XII - Imieniny

sujeczka

Akcja powieści rozpoczyna się w dniu świętego Walentego, kiedy to Borejkowie świętują nieco spóźnione imieniny dwóch Grzegorzy, męża i syna Gabrysi, kończy się zaś w dniu imienin Róży Pyziakówny, na których jednak solenizantka nie pojawia się, zajęta bez reszty swoim bujnym życiem uczuciowym. Pomiędzy tymi dwiema datami czytelnik jest świadkiem uroczystości na cześć kilku innych osób, wśród których szczególnie wyróżnia się sposób świętowania imienin przez Gabrielę.

Paradoks__

Moja cudna lekturka Very Happy

Świetna książka xD
Tak właściwie to chyba dzięki niej mam ochotę na całą Jeżycjadę Wink

sujeczka

^^ja też mam ochotę na całą Jeżycjadę Very Happy

I to od dłuższego czasu Wink

Muszę się przejść do biblioteki, może będą początkowe części xD

Paradoks__

Taak... Ty Suu masz taką listę książek, z tego co zauważyłam, że nie wiem czy to przeczytasz xdd Very Happy

Chociaż już po maturze ^^
A u mnie biblioteka licha, że aż strach do niej iść xD

sujeczka

^^ojj no wszyscy się ze mnie tylko nabijają xD
Może jakoś mi się uda xD

Paradoks__

Ależ ja się nie nabijam xD
Już po maturze... wakacje teraz masz, to wiesz... dasz rade Very Happy

sujeczka

^^jeszcze ustne Very Happy

Ale i tak się czuję, jakbym już miała wakacje Very Happy

A w poniedziałek lub wtorek idę do biblioteki Very Happy

Paradoks__

Ahaa... Ja tak szczerze mówiąc, jakoś bardziej obawiam się ustnych niż pisemnych Razz

No ale... może mi się jeszcze zmieni xD

To dasz radę ^^

sujeczka

^^ja ustnych też się boję Razz

Ale próbuję o tym zapomnieć, bo jeszcze się zatkam ze strachu i nic nie powiem xD
No ale dobra, już nie OTujemy xD

Floss

Świetna ta część była. Wink

Jagodowa

No ^^. Szczególnie ten,który się do nich "przyczepił" Razz

Jak on się nazywał?? Bo mi się to myli z "Czarną Polewką".

Gothic

Kocham ten tom, jeden z moich ulubionych Very Happy

. W ogóle Pyza i Tygrysek to moje ulubione bohaterki Jeżycjady.

Teksik

Pyza jest wspaniała! Tygrys oczywiście też. Smile

Książka cudowna. Smile

Melancholia

Róża i Fryderyk... Miodzio ;D

patusia.dorota

Pamiętacie jeszcze ten okres, gdy z utęsknieniem czekaliście na urodziny, czy imieniny(no dobra, ja nadal tak mam)? Zawsze był to, przynajmniej dla mnie, wspaniały, prawie odświętny dzień, gdy rodzice jakby mniej się czepiali, a nawet siostra zwykle złośliwa stawała się milsza(mogę to napisać, bo i tak nie chcę jej się czytać moich recenzji). Dostawałam prezenty i zawsze bardzo się cieszyłam. Cudowny dzień. A co gdy ma się dużą rodzinę i w każdym miesiącu trafia się wiele takich dni, w którym ktoś świętuję?

Właśnie pomysł imienin jest głównym wątkiem powieści młodzieżowej Małgorzaty Musierowicz pt. „Imieniny”. Autorka znana jest z serii „Jeżycjada”, która opowiada o rodzinie Borejko. Każda kolejna część jest w pewnym stopniu z innymi powiązana, choć każda zawiera inną historię.

Główną bohaterką powieści „Imieniny” jest Róża, którą cała rodzina od maleńkości nazywano w domu Pyzą. Książka w dużym stopniu skupia się na jej rozmyślaniach, jednak wtrącane zostały też spojrzenia na zdarzenia innych bohaterów. Ciekawe rozwiązanie, gdyż w domu Borejków wiele się dzieje. Cała rodzina, wydarzenie nadają książce realizmu, przecież zabawne przygody zdarzają się w każdej rodzinie, a że u Borejków jest ich więcej, to dla czytelnika jeszcze lepiej.

Polubiłam prawie wszystkie postacie, były zabawne, cudownie wykreowane. Najzabawniejszym bohaterem był pan Bernard, którego zachowanie było kompletnie oderwane od rzeczywistości, cały czas chodził z głową z chmurach. Najmniej spodobała mi się młodsza siostra Róży, Laura. Dziewczyna była rozkapryszona i niezrozumiała, że nie może być cały czas w centrum uwagi. Jest jej poświęcona kolejna część serii „Róża i Tygrys”, chciałabym ją przeczytać, więc mam nadzieję, że się poprawi.

Książka napisana jest prostym i zrozumiałym językiem, choć powieść ma już sporo lat i akcja dzieje się w latach 90’, to i tak czytało się ją bardzo przyjemnie. Nie było jakichś wielkich nawiązań do tego okresu, czułam, że akcja równie dobrze mogłaby się dziać w 2013 roku.

Pytania na peronie, do śpieszących się ludzi:
„-Jak by pani zareagowała na wiadomość, że pani sąsiad to homo sapiens?[...]
- Zareagowała? No, nie wiem – odrzekła.– A co bym miała powiedzieć takiemu? Mało to dzisiaj człowiek musi wyrozumieć i ścierpieć? [...]
-Przepraszam, dzień dobry –[...]- Co by pani zrobiła, gdyby się okazało, że pani kolega z pracy to homo sapiens?[...]
-Oczywiście wcale bym nie zareagowała! –Oburzyła się rozmówczyni. – Nie wtykam nosa w nie swoje sprawy jak pierwsza lepsza drobno-mieszkanka!... ”

Kolejnym plusem jest, że książka została napisana z humorem. Często czytając ją miałam uśmiech na ustach. Żarciki pana Bernanda, zaloty do Róży, wszystko układało się w jakiś ciekawy, zabawny wzór. Pani Musierowicz ma talent do pisania powieści lekkich, które mogą spodobać się nawet osobom, które nie lubią, nie zaczytują się powieści młodzieżowe, np. mnie.

Ogólnie rzecz ujmując jest to dobra książka, czyta się ją lekko i przyjemnie. Nie powiem na pewno, że zachwyciła mnie tak, że sięgnę po nią jeszcze raz albo i więcej, ale na pewno mogłam się przy niej odprężyć. Jest to najlepsza książka z czterech, które musiałam przeczytać na konkurs, będę ją miło wspominać.