3. Studnia Wieczności

Martycja

Książka za długa i za nudna, choć czytało się szybko. Autorka mogła spokojnie wszystko zamknąć w maks 500 stronach, wtedy nie czułoby się nudy. Akcji było malutko i tak szybko została przeprowadzona, że nie zauważałam, że już koniec :/

Trochę się rozczarowałam zakończeniem serii, choć nie było happy endu. Przynajmniej nie dla wszystkich, a właściwie, to tylko dla jednej dziewczyny wszystko dobrze się skończyło i to dla tej, której najbardziej nie lubię :/

Na plus, to na pewno zakończenie wszystkich wątków, wyjaśnienie wszystkiego, co możliwe, Międzyświat, magia, czasy Wiktoriańskie oraz kolejna tajemnica Felicity, która ujrzała światło dzienne w Studni Wieczności Smile

Ogólnie oceniam koniec na czwórkę. Szkoda że autorka nie skupiła się bardziej na akcji i tak niepotrzebnie rozwlekła niektóre sceny.

Dominka1

To było już ostatnie spotkanie z bohaterami trylogii Libby Bray "Magiczny krąg". "Studnia wieczności" jest więc swoistym finałem. Czy autorka poradziła sobie z zakończeniem pełnych magii i rygorów towarzyskich perypetii młodych dziewcząt w wiktoriańskiej Anglii? Czym zaskoczyła czytelników?
Spokojny początek zdominowany przez przygotowania do pierwszego dorosłego balu Gemmy i jej koleżanek z pensji nie zwiastuje zupełnie dramatycznego i pełnego gwałtownych emocji dzieła. Niepokojące elementy zostają wprowadzone do akcji stopniowo i bardzo dyskretnie. Dziwne wizje głównej bohaterki, w których pojawia się milcząca dama w lawendowej sukni. Kim jest? Co chce przekazać? Czy można jej ufać? Gemma nie zna odpowiedzi na żadne z tych pytań. W dodatku nie potrafi już panować nad magią.
Nasze bohaterki przez pierwszą połowę powieści wydają się bardzo podobne do tych niedojrzałych dziewcząt z poprzednich części. Ann nadal jest pełna kompleksów, nieśmiałą dziewczyną. Gemma cały czas uważa magię za panaceum na wszystko. Felicity niezmiennie prezentuje egocentryzm i przekorę.
Międzyświat nigdy wcześniej nie był tak realny. Pełen różnych plemion i tajemnic. Wszystkich łączy jedno-pożądanie magii. Każdy oczekuje od Gemmy jako tej ,dzierżącej moc Zakonu, że podzieli się swoim darem. Nagle młodziutka czarodziejka musi zmierzyć się z polityką i mądrym sprawowaniem władzy.
Coraz bardziej skomplikowany Międzyświat i dorosłe, realne życie, które zbliża się wielkimi krokami .Komu można zaufać w tym niepewnym świecie?
Gemma dostrzega, że rola kobiety nie powinna być sprowadzona do bycia ozdobą salonów. Wyraźnie wyczuwa się pragnienia przyjaciółek-niezależności i równości wobec mężczyzn.
Książka jest bardzo dobra. Przede wszystkim doceniam, że autorka poprowadziła wszelkie wątki w sposób zaskakujący i dojrzały. Nie wszystko zależy od bohaterów. Są sprawy, które kończą się tragicznie.
Historie bohaterek to nie typowe ’happy endy”. Niewiele zawdzięczają szczęśliwemu losowi. Ich życie zmienia się dzięki samodzielnym decyzjom, odwadze by wziąć we własne ręce swoje życie. Paradoksalnie uważam, że to bardziej optymistyczne przesłanie niż treści większości paranormalnych romansów. Libby Bray pokazuje , że nie konieczna jest magia by spełniać się w życiu.
Finał ”Studni wieczność” jest słodko –gorzki. Wzruszyłam się czytając o dramatycznych wydarzeniach, żegnając niektórych bohaterów. Wiele postaci zaskoczyło mnie pozytywnie, ujawniając swoją lepszą stronę w kryzysowych momentach. Zakończenie jest pełne nadziei , ale melancholii. Niby konkretne, ale pełne niedopowiedzeń .Kończąc ostatni rozdział naprawdę żałowałam, że to już koniec tej niezwykłej przygody literackiej.Zdecydowanie polecam!