Gone. Zniknęli. Faza pierwsza. Niepokój - Michael Grant

Agnesja

A ja powiem, ze mi się strasnzie wlecze. Może to też przez szkołę ;/ ale dziś skończę a jutro napiszę opinię Very Happy

na razie będzie ona raczej pozytywna Razz

EDIT: Nie minęły 3 dni, więc edytuję tego posta. Książkę wczoraj skończyłam czytać.

Nie powiem, długo mi szło. Gdzieś tak z tydzień - dwa. Ale to głównie przez brak czasu Sad

Gdyby były wakacje, na pewno bym się wciągnęła, ale tak to myślę, że książka nie jest ani porywająca ani wciągająca. Nie jest też nudna. Po prostu ciekawa.
Znaczy... Może ujmę to w nielogicznym zdaniu: Działo się dużo ale działo się mało.
Już wyjaśniam.
Z jednej strony, w książce cały czas coś się dzieje. Mało istotne rzeczy, ale nie jest nudno. Z drugiej strony, tak ogólnikowo - to działo się mało. Bo fabułę można skrócić w kilku - kilkunastu zdaniach. Ale nie narzekam, w końcu przy GONE się ani trochę nie nudziłam.

Sorki, ale moja recenzja będzie taka nie po kolei. Otóż kojoty. Gadające zwierzęta, to dobre! Gdzie takie rzeczy się spotykało? A tak, w bajkach dla dzieci. Ale, ale! To nie jest idealny świat z gadającymi zwierzątkami. Bo to jest w końcu ETAP, całkiem 'nienormalny' świat Very Happy

. Tam gadające kojoty to lajcik. I nawet czytając o gadających kojotach, to i tak czytając tą książkę można doznać wrażenia, że to wszystko może się stać Wink

. I nasuwa się pytanie Co by było gdyby...? Zastanawiałam się jakbyśmy my dali sobie radę z ETAP-em. Oj, byłoby ciężko... Wink

Ciemność. Brr, to dziwne COŚ o zielonkawym blasku... Właściwie w tej książce jest jej naprawdę mało. Mam nadzieję, że w fazie 2 będzie o niej o wiele więcej.

Zniknięcie. To dla mnie naprawdę ciekawe... zjawisko Wink

. Jak to jest, że w zaledwie jednej ósmej sekundy, znikająca osoba się usmiecha i wyciąga ręce do... czegoś? Bardzo ciekawe Very Happy

. Ale jedno mi nie pasowało - SPOILER: Gdy Sam i Caine znikali, to za łatwo nie dali się 'skusić'. Po prostu zwykłe 'nie' i zostali. ;/.

No to teraz tak ogólnikowo o bohaterach - według mnie są ciekawi, kolorowi, każdy ma coś charakterystycznego w charakterze. Ale. Właśnie, to ale - bohaterowie są albo za dobrzy, albo za źli. No bo np. Drake. To przecież okrutne bez serca, rozumu i sumienia zwierzę do zabijania i do sprawiania cierpienia. Przecież on ma tylko 13/14 lat!!
Albo taka Astrid. Nie dość, że piękna, genialna, dobra, to jeszcze opiekuje się chorym bratem. Ona jest z drugiej strony za dobra na 13/14 lat! Dlatego, ci ludzie powinni znikać nie po 15 roku życia, a po minimum 17 czy 18. Postacie zupełnie się nie zachowują, jak 14latki.
Ale Sam...Ach, uwielbiam blodnynów Very Happy

Omijam już to, że również był 'za dobry'. Podobało mi sie to, że był tak odważny, pomysłowy, przywódczy i tak dbał o Astrid... ^^ Powinien mieć nie 14/ prawie 15 lat, tylko 17. Na tyle się zachowywał, chyba, ze po świecie chodzą idealni 14-latkowie.

Dobra, wystarczy i tak nikt tego nie przeczyta xD Tylko zanudzam.
Ale podsumowując - książka jets dobra, nie genialna, ale dobra. Przyjemna, ciekawa, oryginalna Very Happy

Jedna z lepszych, ale były już jescze lepsze Very Happy

Moja ocena - 7/10
Polecam Razz

booki

Bardzo fajna książka, warto przeczytać. Książka mi się podobała, jednakk w niektórych momentach dłużyła się niemiłosiernie.
Ale tak ogólnie, to i tak polecam Very Happy

Rosemary

Moim zdaniem ta książka nie jest ani najlepsza ani najgorsza, końcówkę mniej więcej przewidziałam, czytało się lekko choć było parę nudnych fragmentów. Moim zdaniem nie warto kupować - ja nie wrócę do tej książki, lepiej wypożyczyć Razz

Hurricane

Zaczęłam ją czytać, ale odstawiłam na półkę. Kiedyś do niej wrócę.

endriu

Jestem jednym ze szczęśliwców posiadających egzemplarz recenzencki (przed ostateczną korektą, z czarną okładką). :)
'GONE: Niepokój' mi się spodobała, choć nie wciągnęła jakoś totalnie. Mimo to mam zamiar przeczytać całą serię, jak tylko będę miał na to czas - póki co, za mną tomy 1 i 2.
Osoby zaciekawione odsyłam do recenzji napisanej przez moją eks:
[link widoczny dla zalogowanych]

Kaileena

Wszyscy dorośli i nastolatki powyżej piętnastego roku życia nagle znikają. Nikt nie wie, co się dzieje, w niegdyś spokojnym Perdido Beach panuje chaos… Nie ma kontaktu z resztą świata – przestają działać telefony, Internet, telewizja, a wokół tworzy się tajemnicza bariera zwana ETAP-em...

Jeśli mam być szczera, to bardzo zdziwił mnie fakt, że to nie kolejna książka o wampirach lub pokroju „z pozoru prowadzi zwyczajne życie nastolatki”. Nie powiem, miła odmiana. Ponieważ osłabia mnie jak patrzę na półkę z pozycjami młodzieżowymi, zawaloną mhrocznymi, oklepanymi niczym ramię wdowy książkami, nie dowiedziałabym się o GONE, gdyby nie szanowna użytkowniczka wika222. Gadające kojoty były wystarczającą zachętą. Książkę połknęłam w jeden dzień, śledząc losy bohaterów z wypiekami na twarzy. Pomysł naprawdę świetny, a wykonanie jeszcze lepsze – brawo Michael! Na początku akcja trochę się dłuży i można się nieco w niej pogubić, lecz w miarę upływu czasu książka coraz bardziej wciąga i nie chce wypuścić. Postacie są dobrze dopracowane (każda z nich ma swoją unikatową historię, wady i zalety), choć niekiedy irytują. Jak na przykład Sam, który, ach, jest taki biedny i nieszczęśliwy! Niedorajda życiowy. Miejscami tak mnie drażnił, że miałam ochotę odłożyć książkę. Zaś najbardziej polubiłam Caina i Dianę, ta druga jest szczególnie intrygująca.

A skoro już tak nasłodziłam panu Grantowi, to teraz przyszedł czas na wymienienie minusów GONE. Zacznę od tego, że w książce jest tak, że albo nic się dzieje, albo wszystko się wali, przez co miejscami pojawiają się dłużyzny. Dokładne opisy brutalnych scen mogą zrazić wrażliwych czytelników. Mimo wszystko ja wciąż kocham tą książkę i niewątpliwie wezmę się za kolejne części. Bo jeśli ogół dzieła jest wspaniały, to kto zwraca uwagę na jego ułomności?

Osobiście powiem – polecam, wyciągnę kciuk do góry i obdarzę Was szczerbatym uśmiechem, z nadzieją, że przeczytacie tą książkę i Wam także się spodoba! Ale gdybym już miała wystawić bardziej obiektywną ocenę byłoby to sześć na dziesięć z okropnym bólem w sercu!

Mira

Genialna książka!!!
Z początku jakoś nie byłam do niej przekonana, ciężko mi się czytało i trochę takie dziecinne mi się wydawało... Dopiero od minispojler: pojawienia się dzieciaków z Coates Academy zakochałam się po uszy.
Caine, Caine, Caine!!! Very Happy

Uwielbiam takich nieprzeciętnych bohaterów, a on od początku był jedną wielką seksowną tajemnicą. xD Bossssski.
Jeśli już jestem przy bohaterach, to w ogóle większość z C.A. polubiłam, zwłaszcza Dianę i - uwaga - Drake'a do pewnego czasu też. Wink

Natomiast Sama i Astrid - kompleeetnie nie! Zbyt idealni i nudni. Poza tym Mary i minispojler2: jej bulimia - też fajnego, prawdziwego smaku to nadało powieści. W ogóle Mary i jej poświęcenie dla innych było super. Smile

Trochę lipa, że ten ETAP jest tylko dla <15-latków. Żeby chociaż do 17, wtedy byłoby.. po prostu lepiej. Razz

Osoby poniżej 15 lat to jednak.. no, dzieci! Tutaj zgadzam się całkowicie z Agnesją - sama mam te (jutro Razz

) 14 lat i doskonale wiem, jak się zachowuje taka dzieciarnia, zbyt dojrzali wszyscy jak na swój wiek w tej książce są, ale nic z tym nie zrobię. xD

W każdym razie ja w książce się zakochałam, czytam już drugą część i cieszę się, że jeszcze tyle mam przed sobą. Very Happy

Czyta się stosunkowo szybko, mi całość długo szła, bo raczej tylko w wieczornych porach czytałam, ale ogólnie wciąga niesamowicie! Oczywiście polecam!

A tak od strony technicznej - Boże, ile błędów ortograficznych w tej książce. x _ O Oni korektorów nie mają? W każdym razie nic o nich nie było napisane na tej stronie, gdzie się ich wymienia, więc widocznie uznali to za zbędny wydatek, ale zbędny by nie był przy takiej ilości błędów. xD Najśmieszniejsze było "nic prostrzego" - poczułam się jakbym czytała jakieś marne opowiadanie w internecie. Razz

A najzabawniejsze w całej książce było, jak Edilio, Quinn i Sam (? nie pamiętam) gotowali makaron, ten tekst Edilia! xD

PS Wybaczcie, że ten post, jak zawsze moje, pozbawiony większego sensu. xD Ale książka, zapewniam, jest cudowna.

Avonlea

a kiedy oni gotowali makaron ?

Mira

166 strona xD Ja wiem, że to proste i może nawet nieśmieszne, ale mnie ta scena naprawdę rozwaliła. xD

Charlotte12

A czy w Gone są jakieś wątki miłosne? Mnie to ciekawi, bo nie jestem pewna, czy sięgnąć po tą książkę. W opisie nic o tym niebyło.
Agnesja, Mira - ja mam 14lat - no, rocznikowo 15... Ale do lipca jeszcze pół roku, czyli 14,5 Very Happy

xD W każdym razie, są naprawdę nastolatki takie jak ja czy niektóre moje znajome, które wyglądają na 16 lat, zachowują się dojrzale... Tylko faceci mają jakby po 11lat psychicznie xD Ja chcę już 15 lat, tak na serio, żeby mi nie mówili, że dopiero zaczynam być nastolatką Razz

To wkurzające, bo nie czuję się niedojrzale.
Chętnie zabiorę się za książkę, tylko przede mną 50 pozycji, zanim do niej dojdę xD

sujeczka

Avonlea

ale miłość Sama i Astrid pojawia się baaardzo zęsto tyle że nic ciekawego jeśli o to Ci chodzi. Jak stare małżeństwo. bardzo na sobie polegają.

Marta7

Sandy

Ja się wg dziwie moje biblotece.. xD
Oni nie umią zamowić książek! Interesują ich tylko powieści z II wojny światowej.. Ale córka (jej) opowidziala o Gone.. i po prostu ją KOCHAM!
Nie ochodzą mnie żadne okładki... kocham całkowitą treść!

Stare małżeństwo.. sumie to jest dobrze ujęte, ale stare małżeństwo... rownież może mieć fascynujące życie.. Przynajmniej nie zgadzają się na wszystko z przymusu. Każde ma swoje zdanie.. co dla mnie jest najważniejsze..

Avonlea

oczywiście że stare to nie znaczy nudne. chodziło mi o to że Astrid ma w Samie takie poczucie bezpieczeństwa . Jak coś sie dzieje to od razu lecą do siebie.

zakochanawilczyca

wypożyczyłam dziś, i zobaczymy jak mi to pójdzie.. Very Happy

amy188

Kiedy byłam mała często kłóciłam się z członkami swojej rodziny. Szczególnie z mamą, starszymi siostrami i bratem. Podczas tych kłótni wiele razy chciałam, żeby zniknęli z mojego życia, zapadli się pod ziemię i dali mi święty spokój. Brzmi znajomo?
Obecnie kłótnie z nimi należą do rzadkości i gdy przypomnę sobie dawne scysje, automatycznie chce mi się śmiać. Już nie marzę, żeby zniknęli. W każdym razie, nie aż tak często Wink

Akcja powieści toczy się w małym miasteczku Perdido Beach niedaleko Las Vegas. Nudna lekcja, nauczyciel historii opowiadający o wojnie secesyjnej, uczniowie starający się utrzymać szeroko otwarte oczy i nie ziewać więcej niżby wypadało. I nagle… Puff. Nauczyciel znika. Ale nie tylko on. Znikają wszyscy dorośli i młodzież powyżej 15 roku życia. Nad miastem pojawia się iskrząca kopuła, przez którą w żaden sposób nie można się przedostać. Dzieci są pozostawione same sobie, muszą zacząć wszystko od nowa, stworzyć nowe zasady i społeczność. Niektóre z nich odkrywają w sobie tajemnicze moce, dzięki którym mogą czytać w myślach, biegać z szybkością błyskawicy, teleportować się, uzdrawiać, a nawet zabijać.
Przez okrągły rok odkąd dowiedziałam się o „Gone” nie miałam ochoty zabierać się za książkę, pomimo tego, że zbierała bardzo dobre recenzje i została okrzyknięta bestsellerem. Obawiałam się czytania o dzieciakach pozostawionych samym sobie, wątpiłam czy odnajdę się w dziecięcym świecie, z którego już jakiś czas temu odeszłam. Nic bardziej mylnego. Książka wciągnęła mnie momentalnie i od razu wskoczyła na listę moich ulubionych.
Świat stworzony w „Gone” jest uzależniający, z każdą przeczytaną kartką ma się ochotę na więcej, w mgnieniu oka dosłownie pochłania się strony i zapomina o takich czynnościach jak jedzenie, picie, toaleta, sen. Że już nie wspomnę o nauce na zbliżający się trudny egzamin.
Bohaterowie Michaela Granta są zróżnicowani, autor prowadzi nas przez rozmaite typy ludzkich osobowości, nie bojąc się wejść do głowy bohatera, mądrali, tchórza, autystyka czy nawet niebezpiecznego psychopaty. Wprowadza normalne dzieci w role dorosłych, zmusza je do podejmowania niewyobrażalnych w codziennym życiu decyzji, piętrzy przed nimi trudności i odpowiedzialne zadania. Jako dzieci wiele razy myśleliśmy, że dorośli są dziwni, nie rozumieją nas i że lepiej by nam było bez nich. Michael Grant pokazuje nam, że są niezastąpionym składnikiem każdego społeczeństwa, a ich nieobecność może mieć wręcz przerażające konsekwencje. Autor rozciąga przed nami także spektrum uczuć i wartości, płynnie przechodząc od pierwszej miłości, do nienawiści, odwagi i tchórzostwa, przyjaźni i antypatii; nakreśla wpływ braku rodziny na socjalizację młodych ludzi.
Książka niemal natychmiast w oczywisty sposób nasuwa skojarzenia z „Władcą much” Goldinga, opowiadającą o grupie ocalałych z katastrofy lotniczej chłopców, którzy na bezludnej wyspie próbują stworzyć własny rząd, co obfituje w opłakane skutki. W „Gone” widać również cień serii o Harrym Potterze i modnych ostatnio niezwykłych mocach, które są praktycznie atrybutem dzisiejszej szybko sprzedającej się książki. Mam wrażenie, że gdyby Harry Potter i Lord Voldemort byli braćmi, to ich relacja wyglądałaby tak, jak ta pomiędzy dwójką pewnych bohaterów, żeby za dużo nie zdradzać Wink

„Gone” wbrew przedziałowi wiekowemu głównych postaci to książka dla starszych i młodszych, każdy znajdzie w niej coś dla siebie i każdego wchłoną przygody jej bohaterów. Gorąco polecam!!!

evelynowa_

jak dla mnie książka bardzo fajna. myślałam, że będzie coś bardziej takiego hm... strasznego, sensacyjnego, kryminalnego. przynajmniej tak mi mówiła kuzynka po przeczytaniu. ale ja twierdzę, że była w sam raz, nie przesadzona Smile

czytam już 2 część.

Komisia

Ta książka jest jedną z tych które zdobyły moje serce! Powieść jest troszkę horrorowata i nie przesłodzona. Bohaterowie też wydają się bardzo realistyczni. Mają swoje wady i zalety, bo czym by była postać bez wad? Daje tej książce 10/10 Very Happy

Jeanelle

Gone, Gone, Gone. ;3
Jako, że nie widzę ogólnego tematu o serii, to wypowiem się tutaj o całości: kocham tę serię. Przeczytałam wszystkie części i jestem najnormalniej w świecie zachwycona. Cudo!
Michael Grant stworzył fantastyczny świat, którym włada Gaiaphage, przez co książka jest taka tajemnicza. Uwielbiam te klimaty i niesamowicie barwne postacie (I love Caine). Nie mogę się doczekać kolejnych części. Najbardziej podobała mi się 4 część, 1 też była niezła, a druga moim zdaniem wypadła najsłabiej.

Maddi

Świetna książka. Chociaż w niektórych momentach wątki trochę się dłużyły to i tak ja uwielbiam Smile

Jagoda ^^

Ja po prostu ♥ tą serię! Kocham ją całym, moim sercem. Darzę ją miłością niewyjaśnioną... itd. Bardzo ją lubię, jak już widać. I nie chcę reklamować, ale tylko proszę. Wejdźcie na forum w moim opisie, i pomóżcie rozwinąć Gonowicze.

Shaunee

Ja nawet nie pamiętam, czy już o tej książce gdzieś pisałam.
Ostatnio, będąc w Empiku pozwoliłam sobie na zakup - od razu - dwóch części. Zwykle tak nie robię, bo jęsli potem coś mi się nie podoba, po prostu nie kupuję dalej.

Teraz nie pamiętam, czy to tu, czy ktoś mi coś szepnął o tym, że cała seria jest naprawdę warta przeczytania - w każdym razie zgadzam się.
Nie mam pojęcia, co dzieje się w trzeciej części, ale póki co - myślę, ze nie może się zeźlić.

Wszystko umieszczam w spoilerze, choć... pewnie niewielu tu takich, którzy jeszcze tego nie przeczytali, bo to z reguły ja mam kosmiczne tyły.

tombraiderka009

Niebezpieczna i przerażająca.

W książce najbardziej mi się podobało to, że już od pierwszej strony
nie nudzi. Już zaczyna się coś dziać. Każda strona tej znakomitej powieści ma w sobie to 'coś', przez co nie możesz przestać czytać. Akcja trwa cały czas. W kółko się dzieją różne problemy, które nasz zdeterminowany bohater Sam, musi - chociaż nie chce - rozwiązać. Bardzo ciekawe było to odliczanie. Na początku, np. 275 godzin. Mówiłam O Jezu, jeszcze tak daleko. Później zostawało coraz mniej, aż w końcu została minuta. To było niesamowite.
Boże.! Nie wiem co jeszcze napisać. Po prostu nie umiem tego wszystkiego ubrać w słowa.! Oceniam zatem książkę 9,5/10 i polecam ją. Very Happy

Laura135

Książka zapowiada się ciekawie. Pewnie kiedyś po nią sięgnę, ale na razie mam dużo książek od przeczytania. Może w wakacje... Smile