2. W pułapce nocy

Młoda90

Ta część równie dobra jak poprzednia. Można powiedzieć, że bohaterowie specjalizują się w wybuchach. Jest coraz niebezpieczniej i czytając miałam tylko nadzieję, że zaraz okaże się iż wszyscy są cali bo nie wyobrażałam sobie, żeby kogoś mogłoby zabraknąć. Liczyłam na inny obrót spraw związanych z Corri i Kevinem, ale mam nadzieję, że to jeszcze nie koniec wątku z nimi. Nie wiem co Lee zobaczył podczas tej masakry w obozie Bohaterów Harveya, ale po tym wydarzeniu zrobił się jakiś dziwny... Oby to jakoś źle nie wpłynęło na jego zachowanie i postępowanie.
Jak na razie jestem po dwóch tomach, ale myślę,że niedługo uda mi się wypożyczyć kolejne tomy z serii Jutro bo bardzo podoba mi się opowieść stworzona przez autora i jestem ciekawa co dalej wydarzy się w życiu bohaterów.

lipsmackeer

Istnieją takie książki, których największym atutem jest mała liczba stron. I "Jutro 2. W pułapce nocy" należy do tego typu książek... Po marnym pierwszym tomie liczyłam na poprawę, nawet malutką. Niestety spotkałam się z tymi samymi wadami co w pierwszej części cyklu.

Po pierwsze - emocji podczas czytanie odczuwała tyle, co podczas wysłuchiwania bożonarodzeniowego orędzie prezydenta. Nie twierdzę, że emocjo tam nie ma - bo są. Czasem nawet dobrze opisane. Ale żadna z nich nie dotarła do mnie, nie odczuwałam ich. Przez to znów odniosłam wrażenie, że książkę pożarł jakiś olbrzym, przeżył i wypluł połykając wcześniej nawet najmniejsze wrażenie emocjonalne.

Po drugie - głupota bohaterów mnie przeraża. Z jednej strony powodują pożary i eksplozje, mordują z zimną krwią i dobijają rannych, na każdym kroku widzą śmierć, a z drugiej strony wciąż zachowują się jakby mieli po dwanaście lat i zgubili się w lesie. Brakuje jeszcze opisu jak wszyscy razem śpiewają harcerskie piosenki siedząc przy ognisku.

Trzecia uwaga, właściwie jest konsekwencją drugiej. Mianowicie, bohaterów nie da się polubić. Nawet jednej, jedynej osoby. Każda z postaci wydaję mi się tak samo głupiutka i niewiarygodna.

Po czwarte - to był naprawdę dobry pomysł. Wojna. Partyzanci. Śmierć. Niby było, ale takie sposób spojrzenia daje wrażenie świeżości i oryginalności. Ale nawet najlepszy pomysł na najlepszą fabułę można zabić fatalnym stylem. A narracja pierwszoosobowa jest gwoździem do trumny. Miało to zapewne sprawić, że czytelnik bardziej wczuje się w sytuację Ellie i jej przyjaciół, a wyszło drętwo.

A po piąte przez dziesiąte - miałam wrażenie, że akcja rozwija się identycznie jak w pierwszej części. Tak jakby autor przyjął schemat według którego opisuje kolejne przeżycia bohaterów. Najbardziej ukuło mnie, że tak jak w pierwszym tomie tak i tu powieść kończy się spektakularną akcją partyzancką. W dodatku całkiem podobną do akcji z pierwszej części...

Czy polecam? Tak, jeśli ktoś planuje podróż pociągiem relacji Szczecin-Przemyśl przez Poznań. Zapewne nawet ta książka jest lepsza niż wielogodzinne wyglądanie przez okno pociągu. Jednak w innym wypadku czytanie tej książki to właściwie strata czasu. Jeśli macie do wyboru inną książkę do czytania zabierzcie się za tamtą!