3. Allegiant

PoProstuEwelina

Czyli książka jest też pisana momentami z "głowy" 4?

PolaLovesBooks

Tak i jest tak pisana specjalnie, ale nie będę wam spojlerować, ja już przeczytałam, bo już można ją kupić w empiku. :) Serdecznie ją polecam. :D

PoProstuEwelina

w empiku w sklepie czy w empik.com? Oj bo jak w sklepie to będzie mi ciężko wytrzymać do 20 by kupić ją w matrasie o ile się w mojej dziurze 20 pojawi Very Happy

ven_detta

Ogólnie przeczytałam całą serię i muszę przyznać, że kompletnie nie rozumiem fenomenu "Niezgodnej" Razz

Zgadzam się z opiniami dziewczyn o pierwszej części, że pomimo wielu absurdów i głupot, można było czytać z wypiekami na twarzy i ciężko było książkę odłożyć. Ale im dalej, tym gorzej :/ Druga część już mi się trochę dłużyła, a trzecią przeczytałam już tylko dla formalności, no i jeszcze może byłam ciut ciekawa jak się zakończą losy niektórych bohaterów. Chociaż nawet nie było takiego bohatera, który zaskarbiłby sobie moją sympatię na tyle, żebym przejmowała się jego żywotem. Jakoś ich losy były mi dość obojętne, niestety Sad

Ale o ile dwie poprzednie części jakoś trzymały się kupy, tak tutaj w ogóle. Główny wątek potraktowany został trochę po macoszemu, jakby autorka już chciała jak najszybciej to zakończyć. Wiem, że to tylko młodzieżówka, ale można by naprawdę ciekawie rozwinąć niektóre kwestię, szczególnie niezgodności. W ogóle jakoś tak nie przekonała mnie kompletnie ta część i rozwój wydarzeń. Jedyne, co mnie zaskoczyło to

Silje

Wiele wody upłynęło w Wiśle zanim uporałam się z „Wierną”. Męczyłam, rzucałam w drzewa, odkładałam z postanowieniem, że „nigdy więcej!”, tylko po to, żeby z wyrzutami sumienia pocieszyć się, że została już tylko połowa i trzeba to skończyć. Bo ja niestety z tych, co kończą nawet totalnie beznadziejne książki. Ciężka to była przeprawa; nużąca, męcząca i w zasadzie całkiem bezsensowna. Ale skończyłam! I odczuwam coś w rodzaju dumy, że w końcu mi się udało.

Seria „Niezgodna” zaliczyła wyraźną tendencję spadkową. Po głupawym, ale przyjemnym tomie pierwszym nadciągnął marniutki tom drugi. Trzecia część trylogii Roth to prawdziwa tragedia. Nagromadzenie głupot w „Wiernej” sięga zenitu. Czasami w recenzowanych książkach przyczepiam się do jakichś szczegółów; coś mi nie pasuje, coś wzbudza moją podejrzliwość. Tutaj nie dam rady wymienić tego, co mi się nie podobało i co wydawało mi się głupie, ponieważ musiałabym przepisać chyba całą książkę. Pamiętam jak przy „Metrze 2033” narzekałam, że autor nieumiejętnie przedstawił odizolowane istnienie systemu politycznego. Gdybym teraz miała czepiać się takich szczegółów, to musiałabym pisać tę recenzję przez miesiąc.

Już w „Niezgodnej” wyraźnie widać było brak jakiegokolwiek sensownego pomysłu, na którym oprzeć by się mogła seria, jednak przerażające jest to, że pomysł ten nie narodził się aż do końca trylogii i przy każdym nowym wątku tę kompletną pustkę z głowy Roth było widać wyraźnie jak na dłoni. Dla przykładu: końcówka „Zbuntowanej”, która – jak już pisałam w recenzji – kompletnie mnie nie zadowoliła, od razu wydała mi się bez sensu. Do takiego samego wniosku doszła chyba też Roth podczas pisania finałowego tomu swej serii. Całą swoją koncepcję zmienia bowiem na początku, jednym w zasadzie, „zaskakującym” zdaniem, że informacje przekazane przez Edith Prior w filmie nie są prawdziwe. Ot, i mamy zgrabne, niekłopotliwe wybrnięcie z patowej sytuacji. Jak coś się nie podoba, jak nie pasuje, to to po prostu zmieńmy. I wychodzi na to, że tom pierwszy z trzecim nie mają zbyt wiele wspólnego. Albo z drugiej strony – w momencie, kiedy poznajemy „Wierną”, wydarzenia z „Niezgodnej” okazują się nie mieć w zasadzie żadnego znaczenia. Te zmiany właśnie, ten zupełny brak konsekwencji i logiki, ten palący wręcz w oczy brak jakiegokolwiek pomysłu na fabułę i ciąg dalszy historii świadczą o tym jak żenująco marną pisarką jest Roth. Powiedzcie mi, jak to możliwe, że pisząc tom drugi serii, można nie mieć pojęcia o tym, co się chce przedstawić w tomie kolejnym? Jak można pod koniec drugiego tomu opisać wreszcie „wielką tajemnicę” o której była wcześniej mowa, a na początku tomu trzeciego stwierdzić, że to był zły pomysł i zaproponować coś zupełnie innego? No jak? Brak mi słów po prostu.

W „Wiernej” nic się nie dzieje. To zdecydowanie najnudniejsza część trylogii, a oprócz ostatnich kilkudziesięciu stron, w których akcja nabiera jako takiego tempa, bohaterowie zdają się tylko chodzić, prowadzić idiotyczne rozmowy i... tyle. Usilnie próbuję sobie przypomnieć, czy może pominęłam jakieś fascynujące zwroty akcji, ale niestety nic z tych rzeczy.

Co gorsza, nawet aspekty, które (mimo widocznych braków) uważałam w tomie pierwszym za mocne, autorka potrafiła sknocić. Na przykład taki Cztery – postać, którą lubiłam, a nawet zachwycałam się w „Niezgodnej”. W „Wiernej” widziała w nim kompletnego idiotę. To już nie inteligentny, odważny, chłopak. Teraz potrafi się tylko nad sobą użalać, marudzić i podejmować idiotyczne decyzje. To kompletna cipa, która potrafi powiedzieć: „W jej oczach maluje się niepewność, jakby była stertą liści wystawioną na podmuchy wiatru.” (s. 12) albo „moja złość znika niczym fala w czasie odpływu” (s. 108). Bo w „Wiernej” narracja jest podzielona; prowadzą ją na zmianę Tris i Tobias. Czemu Roth postanowiła zmienić coś, co w poprzednich tomach wyszło nieźle? Po co podzieliła narrację na dwóch bohaterów, którzy są ze sobą prawie cały czas? Wyszło to źle, bo choć przez połowę książki mówi Tobias, to mówi on dokładnie tak samo jak Tris. Ujawniają się więc tu marne zdolności literackie autorki, która nie potrafi stworzyć dwóch stylów dla dwóch różnych postaci. No i do Tobiasa to po prostu nie pasuje. Bo to bardzo babskie gadanie. Wychodzi śmiesznie, żałośnie.

Nawiasem mówiąc, z moich ulubionych, żenujących cytatów mam jeszcze taki:
„Napieramy na siebie jak dwa skrzyżowane miecze.” (s. 172)
Dodam, że to wyjątek ze sceny miłosnej. Wink

Złe pisarstwo świeci z każdej praktycznie strony. Nieumiejętność w kreowaniu postaci ujawnia się nie tylko w identycznej niemal narracji Tris i Cztery. Tam wszystkie postacie spełniające określone role są niemal identyczne. Evelyn jest przecież kalką Jeanine. Żaden z bohaterów nie jest oryginalny czy wyjątkowy.

Nie brakuje i w „Wiernej” kilku kompletnych absurdów dotyczących świata przedstawionego. Oczywiście wszystko to, o czym pisałam przy dwóch poprzednich częściach nadal jest tu obecne. Nadchodzi jednak nowe! I tak na przykład bohaterowie, którzy znają przecież najnowsze technologie i doskonale rozpoznają urządzenia takie jak telewizor, czy ekran komputera, nad tabletem zachowują się jak stado szympansów. Albo to, że znają pojęcie oceanu (i to na poziomie metafor!, przypominam cytat ze strony 108, a wszak Chicago nad oceanem nie leży), ale jakiekolwiek informacje geograficzne są dla nich wiedzą całkowicie tajemną. Kolejna sprawa – serum. Do tej pory istnienie różnego rodzaju serum dawało się zaakceptować, jednak teraz użycie jakiegokolwiek z nich przypomina już raczej sztuczki magiczne. Okazuje się, że istnieje serum na wszystko i szczepionka na wszystko. Co tylko autorka zapragnie zmienić w świecie przedstawionym – natychmiast jest na to sposób, a sposobem tym jest za każdym razem Serum Działające Cuda.

Albo na przykład to – szczyt wszystkiego (mały spoiler, dowiadujemy się tego na początku książki)

MUlka

Matko Boska! i jak ja mam teraz czytać tę książkę ?!
nie dość że zniechęca mnie to, że znam zakończenie (nie całe, tylko szczegół, który jak podejrzewam jest tym "oryginalnym i nieoczekiwanym") - czyli, że już wiem o książce to co w niej najlepsze Smile

to jeszcze taka recenzja ...
na tę chwilę jedyne co mnie zainteresowało to te skrzyżowane miecze Very Happy

Młoda90

Za bardzo nie chciało mi się czytać tej części, ale przez to że przepadłaby mi kolejka w bibliotece i nie wiadomo kiedy bym po nią znowu mogła sięgnąć zmusiłam się do czytania. Wink

Dwie poprzednie części mi się podobały, dobrze mi się je czytało i były dla mnie ciekawe. „Wierna” natomiast mnie nudziła, akcja w kółko kręciła się wokół tego samego tematu i to już wcale nie było dla mnie interesujące, do tego Tris i Cztery byli jacyś tacy dziwni i inni, że aż sobie myślałam jak oni zostaną pokazani jeśli zekranizują tą część... A to co zrobiła autorka z jednym z bohaterów tej opowieści... - nie spodobało mi się to bo było to takie głupie i bezsensowne i raczej nie potrzebne w tej historii. To tyle w tym temacie.

Karoo27

Niestety, ta część wydaje mi się pisana już tylko po to, by serię można nazwać dumnie "trylogią". Akcje przykuwające uwagę czytelnika nie pojawiały się zbyt często... a zakończenie nie podobało mi się ani trochę Wink

tombraiderka009

Nie wierzę w to, jak ta książka się skończyła.
Po prostu świadomość tego mnie tak przytłacza, że ryczę już od dobrych dwudziestu minut.

Chociaż nie oczekiwałam zbytnio wielkich super rzeczy po tej książce, ze względu na beznadziejną "Zbuntowaną" i się zbytnio nie myliłam co do tego. Bo "Wierna" byłaby naprawdę ciekawa, gdyby autorka nie przeciągała tak wszystkiego. Większa część lektury była przymulająca, mało interesująca i niewciągająca, w większości dlatego, że bohaterzy gadali o serum oraz o naukowych rzeczach, przez co wlekłam tę książkę przez niemiłosiernie długi czas i nabierałam niechęci do niej. Dopiero przy końcówce akcja nabrała tempa, gdzie czytało się z ekscytacją. W sumie niektóre momenty z całej książki były również w miarę intrygujące - na przykład to, co jest poza granicami Chicago.

Koniec mnie załamał psychicznie; jestem strasznie otępiała po przeczytaniu i jest mi bardzo przykro.

"Wierna" skończyła się naprawdę emocjonująco. Nie przepadam zbytnio za tą trylogią, chociaż tom pierwszy jest godny uwagi. Cieszy mnie, że już skończyłam tę historię, choć zarazem trochę smutno. Zakończenie przygód Tris i Tobiasa było bardzo osobliwe, nieprzewidywalne. Wątpię abym przeczytała ją po raz drugi (no, może pierwszą część), z tych względów, które napisałam w drugim akapicie.