Nevermore (Kruk) - Kelly Creagh

MUlka

bardzo ładne trzy grosze Smile

i się z nimi zgadzam Smile

fajnie opisałaś etapy poznawcze Isobel i Varena Wink

Wakacyjna

Pokochałam tą książkę od pierwszej strony i do tej pory jestem pod wrażeniem. Nie potrafię powiedzieć co w tej książce jest niesamowitego, ale ona po prostu ma niepowtarzalny klimat i styl. Najbardziej podobało mi się to, że autorka nie szła na łatwiznę, że nie było czegoś takiego, że podeszli do siebie i od razu wieczna miłość. Było tak jak w rzeczywistości, czyli trochę problemów też się pojawiło. Poza tym Varen <maślane oczy>. Wiem, że prawie cała książka kręci się wokół jego osoby, ale ja i tak czuję jego niedosyt. Mam nadzieję, że w następnej części będzie go jeszcze więcej, no bo oczywiście po drugą część też sięgnę.
Jak już mówiłam książka jest najlepszą jaką w ostatnim czasie przeczytałam. Poza tym to dzięki niej odkryłam tak wspaniałego pisarza jakim był Poe i tak wspaniałą piosenkę jaką jest Cemetery Sighs "Emily not, not gone".

Tirindeth, po prostu nie mogę z tego wywiadu, co dałaś do niego linka Very Happy

LekSej

Ja akurat dziś przeszłam dwie galerie w poszukiwaniu książki. Na szczęście znalazłam. Fabuła, nic nowego norma ale stwierdziłam że może być niezła. Okładka mnie urzekła bo zwykle są na niej kuszące niewiasty a tu kruk, coś nowego. Cieszy mnie to bo pierwszy raz w książce widzę Gota i to jest coś co mnie w większym stopniu do nie przyciągnęło. Mam nadzieje że książka szybko i z łatwością się przeczyta a ja zyskam (jak zawsze wyrwę) jakiegoś seksowego bohatera i dołączę go do mojej listy ulubieńców ^^

mimoto

Ja przeczytałam książkę jakiś czas temu i szczerze mówiąc, nie przypominam sobie żadnych błędów, o których tu mówicie... Możliwe, że ich zwyczajnie nie zauważyłam?
Książka bardzo mi się podoba, koniecznie chcę przeczytać kolejną część, mam nadzieję, że nie będę musiała długo czekać.
A co do okładki, mam taką zasadę, żeby nie oceniać książki po okładce.
Myślę, że mogłabym się zaprzyjaźnić z Varenem, ale nie dopisuję się do listy zakochanych w owym ;P

martynag1990

Pierwszy raz o książce usłyszałam na miesiąc przed premierą. Pamiętam, że pierwszą reakcją na nią była myśl "Nie mogę się jej doczekać". Ale jak przyszła premierą ociągałam się z jej kupnem, sama nie wiedząc dlaczego. Ale opłacało się czekać. Czemu? Bo wygrałam ją później w konkursie. Tydzień walki z zagadkami i mam książkę. Lubię tak !!! I żeby się pochwalić do tej pory od listopada wygrałam już 6 książek. Very Happy

Czas zacząć pisać o książce, którą w USA ochrzczono mianem najlepszego debiutu 2010 roku. Czy słusznie??? Hm...może debiut udany, ale na pewno nie poszłabym dalej np. określając ją jako najlepszą książkę. Fajna, ale czegoś mi w niej zabrakło. I przyznam, że kilka razy się pogubiłam. I sama nie wiem z jakiego powodu.

Przeczytałam ją w ciągu dwóch dni co świadczy, że mnie wciągnęła. I tak było. Byłam ciekawa co się stanie, ale miałam problemy ze zrozumieniem pewnych fragmentów. Dla mnie książka okazała się trochę niezrozumiała. Albo brak mi wyobraźni...Hm...wolałabym, żeby tak nie było.

Przyznaje momentami zapierało mi dech i z niecierpliwością przewracałam kolejne kartki, ale nie zachwyciła mnie w 100%. A szkoda...Choć...

Co byś zrobiła, gdybyś nie mogła wydostać się z cudzego snu, w który zostałaś wcielona??? Co byś zrobiła, gdyby pojawiały się stwory z twoich najgorszych koszmarów??? Co byś zrobiła, gdyby wyobraźnia żyła swoim życiem w realnym świecie???

A o co chodzi w książce??? Dla mnie osobiście to połączenie koszmarów z wyobraźnią. Już nawet nie chodzi tu o poszukiwanie siebie, miłość itd. Nie. Chodzi o zestawienie świata realnego i snów. Każde nasze marzenie, myśl dobra czy zła, koszmar może się ziścić jeśli otworzymy nie te drzwi, które powinny zostać otwarte. Świat utworzony w naszej głowie może wniknąć to świata realnego. Gorzej jeśli wciągniemy to niego kogoś na kim nam zależy, a kto okaże się naszą jedyną nadzieją na przetrwanie.

Varen, chłopak got, który kompletnie nie pasuje to bajki Isobel nagle staje się głównym powodem jej problemów. Pomyślcie, widzicie chłopaka gota i czirliderkę, którzy nawet się nie znają. I nagle z powodu pracy pisemnej stają się współpracownikami. I co teraz??? Problemy !!! Problemy, które nigdy by nie przyszły wam na myśl. A wyobraźnia pracuje i tworzy. Nie tylko romantyczne uniesienia. Tworzy coś czego nigdy nie chcieli byście ujrzeć.

Głównym tematem książki jest Poe i jego twórczość. A Poe był poetą. Dosyć dziwnym, który tworzył takie dzieła, których ja nie jestem w stanie zrozumieć. Choć zawsze byłam noga z poezji. ;D Ale serio nie jestem w stanie zrozumieć faceta, który pisze takie rzeczy i któremu tylko smutek, złość i dziwadła w głowie. I może też dlatego miałam problemy ze zrozumieniem niektórych fragmentów i wypadałam z rytmu.

A co do bohaterów, czyli Varena i Izobel...hm...chłopak w sumie fajny, bo taki tajemniczy i trudny do rozgryzienia, ale dziewczyna...Ach...Nie wiem, może to moje własne stereotypy, ale jak czytam o blondynce i na dodatek czirliderce to pierwsze co mi przychodzi do głowy to słowa: głupi, próżny pustak. ( mam nadzieję, że żadna z was nie jest blond czirliderką, a jeśli któraś jest to przepraszam). I z tymi myślami szłam przez książkę, choć Izobel okazała się inna. Ale jakoś ciężko jest przyzwyczaić się do myśli o uwielbieniu gota do czirliderki i na odwrót. Totalnie różna bajka. Very Happy

Ale żeby nie było, że tylko narzekam, muszę przyznać, że książka mi się spodobała. Na pewno sięgnę po kontynuację. Very Happy

Nie było tak źle. Warto po nią sięgnąć, choćby po to by zrozumieć jak nasza wyobraźnia ma wpływ na nasze życie. Nie zawsze pozytywne.

Zdecydowanie najbardziej podobał mi się sam pomysł, w którym głównym wątkiem jest ożywanie snów i myśli. No i Varen, choć got. Very Happy

Sihhinne

Drogie Panie(a w szczególności Tirindeth Very Happy

) ... Proszę nie bić, nóg z tyłka nie wyrywać, nie torturować, palić na stosie, itd. Dlaczego tak mówię(piszę..)? Bo mnie książka aż tak bardzo nie zachwyciła.. No bo pomimo że, Varen(*_*) to ostatnie 100 stron przerzucałam, dosłownie.. Za grzyba mi nie szło Sad

I jeszcze te nawiązania do Poego wcale mnie nie zainteresowały, po prostu nudziły.
Przez początek ,,Nevermore" co chwila uśmiechałam się jak głupia, ale potem tylko walczyłam, żeby tylko skończyć, przebrnąć przez końcówkę.. Nie wiem dlaczego tak jest Sad

Pewnie części następnej nieprzeczytam, bo w sumie już wiem jak się skończy PRZYPUSZCZALNY SPOILER ... Albo on deadnie, albo ona deadnie, albo obydwoje deadną, albo się zejdą (pewnie to ostatnie)....
I smutno mi jest bardzo, bo na książkę się nastawiłam, myślałam, że będę ją czcić i się do niej modlić, a tu dupa totalna Sad

elipsa

O jak dobrze, że nie jestem sama !!! Very Happy

Te ostatnie strony to była prawdziwa MASAKRA, musiałam się zmusić żeby to dokończyć.

Sihhinne

elipsa

primabalerina

Rośnie fan-club Varena? Varen nowym Edwardem? Smile

Shetani

Błagam.. Varen a Edward to jak niebo a ziemia.

Tirindeth

Shetani

elipsa

Chyba primabalerinie nie chodziło o porównanie, tylko o zakres uwielbienia Very Happy

Wcześniej zachwycałyśmy się wampirem, teraz czas na gota Wink

I chociaż czas Edwarda dawno przeminął, to mimo wszystko mój zachwyt nad Varenem nie równa się temu, jaki przeżyłam 1 raz czytając Zmierzch Razz

[/b]

Ebony

Widocznie jestem dziwna, bo zawsze wolałam Jacoba od Edwarda Smile

Co do książki : cudo *.* Zdecydowanie najlepszy w niej jest niepowtarzalny klimat, no i Varen. Isobel była w porządku, choć przyznam, że czasami mnie irytowała. Plusem jest to, że główni bohaterowie nie są gotowi od razu oddać za siebie życie, a wręcz czują do siebie niechęć. Bardzo podobały mi się nawiązania do Poego.
I tu się wyróżnię, bo ostatnie 100 stron książki uważam za najlepsze. Gdybym miała ocenić tę książkę dałabym 11/10. Jestem nią zachwycona i czekam na następną część.

Shetani

Ja tam nigdy się Edziem nie zachwycałam i nie będę.
Ale Varen to zupełnie co innego Very Happy

Tirindeth

No nie powiem, ja się Edziem zachwycałam - wszak to był pierwszy bohater pierwszej paranormalnej powieści, jaką przeczytałam i jaka mnie uwiodła. Więc oczywiście rozumiem, jeśli ktoś go uwielbia, bo mam sentyment, choć faza na Edka już mi dawno przeszła. Co do porównania, jeśli chodziło o skalę, to MOŻLIWE, że Varen będzie tak lubiany jak Cullen, ale wątpię. Raz, że Zmierzchem zachwycał się cały świat - nie ma co zaprzeczać. Nevermore tonie niestety w morzu wysypu paranormali i choćbyśmy nie wiem jak się starały, Varen gdzieś tam ginie w tłumie. Podobnie Lucjusz Vladescu - jemu bym prędzej zwiastowała przejęcie roli bożyszcza po Edwardzie. Ze Zmierzchem same wiemy jak było - nowość, pionierskie dzieło itp. Teraz jest ciężko, żeby coś aż tak zachwyciło WSZYSTKICH. Ale oczywiście mam nadzieję, że pozycja Nevermore się ugruntuje, a kolejne części serii tylko umocnią nas w przekonaniu, że dzieło jest warte tych zachwytów. Co do rekina i łososia, no jakoś tak mi się skojarzyło ;]

Shetani

Dokładnie, zmierzch opanował cały świat, nakręcono film i w ogóle była mega afera wokół tego.. a tutaj tak jak Tiriś powiedziała, to ginie wśród wielu innych paranormali. Gdy Zmierzch się pojawił to wtedy tyle tego nie było.

Martycja

W końcu przeczytałam i ja i muszę powiedzieć, że byłabym strasznie rozczarowana, gdybym uwierzyła, że to czymś się różni od innych mdłych paranormali Razz

Na szczęście dużo nie oczekiwałam Smile

Isobel zaniżyła moją ocenę książki. Dziewczyna jest kompletną idiotką, do tego upośledzoną towarzysko, mentalnie i werbalnie pseudocheerleaderką. Varen to emo w stroju punka, a nie żaden got. Niech autorka zaczerpnie swoją wiedzę nie od obecnych pseudoneogotów, ale od prawdziwych, co mają przynajmniej 25 lat. A twierdzenie, że fani Poe będą zachwyceni?! AHAHAAHAHA!! Chyba, jak dotrą do końca książki, ale to raczej będzie zachwyt nad tym, że im się udało przeżyć Razz

Fabuła nie taka zła, ale Isobel za przeproszeniem spierdoliła wszystko. Oczywiście autorka musiała zrobić z protagonistki cipę do kwadratu, pewnie inaczej nikt by się książką nie zachwycał...

pinezkaineska

W sumie nie wiem co tu oceniać.
Może książka i ciekawa, są momenty, w których można szczerze się zatracić, ale to tylko przebłyski. Uwielbiam twórczość Poe, dlatego właściwie ją przeczytałam, ale w tej książce jego twórczość to jest NIC. Płakać mi się chciało.

Jeżeli chodzi o postacie.
Dobra, aktorka coś tam modziła, ale na serio już o stokroć wolałabym książkę gdzie na prośbę "zostań w domu" dziewczyna w tym domu zostaje, a nie wyłazi z myślą "nic mi się nie stanie", a przecież wiemy, że ją szlag jasny trafi. Męska postać trochę przesycona, nijaka. Niby taki twardziel, niby mroczna strona, ale jakoś go nie czułam. Nie żałuje, że ją przeczytałam bo przynajmniej mam jakąś wizje o niej, ale raczej nie sięgnę bo kolejną część. Za dużo, za dużo.. za dużo. Moja ocena 3/ 10

3 punkty za pomysł naciągnięcia twórczości mojego ukochanego Poe i trochę wtopienia go w tą książkę.

Agnnes

Agnnes

Mam strasznie mieszane uczucia w stosunku do tej książki. Z jednej strony przez kilkaset stron czytałam ją bez przerwy, za Chiny nie mogłam się od niej oderwać, prawie nic mi nie przeszkadzało, ale z drugiej, to ta książka wcale aż tak mi się nie podobała,na pewno nigdy nie dołączy do ulubionych PR, były rzeczy które wszystko psuły i szczerze mówiąc mogłabym w tej chwili napisać recenzję w której będę się nią zachwycać i równocześnie jestem w stanie stworzyć tekst który tą książkę kompletnie zjedzie. Spróbuję to jakoś wyśrodkować.

"Nevermore" wciągnęła mnie po akcji w lodziarni. Następnego dnia nagle grono popularnych wyrzuca ze swojego towarzystwa Isobel i ta biedna musi sobie jakoś radzić, jedyną osobą która jej zostaje jest Varen, osobnik z którym nigdy normalnie nie chciałaby się zadawać, chłopak, który też najwyraźniej nie chce mieć z nią nic wspólnego. Ale Isobel się uparła, zresztą ma powód - wypracowanie, więc ok, niech będzie.
Ta część książki - ukazywanie pogłębiającej się więzi między Isobel i Varenem z jednoczesnym oddalaniem się bohaterki od tego co do tej pory było "jej miejscem" bardzo mi się podobała, nawet więcej, mogę powiedzieć, że to było niemalże fascynujące. To jak Varen i Isobel się różnili, a mimo to jakoś się dogadywali było strasznie, strasznie dziwne. Właśnie tak. Nie mogłam tego przez długi czas pojąć, bo oni na serio do siebie nie pasowali, a mimo to, autorka ich na siebie wciąż pchała. Chyba dalej nie jestem do tej pary przekonana, wielka miłość po miesiącu, już się do tego przyzwyczaiłam, ale Varen i Isobel ? Będę się tym fascynować w drugiej części jeszcze na pewno Very Happy

Wszystko było pięknie, aż do meczu, aż do akcji w pokoju w Mrocznej Fasadzie (?). Tak jak chyba pisała elipsa, te główne wydarzenia książki strasznie mi się nudziły, to były fragmenty które miały najwięcej wspólnego z opowiadaniami Poe'go, a że jestem po nich świeżo, to miałam wrażenie, że autorka zbyt tą akcję "zerżnęła" równocześnie pozbawiając klimatu, dodam do tego, że po tych opowiadaniach, wcale fanem Edgara nie zostałam, i normalnie się nudziłam; nie było Varena, a Isobel, która jak do tej pory niczym mi nie przeszkadzała, tak nagle zmieniała się w dziewczynę którą opisałam w poście wyżej, czyli:

pinezkaineska

Nerezza

Isobel, piękna skacząca cheerleaderka ma wszystko: oddaną ekipę, świetną najlepszą przyjaciółkę i przystojnego chłopaka w drużynie footballowej. I w przeciągu kilku dni… traci to wszystko przez projekt, od którego może zależeć jej dalsza przyszłość w drużynie cheerleaderek. A powodem tego jest zupełnie nieznajomy got, z którym jest zmuszona robić owy projekt.
Przyznam, że nie czytam za często paranormal romance, a właściwie prawie wcale. Jestem więc ‘raczkująca’ w tym gatunku. Ale od czegoś trzeba zacząć.
Mam mieszane uczucia względem tej książki. Z jednej strony, jest fascynująca i wciągająca, że nie można się od niej oderwać i przestać o tym myśleć. Z drugiej strony momentami nudna, przerysowana i denna aż do przesady. Często zastanawiałam się, czy Varen nie jest jakiś opóźniony. Wiem, ze to całe milczenie i odpowiadanie po dłuższej chwili, miało go uczynić tajemniczym i w ogóle, ale jak dla mnie, wyglądało to, jakby miał problemy z przetrawieniem informacji i musiał się bardzo długo zastanawiać. Do tego jakoś trudno mi wyobrazić sobie seksownego chłopaka z makijażem i opisanego, tak jak Varen opisany był.
Przez większą połowę książki zastanawiałam się: o co chodzi? Wszystko było takie pogmatwane i no cóż, było jednoznacznie widać, że jest to debiut autorki. Mimo to książka w pewien sposób mnie oczarowała. W równym stopniu, co niepokoiła.
Jestem nieufna w stosunku do polecanych książek. Wolę nastawić się na najgorsze, żeby w gorszym wypadku się nie rozczarować ze swoich oczekiwać lub w lepszym po prostu pomylić. Ale w tym przypadku nie mogę się zdecydować.
Plusy: Klasyka. Motyw z użyciem twórczości Edgara Alana Poego jest bardzo fajny. Strasznie podobała mi się ta cała tematyka snów. No i okładka, która na początku mnie odpychała, ale teraz nawet mi się podoba, bo ma bardzo fajne niewidoczne napisy i obrazki. :3
Minusy: Isobel. No cóż zwyczajnie dziewczyny nie polubiłam. Momentami była okej, ale potem? Jak można być tak nieogarniętą osobą?
Ogólna ocena:7/10.

Oksa

I ja mam mieszane uczucia wobec tej książki. Z jednej strony uważam ją za jedną z lepszych w gatunku PR młodzieżowego. Najbardziej chyba za klimat, tematykę (won z wampirami! no, może nie całkowicie, ale niech te autorki dają choć przez chwilę odpocząć tym stworzeniom nocy Razz

) i niewątpliwe zaangażowanie autorki. Wydaje mi się, że MUlka wspominała, że można odczuć, że babka nie zrobiła tego na odwal, bo moda, bo coś, ale że rzeczywiście miała konkretną historię do opowiedzenia.

Może najpierw minusy. Była mowa o przerysowaniu i zgadzam się, że najlepiej można to dostrzec w relacjach bohaterów. Między innymi reakcja przyjaciół na sam tylko pomysł, że Isobel i Varen mają robić razem projekt, te jej kłamstwa, publiczne i oficjalne "wydzielenie" dziewczyny z jej paczki. W USA mają bzika na punkcie popularności w szkole średniej, szkolnych drużyn sportowych, szkolnej przerwy obiadowej i wydarzeń na szkolnej stołówce. Kto z kim siedzi, przystaje i takie tam. Można tym wytłumaczyć przesadne i takie strasznie ostateczne decyzje bohaterów, a jednak i tak tchnęło mi brakiem realizmu.

Bohaterowie – może żadna rewelacja, po równo mnie irytowali i interesowali, ale przede wszystkim polubiłam ich na tyle, żeby ich historia mnie obchodziła. Jak dla mnie akurat bardzo podziwiana Gwen została upchnięta do tej historii jako bardzo wygodny element w odpowiedniej dla Isobel chwili. Tak jakby tylko czekała, żeby wepchnąć się w świat dziewczyny, pokazać jak wygląda prawdziwa przyjaźń i wartości w życiu, bez większych ceregieli i zahamowania stała się jej "kumpelą". O ile sympatia Varena i Isobel rozwijała się w miarę spokojnie, tak tutaj wszystko walnęło jak grom z jasnego nieba.

Te nieszczęsne ostatnie 100 stron... Smile

przyznam się, że naprawdę spodobał mi się wymyślony przez autorkę świat, spodobało mi się to, co się kryło za działaniem Varena, te istoty, siła snu i wyobraźni, a także umiejętność autorki do plastycznego opisywania miejsc. A jednak, jakoś tak ciągnęły mi się, mimo że byłam bardzo ciekawa rozwiązania tej historii. Coś więc musi być w tych zarzutach, możliwe że gdzieś pod koniec autorka zagubiła płynność.

Kwestii schematyczności nawet nie mam zamiaru podejmować, bo nie ma to sensu, musiałabym zgnoić 90% książek w tym gatunku za "te wszystkie wspólne projekty, on tajemniczy i przyciągający, miłość zdolną przenosić góry i gdzieś tam się zawsze pałętającego najlepszego i oddanego przyjaciela".

Na obronę Isobel dodam, że pomijając jej mało inteligentne wtopy, starałam się ją zrozumieć, stawiając się w jej sytuacji. SPOILER I tak np. scena w lesie (bardzo klimatyczna swoją drogą), dostrzeganie na wpół przegniłych postaci, dziwne sny potwierdzające się na jawie - kiedy staję w nocy sama w domu na schodach i przypominam sobie wtedy (a jakże!) najgorsze horrory, jakie kiedykolwiek oglądałam, to jak słowo daję lecę jak głupek z powrotem do łóżka/pokoju/zapalić światło/do łazienki.
Dużo książek przeczytałam, głównie fantastycznych, a jednak powiedzmy że nagle mam do czynienia ze sprawami, których kompletnie nie pojmuję, muszę podjąć decyzje, od których zależy nie tylko mój los, ale i mojego świata (znowu...) i co mam zrobić?

Cholera, to nie jest takie proste. A bo powinna zaufać temu i tamtemu, powiedzieć Varenowi coś wcześniej, zachować się w określony sposób... To naprawdę wszystko łatwo powiedzieć, ale trudno w naszym jak najbardziej realnym, rozsądnym i naukowym świecie już wyobrazić. Chociaż może nie o samo wyobrażenie chodzi, ale o uczciwą i rzetelną próbę postawienia własnej osoby w sytuacji bohaterów. Tylko bez zaglądania do ściągawki! Bohaterowie nie mogą tak jak my wejść do głowy drugiej osoby albo w każdej chwili wrócić sobie do strony poprzedniej i jeszcze raz przeczytać np. co i kto powiedział Wink

Jednymi z ciekawszych były postacie Pinfeathersa i Reynoldsa, jeden jako doszczętnie - a może nie do końca? - negatywna postać, a drugi jako strażnik granicy między światami, który bardzo dobrze zna pojęcie dążenia po trupach do celu.

Czy ta historia była denna? Pewnie kwestia gustu. Już nie piszę o tych wszystkich kłopotach bohaterów z przynależnością do jakiejś grupy, miłostkami, przyjaźniami i wielką miłością, ale SPOILER chęć ucieczki od toksycznej rodziny? Potrzeba tak wielka, że przekraczająca granicę snu i rzeczywistości? Temat poważny i raczej smutny, a także jakże prawdziwy i częsty w życiu codziennym.

Książka podobała mi się, tak po prostu. Na nic wielkiego się nie nastawiałam, nie wyczekiwałam jej, więc chyba mnie to uratowało Wink

Na tle innych olśniewających inaczej debiutów uważam ją za jeden z tych lepszych i naprawdę godnych tego miana (w sensie udanych oczywiście Razz

). Coś było w tej historii i sposobie jej opowiedzenia, że można było dać się wciągnąć...

Nie wiem, jak tam zapatruje się autorka - a podobno na trylogię (wielkie zaskoczenie -_-), ale ja najchętniej widziałabym to wszystko zamknięte w dwóch tomach.