Jutro 3. W objęciach chłodu.

Marta.97

Nie twierdzę, że seria jest zła - wręcz przeciwnie! Z punktu widzenia opisanych przeżyć, szybkiej akcji itp. jest świetna. Podziwiam Marsdena za to, że pisze z punktu widzenia dziewczyny, co łatwe na pewno nie było.
Jednak pod względem przebiegu wojny i działań seria otrzymuje u mnie minusowe punkty. Sama uwielbiam historię (szczególnie II Wojnę Światową), jestem w grupie rekonstrukcji historycznych i biorę udział w rekonstrukcjach. Wiem, że to nie to samo co prawdziwa wojna, ale mam też możliwość lepszego wyobrażenia sobie jej i nadal uważam, że akcje w książce są nierealne. Jednak czekam na dalsze części, które z pewnością przeczytam.
Za niezaznaczone spoilery przepraszam.

lolly

Zgadzam się co do nierealności książki, ale w tej części jakoś przestało mi to przeszkadzać. 3 Część jest zdecydowanie najlepsza, bije na głowę 1 , a tym bardziej 2. Jest bardzo wciągająca, pasjonująca, nie można się oderwać. Jedna z lepszych jakie ostatnio miałam okazję przeczytać.

Nerezza

Przeczytałam 1 i 2 część i było tak sobie. Książka okej, ale nie koniecznie jakaś niesamowicie dobra. Ale w tej części zaczyna się dziać coś naprawdę. Według mnie. Dopiero teraz mnie wciągnęło. Było inaczej i kiedy już nie miało być wyjścia, to jednak było, chociaż w najmniej oczekiwany sposób. Bardzo dobra część.

Agnnes

Skoczyłam wczoraj Jutro 3 i zgadzam się z wami wszystkimi, jak do tej pory ta część była najlepsza!
Bardzo podobało mi się ukazanie przeżyć bohaterów, cóż, pewnie na prawdziwej wojnie byłoby to o wiele bardziej ponure i mroczne, ludzie z pewnością mocniej i wcześniej by się załamali, bo to co te dzieciaki musiały przejść w tej części jest wprost niewyobrażalne. I mimo pokazywania zrezygnowania bohaterów, potwornego zmęczenia wojną to i tak wydaje mi się to za lekkie na takie przeżycia.

zaszumiał_wiatr

Muszę przyznać, że jestem pod dużym wrażeniem tej części. Jest naprawdę poruszająca, wypełniona akcją i mnóstwem emocji. Już sam początek był straszny, trochę mną wstrząsnął, a dalej było tylko trudniej się oderwać. Chyba trochę stęskniłam się za Ellie, bardzo lubię jej sposób narracji - opisuje dokładnie, ale bez zbędnych szczegółów, które możemy sobie sami dopowiedzieć, co porusza wyobraźnię.
Chwilami miałam wrażenie, że wszystko wydarzyło się naprawdę, a ja czytam powieść opartą na prawdziwych zdarzeniach. Realizm jest stuprocentowy moim zdaniem, jeśli wziąć pod uwagę takie niezwykłe okoliczności. Opisy ich akcji są świetne, trzymają w ciągłym napięciu, matko, czasem czułam realny strach! A ich uczucia tylko wzmacniają moje wrażenie, że to prawdziwa historia - przerażenie, słabość, zniechęcenie, nadzieja.
Podobnie jak Agnnes, cieszę się, że w tej części praktycznie nie występuje żaden wątek miłosny.

JaneBox

Niektóre serie mają po dziesięć tomów, co kolejna część jest gorsza, a autorom kończą się pomysły na rozwinięcie wątków i zakończenie całej historii. Nie dotyczy to jednak serii „Jutro”? Choć w Polsce nie wydano wszystkich części, to właśnie tom trzeci mógłby być interesującym zakończeniem całego cyklu…

„W objęciach chłodu” to kontynuacja przygód Ellie i jej przyjaciół. Sytuacja się powtarza. Wszyscy odpoczywają po wydarzeniach sprzed kilku miesięcy, ale przyjaciele nie chcą siedzieć bezczynnie. Mają plan, który może się udać, ale nic nie jest łatwe. Trwają poszukiwania, mieszkańcy Piekła są ścigani. Każdy krok może być pułapką, a w ukryciu przyjaciele niewiele zrobią.

„Jeśli chcesz ukryć książkę, schowaj ją na regale” (str. 171)

W pierwszej i drugiej części bohaterowie zmienili się nie do poznania, ale najwięcej cech uległo zmianie w trzecim tomie. Wszyscy przeszli przemianę. Zaczynają rozmyślać nad życiem, swoją przeszłością i teraźniejszością. Przyjaciele zastanawiają się nad podjętymi decyzjami. Towarzyszy im nie tylko duma, ale strach, czasami nawet wstyd. Relacje między głównymi bohaterami ochładzają się. John Marsden po raz kolejny wykreował postacie, które walczą nie tylko z wrogami, ale też z wydarzeniami, których nie mogą zapomnieć.

Ukazanie emocji towarzyszących jest lepsze niż w poprzednich częściach. Może ma to związek z narracją Ellie? Dziewczyna zmieniła się. Nie są to zmiany niewidoczne. Postać Ellie stała się bardziej złożona i dopracowana. Wszystkie plany analizuje i wie, że jutra może już nie być. Dotyczy to również pozostałych bohaterów. Nikt nie jest już taki, jak kilka miesięcy wcześniej. Wszyscy są dojrzalsi i każdy inaczej reaguje na rozgrywające się wydarzenia. Teraz pozostaje pytanie: kto pierwszy zniszczy przyjaciół? Wrogowie, czy własne, dręczące ich wątpliwości?

Osobowość postaci jest inna, ale mimo wielu zmian, również w tej części akcja rozgrywa się szybko i aż dziwne, że w 270 stronach można opisać tak wiele, jak John Marsden. Na początku wspomniałam, że część trzecia mogłaby być zakończeniem historii, bo koniec tego tomu został tak przemyślany, że według mnie nie trzeba dodawać nic więcej. Jednak nie jestem przeciwna kontynuacji, bo jeszcze wiele może się wydarzyć. Oryginalna fabuła zawierająca wiele ważnych wartości to jedna z największych zalet cyklu.

Wady, choć drobne, niestety są. Konkretniej to jedna jest najbardziej widoczna- powtórzenie fabuły z poprzednich części: przyjaciele ponownie czekają i odpoczywają po akcji w miasteczku; są przemyślenia, podsumowanie dokonań, potem jakiś plan i… rozpoczyna się akcja. Można jednak przymknąć oko, bo mimo tego minusa książka nadal zawiera historię, którą warto znać, a autor nieraz zaskakuje swoją pomysłowością.

„Trzeba w coś wierzyć. To wszystko” (str. 269)

Seria „Jutro” nie pozwala na nudę. Jeśli już myślisz, że wiesz, co się wydarzy, John Marsden odwraca wszystko o sto osiemdziesiąt stopni. „W objęciach chłodu” jest dowodem na to, że nie każda kontynuacja musi być zła. Część trzecia jest na takim samym poziomie, co jej poprzedniczki. Moja ocena to 9/10. Polecam!

marzycielka123

Najlepsza z wszystkich części Jutro. Gorąco polecam. Wreszcie mogłam poznać Kevina od lepszej strony, nie był aż takim wielkim mięczakiem. Szkoda, że Ellie już nie kochała Lee. Nie rozumiem jej. Przecież on zabijał, aby ich bronić, a ona
przez to go momentami nienawidziła. Uważam, że wszyscy oni wykazali się ogromną odwagą. A najbardziej Robyn. Nie chcę zdradzać zbyt wielkich szczegółów. Zdradzę tylko, że niemal się rozpłakałam na końcu. Czytałam od początku wszystko co mówiła Robyn. Tak bardzo za nią zatęskniłam. Czemu to się stało - powtarzałam. Myślałam, że major okaże się w końcu dobry i uczynny. On jednak zachował się okropnie. Nawet Homer nie był taki żądny władzy jak w poprzednich częściach. Ogółem rzecz biorąc to niesprawiedliwe, że tylko Homera i Ellie chcieli skazać na śmierć. Tak naprawdę to wszyscy oni brali udział w tej misji. Mnóstwo emocji. Podobał mi się ten fragment - JEŻELI CHCESZ UKRYĆ KSIĄŻKĘ, UKRYJ JĄ NA REGALE. Nigdy o tym jakoś nie pomyślałam. Współczułam Lee. Fi wykazała się odwagą. Jednak byłam okropnie zła, kiedy nikt za bardzo nie przejął się przemęczoną Ellie, kiedy powróciła z Zatoki Szewca, no może prócz Robyn. Książka zasługuje na wiele nagród, publicystyk itd. Dawno nie czytałam tak
ciekawej książki. Teraz czytam czwartą i bardzo tęsknie za wiecie kim. Wściekam się na majora Harveya ( już nieżywego). Nie obchodzi mnie nierealność książki, jest ciekawa i tyle. Nic dodać, ni ująć. Doprawdy. Moja ocen 10/10!!!

Spoilery się zaznacza.
Zuz@

Martyna.

Marzycielka, ZAZNACZAJ SPOILERY, once again! Usilnie chcesz zepsuć ludziom radość czytania?

marzycielka123

Dobrze. Sorki! Będę zaznaczała spoilery Smile

.
Naprawdę - nie wiedziałam, że trzeba. Dzięki za uwagę będę zwracała na to w przyszłości uwagę Smile

Ganna

Kilka dni temu przeczytałam "Jutro 2. W pułapce nocy",a teraz przymierzam się do przeczytania tej części. Mam nadzieję, że się nie rozczaruję Smile

Seria jest coraz bardziej intrygująca, ale patrząc na ilość tomów zaczynam wątpić w to, że coś mnie jeszcze zaskoczy.

patusia.dorota

Wojna trwa.
Wrogość, agresja, zachowanie niegodne człowieka, zabijanie, śmierć, wojna. Czy tak powinien wyglądać świat nastolatków, czy każdy dzień powinien być walką o przetrwanie, czy odnajdą spokój?

Kolejny tom znakomitej serii dla młodzieży Jamesa Mardena. „W objęciach chłodu” to już trzecia część serii. Zawsze się zastanawiam, dlaczego one są tak krótkie? Każda część zawsze kończy się w okropnym, przełomowym memencie. Ta książka pokazuję, że nawet w czasie wojny, należy szukać w sobie człowieczeństwa i rozważać własne czyny. Autor w sumie prostych, zwykłych rozmowach przyjaciół porusza trudne, często zaskakujące tematy, o których często dorośli boją się mówić.

Wielkie zmiany
Każdy z bohaterów zauważa, że się zmienił, że nic już nie jest takie samo, że nie tylko ich życie się zmieniło, ale ich uczucia, prawdy, to w co wierzyli, musiało ulec przemianie. Zabicie drugiego człowieka, nawet wroga, odmienia życie, morderstwo nawet bez zimnej krwi w obronie zostawia blizny. Ellie- bohaterka opisująca zdarzenia, nie boi się pisać, to co ma w sercu, ukazuje czytelnikom jej serce, otwiera się przed nami.

„Im dłużej trwała wojna, tym bardziej przyzwyczajaliśmy się do traktowania żołnierzy jako tych złych, a siebie jako tych dobrych. Proste. I głupie.”

Fabuła
Według mnie dwie poprzednie książki były oparte na podobnym schemacie, każdy tom kończył się jakoś wielką, niebezpieczną akcją, w której najczęściej coś wybuchało, liczyłam, tzn. myślałam, że w tym tomie też tak będzie, jednak autor mnie zaskoczył. Właśnie dlatego ten tom według mnie, bije poprzednie, jest według mnie jeszcze bardziej niebezpieczny. Zdarzenie wymykają im się z rąk, śmierć wyciągała po nich swoje szpony... Jednak musieli walczyć. Nadal mają o co walczyć.

W świecie uczuć

„Przypomina mi się wiersz wiszący w sypialni Robyn w Wirrawee – ten, w którym kobieta opowiada, że gdy kiedyś odwracała się na plaży, widziała ślady czterech stóp: swoich i Boga, lecz teraz, w najtrudniejszych chwilach, odwraca się i widzi ślady dwóch. Pyta Boga: „Jak to jest, że wtedy, kiedy najbardziej Cię potrzebuję, nie ma Cię przy mnie?”. A Bóg odpowiada: „Moje dziecko, jestem tu. To ślady moich stóp. Zostawiłem je, gdy cię niosłem.””

Gdy pierwszy raz przeczytałam ten fragment czułam się jak Ellie, najpierw go nie zrozumiałam, lecz teraz wiem, ile ukazuję, ile może dać mocy. Odnosi się do naszej wiary i spojrzenia na życie, często tych oczywistych faktów nie zauważamy, pamiętamy złe rzeczy i dla nas to one są najbardziej oczywiste, dobro zawsze odstawiamy na drugi plan. A życie nie składa się tylko z przykrości, czasem te małe rzeczy są, tylko ukryte, spokojne, one do nas nie krzyczą, lecz są.
(Wiem, że to ma mały związek z książka, ale zawsze jak rozmyślam o tej powieści mam takie silne uczucia, do tego wczoraj oglądałam film „Zielona mila”, który mnie okropnie wzruszył i chyba wszystko mnie smuci, zauważam coś czego wcześniej nie dostrzegałam, nie wiem, jak ten filmy i książki mogą tak działać na ludzi.)

Widoki przeplatane mgłą
Przyszłość już nie jest oczywista, bohaterowie cały czas rozmyślają o tym, co będzie później, choć nie mieli jeszcze planów na życie, czują, że wiele stracili, nie mogą się z tym pogodzić. Cały czas martwią się o rodziny, o których położeniu teraz tak mało wiedzą. Ich świat stanął na głowie.
W tej części jak się pewnie domyślacie, bohaterowie również będą chcieli zaszkodzić okupantom, ta akcja będzie ogromna, sama nie spodziewałam się, że grupa nastolatków będzie zdolna to zrobić. Jednak mają wielką moc.

Jutro to fenomen
Nigdy nie lubiłam, gdy seria od samego początku jest tak zachwalana, jednak w tym przypadku jest to idealnie dobrane zdanie, jutro to fenomen, na pewno. Niby książka dla młodzieży, jednak uważam, że tak pięknej i za razem smutnej serii książek dawno nie czytała chyba nie przeczytam, Choć czasem książki mnie zruszają, to moją one inny charakter, ta dociera głęboko i ukazuję mi, że jutro, nie zawsze jest lepsze, że nic nie ma w życiu pewnego.
Oceniam tą książkę na 10/10. Uważam, że ta ocena absolutnie jej się należy.

Przepraszam za lekką nieskładność wypowiedzi, ale nie mogłam pozbierać myśli, jak wcześniej napisałam, ta książka zawsze na mnie działa w tej sposób, a teraz zostało to spotęgowane obejrzeniem „Zielonej mili”. Muszę się wziąć za coś lekkiego, by się trochę pośmiać, bo w końcu w depresję popadnę, nie lubię, gdy życie bohaterów się tak okropnie komplikuje.

Garadiela

Świetna. Pochłonęłam ją całą w zaledwie jeden dzień, historia bardzo realistyczna pełna emocji i wciągająca. Na pewno lepsza od całkiem zwyczajnej pierwszej części i raczej kiepskiej 2.
Pomimo, że "Jutro" to książki skierowane głównie dla młodzieży, warto się z nimi zapoznać, niezależnie od wieku, bo na prawdę są tego warte.

Młoda90

Ten tom można podzielić na dwie części: to co się działo przed wybuchem i o nim. Bohaterowie znowu wpadli na wspaniały pomysł wysadzenia w powietrze kolejnego obiektu zajętego przez najeźdźce i jedynie co mogę o nich powiedzieć to iż są dla mnie taką młodszą wersją MacGyvera , nie chce mi się jednak wierzyć, że zwykli nastolatkowie są tak mądrzy i pomysłowi. Trochę mnie już ta cała sytuacja nudzi bo jakby nie parząc to jak dotąd bohaterowie w każdej części coś wysadzali w powietrze i ukrywali się przed wrogiem. Pomimo tego cała ta sytuacja, w której znaleźli się bohaterowie na zakończeniu książki zapowiada coś nowego i przez to jednak jestem jeszcze ciekawa kolejnej części. Tak więc jeszcze kolejny tom przeczytam, a co z kolejnymi okaże się to później.