Dopóki mamy twarze - C. S. Lewis

Agnesja

Dopóki mamy twarze to niemal nieznane w Polsce arcydzieło C. S. Lewisa, autora Opowieści z Narnii jego ostatnia powieść, napisana dla dorosłych czytelników.W starożytnej krainie Glome, gdzie czci się krwawą boginię Ungit, dorastają dwie królewskie córki: piękna i tak brzydka, że zakrywa twarz welonem. Gdy na królestwo spadają plagi i nieszczęścia, świątynia Ungit żąda wyboru krwawej ludzkiej ofiary, która ma odwrócić gniew bogini. Ofiara zostanie złożona tajemniczej Bestii, mieszkającej w cieniu Szarej Góry. Oczy kapłanów Ungit zwracają się na mieszkańców Pałacu Dopóki mamy twarze to historia miłości, opowieść o walce między rozumem a pierwotnymi siłami, o prawdzie i fałszu, wierze i złudzeniu. To ostatnie słowo jednego z ojców gatunku fantasy jest niewątpliwie wielką literaturą, a zarazem arcydziełem mistrza wyobraźni, powieścią o sensacyjnej akcji, pełną tajemniczości i grozy, historią przykuwająca od pierwszej do ostatniej strony.Książkę można czytać jako wciągającą opowieść o mieszkańcach barbarzyńskiej krainy leżącej w cieniu Szarej Góry, ale także jako opowiedziany na nowo starożytny mit, wieloznaczną historię, która mówi o człowieku istocie zależnej od swojej cielesności, mściwej i zazdrosnej, a jednocześnie tęskniącej do doskonałości i piękna.

Cena: 34,9 zł
Stron: 360

Czytał ktoś? Very Happy

zaszumiał_wiatr

Ochh, bardzo chciałam przeczytać tę książkę, nawet zaczynałam ją, jak byłam w empiku, ta kobieta na okładce zawsze przykuwała mój wzrok Wink

No i ta starożytność, no cóż... Przeczytam na pewno, ale chętnie przejrzę też Wasze opinie Smile

Lenalee

Od dawna planuję tę książkę przeczytać, mam już nawet załatwione, że pożyczy mi ją tata mojej przyjaciółki, bo obawiam się, że ciężko będzie mi dostać ją w bibliotece. Nawet nie znam opisu tej książki, teraz też go nie czytam. Zrobię sobie niespodziankę. W najbliższym czasie nie przewiduję czytania tej książki, ale zrobię to na pewno. Wink

Agnesja

ja też chcę przeczytać tą książkę Razz

. Polubiłam nawet "Opowieści z Narnii". Very Happy

. okładka bardzo ładna, chociaż średnio pasuje mi do opisu. A najdziwniejsze jest to, że jest niedostępna na stronie empiku... :/

justix

Nie słyszałam wcześniej o tej książce, ale uwielbiam ,, Opowieści z Narnii", więc na pewno po nią sięgnę.

Lirra

Wydaje sie ciekawa. Pewnie przeczytam Smile

Poza tym jestem ciekawa jak ten autor pisze dla doroslych...

ZjedzCota

Wpiszę chyba na listę Smile

Paradoks__

Ajj, miałam ja ostatnio już w rękach w Tesco i miałam brać, ale nie wzięłam, no;p.
Opis i okładka mi sie strasznie podobają, ale autor.. Narnia nie przypadła mi do gustu.. No, ale cóż, dla dorosłych na pewno pisze inaczej. Muszę to gdzieś znaleźć xD

Lirra

A ktos wie jaki jest oryginalny tytul tej ksiazki?

sujeczka

Tytuł oryginalny to "Till We Have Faces" Smile

wrona

Kupiłam i przeczytałam. Nie wiedziałam za bardzo, czego się spodziewać, skoro tak: w fantastycznych opowieściach raczej nie gustuję, bo preferuję książki obyczajowe, dorosła nie jestem, ale kupiłam w sumie ze względu na autora. I już na wstępie mogę powiedzieć, że ta powieść bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła!
Jest to coś w rodzaju przekształconego, rozbudowanego mitu. Narratorem jest Orual, to ona opowiada nam swoją historię. Na początku czytamy, że jest to skarga przeciw bogom, w pewnym momencie jednak następuje zwrot... Cóż, nie będę opowiadała fabuły. Powiem tyle, że mi bardzo się spodobała postać Orual właśnie, a także jej nauczyciela, Lisa.
Ogółem polecam. Może nie jest to jakiś wielki hit, ale mi się czytało naprawdę dobrze.

zaszumiał_wiatr

Z chęcią przeczytam, zwłaszcza po pozytywnej recenzji wrony Wink

Jest na liście do wypożyczenia z biblioteki.

Lirra

"Dopoki mamy twarze" jest ksiazka... dziwna. Bardzo mi sie spodobala, ale nie powiem, zeby to byla jedna z moich ulubionych.

Tematyka powiesci mnie zaciekawila, a jeszcze bardziej sama jej forma. Ale po kolei. Po pierwsze to jest nowa wersja mitu o Psyche. Co najciekawsze nie jest ona pisana z perspektywy Psyche/Istry "poszkodowanej", tylko z tej, ktora wywolala wszystkie jej problemy i nieszczescie (Orual). Narracja jest pierwszo-osobowa, co pozwala nam doglebnie poznac motywy kierujace bohaterka. Sama ksiazka przybiera forme oskarzenia, procesu przeciw bogom. Wiec nie mamy tutaj napewno obiektywnego punktu widzienia. Oskarzenie jest zlozone z fragmentow zycia Orual, ktore w koncu skladaja sie na cala jej historie. Jeden dzien moze trwac kilkadziesiat stron, a kilkanascie lat dwie strony - jest to dosyc dekoncentrujace momentami. Co rozni ta wersje mitu od pierwotnej jest przedewszystkim motym dzialania Orual. Nie ma tutaj zazdrosci, ale jest milosc. To wlasnie ona jest winowajczynia wszystkich cierpien bohaterow. To jest ksiazka o milosci. Ale nie o takiej pieknej i idealnej, lecz o takiej obsesyjnej, niezdrowej. To Orual widzac, ze Istra jest "jej odebrana" przez bogow jest w stanie ja zabic. Z milosci. Jest po prostu w stanie zrobic wszystko, by Istra do niej powrocila - a jesli to jest niemozliwe, by nikt inny jej nie mial, skoro ona miec nie moze. Obserwujemy w koncu jak ta milosc powoli zmienia sie w nienawisc. Dwa uczucia, ktore w tej ksiazce, sa calkiem po sasiedzku. W tym momencie zaczyna sie tez nienawisc do bogow. Istnieje tez tutaj milosc inna. Milosc jedno-stronna, milosc-iluzja. SPOILER:

kaniejka

koniecznie musze przeczytać !

zaszumiał_wiatr

Cassin'89

Moja recenzja Wink

Bogowie są okrutni

Starożytne mity niepodzielnie zawładnęły umysłami i sercami wielu ludzi na przestrzeni tysiącleci. Opowiadane na ulicach wiecznego miasta czy też będące inspiracją dla artystów w czasach Renesansu, aż wreszcie spotykane na kartach powieści literatury współczesnej. Te zakurzone i rozlatujące się już pewnie w proch prastare zwoje niosą w sobie ogromne przesłanie. Czy spojrzymy na nie jako zwyczajne opowiastki tamtych czasów z morałem czy może dojrzymy tam odwieczne prawdy, które powtarzają się z biegiem lat ? Jak to zinterpretujemy, zależy już tylko wyłącznie od nas. Gdyby jednak spojrzeć troszkę dalej niż same te niezwykle opowieści. Zobaczyć je nie jako część historii, lecz zagłębić się w ich własną historię ? Z jakich uczuć, zdarzeń i ludzi biorących w nich udział, powstało to co czytamy obecnie ? Bądź świadkiem tego, jak zrodziły się legendy.

LOSY KRÓLOWEJ GLOME
Król krainy Glome posiadał trzy córki. Rediwal i Orual były dziećmi z pierwszego małżeństwa. Gdy umarła ich matka, król pojął za żoną nową królową. Na znak żałoby dziewczęta musiał ściąć swoje włosy. To właśnie wtedy Orual zauważa swoje proste szare kosmyki upadające w błoto obok pięknych czarnych loków siostry. Aby przygotować się godnie na nadejście męskiego potomka, król zatrudnia Greckiego niewolnika zwanego Lisem. Orual zachwycona jest gdy król przydziela jej oraz siostrze Lisa aby ten popróbował na nich nauki zanim narodzi się godny następna tronu. Na świat przychodzi jednak nie syn, a córka imieniem Istra, a później zwana także Psyche. W dodatku jest to najpiękniejsza istota jaka stąpała po tej krainie. Psyche marzy aby zamieszkać na szycie złowieszczej Szarej Góry, którą włada syn bogini Ungit. Wszystko jednak ma swój kres, tak samo jak szczęśliwe lata nauki filozofii życia i poezji w gaju Orual, Psyche i Lisa.
W krainie Glome czci się bowiem krwawą boginię Ungit. Gdy na kraj spada nieszczęście jedne za drugim, wszyscy próbują przebłagać boginię. Odkupienie wymaga jednak złożenia największej ofiary. Któż inny mógłby być wybrankiem dla Cienia Bestii niż ta, którą za sprawą swojej urody, czczona była już za życia ?
Orual nie jednak zamierza porzucić siostry, nawet jeśli wyrok już zapadł, nawet jeśli oskarżyć przyjdzie jej samych bogów.

MROK BARBARZYŃSTWA I ŚWIATŁO GRECJI
Historię poznajemy z perspektywy najstarszej córki króla Glome, a potem także królowej czyli Orual. Życie wiodło ją dwoma ścieżkami, których nigdy pogodzić nie mogła. Z jednej strony w jej umyśle istniały odwieczne nakazy i tradycje barbarzyńskiego państwa. Świętość zawsze kryła się w mrokach gdzie przelewano krew. Z drugiej zaś nauki filozofii starożytnej Grecji przekazane przez Lisa, które to co boskie opisywały jako światłość.
Jako małe dziecko wiedzie żywot szczęśliwy, to inni ludzie z biegiem lat zwracają jej uwagę na zewnętrzną brzydotę. Mimo tego Orual szczerze kocha najpiękniejszą wśród wszystkich Istrę.

REINTERPRETACJA MITU
Opowieść ta jest reinterpretacją mitu o Psyche i Erosie. Informację o tym znajdziemy w podtytule angielskiego wydania tej ostatniej powieści C.S.Lewisa. W polskim wydaniu znajdujemy to wyjaśnienie dopiero w posłowie. Autora znamy przede wszystkim z sławnego cyklu "Opowieści z Narnii". Tak samo tamta powieść, jak i jego ostatnia książka, przepełnione są refleksjami związanymi z ludzkim powołaniem, wiarą i odkupieniem.
Reinterpretacja mitu nie oznacza, że znajdziemy go w powieści w niezmienionej formie. Wręcz przeciwnie. To historia głównej bohaterki czyli Orual, a nie jej siostry Psyche, która w mitologicznych przekazach jest główną postacią w tej przypowieści. Choć koniec mitu wyznacza także koniec losów Psyche, to losy Orual są zupełnie inne.
Nie jest ona zawistną siostra, która zobaczywszy bogactwa, doprowadziła do krzywdy siostry. Orual odmówiono daru zobaczenia tego co widziała Psyche. Orual musi więc uwierzyć, choć nie widzi. Tak samo jest przecież z naszą wiarą. Ta jedna zmiana powołuje lawinę i zmienia bieg całej historii, przez co wydaje mi się ona o wiele ciekawsze niż mit o Psyche i Erosie w swojej pierwotnej wersji. Jest też o wiele mroczniejsza i budzi w nas większą trwogę niż mit. Ungit to nie piękna kobieta, lecz czarny kamień w najmroczniejszej części świątyni. Czasem można w nim dostrzec twarz, ale prawie zawsze krew ofiar spływa po jego krawędziach. Psyche widzi Szarą Górę jako dom pięknego boga, za to Orual dostrzega łańcuchy, którymi przykuwa się ofiarę do drzewa aby nie uciekła gdy przyjdzie ją pożreć Cień Bestii.

REKOMENDACJE
Dla kogo jest ta książka ? Z całą pewnością dla miłośników greckiej mitologii. Orual bliżej do żołnierza niż księżniczki, dlatego bliskie jej będą bitwy i zapobieganie zgubnym skutkom intryg dworskich. Krwawa bogini Ungit to tylko kolejne wcielenie greckiej bogini Afrodyty. Jest to powieść refleksyjna, ale nie zabraknie w niej dobrej akcji i chwil pełnych napięcia. Nie zabraknie też postaci na zawsze zapadających w pamięć. W poszukiwaniu odpowiedzi udamy się wraz z Orual w miejsca tak mroczne, gdzie już nic nie jest pewne, a rzeczywistości nie można odróżnić od snu. Jak wyjaśnia nam sam autor ten mit jest tutaj jedynie "źródłem, a nie wzorem". Nikt tak pięknie nie ożywia mitów i nadaje im nową formę jak C.S.Lewis.
Serdecznie polecam !

MOJA OCENA : 8 / 10

I bardzo mroczna okładka z Niemiec dla tej książki Wink