Nevermore (Kruk) - Kelly Creagh

MUlka

Tirin oj tam czepiasz się , może chodzą w niedzielę do szkoły Wink

A tak serio, rzeczywiście autorka zgubiła dzień tzn gdyby nie "wczoraj" na temat rozmowy z Nikki to byłoby ok - no cóż zdarza się ... poza tym pewnie gdyby wypadło to na środku strony byłaby stosowna przerwa między jazdą z ojcem a "Isobel zatrzasnęła szafkę"...
W oryginale też tak jest Wink

sama nawet nie zwróciłam na to uwagi w trakcie czytania Cool

za to, jak pisałam już wcześniej, lekko zgrzytała mi narracja, ale po jakiejś 1/4 książki się przyzwyczaiłam Smile

ps: ehh przez to teraz siedzę i czytam fragmenty Rolling Eyes

Kadzia

A ja jestem na tej 232 stronie i po tylu fantastycznych recenzjach spodziewałam się naprawdę jakiegoś bum i chociaż książka jest fajna, to JESZCZE mnie nie zachwyciła. Sad

Gwen rzeczywiście fajna osoba, ale nie wyobrażam sobie jej razem z Varenem. No bo Isobel i Varen to jakoś tak do siebie pasują, a Gwen jest zbyt ciekawa dla niego. Very Happy

MUlka

Kadzia

Tirindeth

No i proszę bardzo... nie wyspałam się i teraz ledwo żyję w robocie, bo... czytałam Nevermore do oporu i skończyłam! xD I.... zakochałam się <3 Jejciu, naprawdę coś niesamowitego! Wyobraźnia autorki jest po prostu zatrważająca - ale to w pozytywnym znaczeniu. Bardzo, ale to bardzo spodobała mi się w ogóle ta historia, a co do zakończenia - po zobaczeniu okładki do drugiego tomu jeszcze przez skończeniem lektury po prostu wiedziałam, jaki będzie finał. Nie wiem, skąd. Czułam to w kościach!
Varen jest niezwykły! Może to przez to, że miał taką a nie inną sytuację życiową - wiecie o co kaman - a może dlatego, że pod tą cyniczną maską krył się całkiem inny człowiek? Bo to, że został wychowany przez ojca tyrana to jedno - od tego się wrażliwości nie nabiera. Po prostu był bardzo uczuciowy. I szczerze mówiąc właśnie bycie gotem tylko spotęgowało to wrażenie - bowiem ogólnie tak jest - nie zawsze - że goci są bardzo wrażliwi. To nie jest subkultura dla byle kogo. Dlatego Varen nie mógłby być np metalowcem czy punkiem, o nie Razz

A Isobel wbrew pozorom nie jest głupia, o nie - po prostu nigdy nie miała możliwości być inna. Bardzo mi zaimponowała, kiedy przeciwstawiła się akcji w lodziarni i że nie uciekła. Przez chwilę się bałam, że tak zrobi. Brad to totalny palant i naprawdę nie wiem, co laski widzą w takich facetach. I w ogóle nie było mi go szkoda, jak mógł stracić duszę - choć to pewnie okrutne - ale robił w życiu okropne świństwa.
No i jeszcze jedna ważna rzecz - podobała mi się ta wizja, że cokolwiek zapragniesz, możesz to mieć. Varen był zły na Brada i oto, co go spotkało. To mi trochę przypomniało film Kula - kojarzycie - kiedy jeden z bohaterów za pomocą snów tworzył monstrualne potwory, które były wytworem jego wyobraźni a jednocześnie istniały naprawdę. Bardzo podobała mi się w ogóle opcja tego świata snów, to wciągnięcie się w nowo wykreowany świat Poego - coś niesamowitego *_*
Naprawdę książka warta najwyższej noty! Ciekawa jestem tylko, czy to będzie trylogia czy dwutomówka? I kiedy w ogóle wyjdzie drugi tom????

PS nie wiem, czy widziałyście, ale na blogu Jaguara jest wywiad z bohaterami. Według mnie nie oddaje ich charakterów, ale czyta się miło i można się pośmiać :]
[link widoczny dla zalogowanych]

MUlka

Trylogia

drugi tom wychodzi dopiero w sierpniu - mam nadzieję, że Jaguar zaszaleje i wyda w zbliżonym terminie Smile

a tutaj opis kolejnego tomu Cool

:

Tirindeth

O nie, czy ta baba nie wie sama co napisała?! No kurdee!!! Przecież SPOILER Varen dopisał ostatnią stronę opowieści! I nie spaliła ostatniej kartki, na której widniało jej imię! Więc wyszłam z założenia, że Isobel będzie jednak mogła się przenieść do tamtego świata, a nie szukać Reynoldsa! Co za masakra! Czy już naprawdę nic się nie może trzymać kupy?????

MUlka

Tirin wcale nie jest powiedziane, że to nie będzie powiązane myślę, że SPOILER ta właśnie kartka będzie ich na pewno łączyć i chyba jasne jest, że dzięki niej Varen w ogóle żyje, więc lepiej żeby jej dobrze pilnowała Wink

Może nie sam rytuał Reynoldsa będzie kluczem, ale jakoś on się przedostaje do tego świata więc jego tajemnica jest warta do odkrycia Smile

Oczywiście irytuje mnie schemat typowy dla drugiego tomu, czyli "miłość wystawiona na próbę" nie zdziwiłabym się gdyby na koniec ksiązki role się odwróciły Cool

... KONIEC

Tirindeth

MUlka, masz 100% racji - o ile tom 1 jest mega oryginalny, o tyle 2 śmierdzi schematem Sad

No może w sumie racja, że ta karteczka ich łączy i dlatego on sie pojawia w jej snach, ale czy ona dzięki niej nie powinna go odnaleźć? Trochę mi coś tu śmierdzi niedopracowaniem motywu. No i inna sprawa - jeśli Varen się zmieni, to automatycznie zmieni się nasze postrzeganie jego osoby. A to jest bardzo złe, bo ja go tak lubię Sad

Nie mówiąc już o tym, że teraz bedą się od siebie oddalali.... Ale nie ma co narzekać - zaczniemy, kiedy nasze obawy się sprawdzą. I oby Jaguar szybko wydał drugi tom!!!

elipsa

Jezuuuu, utknęłam na 360... Niecałe 100 stron do końca, a mnie to tak przeraźliwie nudzi, że za chiny nie mogę ruszyć dalej. Confused

Póki co odłożę, ale potem obiecuję sobie, że dokończę, już nawet na siłę.

Caroline Ratliff

W egzemplarzu przedpremierowym nie ma ŻADNYCH błędów, więc jest to wina wyłącznie wersji poprawionej... Dziwne.

elipsa

No i skończyłam.

Po tylu zachwytach spodziewałam się czegoś naprawdę dobrego. I chociaż książka miała pare dobrych momentów, to daleko mi do uznania jej za świetną.
Główne rzeczy, które mi się nie podobały:
* Przesadyzm- wszystko było tak rozdmuchiwane jakby nie wiem co się działo. Isobel ma mieć projekt z gotem. Cóż za wielka sprawa. Musi się ukrywać z tym, kłamać wszystkim, bo nikt nie może wiedzieć że go widuje. Napisał na jej ręce ! ; O No to było takie straszne, że aż nie wiem co powiedzieć. Jak on w ogóle śmiał ? Ta sprawa była ciągnięta ze 2 kartki, czy powinna powiedzieć o tym chłopakowi czy nie ? No bo przyjaciółka uważa, ze powinna, no bo w końcu ktoś na niej NAPISAŁ
Później jej chłopak oczywiście musiał zaznaczyć swój teren i nie pozwolił chłopakowi od projektu się do niej zbliżać. Varen jest przecież taki dziiiiiiiwny. Jeszcze to dziwność spadnie i na nią.
Rodzice też nie byli lepsi. Może tego nie rozumiem bo nigdy nie dostałam szlabanu, ale jak ojciec może uziemić dziewczynę, zabronić jej spotykać się ze znajomymi czy ROZMAWIAĆ PRZEZ TELEFON ? Ile ona ma ? 8 lat ? Dodatkowo tacie nie podoba się wygląd Varena, więc nie powinna się z nim umawiać.
Nie cierpię takich sytuacji kiedy wszystko jest przerysowane i autorka szuka dziury w całym, żeby nadać akcji dramatyzmu. To było bardzo cienkie.

* Bohaterowie. Serio, oprócz Varena nie było tam nikogo ciekawego. Może Isobel czasami była całkiem w porządku, ale zacięcie do dramatyzmu tak mnie wkurzało, że mimo wszystko nie mogę jej odbierać całkowicie pozytywnie. O, brata miała fajnego ! To trzeba przyznać. Więc zmieniam zdanie, Varen i Danny to najbardziej interesujące postaci. Reszta ? Idiotyczny, do bólu stereotypowy Brad, inna zła chiliderka Alyson czy jak się tam nazywała, beznadziejna przyjaciólka oraz jej chłopak, który był tylko tłem. Przeraźliwie irytujący ojciec ( jedyny jego dobry moment to ten podczas projektu) oraz trochę bezosobowa, ale dalej taka matczyna mama. Była jeszcze Gwen, ale została wykreowana na taką szaloną koleżankę głównej bohaterki, jakich pełno. Nic ciekawego. Oto cała plejada bohaterów tej książki (bez postaci fantastycznych ).

* Akcja. Przez połowę ksiązki nic się nie dzieje, opisane jest jak to Isobel i Varen stają się sobie bliżsi oraz jaką przemianę przechodzi główna bohaterka. I to była przyjemna część książki. Fajnie się czytało, nie leciałam jak burza ( bo tu właściwie nie było akcji ), ale się wciągnęłam. Schody się zaczęły kiedy na pierwszy plan zaczął się wysnuwać wątek paranormalny. To, że totalnie nie wiedziałam o co w nim chodziło jeszcze tylko gorzej wpływało na odbiór. A kiedy zaczęła się ta chyba kulminacyjna akcja książki... jakie to było nudne ! Nie mogłam się zmusić do czytania. Wszystko było przeciągane w nieskończoność , nudne opisy, nudna akcja, wszystko było takie NUDNE, że tam usypiałam i przyłapywałam na patrzeniu się w przestarzeń bądź na kartki i myśleniu o niebieskich migdałach. Chyba przez tamten czas poruszyłam największe problemy mojej agzystencji

*Watek paranormalny. Dla mnie totalnie niezrozumiały przez większość czasu. Później, nawet jak już załapałam, to i tak mnie nie wciągnął... Jedyny ciekawy aspekt tej historii to Reynolds. Upiory, czy co to tam było, mnie nie ruszały.

To chyba takie najważniejsze minusy, plusów bd mniej

* Przede wszystkim VAREN ! Dołączam do zachwytów nad nim, wspaniały chłopak Czytając aż czułam to jego przeszywające spojrzenie. Podobało mi się jak to wszystko się toczyło w związku z uczuciem między nim a Isobel, nie stało sie to nagle tylko się rozwijało. Bardzo interesująca postać, wydaje mi się, że wręcz jedyna z jakąś głębią ( no może jeszcze dorzućmy Isobel i Reynoldsa). Takich męskie charaktery lubię !

* Zakończenie. Ale samo, samo zakończenie a dokładnie to, że nie uratowali Varena, a Reynolds jedynie skłamał by ją uratować. Strasznie mi się to spodobało. Plus ta pustka jaka towarzyszyła Isobel w szkole. Cieszę się że nie było to jakieś kolorowe, cukierkowe zakończenie " i żyli długo i szczęśliwie". Oczywiście zdaje sobie sprawę, że było tylko po to żeby mieć o czym pisać i słodkie zakończenie nas jeszcze nie minie, ale jestem zadowolona, że zostało odłożone w czasie

Chyba tyle... Jak zwykle jestem tą marudą, której nic się nie podoba ;<<

Agnnes

Elipsa, podoba mi się twoja recenzja Very Happy

Szczególnie o tym "przesadyzmie", też mnie to czasem irytuje w co poniektórych książkach Wink

A co do marudzenia to możesz mnie uznać na tym forum za swoją towarzyszkę w niedoli, ostatnio mam wrażenie że aż za dużo się czepiam wszystkiego i tylko marudzę nad każdym szczegółem.. ale co zrobić.

Tirindeth

Elipsa, ja tylko tak dodam od siebie co do tego przesadyzmu - my to widzimy inaczej trochę, bo u nas się częściej widuje gotów na ulicy. W USA - patrząc po obserwacjach, bo nie byłam tam osobiście - taki człowiek jest naprawdę dziwny i może się wydawać nawet przerażający. Myślimy, że u nas jest nietolerancja, ale tam się ludzie dzielą w szkołach na tych popularnych i na frajerów. Pamiętam, jak byłam swego czasy we Francji - tak wiem, to nie USA, ale jest podobnie z mentalnością - i to co jest inne, jest dziwne. Poza tym to jednak JEST naprawdę dziwne, kiedy gadasz z kimś 3 sekundy a on Ci bazgrze na ręce, jakby nie mógł na kawałku kartki napisać numeru - myślisz wtedy WTF?! Dwa, że faceci tacy jak Brad to typowi samce - "znaczą" teren i kobietę - tu swoimi czynami. Brad chciał pokazać, że jest lepszy niż "pedziowaty got", że jest boski i w ogóle joł, klękajcie narody. Stąd ta cała akcja - nie pierwszy raz z resztą sytuacja pokazana w powieści, często z takimi rzeczami spotykamy się np w filmach o amerykańskich szkołach. Mnie osobiście się podobało to, ponieważ pokazywało, jak wygląda traktowanie ludzi innych niż wszyscy. Że są lepsi i gorsi, no i co się robi z gorszymi. No ale to tak na marginesie, bo oczywiście nie powiem, że nie - sam pomysł nie jest oryginalny, ale ma swój sens - przynajmniej ja to tak widzę Wink

Shetani

Noc nieprzespana - Nevermore skończone.

Isobel jest czirliderką. Ma chłopaka, który jest w szkolnej drużynie futbolowej, przyjaciółki, które tak jak ona są czirliderkami, dobre kontakty z rodzicami. Varen.. Varen to Varen. Varen jest gothem, trzyma się ze swoją grupą znajomych, chodzą o nim oczywiście dziwne plotki. Dwa zupełnie inne światy. Nie mające ze sobą nic wspólnego. To dlaczego los chciał ich połączyć?
Isobel i Varen zostają przydzieleni do pracy nad wspólnym projektem. I właśnie wtedy życie Isobel zaczyna stawać na głowie. Traci chłopaka, przyjaciół, dobry kontakt z rodziną... ale czy warto z powodu jakiegoś gotha, który raz zachowuje się tak jakby byli przyjaciółmi, a raz tak, jakby jej w ogóle nie znał? Widocznie warto...

W sumie tematyka dość oklepana. Szkoła, znana dziewczyna z chłopakiem futbolistą, jakiś wyrzutek i wspólny projekt. Oklepane? Oklepane. Ale nawet coś, co jest oklepane może stać się na nowo całkiem ciekawą historią. Wystarczy umieć wszystko ładnie połączyć, dodać swoje pięć (a może i więcej) groszy, napisać to w dobry sposób i mamy całkiem miłą lekturkę. No i własnie autorka doskonale to zrobiła.
Co mi się podobało? Podobało mi się to, że trzymała w napięciu i wzbudzała ciekawość. Jest wciągająca i to bardzo, bo siedziałam dopóki nie skończyłam czytać. Język - świetny język. A poza tym opisy były idealnie zrównoważone - nie za dużo, nie za mało. Czyli ani się człowiek nimi nie znużył, ani nie było mu ich za mało, żeby sobie wszystko ładnie poukładać i wyobrazić w główce.

Jeśli chodzi o bohaterów, no to chyba wiadomo, że Varen zdobył moje serce. Sorry Tiriś, ale nim się musimy też podzielić. Gość jest po prostu znakomity. Jego tajemniczość, przeszywający wzrok, zachowanie... Ah. Isobel - tutaj jestem bardzo miło zaskoczona tą bohaterką, ponieważ nie jest typową głupią blond czirliderką. Ma silną osobowość, ciekawy charakter, umie się poświęcić dla sprawy i umie odpyskować jak przyjdzie co do czego. Gwen - kochana dziewczyna! Trochę wariatka, ale kochana. Reynolds - to jest bardzo ciekawa postać w tej książce. Taka intrygująca. Reszta aż tak mi w pamięć nie zapadła, chociaż polubiłam też brata Isobel - Danny'ego. To jak ją krył przed rodzicami, coś pięknego Very Happy

Tak do połowy książka jest w sumie zwyczajna. Szkoła, projekt, kłótnia. Dalej zaczyna się rozkręcać coraz bardziej, ale to co dzieje się od rozdziały "Ponura fasada" to jest zarówno mistrzostwo jak i obłęd. Według mnie autorka stworzyła świat snów, albo świat astralny jak kto woli, na miarę Alicji w Krainie Czarów. Po prostu gdy to czytałam, to byłam tam. Wyobraźnia szalała niesamowicie. Coś pięknego. Byłam zachwycona w każdym calu, a dodatkowo czułam wszystko to, co czuła Isobel. A nawet troche się zżyłam z Varenem.

Miłe nawiązanie do dzieł Poego. Chociaż powiem szczerze, że czekałam aż gdzieś tam pojawi się mój ulubiony wiersz jego autorstwa - a mianowicie Annabel Lee - no ale się nie doczekałam. No ale trudno, znam już ten wiersz bezmała na pamięć.

Zakończenie - kurde.. smutne. Zakręciła mi się łezka w oku. Ale z drugiej strony znowu widać tą siłę Isobel i to, że się nie poddaje. No i na pewno zachęca do przeczytania kolejnej części. Zdecydowanie...
Czy polecam? O ludzie, jak najbardziej! Nie dajcie się zwieść pozorom, że to książka jak każda inna, że tematyka znana, że "to już było", o nie. Nie róbcie tego. Bo ta książka ma w sobie jakąś niesamowitą magię, wciąga nas w ten świat, a świat snów jest (powtórzę się, ale trudno) OBŁĘDNY!

Tirindeth

Shetani

elipsa

MUlka

Mi te przesadzone skrajności w ogóle nie przeszkadzały, przyzwyczaiłam się już do tego, że amerykańskie filmy i książki powielają ten schemat - widocznie coś w nim jest. Tutaj podobało mi się to, że tak naprawdę obie strony traktowały się z wyższością, sportowcy jako że nie rozumieli gotów , robili z nich dziwaków - a te całe opowieści o czarach to pewnie miał być dowcip, ale niektórzy widocznie są tak tępi, że są skłonni uwierzyć w takie coś (kto wie może i słusznie Wink

) ... natomiast druga strona wolała się odizolować i nie pakować w niepotrzebne zwady bo miała świadomość, że futboliści i cheerleaderki to zbyt niski poziom aby w ogóle z nimi dyskutować. Co potwierdzały akcje na stołówkach.
Dlaczego w ogóle osoby związane ze sportem są często uważane za niezbyt inteligentne? to chyba wynik systemu nauczania w USA, często dla szkoły ważniejsze są wyniki w sporcie a nie wyniki w nauczaniu... Te podziały u nich są o wiele ostrzejsze niż u nas, od dzieciaka wyścig szczurów, ważne jest dla nich to z kim się zadajesz, a że w wieku 15-16 tu lat bardziej pożądane jest bycie u boku kogoś sławnego a nie mądrego to już inna sprawa - dla nich to jest dziwnie naturalne :/ ... nie wiem jak jest teraz u nas w szkołach,zwłaszcza w dużych miastach bo sama jestem z prowincji Wink

... u nas był podział tylko na tych z miasta i tych ze wsi; na kujonów i "cwaniaków"; na pierwszaków itd ... i mimo malutkiej szkoły był "stolik" dla starszych chłopaków z drużyny koszykarskiej i ich dziewczyn - dziwnie zawsze wolny i na nich czekający Smile

Mimo, że drużyna w ogóle nie odnosiła żadnych sukcesów Cool

hmm może to dlatego, że byli wyżsi ...

Tak więc coś co dla nas wydaje się przesadzone że aż zaczyna być karykaturą, dla nich jest niestety normalne.

Mi nie daje spokoju dlaczego w ogóle subkultura gotycka - może dlatego że nie do końca ją rozumiem Wink

... Varen choć ma wiele cech pasujących, to mi coś jednak zgrzyta ... nie wiem może za bardzo zgłębiłam się w jego charakter i wyczytałam w nim coś czego tam nie ma , ale czasami mam wrażenie, że on się tak trochę w tym ukrywa, że nie do końca jest tym kim wydaje mu się że jest Cool

[matko jak ja coś napiszę, to chyba tylko sama siebie rozumiem hehe] ... Po prostu to towarzystwo wydaje mu się najbliższe Smile

dlatego uważam, że on wcale nie jest emo , jak ktoś tu o nim napisał, wtedy raczej stroniłby od jakiegokolwiek towarzystwa Wink

Czy jest niezrozumiały? Wydaje mi się, że byłby gdyby próbował coś przekazać a ktoś by go nie rozumiał Smile

... a on raczej robi wszystko aby pewne rzeczy ukryć ... Isobel wychowuje się nieświadomie w kolorowej bańce, on sobie taką bańkę sam stworzył pomalował ją na czarno i oddzielił się nią od rzeczywistości

Tirindeth

Shetani

Tirindeth

Inna sprawa, że jakby bohaterowie byli nietypowi, oryginalni i nie wpisywaliby się właśnie w stereotypy, to różnica między nimi nie byłaby taka widoczna, zacierałaby się więc granica i - co najważniejsze - nie byłoby tego wydźwięku Wink

Zuz@

Tirindeth

ven_detta

Przeczytałam wszystkie Wasze opinie, dziewczyny i... dołączam do zachwytów! Very Happy

Jakoś specjalnie się nie nastawiałam na nic w związku z "Nevermore" - no, może myślałam, że nie może mnie po prostu zawieść skoro zbiera takie pozytywne opinie - dlatego zasiadłam do niej na luzie i już po pierwszej stronie byłam pewna, że będzie należała do grona moich ulubionych historii Wink

Żeby nie powtarzać wszystkiego, tylko dorzucę swoje trzy grosze. Przesadyzm - może i był, ale ja po prostu lubię tego typu schematy, o ile są naprawdę sprawnie napisane Very Happy

Got i cheerleaderka? Byłam niesamowicie ciekawa co z tego wyniknie i nie zawiodłam się, a nawet pozytywnie mnie ten wątek zaskoczył! Te ich stopniowe przechodzenie od niechęci i uprzedzenia do wymuszonego porozumienia, przez fazę przeciwności (losu i nie tylko) do tej niesamowitej więzi, która ich połączyła, żeby skończyć się wiadomo na czym Cool

To było takie naturalne i w jakiś sposób... słuszne, że wywoływało uśmiech na mojej twarzy Very Happy

(W przeciwieństwie np. do takiego "Cienia nocy", gdzie wkurzało mnie to jak Calla zbliżała się do Shaya Razz

).

Bohaterowie, jak dla mnie bomba! Very Happy

Autentyczni, interesujący, może trochę dramatyzowali momentami, to fakt, ale jakoś mi to nie przeszkadzało zupełnie, bo dodawało napięcia do akcji. Isobel w moich wyobrażeniach była taką Quinn Fabray (dosłownie - widziałam ją jako Diannę Agron xD), typowa cheerleaderka. Ale w życiu nie spodziewałabym się, że tak ją polubię! Dołącza do grona moich ulubionych bohaterek - szczególnie dzięki odwadze, zaciętości i takim... ludzkim uczuciom. Zdarzało jej się zagubić, działać pod wpływem emocji, nie pomyśleć o czymś - to było takie przekonujące, bo wiedziałam, że mnie w podobnej sytuacji spotkałoby pewnie to samo Razz

O Varenie nie wiem czy muszę się rozpisywać, bo już wszystko zostało powiedziane Cool

W życiu nie spodziewałam się, że będzie tak niesamowicie, nieziemsko... seksowny!!! Very Happy

I bardzo podobała mi się cała ta otoczka wokół bohaterów - rodzina, przyjaciele, każdy miał swoją rolę do odegrania, nikt nie został pominięty. Danny wprowadził niesamowitą dawkę humoru do rodzinnego życia Isobel (kocham go za to <3), Gwen po prostu wymiatała, a nawet Nikki czy taki Stievie okazywali ludzkie uczucia. Nawet taki wydawałoby się nieistotny Mark jakoś zapisał się w mojej pamięci, a tajemniczy Reynolds nie dawał mi spokoju do ostatniej strony Wink

Tak samo szkoła, dom, relacje z rodzicami - wszystko odgrywało znaczącą rolę w budowaniu akcji i charakterów postaci, nie było potrzebne tylko jako "zapchajdziura" Razz

W jakiś sposób podobało mi się, że autorka tak długo odwlekała ten wątek paranormalny, ukrywając go pod przykrywką niepozornej normalności - szkoły, domu, pracy, problemów zwykłych nastolatków - pozwalając jedynie przebijać się jego niektórym elementom i niepokoić bohaterkę Smile

To wnosiło niesamowite napięcie, a ja miałam ochotę kopnąć akcję w tyłek, żeby chociaż trochę przyspieszyła, żebym w końcu mogła się dowiedzieć o co tak naprawdę chodzi i czy ja sobie tego przypadkiem nie wyobrażam Very Happy

Dopiero pod koniec prawda zostaje przed nami odkryta, a my przenosimy się w zupełnie inny świat, który był po prostu popisem fantastycznej wyobraźni! Czułam się jak przy czytaniu moich innych ulubionych historii, jak "Żelazny król" czy "Krwawy fiolet", takie to wszystko było niesamowite i szalone. Nie wspominając już o samym zakończeniu! TAK właśnie powinny wyglądać zakończenia historii, które będą miały kontynuacje! Very Happy

Strasznie się cieszyłam z takiego obrotu spraw, że sobie nie wyobrażacie Very Happy

Tak, wiem, że powinnam być smutna Laughing

Cała historia wydawała mi się tak ładnie dopracowana. Chociaż zdarzały się zgrzyty (tak, też zauważyłam przeskoki z kuchni na łóżko, np. Very Happy

), to nie miały specjalnie wpływu na jej odbiór. Miałam wrażenie, że autorka nie chce iść na łatwiznę, chce nas jak najlepiej wprowadzić w swój świat i dlatego "Nevermore" tak dobrze wypada na tle innych romansów paranormalnych, jak dla mnie. No i ten niesamowicie mroczny, pełen tajemnic klimat... mmm, miodzio Cool

Jestem zaskoczona, bo książka wydaje się nie wprowadzać nic nowego do gatunku paranormal, a jednocześnie... jest tak inna Very Happy

I bardzo rzadko kiedy cieszę się, że będzie kontynuacja - w tym wypadku nie widzę innej opcji! Czekam na drugą część Wink

No i masz, miałam tylko kilka słów napisać xD