Klimat i atmosfera są wręcz bliźniaczo podobne... W końcu Boston i Nowy Jork (gdzie toczy się akcja "Błękitnokrwistych") nie są od siebie zbytnio oddalone...

Pozostałe zalety powieści dublują się z cechami poprzedniczki. Mam na myśli przyjaznych bohaterów (zarówno tych nowych i tych znanych z "Syreny"), którzy z miejsca wzbudzają sympatię, styl dodający powieści uroku, język pełen polotu i humoru oraz lekkość czytania. Książkę czyta się naprawdę błyskawicznie i bardzo przyjemnie. Idealna lektura na słoneczne, wakacyjne popołudnie, które chcemy spędzić z dobrą, ale lekką lekturą w ręku.

Tak jak i w pierwszej części cyklu tak i tu ciężko o nazwanie "Głębi" powieścią fantastyczną. To raczej książka z pogranicza dwóch typów literatury, zawierająca jedynie elementy fantasty. A gdy już pojawiają się syreny, wciąż wydaje się one mało magiczne. Tak jakby autorka na siłę próbowała zrobić z nich istoty realnego świata.

Nie oszukujmy się, fabuła nie należy do wyszukanych, skomplikowanych czy zaskakujących. Wiele wątków jest dość schematycznych i łatwo przewidzieć koleje losów bohaterów. Nawet finał powieści nie wywarł na mnie wrażenia innowacyjności, czy dziwności.

Podsumowując, polecam książkę w ramach niezobowiązującego "spotkania" na jeden wieczór, które pozwoli na chwilę relaksu i odprężenia. Umysł nie jest zmuszany do wytężonego wysiłku, a powieść naprawdę dobrze się czyta, co gwarantuje wypłynięcie na twarz uśmiechu pełnego zadowolenia. A ja idę zabrać się za trzecią część przygód Vanessy, Simona i pozostałych! Smile