Przeżyć z wilkami - Misha Defonseca

Lenalee

Historia żydowskiej dziewczynki, która w wieku 7 lat zostaje zupełnie sama na świecie. Kiedy w ogarniętej wojną Brukseli Niemcy aresztują jej rodziców, znajduje schronienie u pewnej kobiety, która jednak nie traktuje jej najlepiej. Pewnego dnia słysząc, jak kobieta zwierza się komuś, że jeśli będzie trzeba, odda ją Niemcom, dziewczynka postanawia uciec i wyrusza na wschód, wierząc, że właśnie tam zostali zabrani jej rodzice. Wędruje pieszo przez Belgię, Niemcy, Polskę aż na Ukrainę, kradnąc po drodze pożywienie i ubranie. Przez pewien czas żyje wśród stada wilków, zachowując się jak jedno z ich młodych, przestrzegając wilczych obyczajów i bawiąc się ze szczeniętami. W czasie czteroletniej tułaczki po Europie odkrywa ludzką niegodziwość i zwierzęcą solidarność, z każdym dniem stając się coraz mniej człowiekiem i coraz bardziej wilkiem.

Wydawnictwo: Sonia Draga, listopad 2008
Stron: 256

***
Szukałam, szukałam i nie znalazłam takiego tematu. Mam nadzieję, że dobry dział wybrałam...? xD
Cóż, moim zdaniem książka nie jest tak dobra, jak mogłoby się wydawać. Myślałam, że mi się spodoba, bo jest w stylu "Jeńca. Tak daleko jak nogi poniosą", a ten film uwielbiam, a tu kicha. Zaczęło się w miarę ciekawie, jednak już przed połową miałam ochotę odłożyć ją z powrotem. Nudzi niesamowicie, a nie powinna, poruszając takie tematy. Ciekawe, czy to wina autorki, która zwyczajnie pisać nie potrafi...? Pod koniec zaczęło się co nieco dziać, jednak i tak nie jestem tą książką zachwycona. Nie powiem, z ulgą odłożyłam ją na półkę. Dodam coś odnośnie autorki. Kobieta przez długi czas utrzymywałam, że jest to jej prawdziwa historia, jednak jak wiadomo, kłamstwo ma krótkie nogi. Gdy prawda wyszła na jaw, autorka broniła się (tutaj nie do końca pamiętam, więc mogę się mylić), że powinni zrozumieć, jak wiele przeszła i co znaczy cierpienie dziecka, które... coś tam. Nie wiem, czy ona czasem nie przeżyła wojny, podczas której Niemcy zabierali ludzi do obozów. Więc to chyba o to chodziło. Cóż, ja jestem trochę rozczarowana, ale może jest ktoś, kto ma inne zdanie...? ; )

kaarmel

strasznie chciałam to przeczytać, ale nie mogłam znaleźć. a chyba w Empiku widziałam tą książkę. zauracza (jest takie słowo?) okładką. przynamniej mnie! tylko teraz nie mogę znaleźć nigdzie. ;(
strasznie lubię takie książki. straaaaaaasznie ;D

Monika

" Zog nit kejn mol az du gejst dem lectn weg !"

Książka "Przeżyć z wilkami" jest nadal jedną z nielicznych przy których czytaniu płakałam. Historia żydowskiej dziewczynki,która przemierzyła w zawieruszy wojennej tysiące kilometrów by odnaleźć swoich rodziców. Podziwiam książkę,szczególnie za to,że pokazuje tą znaczną różnicę między ludzką niegodziwością i zwierzęcą dobrocią,i solidarnością. Wciąga od pierwszego zdania,napisana bardzo fajnym językiem. Opisuje II wojnę światową, opisuje życie,a właściwie śmierć żydów w getta. Historia o ucieczce z obozu zagłady,o życiu z wilkami,o odwadze,ale przede wszystkim niezwykła historia o miłości. To ona pozwoliła głównej bohaterce wytrwać,bo miłość rodzi nadzieje.
Warto dodać,że cała "autobiografia" była zmyślona. Autorka upierała się jednak na początku iż wszystko to co napisała wydarzyło się naprawdę. Okazało się jednak,że Misha (pseudonim belgijskiej pisarki) nie była nawet żydówką. Jednak ani książka,ani film na tym nie tracą.
Polecam wszystkim bo naprawdę warto !

Lenalee

No to ja Was podziwiam, bo ja np. nie chciałabym już drugi raz jej przeczytać. Powinna mną wstrząsnąć, tak mi się wydaje. Tak, powinna. Zwracając uwagę na fakt, jak straszne rzeczy zostały w niej opisane. Bezwzględność Niemców, z jaką traktowali innych ludzi. Jakby byli śmieciami. Niczym. Fajne jednak było to, jak Miszke stawała się coraz bardziej wilkiem. Jak wtapiała się w wilcze społeczeństwo. W pewnym momencie myślałam, że nie zostanie w niej ani trochę człowieczeństwa, że na zawsze pozostanie zwierzęciem. Nie stało się tak, jednak to też mnie nie ruszyło. Przykre. Myślę, że to też trochę wina autorki. "Znielubiłam" ją, gdy dowiedziałam się, jak postąpiła. Że okłamała tak dużo ludzi, twierdząc (a raczej wmawiając wszystkim), że to jej prawdziwa historia. Ehh, nie jestem nieczuła na takie losy ludzi, bo inne książki w tych tematach naprawdę mnie zainteresowały i czytałam je z przyjemnością, wstrząsem i przerażeniem jednocześnie. Przy tej książce prawie nie czułam nic. Myślę, że to wina autorki, że ta książka nie przypadła mi do gustu, ponieważ ja osobiście sądzę, że owa pani pisać nie potrafi. : )