Gone. Zniknęli. Faza Piąta. Ciemność

Nerezza

Cieszę się! Powinno Ci się spodobać. ;3
A teraz inni szybko czytać, bo chcę dyskutować. xD

Uzdrowicielka

Piąta część GENIALNA. Polecam, chociaż moja przygoda z GONE zaczęła się od marca, ale jak to mówią, lepiej późno niż wcale. Very Happy

Qlka

tak mówią

Ebony

Gdyby nie brak pieniędzy książka byłaby już w moich łapkach :<
No cóż, pozostaje mi być cierpliwym dzieckiem i czekać na przypływ gotówki.

evalia

Nie mogę się doczekać, aż w końcu ją przeczytam! Szczególnie po tym jak dwa dni temu skończyłam czwórkę i "nie wyszłam jeszcze z Perdido Beach". Smile

No, ale jak wszystko dobrze pójdzie w piątek już będę ją mieć. Very Happy

Uzdrowicielka

JA tam sobie drugi raz czytam wszystkie części, żeby się ponownie wdrążyć w PB. Very Happy

MUlka

Przeczytałam i podobało mi się bardziej niż "Strach" po którym myślałam, że Grant może się wypalić Wink

Uwielbiam w tej książce to, że nie można nigdy stawiać na to co wydarzy się na kolejnej stronie. Na to kto przeżyje, kto umrze, kto oszaleje.
Brutalność w tej serii porusza mnie w dziwny sposób, kurcze to sa dzieci i za każdym razem muszę sobie to przypominać - okropność :/ I nie chodzi tylko o to co robi z nimi ETAP ale głownie o to co robią sobie wzajemnie. Im młodszy - tym gorszy , a przecież to nie jest ich wina Sad

Podoba mi się też to jak Grant kreuje bohaterów, daje nam ich polubić, stajemy się ich wielkimi kibicami, a potem poddaje wątpliwościom ich postępowania. Taki Caine - parszywy gnojek, a potem nagle coś sobie pomyśli, coś zrobi - błahostkę i zaczynam od nowa interpretować wszystkie jego zachowania.

Astrid Smile

mnie jakoś specjalnie nie irytowała w tej serii , rozumiałam jej zachowania i wręcz podobało mi się to trwanie przy swoim, oczywiście nie była wolna od błędów - ale wiedziałam o co jej chodzi i byłam w stanie to akceptować. A teraz - fani Sama pewnie ją polubią bardziej, lub w końcu - ale mnie nie do końca przekonuje jej "nowa" wersja, teraz dopiero wydaje mi się zagubiona i troche oszołomiona. Nie mniej mam nadzieję, że dojdzie do siebie i przyznaję, że tak - choć nie kupuję to lubię nową Astrid Smile

Sam jak zawsze przechodzi przez swoje wlasne wewnętrzne rozterki - okropnie lubię chłopaka, to że nie jest nieomylny, że popełnia błędy - ale widzi je i wyciąga z nich wnioski jest wspaniałą lekcją dla młodzieży czytającej serię. To jak docenia ludzi wokół, przyjaciół i stara się ich nie oceniać jest piękne.

Diana - to co ją spotkało jest przykre - od początku bylam w szoku kiedy autor wprowadził wątek z ciążą i nadal delikatnie jestem Smile

ale wyszło to - no kurcze suuuper Smile

Quinn

kocham chłopaka Smile

Dekka, Bryza, Edilio, Lana - ależ ja im wszystkim kibicuję Smile

Caine - nie mogę się pozbyć z głowy wyobrażenia, że jest o głowę niższy od Sama - to przez to chyba, że uważa go za niedorastającego mu do pięt Wink

Nie mogę się doczekać kolejnej części, nie wiem co teraz będzie, aż strach myśleć - ale na pewno będzie super Smile

A jak to się wszystko skończy? To dopiero pytanie Wink

Nerezza

MUlka

Nerezza tak, tak dzięki za poprawienie - człowiek myśli o jednym pisze drugie Wink

Dla mnie Caine jest zbyt samolubny, zbyt niedojrzały (patrz Twój spoiler z Dianą Wink

), przez to łatwiej mi go krytykować, ale też każdy jego "dobry" uczynek odbieram silniej niż zachowania innych postaci i bacznie go obserwuję.

"Zmierzch" mówisz Smile

? ja w ogóle o tym nie pomyślałam - może dlatego, że tamta seria już dawno mi z głowy wypadła Wink

Nerezza

A mi uparcie siedzi w głowie, jak żadna. Za co, bogowie, za co? xD

No niedojrzały to on jest. Ale nie podobało mi się, jaki był na końcu... Taki... potulny. Źli chłopcy są fajni, więc trochę to było dla mnie nie cainowe. Ja też non stop musiałam sobie przypominać, że to są dzieci. Diana to nawet 15 lat nie skończyła! (o ile pamiętam, nic do niej nie przyszło, więc nie skończyła).

Ach, takie pytanie Lana z Quinnem czy Sanjitem? 8D

MUlka

Nerezza

MUlka

Pawepek

Przeczytałem. Absolutnie genialne. Jestem tak wstrząśnięty że nic bardziej konstruktywnego raczej nie napiszę.

ven_detta

Ja też przeczytałam i muszę przyznać, że coraz bardziej wkręca mnie ta seria Very Happy

Wydaje mi się, jakby autor każdą nową częścią przebijał tą poprzednią. Niesamowite.

"Ciemność" pochłonęłam dosłownie duszkiem i chyba była najbardziej wstrząsającą częścią w serii. Ciemność, strach, szaleństwo - to wszystko było bardzo przekonujące i też musiałam sobie co jakiś czas przypominać, że przecież bohaterowie są dziećmi Sad

To, jak autor prowadzi akcję, niesamowicie mi się podoba. Chyba nie było tu niczego, co bym kwestionowała albo nie przypadłoby mi do gustu. Wszystkie, z początku mogłoby się wydawać, że przypadkowe wydarzenia znowu prowadzą do jednego wspólnego mianownika.

No i chyba nie muszę dodawać, że też wszystkim kibicuję Very Happy

Tym razem wyglądało to tak, że czytam fragment o Samie i myślę: "Kurde, jak ja go lubię. Chyba jest moim ulubionym bohaterem." A potem czytam o Quinnie i myślę to samo, potem o Cainie, Edilio, a nawet Orcu i to samo Very Happy

Z dziewczynami wyglądało to trochę inaczej, bo moją ulubioną bohaterką od zawsze jest i będzie Lana, ale podoba mi się zmiana jaka zaszła w Astrid, no i uwielbiam Dekkę, Briannę, Dianę. Każdy ma w sobie tyle czarno-białych, typowo ludzkich cech, że po prostu nie da się ich nie lubić Smile

No, chyba, że jest psychopatą. Penny w tej części pobiła nawet Drake'a jak dla mnie.

No i nie jestem w stanie tu nikogo oceniać, bo cały czas myślę, że radzą sobie najlepiej jak potrafią w okolicznościach, w jakich się znaleźli. Gdybym ja była na ich miejscu to pewnie zginęłabym pierwszego dnia Razz

Już po skończeniu tej części strasznie pożałowałam, że nie mogę od razu przeczytać 6 tomu, a teraz te teorie o Gaiaphage jeszcze to spotęgowały!

Lacie

Ta cześć była nietypowa, gdyż były rozdziały poświęcone życiu 'na zewnątrz'. Trochę mnie to zawiodło, gdyż w sumie nie było już takiej tajemnicy, parę rzeczy się wyjaśniło.
Ta Gaia na końcówce strasznie mnie wkurzyła. Takie mściwe dziecko... To chyba po Cainie xD Poza tym ta przeźroczyst bariera... To musiał byc szok dla matki, w sumie nie tylko dla niej. Mam nadzieję, że jeżeli bariera zniknie to nie wyślą ich od razu do psychiatryka Razz

Nie mogę się doczekać kolejnej części. Jestem ciekawa, jak to wszystko się zakończy.

Nerezza

JaneBox

Mnie "Ciemność" trochę zawiodła, ale to nie zmienia faktu, że na tom szósty czekam z niecierpliwością.

ETAP po falach głodu i okrutnej pladze musi zmierzyć się z nowym problemem. Kopuła otaczająca dom dzieci staje się czarna. Czy to gaiaphage zyskuje siłę? Sam ponownie musi zostać przywódcą, ponieważ jako jedyny może rozjaśnić drogę swoim przyjaciołom. Tymczasem Caine rządzi w Perdido Beach, gdzie rozpoczyna się niepokój. Co jest bardziej niebezpieczne- ciemność, czy strach? Oto jest pytanie!

„Nie ma sensu udawać, że ciemność nic nie zmienia. Zmienia wszystko.” (str. 355)

Już po raz piąty mogłam wejść do ETAP-u, post apokaliptycznej wizji Michaela Granta. W „Ciemności” jest wiele niespodzianek, wątków, bohaterów, lecz ta część nie była tak emocjonująca, jak cztery poprzednie. Fazę piątą przeczytałam, odłożyłam na półkę i... nic. Po lekturze poprzedniczek piątego tomu zawsze dużo myślałam nad zakończeniem, miałam swoje teorie, co wydarzy się w kontynuacji. Ta książka była inna. Czy to znaczy, że nie jest interesująca? Nie, ale według mnie nie ma już tego klimatu, które można było poznać na początku serii. Dlaczego?

W „Niepokoju” zaczęła się cała tajemnica, no bo co się stało z dorosłymi? Dzieciaki zostały w ETAP-ie, a rodzice? To pytanie nurtowało pewnie wielu fanów „GONE” przez cztery tomy cyklu. Długo oczekiwana „Ciemność” nareszcie rozwiązuje zagadkę, gdyż na pierwszej stronie znajduje się rozdział zatytułowany „Na zewnątrz”. Niektórzy wierni czytelnicy Granta mogą ucieszyć się z tego faktu, ale mi osobiście pomysł ten się nie podoba. Po co przez tyle części budować napięcie, by ni z gruszki, ni z pietruszki zdradzić jeden z kluczowych sekretów? Gdyby autor wyjawił to na koniec, apetyt na „Światło” bardziej by się zaostrzył, a tak tylko pozostał smutek, że potencjał pomysłu został trochę zmarnowany.

Zazwyczaj to świetna fabuła trzyma mnie przy książce, ale w przypadku fazy piątej treść nie jest już taka… zaskakująca i świeża. Niby przeczytałam ją w jeden dzień, ale nie porwała mnie w swoje wydarzenia jak na przykład „Kłamstwa”. Myślę, że rozdziały „Na zewnątrz” oraz często powtarzane w tym tomie „musimy zdążyć przed ciemnością” było minusem uniemożliwiającym cieszeniem się z tej kontynuacji wydanej ponad rok po premierze „Plagi”.

Całą książkę ratują bohaterowie, m. in. Dekka, Edilio i Pete (których było za mało!). Większość postaci bywa irytująca, ale to i tak nie zmienia faktu, że powieść chce się czytać. Grant tworząc charaktery bohaterów zawsze dodaje jakąś cechę, która nie pozwala czytelnikowi odejść od lektury.

„Światło zwane Ciemnością” (str. 438)

Wymienione przeze mnie wady „Ciemności” dla wielu fanów serii mogą się okazać się zaletami, więc nie zniechęcam to tej części, ponieważ piąta odsłona ETAP-u, zasługuje na uwagę. Powieść oceniam na 8/10, bo mimo moich narzekań to jest przecież „GONE”. Niższa ocena nie wchodzi w grę, gdyż faza piąta nadal ma elementy, które polubiłam w poprzednich tomach, np. ciekawych bohaterów, dobrą narrację i mnóstwo wątków, które czekają na dalsze rozwinięcie. Polecam całą serię!

To Kłamstwa, że Ciemność nie budzi Niepokoju, lecz pomimo tego czytelniczy Głód na Światło rozprzestrzenia się niczym Plaga…

Szczerze powiem, że SPOILER! już drugim tomie domyślałam się, że ojciec Sama i Caine'a został zabity przez meteor. Myślę, że Gaiaphage jest jakoś połączona z ojcem chłopców, więc szczęśliwego zakończenia tej serii raczej nie będzie, bo nawet jeśli skończy się koszmar z ETAP-em, to Grant doda nową przeszkodę dla naszych bohaterów. Wink

zaszumiał_wiatr

JaneBox

Nerezza

tombraiderka009

patusia.dorota

Bardzo chciałabym przeczytać tę część, ale czekam aż pojawi sie w bibliotece, mam nadzieję, że niebawem. Wink

Agnnes

Po dość nudnych Kłamstwach i przerażającej Pladze mój entuzjazm wobec serii trochę opadł, dlatego zupełnie nie byłam przygotowana na to co da mi Ciemność. Ta książka po prostu miażdżyła! Surprised

Myślałam że oszaleję po jej zakończeniu!

Od czytania nie mogłam się oderwać już po pierwszych stronach, autor w tej części wręcz bombardował mnie swoją wyobraźnią, przerażającą, niesamowitą wyobraźnią, ten człowiek jak nikt potrafi stworzyć najgorsze, najpotworniejsze wizje i sprawić, że czytanie o tym będzie nas fascynować. Jak Plagę uważam po części za obrzydliwy horror, tak tutaj ta książka zmieniła się w obłąkańczy horror pełen strachu i szaleństwa i to chyba głównie wyróżnia dla mnie tą część. Ciemność, Strach, Szaleństwo - każdy z tych tytułów byłby dobry.

Co jeszcze ją wyróżniło? Bohaterowie, którzy w tej części stają się jakby bardziej świadomi, wiedzą że przekroczyli granicę zza której już nie da się wycofać, zniknięcie bariery nic nie rozwiąże, a może być jeszcze gorsze w skutkach. I to jest naprawdę straszne, bo co by się nie stało, ETAP nigdy się nie skończy.
Czytając tą część moja nadzieja, że będzie lepiej wydawała się kompletnie nie na miejscu, działo się coraz gorzej i gorzej i jeszcze gorzej i już nawet przestało mnie to dziwić. Masakra, to było chyba najczęściej szeptane przeze mnie słowo podczas czytania, tyle że w pewnym momencie ono już nie wystarczało, w pewnym momencie już kompletnie brakowało mi słów.

Bohaterowie.
Tak szumnie zapowiadana przemiana Astrid nie zrobiła na mnie większego wrażenia. Cieszy mnie tylko, że wciąż jest ktoś, kto jest "genialny", kto potrafi coś zrozumieć z tego szaleństwa dookoła. Z dobrych bohaterów nikt szczególnie się nie wybijał, jedyne co to może Caine, którego może trudno nazwać dobrym, ale jednak udowadnia, że bez niego byłoby jeszcze gorzej. W tej części było mi go bardzo żal i to nawet nie z powodu tego co

Martyna.