Wichrowe wzgórza - Emily Bronte

Rosemary

Ta książka jest nieziemska! Podobała mi się i ta bohaterka tak ładnie mówiła o miłości. Każdy powinien przeczytać tę książkę

Złodziejka książek

Kocham, uwielbiam, po prostu ubóstwiam ta książkę!!!!!! ach ten Heathcliff <3 XD mogłabym czytać ta książke na okrągło, ale niestety mam brzydkie i rozlatujące się wydanie Sad

a zancie ta piosenkę z lat 80' o wichrowych wzgórzach? Razz

http://www.youtube.com/watch?v=BW3gKKiTvjs
Moim zdaniem jest przekomiczna XD

Shetani

tak już o niej gadałyśmy nie raz. ja osobiscie jej sluchac nie moge.

IWannaKissYou

Hmm, no cóż. Powiem tak: mam 13 lat, Wichrowe Wzgórza przeczytałam jakiś rok temu i musze powiedzieć że mimo tego ze książka mnie nie zachwyciła, to raczej... zaspokoiła. W różnych książkach czytałam, że jest to ulubiona książka łównej bohaterki, dlatego właśnie po nią sięgnęłam jednak zdecydowanie nei mogę zaliczyć tej ksiażki do ulubionych Wink

Shetani

Ewelina

Zakochałam się w tej historii od pierwszych stron.
Mogę tutaj zacytować nieco tego co napisałam na sprawdzianie z romantyzmu, ale ujmę to nieco inaczej:
Moim zdaniem miłość Heatcliffa do Catchy była idealnym przykładem romantycznego uczucia. Nie brał on pod uwagę wcale rozumu mszcząc się na bliskich ukochanej. Kierował się tylko i wyłącznie bardzo silnymi uczuciami.
Jest to historia bardzo nieszczęśliwej, ale jednocześnie prawdziwej miłości, której nie może rozdzielić nawet śmierć.
Zachowanie Heatcliffa, jego nieufność i zawiść można tłumaczyć przede wszystkim tym że został osierocony czy nawet porzucony. Trudno po czymś takim zaufać w pełni i kochać kogoś bez ranienia jej...

Kocham to co powiedział Hetcliff i nie mogę o tym zapomnieć...
"Katarzyno Earnshaw, obyś nie zaznała spokoju, tak długo, jak ja żyję. (…)
Pozostań przy mnie na zawsze
- przybierz, jaką chcesz, postać
- doprowadź mnie do obłędu,
tylko nie zostawiaj mnie samego w tej otchłani,
gdzie nie mogę cię znaleźć!
Nie mogę żyć bez mojego życia.
Nie mogę żyć bez mojej duszy!"

a_ndra · Wysłany: Śro 8:22, 23 Mar 2011 Temat postu:

Tak, ksiązka jest cudowna :)
Czytałam już kilka razy i ciągle mi się nie nudzi. Szkoda, ze Emily nie napisała więcej książel. :(
A czytałyście książki jej sióstr Ann i Charlotte?

amy188 · Wysłany: Śro 10:42, 23 Mar 2011 Temat postu:

Ja czytałam jeszcze "Dziwne losy Jane Eyre", ale niestety w żadnej bibliotece nie mogłam znaleźć innych książek sióstr po polsku. Zresztą chyba nawet nie zostały przetłumaczone na nasz język, oprócz "Villette", której i tak nie mogę znaleźć Confused

Fier · Wysłany: Czw 18:12, 24 Mar 2011 Temat postu:

Dokładnie, ja też szukałam, ale nie znalazłam. Potworne uczucie, wpędziło mnie w zgryzotę na pewien czas.
"Villette"... mam to w dwóch tomach, nie wiem, czy taka jest oficjalna wersja, ale ten podział jest logiczny. Łącznie jakieś 680 stron, lektura ciekawa, choć koniec t. I i początek II odrobinę mnie zniechęcały. Trochę ponura książka, niemniej warta przeczytania.

Niqsia

Ach, wpadłam na to forum przypadkiem, szukając informacji na temat tej książki, a tak naprawdę na temat Katarzyny i Heathcliffa Smile

. Nie ma to jak prezentacja maturalna na temat: Sławne pary w literaturze Very Happy

. A właśnie, wybrałam "Wichrowe wzgórza" jaką jedną z pozycji na moją ustną maturę z polskiego i szczerze mówiąc nie zawiodłam się. W odróżnieniu od was (z tego co czytałam Smile

),ani nie oglądałam wcześniej ekranizacji, ani nikt ze znajomych nie polecił mi tej książki. Po prostu sama ją sobie wymyśliłam, a burzliwe emocje w niej zawarte bardzo mocno na mnie wpłynęły. Co prawda na początku było ciężko ze zrozumieniem kto jest kim, ale potem kiedy się wciągnęłam, nikt nie potrafił odciągnąć mnie od lektury. Po skończeniu książki zastanawiałam się co by było gdyby Cathy jednak wybrała Heathcliffa. Czy żyliby długo i szczęśliwie? Czy ta powieść nadal byłaby tak mroczna i wręcz depresyjna? Czy to tłumione i niszczące uczucie nie byłoby aż tak destrukcyjne a może Emily Bronte wymyśliłaby coś co byłoby jeszcze bardziej wstrząsające i wpływające na emocje czytelników.
Ogólnie rzecz biogąc uważam, że Cathy głupio zrobiła nie czekając na powrót Heathcliffa. Jak dla mnie oni byli stworzeni dla siebie. Jedno warte drugiego xDDD

A tak na marginesie, na fajną książkę się porwałam - pisze się o niej prace magisterskie xDDD (właśnie to zauważyłam Very Happy

)

dissemblance

Jest to jedna z moich ulubionych książek(; Pochłonęłam ją w ekspresowym tempie; ani na moment nie chciałam porzucić występujących w niej bohaterów. Chyba każdy powinien ją przeczytać. Cudo po prostu *_*

bones10

To jest jedna z tych książek o których słyszałam tysiąc razy, a jeszcze sie za nią nie wdziełam, ale w wakacje nadrobię zaległości:)

pestka

ma ktoś może tą książkę w formie pdf'a?

Borderline

Spróbuję przeczytać . Niedługo chyba będę musiała wybrać się do biblioteki na łowy... Książki w mojej biblio się skończyły, a ja nie mam funduszy na empik ! A więc, teraz czas na odrobinę klasyki, ciekawe czy mi się spodoba...
Och, napiszę -jak już skończę czytać- tu dużo na temat tej książeczki, dużo, dużo, dużo !

Och, a wichrowe, głównie przez Panią Meyer.

zaszumiał_wiatr

Jak ktoś napisał wyżej, "Wichrowe wzgórza" są książką, o której tyle się słyszało, a nigdy nie czytało. W te wakacje postanowiłam to zmienić i je przeczytałam.
Myślę, że powieść jest warta swojej sławy i każdy, kto uznaje się za fana powieści gotyckich i/lub romantycznych powinien się z nią zapoznać. Osobiście pochłonęłam ją w dwa dni i czułam płynące z niej emocje w sobie. Tak, to na pewno książka pełna gwałtownych emocji i uczuć, które wręcz przelewają się z kartek i zwilżają nam opuszki palców. Niestety, odczucia bohaterów są negatywne - egoizm, brutalność, nienawiść, tak mogłabym je opisać. Heathcliffa nie raz uważałam za skończonego okrutnika za to jak traktował Isabellę, Catherine. Żadna miłość nie powinna ranić w taki sposób, aby czuć potrzebę ranienia innych, dlatego uważam ich uczucie za najbardziej destrukcyjne i nieszczęśliwe, o jakim czytałam. W dodatku nigdy nie zaznali szczęścia, to takie przygnębiające i zwyczajnie smutne.
Dlatego z pewną satysfakcją czytałam takie zakończenie, na jakie w głębi duszy liczyłam. Chętnie sięgnę po książkę siostry Emily, Charlotte i jej"Jane Eyre" - kolejna "sławna" książka, której nie czytałam. Cóż, lektura "Wichrowych wzgórz" nieco mnie zasmuciła, lecz zdecydowanie polecam, a zapewne i sama nie raz do nich wrócę.

Borderline

A ja się tutaj nie zupełnie zgadzam co do Heathcliffa. Jakby na to nie patrzeć, wydaje mi się ze go rozumiem... Cóż, nawet go podziwiam. Tyle przechodził a jednak nie dał się ponieść emocją . Dopiero po swoim powrocie zaczęły ukazywać się te złe cechy, ale moim zdaniem, każdy kto by był na jego miejscu zachowywał by się w ten sam sposób co i on . :]

zaszumiał_wiatr

Mam nadzieję, że nie każdy! A przynajmniej nie chciałabym wejść z taką osobą w spotkanie pierwszego stopnia Very Happy

Nie potrafię go wytłumaczyć, jego zachowania względem Isabelli? Cathrine II? Czym mu zawiniły? A mimo to nie hamował się przy nich ze swoją nienawiścią. Jestem w stanie wiele zrozumieć, ale bez przesady Wink

Shetani

On kochał Katarzynę, a ona tak na dobrą sprawę go olała dla kasy i statusu. Dlatego zdziry nie lubię. Niby kochała Heathcliffa, a jak dla mnie to ściema! Gdyby go kochała to by go nie zostawiła i nie olała. Bo miłość może przetrwać wszystko. Heathcliff słusznie powiedział: "Dlatego, że nie mogły nas rozdzielić ani nędza, ani poniżenie, ani śmierć, ani żadna siła boska czy szatańska, tyś to uczyniła z własnej woli. Ja Ci nie złamałem życia, sama to uczyniłaś(...)". Czyli tak na dobrą sprawę ona go zraniła, a on po prostu pragnął zemsty i nie ma mu się co dziwić. Chłop prawie popadł w obłęd. Zraniła go kobieta, którą kochał, to dlaczego on potem miałby nie zranić innej? Tak to bywa w życiu zazwyczaj. Jedyne co mnie lekko przekonuje, że Katherine naprawdę go kochała, to to,SPOILER że go potem nawiedzała.. ale może to dla odmiany była jej zemsta za to, że zniknął...KONIEC SPOILERA

amy188

Im dłużej się zastanawiam, tym częściej myślę, że oni tak naprawdę się nie kochali. Jasne budzili w sobie namiętność, stali się dla siebie obsesją, ale gdzie w tym wszystkim była miłość? Myślę, że znikła gdzieś pomiędzy tymi wszystkimi ranami, które sobie zadawali.
Jestem młoda, praktycznie nic nie wiem o miłości, ale wydaje mi się, że nie ma w niej miejsca na egoizm, a obydwoje, Heathcliff i Cathy, byli strasznymi egoistami, czemu dają wyraz w słowach:
– Chciałabym cię tak trzymać – ciągnęła dalej z goryczą – aż oboje umrzemy! Nie powinno mnie obchodzić, co wycierpiałeś. Nie dbam o twoje męki. Dlaczego nie miałbyś cierpieć? Ja cierpię! Czy o mnie zapomnisz? Czy będziesz szczęśliwy, kiedy spocznę w grobie?
– Czy cię diabeł opętał – ciągnął gwałtownie – by mówić do mnie w taki sposób, gdy umierasz? Czy ci nie przyszło do głowy, że każde z tych słów zapadnie na zawsze w mojej pamięci i będzie mnie dręczyć, kiedy ciebie zabraknie? Wiesz, że kłamiesz, twierdząc, iż cię zabiłem. I wiesz, Catherine, że równie łatwo zapomniałbym o tobie jak o własnym życiu! Nie zadowala twego piekielnego samolubstwa, że podczas gdy ty spoczniesz w pokoju, ja będę się wił na mękach?
– Nie życzę ci większych cierpień niż te, które sama znoszę, Heathcliffie. Chciałabym tylko, byśmy się nigdy nie rozstawali. Gdyby choć jedno moje słowo miało ci przyczynić bólu później, myślę, że czułabym ten sam ból, leżąc w grobie, więc ze względu na mnie samą wybacz mi! Choć tu i klęknij przy mnie znowu! Nigdy mnie nie skrzywdziłeś.
***
– Gdzie ona jest? Nie tam – nie w niebie – i nie w piekle – więc gdzie? Powiedziałaś, że nic cię nie obchodzą moje cierpienia. Więc modlę się o jedno – i będę to powtarzał, póki mi język nie zesztywnieje – Catherine Earnshaw, obyś nie zaznała spoczynku, jak długo ja żyję! Powiedziałaś, że cię zabiłem – więc mnie nawiedzaj! Wszak ofiary prześladują swych zabójców. Wiem, że duchy zstępowały niegdyś na ziemię. Bądź ze mną zawsze – w jakiej chcesz postaci – doprowadź mnie do obłędu! Tylko nie zostawiaj mnie w tej otchłani, gdzie cię nie mogę znaleźć! Och, Boże! Tego się nie da wypowiedzieć! Nie mogę żyć bez mego życia! Nie mogę żyć bez mojej duszy!
Jeżeli się kogoś naprawdę kocha, nie ma w tym miejsca na samolubstwo. Jeżeli się kogoś kocha, poświęca się dla niego wszystko, nawet w imię własnego szczęścia. A oni się po prostu zniszczyli.

zaszumiał_wiatr

Zgadzam się z amy i dlatego obstaję przy swoim zdaniu, że ich miłość była niezwykle destrukcyjna - jak raniące musiało być uczucie, przez które wpadało się w obłęd i mściło na Bogu ducha winnych ludziach? Rozumiem, że Heathcliff został przez Cathrine zraniony... Ale właśnie przez wzgląd na to nie powinien ranić innych. Może trochę idealizuję wartość miłości, ale na tym właśnie powinna się moim zdaniem opierać - większej empatii i zrozumieniu i pragnieniu szczęścia drugiej osoby. A zarazem Heathcliff, jak i Cathrine pragnęli własnego szczęścia, choć w tym przypadku oba się schodziły - chęć bycia razem, która i tak bądź co bądź się nie ziściła. Smutne Sad

Borderline

A ja dalej przy swoim : ] . A co do ich miłości. Nie mam pojęcia jak to znowu z nimi było, ale wydaje mi się iż to już tak zostało, Katarzyna kochała Heathcliffa ten odwzajemniał miłość jednakże ona zraniła jego i tak jak przedtem już być nie mogło. No bo kto by się pozbierał to takiej stracie. Najpierw ktoś mówi o tobie same złe rzeczy, ty się chcesz zmienić dla tej osoby, znikasz po to by zarobić pieniądze, ustatkować się a jak wracasz to ta osoba dla której tyle poświeciłeś ma męża/żonę a o tobie praktycznie rzecz biorąc zapomniała... No cóż, ja tutaj jestem za Heathcliffa dalej . Nie ma co. I jeszcze co do tego, ze Heath ranił innych, no cóż, tutaj to już kwestia charakteru bohatera. A bądź co bądź zawsze lubiłam takich trochę złych bohaterów, oczywiście nie uważam iż Heathcliff był zły...

och , i ps . Jeszcze pamiętajmy że miłość dawniej wyglądała troszeczkę inaczej. Różniła się od tej współczesnej, to też trzeba brać pod uwagę. Nie możemy więc powiedzieć iż się nie kochali, gdyż nie wiemy dokładnie czy tak właśnie nie wyglądała u nich tzw. miłość. Z tego co sobię przypominam, to zawsze w starszych czasach uczucie kojarzyło mi się z podporządkowaniem... Tutaj definicja się waha.

Forbidden Rose

Wspaniały dramat pokazujący świat XIX wieku z zupełnie innej perspektywy! Powieść, której magiczne kartki przyciągają od pierwszej strony, drobiazgowo opisani bohaterowie, wspaniałe kreacje, wielkie uczucia, miłość, gorycz, zemsta, nieszczęście i znowu miłość! Bohaterowie nie biali, nie czarni! Polecam, a z pewnością się w niej zakochacie!(jak ja) Smile

Teksik

Nie czytałam, ale mnie kusi. Do pewnego konkursu byłam zmuszona, aby obejrzeć film i wiem, że nie zrozumiałam ich miłości. Była wtedy dla mnie potwornie dziwna, wręcz chora (a przynajmniej takie wrażenie odniosłam oglądając ten film dwa lata temu) Teraz czuje się na siłach ją zgłębić i zrozumieć, zapominając o filmie. Jak znajdę czas to zabiorę się za nią w wakacje.

Shetani

Ja bym nie czekała do wakacji... ; p Ta książka jest moją ulubioną i chyba nigdy nic nie zajmie jej miejsca.

Teksik

Nie mam wyjścia. W kolejce stoją od dawna inne książki i teraz mam mało wolnego czasu. ;|Chociaż... w bibliotece nie było tego czego potrzebowałam dziś, więc może jeszcze skoczę po Wichrowe Wzgórza. Smile

Co do tej piosenki... jest naprawdę komiczna... xD
Ech... to się nazywa pech. Wichrowych Wzgórz też nie ma w bibliotece. Ktoś wypożyczył... ;/