Igrzyska śmierci - Suzanne Collins

Katerina

Ciągle gdzieś czytam o "Igrzyskach śmierci". Normalnie za mną łażą. Na pewno przeczytam jak tylko znajdę. Wink

Czaarna.

Wczoraj przeczytałam tę książkę. Jest po prostu świetna. Cieszę się, że nie obejrzałam filmu bo bałam się, że potem nie będę już chciała czytać.
Jestem oczarowana historią Katniss. I chodź wszystkim wyda się pewnie to dość głupie zbytnio nie przepadam z Peetą... Nie wiem dlaczego. Za to bardzo lubię Gale'a. Nie chcę jednak by był z Katniss. Są do siebie za bardzo podobni, a związek powinien opierać się głównie na przeciwieństwach...
Bardzo podoba mi się to w jaki sposób przedstawione jest tam życie w biedzie a jak wygląda życie ludzi, którzy dosłownie śpią na pieniądzach.
Od razu widać, że książka nie jest napisana według powszechnego schematu "wampiry, anioły, wilkołaki itp." Bardzo mi się to podoba.
Pomimo tego, że dużo czytelników pewnie nawet nie zdaje sobie z tego sprawy to powieść ta uczy życia w dziczy. Taki mały przewodnik...
Nie chcę pisać więcej bo przez przypadek mogłabym coś zdradzić przyszłym czytelnikom : D

nariell

Wiesz co, Czaarna. z tego co obserwuję to polskie fanki IŚ raczej wolą Gale'a Wink

więc nie jesteś osamotniona w swym poglądzie. Być może dlatego, że Peeta x Katniss to jest wzorcowe odwrócenie ról - zazwyczaj to facet ma polować, a kobieta siedzieć w domu i być chroniona. W dodatku to Peeta jest tym uczuciowym i nie mającym problemu z wyrażaniem emocji, podczas gdy Katniss sprawia to kłopot.
Ja Peetę uwielbiam, pewnie dlatego, że mi się "instynkt macierzyński" włącza i bardzo się utożsamiałam z Katniss, która chciała go chronić Very Happy

PinkMiracle

Zuz@

Zależy kogo spytasz , PinkMiracle Wink

.
Ja obstawiam, ze to zdecydowanie nie bajka, a raczej koszmar, który ma szanse spełnienia. Może nie dokładnie tak, ale ogólnie -idea śmierci jako rozrywki dla tłumów.

PinkMiracle

Jeja, co ja napisała, jestem w szoku, że się połapałaś o co mi się rozchodzi. xDDD Aż wstyd takiego posta publikować xD

Jednakże co mnie najbardziej zaskoczyło, to organiczenie wiekowe. Dwanaście lat, srsly? Dzieci się zabijają dla ludzkiej rozrywki, a dwunastoletnie dzieci mogą to oglądać? To jest żart? Moim zdaniem ograniczenie wiekowe powinno być od szesnastego roku życia, nie mniej i nie więcej. Są tam sceny, których młode osoby nie powinny oglądać i którego znaczna większość nie zrozumie. Może myślę po staroświecku, czy coś, ale uważam, że dzieci w ogóle nie powinny się brać za tego typu książki. Są za bardzo brutalne, a rodzice powinni dbać o umysły młodych ludzi i karmić ich odpowiedniejszymi książkami do ich wieku. Jeszcze będą miały czas na czytanie tego typu rzeczy, ale powinniśmy dać dzieciom nimi być i nie zatruwać ich umysłów problemami świata. Przynajmniej przez jakiś jeszcze czas.

Agda

Myślę, że akurat większość tych dwunastolatków nie czytała książki, tylko poszła na film, ta jak było większości ze Zmierzchem.
I potem rosną takie wielkie fanki, które nawet książki nie przeczytały.

PinkMiracle

W sumie tak, ale to i tak nie zmienia faktu do ograniczenia wiekowego...

Zuz@

Jak wiadomo chodzi o kasę- im niższe ograniczenie wiekowe tym więcej widzów w postaci nastolatek, a na nie jest najlepszy 'popyt', a poza tym na tego rodzaju film takie 12-latki pójdą z rodzicami, więc kolejny zarobek. Z tego co pamiętam to na początku ograniczenie miało być wyższe, ale wycięto bardziej brutalne sceny, żeby było PG-13... Może to kwestia tego, że teraz brutalność jest tak pospolita, że już aż tak nie razi..

Czaarna.

Ja z góry się usprawiedliwiam, że postanowiłam sobie, że nie pójdę na film póki nie przeczytam książki. Jednak po przeczytaniu dwóch części doszłam do wniosku, że nie będę sobie psuła wizerunku filmem. Moja wyobraźnia to moja wyobraźnia, a wyobraźnia reżysera i reszty... cóż. Nie obchodzi mnie xD

nariell

Ja właśnie dlatego najpierw zabrałam się za książki, a potem zobaczyłam film. Nie jestem rozczarowana, bo jak już było to wspominane nie odchodzi on za bardzo od oryginału. Aczkolwiek ja nie mam już tego problemu co kiedyś, że film mi zaburzał wyobrażenia związane z książką. I tak np. nigdy prawdopodobnie nie połączę w mojej głowie filmowego Peety z książkowym. Josh Hutcherson jest niewątpliwie świetnym aktorem, ale kompletnie nie tak sobie Peetę wyobrażałam więc filmowy to jedno, a książkowy to inna bajka.

Victoria.

Przeczytałam ^^. I jestem bardzo z niej zadowolona . Tak jak przedtem pisała Czaarna. - Nie było w ogóle schematu wampiry, wilkołaki itp. I to mnie urzekło. Gdy czytałam fragment, kiedy Katniss zgłosiła się do igrzysk. I tłum ludzi okazał jej "ten" znak szacunku ... To nie wiem dlaczego, poczułam ... Zaskoczenie ? Dumę ? Szacunek. Zakochałam się w postaci Rue. I rozpłakałam się, gdy Katniss " ubrała ją " w kwiaty ...
Zakochałam się w całej książce, i zbieram kasę na następne części Smile

Natasha

Książka jest wspaniała. Prawdziwa Antyutopia, gdzie ukazana jest przerażająca walka o przetrwanie jak i bezduszność oraz bezuczuciowość, na którą mogą skazać się ludzie w imieniu przeżycia. Poruszyła mnie ta pozycja no i oczywiście świeżość która przedstawia jest oszałamiająca. Zakochałam się po prostu i tyle! No i niektóre sceny jak na przykład dożynki czy śmierć Rue spowodowały istną falę łez! Oj, polecam! Very Happy

clarissa

Polecam wszystkim całą trylogię Igrzysk. Książki nie są wyciskaczami łez ale skłaniają do refleksji i przemyśleń nad dzisiejszym światem i tym czy za kilka lat my sami nie staniemy się jak mieszkańcy kapitolu lub poszczególnych dystryktów. Igrzyska to nie bajka ale koszmar który niestety może się spełnić nie dziś nie jutro ale za kilka lub kilkadziesiąt lat jak najbardziej. Igrzyska są ostrzeżeniem i apelem dla nas i wszystkich ludzi.

Manaya

pomimo, że niektórzy odradzali sięgnięcie po książkę po wcześniejszym obejrzeniu filmu, ja wprost nie mogę się powstrzymać. Nie mogę pozwolić, żeby TAKA książka przeszla mi koło nosa. Teraz tylko zrobić ładne oczka do rodziców Wink

i jak najszybciej zamknąć się z książką w swoim własnym świecie.

EDIT:
Samo przeznaczenie pozwoliło mi kupić tę książkę. Już miałam wychodzić z księgarni z pustymi rękoma ( prawdziwy ból dla szaleńców takich jak ja Wink

) a tu nagle spóźniony o kilka godzin kurier z przepięknym, pachnącym, jeszcze niemal ciepłym egzemplarzem ,,Igzysk". Musiałam je kupić - i przerosły moje najśmielsze oczekiwania!
Niosąc książkę do domu, bałam się. Bałam się, że film zepsuje mi tą książkę, że okaże się z gatunku ,, nie dla mnie". I prawdę powiedziawszy, film nieco popsuł mi czytanie, bezwstydnie zabierając wisienkę zaskoczenia z samego czubka tortu. Mimo to, czytałam ją z zapartym tchem i bijącym mocno sercem. Strony płonęły pod moim wzrokiem, który często przeskakiwał kilka wersów dalej, nie mogąc doczekać się nadchodzących wydarzeń.
Przyznam, że początkowo nie mogłam przyzwyczaić się do narracji. Jestem cichą fanką ,,starej, dobrej" narracji trzecioosobowej i choć zdarzało mi się czytać książki z narracją pierwszoosobową, to jeszcze nigdy nie natknęłam się na narrację pierwszoosobową w czasie teraźniejszym. Według mnie było to odważne, dosyć nietypowe posunięcie autorki ( chyba, że po prostu wciąż przeczytałam za mało ), które jednak nadało książce charakter odpowiedni dla nowatorów początkujących nowe nurty współczesnej literatury.
Główna bohaterka to nie kolejna mdła, niepozorna dziewczynka, która zupełnie nie potrafi się odnaleźć w świecie. W wyniku tragedii, która na nią spadła, nauczyła się twardo stąpać po ziemii, być kreatywną, a przede wszystkim radzić sobie z różnorakimi sytuacjami, nawet najbardziej ekstremalnymi. To nie bohaterka, której zachowanie będzie nas irytowało przez większą część książki.
Pozostałe postaci również zostały wyraźnie nakreślone. Autorka nie zastosowała suchego opisu ich cech, a pozwoliła byśmy sami ocenili je poprzez ich zachowanie. Każdy z nich ma wyraźną osobowość, dzięki czemu mamy wrażenie, że to realne postaci zmagają się z losem na naszych oczach.
Collins pisze prostym językiem, bez wielkich słów czy skomplikowanych metafor. Taki styl zdecydowanie pasuje mi do postaci Katniss. Mimo dość ,,niepozornego" słownictwa, autorka roztacza przed nami wyraźną wizję świata, który wzrusza, zmusza do refleksji i wciąga czytelnika całym ciałem i duszą w swoje mniejsze i większe dramaty.
Jako ostatnie, zapiszę swoje spostrzeżenia dotyczące wątku miłosnego. Nie jest to książka o miłości, choć odgrywa w niej ważną rolę. Miłosne perypetie bohaterów zostały idealnie wplecione w krwawą rzeczywistość Głodowych Igrzysk. Sceny nie są wymuszone ani nienaturalne.
Podsumowując, książkę poleciłabym każdemu, poza młodszymi, których mogłaby przestraszyć straszliwa i bezwględna wizja Panem. Jeśli jeszcze się wahasz, odłóż na bok wszelkie wątpliwości i leć do księgarni! Załatw jednak na początku wszystkie swoje sprawy, bo książka nie pozwoli ci wywinąć się ze swojej sieci aż do ostatniej kropki, a wtedy będziesz mógł myśleć tylko o tym, by jak najszybciej zdobyć drugą część.

10/10

emmllaa

Nie wiem, z reguły nie cierpię książek które swoją akcję toczą w świecie w przyszłości. Wolę gdy powieść jest napisana w czasach dawniejrzych epok lub czasów teraźniejszych. hmm .... Sad

nariell

natagra

Kocham tą książkę. Przeczytałam i muszę powiedzieć: extra .! Film też nie najgorszy Wink

milky waii

Zdecydowanie najlepsza seria jaką czytałam. Jest w niej wszystko. Oprócz znośnej głównej bohaterki. Mniejsza jednak o to, bo nawet to nie powstrzymało mnie od przeczytania całej trylogii jaka wszyła spod pióra pani Collins. Zapoznałam się z nią dzięki koleżance. Opowiedziała mi że o, czytała taką fajną książkę. Opis mnie zaciekawił, więc pożyczyłam od niej. Jak wrażenia? Jestem zachwycona, ciężko powiedzieć, co dokładnie mi się podobało. Bo wszystko.
Pierwsza cześć - wow, twarda bohaterka, smutna rzeczywistość. Całe zapoznawanie się z systemem panującym w Panem. Nie znamy na początku oczywiście zbyt dużo szczegółów, autorka stopniowo otwiera przed nami okrutny świat Głodowych Igrzysk. Wnioskując po opisie byłam pewna, po prostu przekonana że na dożynkach zostanie wybrana Katniss i ten jej przyjaciel, och, jakiś tam Gale. Także pierwsza niespodzianka ujawnia się już na początku. Zwłaszcza to, co łączy główną bohaterkę z niejakim Peeta. Takie rozczarowanie, kto to w ogóle jest? A potem on się robi najbardziej uroczą postacią ever. Poznajemy ekipę i wspaniałego Cinnę, geniusza dzięki któremu tak naprawdę ona staje się tym całym Kosogłosem. Moim zdaniem gdyby wtedy nie obudził w niej woli walki, tego że Dystrykt 12 nie jest wcale gorszy, to wydarzenia by się tak nie potoczyły. Trochę czarnego humoru wprowadzają Haymich i Effie, ten pierwszy stopniowo pokazuje prawdziwy charakter i czytelnik zaczyna się z nim „przyjaźnić”, zaczyna go rozumieć i przypada mu do gustu. Druga postać jest w sumie tylko tłem, bo tak naprawdę za wiele to nie robi. Niby się trochę zmienia, acz w gruncie rzeczy to zwykła mieszkanka stolicy, która nic nie wie o problemach Dystryków.
Po przeczytaniu ci się podoba, jesteś zaskoczony, zwłaszcza po poznaniu uczuć Katniss (ty mało masz takiego fajnego chłopaczka i nie umiesz tego docenić!). Myślałam sobie, co niby będzie dalej? A tu takie zdziwienie i ekscytacja!
Najlepszy moment — no chyba rozmowy z Caesarem.

nariell

Ja jeszcze dodam, że uwielbiałam interakcje między Katniss, a Haymitchem, szczególnie akcję ze słuchawką, jak jej zagroził, że jak jeszcze raz ją wyjmie z ucha to jej operacyjnie ją wstawi do głowy ^^
Nie mogę zrozumieć co wy się tak tej Katniss czepiacie? Mnie się to akurat podobało, że była konkretna i do rzeczy. Ma na głowie rodzinę i przetrwanie i nic dziwnego, że rozglądanie się za chłopakiem jest ostatnią rzeczą jakiej potrzebuje. Szczerze mi takiej bohaterki ostatnio brakuje zarówno w fikcji literackiej, jak i filmach. Dlaczego główne bohaterki są zazwyczaj pokazane jako rozlezione romantyczki albo hardcorowe morderczynie?

q1a1z1w2

Zgadzam się. Zwykle główne bohaterki myślą tylko o sobie, o swoim idealnym chłopaku , którego nie mogą mieć, albo muszą walczyć, aby z nim być. Jej na tym nie zależy. Robi wszystko aby jej rodzina przetrwała. Nie zależy jej nawet na sobie, najważniejsza jest Prim.

mellinda

Katniss to taka prawdziwa bohaterka, która nie boi się stawić czoła najgorszemu, powiedziałabym nawet, że odgrywa tu "męską" rolę. Zazwyczaj główne bohaterki mnie nudzą, ale jej nie brak charakteru. Również najpierw zabrałam się za książkę, żeby nie zepsuć sobie na wstępie bohaterów no i znając życie nie wzięłabym się za książkę wcześniej już znając jej treść. Jestem pod jej niesamowitym urokiem i zdecydowanie jestem za Peetą! Very Happy

Martyna.

Tak ogólnie to wkurza mnie jedna rzecz, a mianowicie: nigdzie, no może na Allegro, nie można już dostać Igrzysk z oryginalna okładką! Tylko z filmową... Przecież oryginalna jest o wiele ładniejsza i pasuje do poprzednich tomów...

nariell

Ja widziałam w Empiku jakieś trzy tygodnie temu ze starymi okładkami, aczkolwiek tylko drugą i trzecią część. Pierwsza jest faktycznie głównie w filmowej. Mnie się tam bardziej filmowa podoba Wink