1. Umarli czasu nie liczą - Kim Harrison

megumi

Przeczytałam opowiadanie zawarte w tomiku "Bale maturalne z piekła" i postanowiłam, że kupię kontynuację tej historii. Niestety, autorka nie napisała tego zbyt dobrze.

Shetani

A możeby tak coś więcej? Dlaczego nie napisała tego dobrze?

Sihhinne

Czy chciałbyś być zawieszony pomiędzy śmiercią a życiem? Żyć a jednocześnie być umarłym? I tylko tajemniczy amulet ukradziony mordercy może utrzymać cię przy życiu? Kim Harisson, autorka wspaniałej serii o Rachel Morgan po sukcesie swojego opowiadania w anatologii ,,Bale z Piekła” postanowiła napisać kontynuację- powieść o ciekawym tytule ,,Umarli czasu nie liczą”.

Do niedawna Madison Avery była zwykłą nastolatką, jeśli nie liczyć fioletowych włosów i tego, że była nowa w szkole. Ale jej bal maturalny był zabójczy – dosłownie. Właśnie tam Mroczny Żniwiarz chciał odebrać jej ciało i duszę. Lecz nie zdążył dokończyć zadania; Madison wykradła mu magiczny amulet. Dzięki niemu pozostała na ziemi, chodzi do szkoły, wygląda... jakby żyła. Ale tak naprawdę jest zawieszona pomiędzy światem żywych i umarłych. Światem, gdzie ciemność nie zawsze jest zła, a jasne istoty ocienia mrok. Gdzie tylko tajemniczy anioł może pomóc Madison przygotować się na chwilę, gdy Mroczy Żniwiarz wróci...

Istnieją Żniwiarze Światła i Ciemności. Ci pierwsi wierzą w wolną wolę. Ci drudzy natomiast w przeznaczenie. Każdą z grup rządzą strażnicy czasu. Madison ukradła magiczny amulet Mrocznemu Żniwiarzowi który teraz czyha na jej życie. Pomysł jest jak dla mnie nieco oklepany. Już dużo było nieumartych w literaturze i to po prostu robi się nudne. Ale darowałabym tej książce gdyby była dobrze napisana i wciągająca. Ale nie jest.

Książka jest pisana narracją pamiętnikarską, która w tym wypadku się nie sprawdza. Główna bohaterka przynudza( nie da się tego inaczej ująć). Cała akcja kręci się wokół jej problemów, którymi jest chęć pozbycia się amuletu i odzyskanie ciała. Oczywiście, jako że główna bohaterka jest bezmyślna, pakuje się w pułapkę. Nieudolnie stara się bronić i rozpacza, że wszyscy uważają ją za wariatkę.

Madison Avery jest bohaterem beznadziejnym. Nijaka, bezmyślna, niczym się nie wyróżnia, zachowuje się sztucznie. Rozpacza, gdy Barnaba ją opuszcza(na jeden dzień). Jest głupia jak but. Tak ją można podsumować. Barnaba jest wepchnięty na siłę, tylko po to, by zostawić na ten jedne dzień Madison by ta wpakowała się prosto w sidła Mrocznego Żniwiarza. Autorka nieudolnie starała się opisać postaci, ale jej to nie wyszło, ponieważ stanęło na kolorze oczu i włosów. Nic więcej.

Trudno mi uwierzyć, że ta sama osoba napisała ,,Przynieście mi głowę wiedźmy” i ,,Umarli czasu nie liczą”. Pierwsza była bardzo dobrą powieścią, a druga to samo dno. Nie ma w niej żadnych zalet(oprócz końca). Wszystko nudne, nijakie, jakby Kim Harrison nie chciała się wysilić. Żałuję, że traciłam na nią czas. Wam też nie polecam się z nią męczyć. Oceniam ją na 1.5/6, za samą końcówkę. Więcej dać nie mogę.

Laura135

Książka tak średnio mi się podobała. Druga część zdecydowanie gorsza od pierwszej. Trochę nudnawa. Miejscami musiałam zmuszać się żeby przeczytać rozdział :/. W mojej ocenie 4/10
Pozdrawiam Smile

Lacie

Zamysł był nawet dobry. O ile to krótkie opowiadanko w Balach... mnie zachwyciło, tak tu się totalnie rozczarowałam. Nie wiem, czy to przez przewidywalność, czy płytkość bohaterów (a może jedno i drugie) ale czytało mi się ciężko. Po lekturze czułam lekki niesmak. A szkoda, że ciekawy pomysł się tak zmarnował...

Katarina

Książkę przeczytałam drugi raz,a tylko dlatego,że zdobyłam drugą część Very Happy

Mam tylko nadzieję,że będzie lepsza niż pierwsza. "Umarli czasu nie liczą" jest dla mnie książką bezpłciową. Wszystko dzieje się chaotycznie,a bohaterowie są bez osobowi. Owszem kolejne dwie części przeczytam,ale tylko dlatego,że chcę znać koniec przygód Madison.

Don MoS

Ja przeczytałem tą trylogie Harrison dla tego że główną postacią była dziewczyna od taki mój bzik.

I tak szału nie ma ale to nie znaczy że jest źle, nie ma "nastoletniego" romansu czy tam robienia maślanych oczu stale do jakiegoś ciacha przez nastolatkę i to jest plus. Jest drobny motyw z chłopakiem i to jest fajne.
3 książki i w każdej różna misja/historia opowiedziana przez główną bohaterkę czyli standard, plus ta główna historia która ciągnie się przez trylogie i dotyczy samej Avery która próbuje odnaleźć swoje ciało i zdecydować co dalej.
Tak głównym motywatorem była ciekawość co będzie dalej, jak się to skończy ale czy to źle?