Overcome

Milagrossa

Wspominałam coś o moim małym pisaniu więc wrzucę co nieco... Wink

Może na początek pierwszą część. Mam nadzieję, ze się nie zanudzicie na śmierć ^^

--------

OVERCOME I, Sierociniec cz.1

- Raido... Dokąd my właściwie jedziemy? - zapytała Lenna nie spuszczając ani na chwilę wzroku ze swojego brata krzątającego się wokół niej. Chłopak na moment przerwał swoje zajęcie aby udzielić odpowiedzi siostrze. Jednak gdy spojrzał na tę sześcioletnią, drobną dziewczynkę, siedzącą na stercie spakowanych walizek przyglądającą mu się swoimi dużymi, bystrymi oczami i przytulającą z całych sił do swojej piersi ogromnego pluszaczka, zdał sobie sprawę, że tak naprawdę nie wie co powinien jej odpowiedzieć i jak wyjaśnić zaistniałą sytuację. Sam przecież był jeszcze w sumie dzieckiem, niedawno skończył piętnaście lat, i też nie wiedział jak sobie poradzi z nowymi obowiązkami, które spadły na niego parę dni temu kiedy to zmarła im matka po długiej i męczącej chorobie. Mimo, że nie była ona rodzicem marzeń - często obrywało mu się wraz z Lenną za błahe przewinienia - to jednak jej brak był przytłaczający. Pozostała straszna pustka. Na ojca nie można było w ogóle liczyć. Odszedł od nich kiedy urodziła się Lenna. Początkowo czasami przychodził ich odwiedzać ale szybko wizyty te stawały się coraz rzadsze i krótsze aż w końcu całkowicie zniknął z ich życia. Matka zawsze powtarzała, że to wszystko wina jego siostry, czego nigdy nie potrafił do końca zrozumieć. Zawsze traktowała ją bardziej surowo i obco niż jego toteż kiedy odeszła z życia dziewczynki, ta nie przejęła się tym zbytnio.
- Raido słyszysz co się ciebie pytam? - powiedziała Lenna zdenerwowanym głosem widząc brak reakcji brata - Dokąd jedziemy? Powiesz mi czy nie?!
- Jeśli chcesz wiedzieć to najpierw ubierz się cieplej bo na dworze jest bardzo zimno i pada śnieg - oznajmił chłopak podając jej ciepłą kurtkę. Dziewczynka posłusznie włożyła na siebie zimowe odzienie i ponownie spojrzała pytająco wyczekując odpowiedzi.
- Jeszcze szalik, czapka i rękawiczki!
- Robisz to specjalnie! - jęknęła zniecierpliwiona.
- Wolisz marznąc?
- Nie... - pokręciła przecząco głową, którą teraz ledwo było widać spod tych wszystkich zimowych rzeczy - Ale nie chcę się też udusić!
- Myślę, że jakoś wytrzymasz - zaśmiał się Raido.
W tym momencie u drzwi rozbrzmiał dzwonek.
- Hmm? Ciekawe któż to do nas przyszedł. Sprawdzimy? - padła propozycja a sześciolatka długo się nie namyślając zeskoczyła ze stosu walizek i ruszyła za bratem w kierunku wejścia.
Chłopak lekko uchylił drzwi. Ich oczom ukazała się kobieta, średniego wieku, troszkę tęgawa, opatulona grubym płaszczem i długim kolorowym szalem.
- Pani Renee? - zapytał Raido.
- Tak, to ja! - uśmiechnęła się serdecznie - Przyjechałam po was! Gotowi do drogi?
- Oczywiście! - odpowiedział chłopak wpuszczając gościa do przedpokoju - Ja jeszcze tylko wrzucę coś ciepłego na siebie i możemy iść.
- Przepraszam! - odezwała się nagle Lenna szarpiąc nieznajomą za rękaw płaszcza - Przepraszam a dokąd nas pani zabierze? - zapytała postanawiając wyciągnąć w końcu od kogoś odpowiedź na nurtujące ją od rana pytanie. Kobieta przykucnęła przy niej i objęła jej małe rączki.
- Ty pewnie jesteś Lenna prawda? - rzekła przyglądając się twarzyczce dziewczynki, na której pojawiły się wypieki od panującego w domu gorąca.
- Yhm - przytaknęła mała spoglądając uważnie na gościa.
- A więc droga Lenno... Pojedziemy dzisiaj do nowego domu, w którym będziesz mieszkać.
- Raido też?
- Tak, Raido tez.
- Acha - skwitowała sześciolatka po czym na chwilkę się zamyśliła. Szybko jednak zdążyła zadać kolejne pytanie - A dlaczego nie możemy zostać tutaj?
- Widzisz... Myślę, że chciałabyś poznać wiele fantastycznych osób takich jak ty a nie mieszkać w takim dużym pustym domu. Poza tym będę się teraz wami opiekować.
- Ale przecież mną się opiekuje Raido! - obruszyła się Lenna a na jej buzi pojawił się grymas oburzenia.
- No tak, oczywiście, że się opiekuje i to bardzo dobrze ale z pewnością jest mu ciężko a tak...
- Wcale nie jest mu ciężko, bo ja jestem grzeczna! - przerwała kobiecie.
- Oj już tak nie bajeruj Lennzu - powiedział Raido wchodząc właśnie do przedpokoju. Pani Renee tylko uśmiechnęła się pod nosem i zapytała - To co? Możemy ruszać? Gdzie wasze bagaże?
- W salonie! - wskazał drogę chłopak.
- Ja wezmę mojego misia! Ja! - krzyknęła Lenna przypominając sobie o pluszaku, którego zostawiła w pokoju i pobiegła aby go zabrać.
- Heh ta maskotka to dla niej jak relikwia! Nikomu jej nie da dotknąć. - wytłumaczył Raido.
- Warto zapamiętać! - stwierdziła Renee z uśmiechem i wraz z chłopakiem zabrała się za wynoszenie walizek i pakowanie ich do samochodu. Tymczasem Lenna usadowiła się wygodnie na tylnym siedzeniu wozu i czekała aż ruszą w drogę. Jednak zanim to nastąpiło nawet nie zauważyła kiedy zmorzył ją głęboki sen...

madziula

wow, zapowiada się ciekawie. Chociaż sporo jest tego typu historii ta zapowiada się naprawdę fajnie. Masz fajny styl pisania, nie ujawniasz duzo faktów na początku, co pozwala na wciagnięcie się w historię. Czekam na dalszy ciąg Wink

sujeczka

Zgadzam się z madziulą - masz bardzo fajny styl Wink

Czyta się tak płynnie, człowiek się nie męczy, jak to czasem bywa Wink

I historia jest baaardzo wciągająca Very Happy

Już się wkręciłam, więc czekam na ciąg dalszy Wink

Milagrossa

ciesze się, że się podoba Smile

szkoda tylko, ze ja zazwyczaj jak coś zaczynam pisać to po niedługim czasie mi się odechciewa Very Happy

(chyba mam jeszcze 3 inne oprócz tego rozpoczęte i niedokończone ale lepiej tego nie pokazywać xD) ale postanowiłam, że coś muszę zamknąć i mam nadzieję że tutaj tak będzie Rolling Eyes

---------

skoro było ciekawie zapodaję dalej Wink

OVERCOME I, Sierociniec cz.2

Ze snu wyrwały ją hałasy dobiegające gdzieś spoza pokoju, w którym się znajdowała. Powoli otworzyła oczy i rozglądając się dookoła zobaczyła nad sobą twarz starszej kobiety. Szybko zerwała się z posłania i przecierając oczy ze zdziwienia chciała zapytać o coś jednak nie mogła wydusić z siebie słowa.
- Lenna, nie poznajesz mnie? - padło pytanie.
- Ja... Ja pamiętam... - wyjąkała dziewczynka - Jesteś panią Renee.
- Tak, zgadza się - uśmiechnęła się ciepło kobieta i pogłaskała ją po policzku. Lenna skuliła się na łóżku i przycisnąwszy z całej siły do siebie pluszaka, wzrokiem obiegła dookoła pomieszczenie. Był to niewielki pokój z dużym oknem, o kremowych ścianach, na których porozwieszane były przeróżne plakaty i kolorowe plansze. Na podłodze leżał brązowy dywan, pod ścianą naprzeciwko stało jedno piętrowe łóżko z kolei na drugim siedziała ona sama. Obok stało duże, drewniane biurko, na którym walało się pełno książek. Dziewczynka bezradnie rozglądając się wokół siebie starała się odgadnąć co to za miejsce lecz w jej głowie brakowało odpowiedzi na to pytanie.
- Gdzie ja jestem? - zapytała w końcu.
- Jesteś w swoim nowym domu. A to twój nowy pokój. - oznajmiła pani Renee.
- Ale... Ale ja nigdy nie miałam tylu łóżek w swoim pokoju - powiedziała żałośnie Lenna.
- No widzisz kochanie, od tej pory nie będziesz sama... Potowarzyszą ci twoje nowe koleżanki.
- A co jeśli będą chrapały? Ja nienawidzę kiedy ktoś chrapie! - marudziła sześciolatka przerażona faktem dzielenia pokoju z kimś jeszcze.
- O to się nie martw. Jeśli będą chrapały kupimy ci eleganckie zatyczki do uszu!
- Ale ja mówię poważnie! - obruszyła się dziewczynka.
- Ja też jestem bardzo poważna.
- Wcale nie! Nabijasz się ze mnie! - krzyknęła zdenerwowana.
- Kochanie... Nie złość się tak - powiedziała starsza pani próbując uspokoić swoją nową podopieczną. Wstała z krzesła, które do tej pory zajmowała i usiadłszy obok małej na łóżku objęła ją ramieniem. Jednak ta odepchnęła jej rękę i uciekła na drugi koniec posłania skąd wbiła swój piorunujący wzrok w opiekunkę, którą zaczęła traktować jak intruza.
- Lenna dlaczego jesteś taka niegrzeczna? - zapytała Renee.
- Gdzie jest Raido?! - rzekła gniewnie Kuurmaa zmieniając temat.
- Raido jest w swoim pokoju - padła odpowiedź.
- Chcę do niego pójść!
- Przykro mi aniołku ale teraz nie możesz... Jest już późno.
- Jak to nie mogę! To mój brat!
- Kochanie zrozum... Rano pójdziemy go odwiedzić.
- Akurat! - krzyknęła Lenna a w jej oczach pojawiły się łzy - Chcę do domu... - oznajmiła łkając.
- Przecież jesteś w domu... - powiedziała opiekunka próbując uspokoić dziecko. Znów wstała ze swojego miejsca i tym razem przykucnęła przy wezgłowiu łóżka aby być bliżej dziewczynki.
- Ja chcę do swojego domu! To nie jest mój dom! Tu jest okropnie i wstrętnie! - rozhisteryzowała się Lenna.
- Skarbie... - zaczęła kobieta próbując ponownie uspokoić Lennę jednak mała była szybsza i wskoczyła pod pierzynę, którą szczelnie się okryła.
- Wynoś się stąd! - krzyknęła po raz ostatni i czekała aż dręczycielka sobie pójdzie. Kiedy dookoła zapanowała głucha cisza uniosła lekko nakrycie aby przekonać się, że jest zupełnie sama. Wygrzebała się ze swojej kryjówki i położywszy się wygodnie na łóżku wpatrywała się w okno, za którym było widać obficie spadające płatki śniegu. Tak obficie jak łzy płynące po jej policzkach. Płynęły i płynęły. Jakby nigdy nie miały się skończyć. Cichutkie szlochanie lekko wstrząsało jej drobnym ciałem. W pokoju powoli zaczynał zapadać zmrok. Jedynie leżący za oknem śnieg i smuga światła wlatująca spod zamkniętych drzwi od pokoju dawały trochę oświetlenia. Leżąc tak, Lenna zaczęła rozmyślać nad swoją przyszłością tutaj. Czuła się strasznie osamotniona i wiedziała, że już zawsze taka będzie w tym miejscu. Pani Renee, która jeszcze rano wydawała się sympatyczna, teraz wywoływała w niej złość.
"Reszta tych straszydeł będzie pewnie taka sama" - pomyślała. Wiedziała również z góry, że jej współlokatorki z pokoju, które lada chwila mogą wrócić, też nie przypadną jej do gustu. Po prostu wszystko i wszyscy wokół namalowani byli w czarnych kolorach.
Tak dumając pośród ciemnych ścian i nieustającego szlochu poczuła jak jej powieki stają się coraz cięższe.
"Nie. Nie mogę zasnąć. Nie tutaj!" - powtarzała sobie bezustannie w myślach jednak zmęczenie wrażeniami dzisiejszego dnia było silniejsze i zanim się spostrzegła straciła kontakt z rzeczywistością.

***

Tymczasem po drugiej stronie podwórka w jednym z budynków ośrodka przebywał Raido. Przez cały dzień nie potrafił sobie znaleźć miejsca snując się z kąta w kąt zupełnie bez celu. Ciągle zaprzątały go myśli o tym co się dzieje z jego siostrą. Dobrze wiedział jaka jest wrażliwa i jak bardzo nieufna nieznanym jej osobom. Przez głowę przechodziły mu coraz to nowsze scenariusze tego co ona musi tam przeżywać. Leżąc tak pełen niepewności i bezradności, oczekiwał poranka.

madziula

bardzo fajne. Podtrzymuje zdanie, że masz dobry styl pisania. W tym sierocińcu bedzie się działo coś złego?;>
już mówię, że Raido bedzie fajny xD

sujeczka

Ciekawe, ciekawe Very Happy

Dobrze się czyta, choć gdzieniegdzie brakuje przecinków Wink

I zastanowiło mnie to:

Milagrossa

sujeczka

^^aha

Nie wiedziałam, bo wcześniej nie było wspomniane Wink

Ja też często nie wiem, gdzie stawić przecinek xD Są koooszmarne ;P

Milagrossa

madziula

na razie fajnie. Nie ma jakiejs porywającej akcji, ale może rozkręci się póxniej Razz

jakoś mi się te dziewczynki wydaja zbyt miłe, maja jakis interes do niej?;>

Milagrossa

no w sumie tak sobie myślę, że chyba jakoś mi to nudne wyszło... może jakbym wrzuciła więcej na raz...
tak właściwie to te części pisałam już ponad rok temu i nie pamiętam za dokładnie co tam było wiec nie powiem ci o żadnym interesie xD

madziula

no w sumie to wg mnie mogłabyś te 3 rozdzialiki połączyć w jeden, bo w sumie nie ma w żadnej z tych części czegoś tak ważnego żeby było w osobnym rozdziale. Takie jest moje zdanie Wink

Milagrossa

chyba masz rację Wink

ale wiesz to były początki i się nad tym nie zastanawiałam Confused

poza tym jak dawałam komuś czytać to zawsze było dobre i świetne... a ja wole jak mi ktoś uczciwie pisze co o tym myśli dlatego dziękuję za radę Wink

madziula

nie ma sprawy Razz

ja nie mówię, ze jest źle, bo jest fajnie. Tylko myslę, ze tak będzie jeszcze fajniej Wink

Milagrossa

no dobra... myślę, ze zapodam resztę, którą udało mi się na razie napisać

miłego czytania! Very Happy

madziula

przeczytam póxniej, ok? teraz nie mam siły

Milagrossa

madziula

no wiem, ale żebyś wiedziała że przeczytam^^

sujeczka

Ja też przeczytam, ale jutro Wink

Dziś już za późno, a chcę coś z tej lektury wynieść Very Happy

Milagrossa

Paradoks__

Przeczytałam na razie pierwszy rozdział i zapowiada się fajnie xD
Zgadzam się z dziewczynami - masz fajny styl pisania...
Tylko bł. inter. trochę przeszkadzają w czytaniu Smile

Resztę przeczytam później, bo na razie nadrabiam zaległości z forum xD

Milagrossa

menny;)

Przeczytałam 3 rozdziały i stwierdzam, że opowiadanie te jest świetne! Wink

Bardzo mi się podoba. Very Happy

Raido wydaje sie miłym chłopcem, polubiłam go. A Lenna? Jest o wiele młodsza od swojego brata, więc jeszcze mało rozumie. Może jest trochę nieznośna, ale nie ma czemu się dziwić.. straciła rodzinę, został jej tylko brat. Jednak jest w jakimś znaczeniu milą dziewczynką. Very Happy

czekam na kolejny rozdział.