Kamienie na szaniec - Aleksander Kamiński

kaarmel

Opowieść o Bohaterach Szarych Szeregów - Rudym, Alku, Zośce, zilustrowana ponad osiemdziesięcioma zdjęciami ze wszystkich epok Ich życia - od gniazda rodzinnego, poprzez czas harcerstwa, miłości, walki, po dni ostatnie!

---------------------------------------------------

„Kamienie na szaniec” to niedługa powieść napisana przez Aleksandra Kamińskiego zwanego w swoich czasach Kamykiem. Zapewne nie jest to odrywająca od szarości życia książka. Nie licząc samego faktu, że to lektura to tematyka, świat jaki przedstawia oraz dotyczące mu wydarzenia są wystarczającym powodem, by większość młodzieży rzuciła tą książkę w kąt, jak najdalej od siebie, by nie odciągnąć się od swojego kolorowego świata. Można powiedzieć, że pewnego wieczoru sama dla siebie ją przytuliłam. Może to dlatego, że tak lubię historię? Muszę jednak powiedzieć, że warto było, bo to zdecydowanie historia o kimś, kim powinien być każdy Polak.

Powieść opowiada o działalności Szarych Szeregów. O chłopcach z 23. Warszawskiej Drużyny Harcerskiej. O Alku, Rudym, Zośce, Andrzeju, a także o wielu innych. Dokładnie można to ująć w słowach „O młodzieży, której kolorowe plany przekreślają szarości wojny”. Podziemna walka z okupantem staje się ich najważniejszym celem. Jak tylko mogą, wiele razy narażając swoje życie, zdrowie, rodzinę pokazują Niemcom, że Polska Walczy. Rysują kotwice, piszą po murach, zawieszają biało czerwone flagi. Propaganda antyhitlerowska rośnie w sile, a tymczasem wojna dalej trwa, odnosząc niewyobrażalne skutki nie tylko dla dorosłych.

Wiele osób zapomina, że w wojnie uczestniczyły też duże dzieci. Zapomina, że ogromna ilość pozostałości po walce w ciemnych czasach jest dziełem tylko i wyłącznie odważnej młodzieży. Książkę można nazwać ich małą biografią, jednak wydarzenia o jakich opowiada zaliczają się do tematyki historycznej. Autor idealnie połączył oba typy, stwarzając coś co czyta się z ciekawością i pytaniem „Co będzie dalej?”, a nie jako nudny tekst o tym co zrobił bohater, którego imienia zapomnimy w pięć minut po przeczytaniu.

Język pana Kamińskiego jest dla nas, dla młodzieży bardzo zrozumiały, choć odległe czasy, w których książka powstawała na pewno zawierały mnóstwo niejasnych słów. To tak jakby pisarz wyprzedził swój czas, wiedząc, że kiedyś w jego powieści zaczytywać się będą nie tylko dorośli. Na szczęście książka nie posiada też dużej ilości kwiecistych opisów, ani nadmiernych środków stylistycznych, nie licząc uczuć i problemów postaci, nad którymi się zastanawiają. Jest to dużym plusem, bo można się dzięki temu wczuć w tą pustkę, rozdarcie i żal, którego doświadczali bohaterowie. Sam język odzwierciedla też czasy, w których to wszystko się toczy. Na wojnie nie było miejsca na rozczulanie, przeżywanie, rozpaczanie. To było coś przez co musiało się przejść z twardym sercem. Jednak przy czytaniu tej lektury samemu nie wypada mieć serca z kamienia. Ba, nawet najtwardsze serce zmięknie.

Najlepsze z całej powieści są jednak postacie. Zośka, Rudy, a w szczególności mój ulubiony Alek na zawsze pozostaną w moich myślach. To co zrobili, czym się odznaczyli, co ich wsławiło może z biegiem czasu umknąć zawodnej pamięci, ale sami bohaterowie nie znikną. Ich zimna postawa, patriotyzm i przeogromne oddanie państwu to coś czego brakuje w dzisiejszym dniu, a właśnie to mi zaimponowało. Sprawiło, że się głębiej zastanowiłam nad losami tych wszystkich ludzi, którzy oddali swój żywot wojnie. Ludzie są zbyt powierzchowni, zbyt egoistyczni, by stawić czoła chociażby małemu problemowi w swoim życiu, a pomyśleć, że tak młodzi mężczyźni stanęli naprzeciwko tak wielkiej wojny bez cienia strachu. Gdy ich życie tyle razy było narażane na śmierć oni nie poddawali się, spodziewając się nawet najgorszego. W trudnych chwilach pomagali też sobie bez względu na wszystko. Jest to przykład niesamowitej przyjaźni, jaką darzyli siebie bohaterowie bez głębszej znajomości, a do jakiej dążą współcześnie młodzi ludzie. Sens wynika z tego taki, że Polak powinien taki być. Taki jak oni, wojenni nastolatkowe, gdy natknęła się na nich tragedia, prawie w całości przekreślająca ich marzenia.

Gdy oni nie płakali, ja płakałam niesamowicie na każdym wydarzeniu, ale nie żałuję ani jednej łzy wylanej nad ich losem i losem Polski.

Lirra

Piekna recenzja, kaarmel^^^ Smile

Ja osobiscie nie czytalam tej ksiazki Sad

Zniechecal mnie zawsze fakt, ze to lektura... Pewnie w ten sposob przeszlam juz obok kilku dobrych ksiazek...

q1a1z1w2

Właśnie skończyliśmy przerabiać tą lekturę
Jedna z piękniejszych jaką czytałam , niesamowita . Przy śmierci każdego z nich płakałam . Wzruszająca . Pokazuje dokładnie jak wyglądały czasy wojny, okupacji . Jak oni to widzieli .
Kaarmel , też Alek był moim ulubieńcem Very Happy

Jak tylko pojawiała się jego postać ja już wiedziałam że będzie ciekawie .
Ogólnie nie czytam takich książek , ale po przeczytaniu tej , nie żałowałam Wink

Agnnes

Oj, juz ja dawno temu miałam w szkole, ale dotąd ją pamiętam. Świetna Very Happy

A jeśli chodzi o lektury, to na pewno jedna z najlepszych Very Happy

vein92

No, dokładnie. Jedna z lepszych lektur jakie czytałam... Heh i przydała mi się na ówczesnym teście gimnazjalnym Very Happy

Nie no ofc. popłakałam się :p

kaarmel

naprawdę dziwne nie płakać.
ja to jeszcze tak wyłam, bo strasznie lubię takie klimaty.
no, a u mnie w klasie w tym tygodniu to przerabiają, ale ja mam ospę i za pani przez koleżankę z ławki kazała mi przekazać, żebym recenzję napisała o niej Razz

młoda

Ja pamiętam, że zacinałam się na fragmencie

Paradoks__

Taak.. To była piękna książka Smile

i ofc. najlepsza lektura.
Ale nie będę się szczegółowo wypowiadała xd. - jest świetna recenzja ;D.

( Też najbardziej lubiłam Alka... )

Agnnes

A ja najbardziej chyba polubiłam Rudego Very Happy

Wtedy gdy go uwięzili i to wszystko potem to był chyba jeden z najsmutniejszych fragm. w ksiązce Sad

, w każdym razie najbardziej go pamiętam, strasznie mi to wydarzenie utkwiło w pamięci.
No i Rudy jest kolejną osobą z którą mam zamiar kiedyś tam, w górze, po śmierci, sobie porozmawiać jeśli sie uda Wink

I to jest bardzo optymistyczna myśl Very Happy

luu

"Kamienie na szaniec" przerabiałam w 3 gimnazjum i chyba nie było w mojej klasie osoby, której nie wzruszyłaby opisana tam historia.
Nawet tak sobie myśleliśmy, że kiedyś ludzie oddawali życie za Polskę, a dzisiaj... Ilu dzisiaj byłoby na to gotowych?...

q1a1z1w2

jak to powiedziała pewna osoba w trakcie omawiania lektury "ja bym od razu uciekał"
tak by było . wszyscy spanikowani by uciekli , nawet ci którzy uważają się za gorliwych patriotów

Zuz@

Trudno zyjac we wspolczesnych, w miare spokojnych czasach, w dostatku bez grozby zniszczenia doszczetnie panstwa wiedziec ,co by sie zrobilo ,gdyby teraz dzialo sie to co wtedy.

pestka

Uwielbiam tą książkę. Gdy przymusowo musiałam ją czytać jako lekturę bodajże w 2 klasie gimnazjum stwierdziłam na początku, że to jakaś kolejna dziwna książka. Jakże się pomyliłam.. Przeczytałam ją chyba z 5 razy i za każdym razem płaczę.. Nie przeczytać jej to grzech.

irony

Boska książka. Płakałam jak bóbr jak ją czytałam.

M.

O tak, książka jest świetna, świetna, świetna! Myślę, że wzruszyłaby niejednego twardziela.

kaarmel

cóż - jest o Polsce. nie o jakimś kraju, który nie istnieje... Smile

q1a1z1w2

i wszystko opiera się na prawdziwych wydarzeniach, samo to sprawia że jest niesamowita

littleroseana

Niesamowita. Na początku nie byłam przekonana, ale książka naprawdę świetna.

Paradoks__

Mnie na początku też nie przekonała, ale to dlatego, że czytałam wstęp.. Mogłam go zostawić na koniec...

młoda

kaarmel

a ja nie czytałam wstępu Razz

wiedziałam, że coś z nim nie tak i zostawiłam na koniec że może jak nie będę czegoś rozumiała to przeczytam Razz

młoda

marcela28

q1a1z1w2

Też nie czytałam początku ;p
A w czasie omawiania na lekcji, wstęp był bardzo ważny xd

amy188

Moja druga ulubiona lektura szkolna. Piękna, poruszająca książka, przypominająca nam młodym ludziom, że gdyby nie tacy bohaterowie jak Zośka, Alek i Rudy nasz kraj mógłby dziś w ogóle nie istnieć.