Dziewiętnaście minut - Jodi Picoult

loveme.

Przeczytałam i jak zwykle po przeczytaniu książki Jodi jestem wręcz wstrząśnięta. Jak można tak traktować człowieka ? Przez całe życie Peter był obrażany i poniżany przez swoich kolegów. Nic dziwnego, że nie wytrzymał tego napięcia . Właściwie to z całej książki było mi najbardziej szkoda głównego bohatera oraz jego matki.

Agnnes

"19 minut" to moja druga książka Jodi (po "Drugim spojrzeniu"), która tylko potwierdza jak świetną pisarką jest autorka. Jej książki są niezwykle wnikliwe, dopracowane, dokładne i prawdziwe, bardzo wiele można się dzięki nim dowiedzieć, pokazują że każda rzecz ma swoje dwie strony i za to je cenię. A także za emocje których dostarczają. Bo wokół spraw które porusza Picoult nie można przejść obojętnie.

Nie będę pisać recenzji tylko skupię się na kilku sprawach, które szczególnie zapamiętałam.
Bohaterowie tej książki to osoby na wskroś prawdziwe. Czasem czytając nachodzą mnie myśli, że podoba mi się lub nie podoba wykreowanie danego bohatera przez autorkę. Tutaj takie myśli nie przychodzą, bo trudno nawet sobie wyobrazić, że ci bohaterowie są wymyśleni, oni po prostu są prawdziwymi istotami z krwi i kości. W "Dziewiętnastu minutach" szczególnie spodobali mi się prawnicy, sędziowie i prokuratorzy, to takie spryciule, że nie mogę Very Happy

Cały proces, jego etapy, tworzenie linii obrony przez Jordana, było to bardzo ciekawe, aczkolwiek uświadomiło mi jak trudny to zawód i jak dobrze że nigdy nie marzyłam żeby pójść na prawo, bo nigdy w życiu bym sobie tam nie poradziła.
Sprawa Petera była bardzo emocjonująca ze względu na głównego bohatera, chłopca który z pistoletem ruszył na uczniów swojej szkoły. Straszne było to jak człowieka można doprowadzić na sam brzeg krawędzi wytrzymałości i co się wtedy z nim dzieje. Peter w dzieciństwie miłe, wrażliwe dziecko, w wieku 17 lat osoba która nienawidzi wszystkiego dookoła, a najbardziej samego siebie. Współczułam mu bardzo jednocześnie próbując się przed tym wzbraniać, no bo jak to popierać mordercę. Mimo tego całego cierpienia które go spotkało, jednak zabił tyle niewinnych dzieciaków. Później w więzieniu był jeszcze gorszy bo zaczął zachowywać się podobnie do swoich prześladowców. Ale mimo wszystko wciąż mu współczułam. Najbardziej jednak ciekawiła mnie postać Josie, bo niejako odnalazłam w niej malutką cząstkę siebie. Od pewnego momentu wiedziałam, że ta dziewczyna musi w końcu czymś zaskoczyć i właśnie tak się stało. Jednak cała jej historia była w pewien sposób fascynująca i smutna.
Zdecydowanie najbardziej nienawidziłam Matta i Drew, tacy faceci to wg mnie najgorszy typ ludzi na świecie. Zimni i wyrachowani, myślący tylko o sobie, ale pozujący wciąż na kogoś lepszego. Najgorsze w tym wszystkim, że to właśnie takim ludziom zazwyczaj najlepiej się powodzi.

Polecam "Dziewiętnaście minut" osobom, które lubią szybko osądzać innych. Książka Picoult pokazuje jak wiele różnych spraw popycha człowieka do tego jednego złego czynu. Pokazuje, że nic nie jest do końca czarne lub białe, ale składa się z niezliczonych odcieni szarości, jak ładnie ujął to jeden z recenzentów na tylnej okładce.

Ebony

„Dziewiętnaście minut – tyle wystarczy, żeby dopełnić zemsty”*

Po przeczytaniu trzech książek Jodi Picoult, doszłam do pewnego wniosku. Mianowicie, te trzy powieści miały pewien schemat, wspólne elementy – ale jednocześnie każda z nich była zupełnie inna.
Bardzo wielu nastolatków boryka lub borykała się z problemem prześladowania w szkole. Upokorzenie, strach, stres – to uczucia, które codziennie towarzyszą ofiarom mobbingu. Siedemnastoletni Peter Houghton był jedną z nich.
Od pierwszego dnia przedszkola skupiła się na nim uwaga prześladowców. Dlaczego? Może wyróżniał się z tłumu, albo po prostu znalazł się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwym czasie. Oczywiście nie był jedynym męczonym dzieciakiem, ale to właśnie on był główną ofiarą miejscowej elity. Twierdzili, że to tylko głupie żarty. Nie sądzę by kiedykolwiek myśleli, że to właśnie one przyczynią się do prawdopodobnie największej tragedii w ich życiu.
Peter robi o jeden krok za dużo – tyle wystarczy by wstrząsnąć życiem nie tylko swoim i prześladowców, ale także całej szkoły, całego Sterling. A w pewnym stopniu i całego świata.
Bohaterowie książek Jodi to w większości ludzie, których możemy spotkać na ulicy, a w przypadku „Dziewiętnastu minut” nie jest inaczej. Autorka nie idealizuje postaci, a ocenę ich i ich zachowań pozostawia czytelnikom. Historie, które przedstawia przypominają te, które o których możemy usłyszeć z telewizji czy przeczytać w gazecie, ale pozwala nam zajrzeć w psychikę osób zamieszanych w zbrodnie, dowiedzieć się, jak wygląda ona z ich strony.
Picoult pokazuje też, jak zmienia się życie rodziny przestępcy. Bo przecież morderców też ktoś kochał, dla kogoś byli oni całym światem. Dlaczego tak łatwo jest nam osądzać te osoby? Twierdzić, że matka powinna zauważyć, powstrzymać. Że ojciec jest winny, bo powołał mordercę na świat?
A czy my, patrząc w oczy dziecka, myślimy że w przyszłości pozbawi życia tysiące istot, że spełni nasze najgorsze koszmary?
„Każdy jest czyimś synem, pomyślała Lacy”*
W książce poruszana jest również kwestia hierarchii szkolnej. Gdybyś stanął przed wyborem : udawać kogoś innego i być członkiem elity, czy pozostać sobą, ale narazić się na prześladowania ze strony rówieśników, co byś wybrał?
Czy polecam? Oczywiście, że tak! Nawet po skończeniu powieści w naszej głowie pozostają pytania, na które nie znajdziemy odpowiedzi w książce.
Jak daleko może posunąć się osoba, która codziennie jest obdzierana z godności i czuje strach w miejscu, gdzie teoretycznie powinna być bezpieczna?
Oraz gdzie kończą się granice obrony własnej, a zaczyna morderstwo z zimną krwią?
„Taka tragedia, pomyślała Alex, a w istocie nic nie uległo zmianie.”*
Ocena : 10/10

* Wszystkie cytaty pochodzą z książki "Dziewiętnaście minut"