3. Cień węża

Nerezza

Ja chcę, ja chcę! *.* Nie mogę się doczekać jak sięgnę! Już widziałam i macałam książkę w Empiku. xD

calliope95

Właśnie zakupiłam Razz

super, super, super Very Happy

lecę czytać Razz

buzii :*

mól-książkowy

Czyta się ją jednym tchem. Jest świetna!!!!!!!!!!!!!!! Szkoda, że to już ostatnia część książek o Sadie i Carterze Sad

calliope95

Dokładnie jest świetna, mnóstwo nocy spędziłam nad Cieniem Węża i innymi książkami Ricka, czekacie na Znak Ateny?

JaneBox

Wczoraj skończyłam czytać i jestem na siebie wściekła, ponieważ chciałam przeczytać ten tom w cztery dni, aby dłużej zostać z bohaterami, ale okazało się to niemożliwe. Dlaczego Riordan napisał tak dobrą książkę? A co ważniejsze: dlaczego "Kroniki rodu Kane" to trylogia? Mam taki sam nastrój jak po zakończeniu cyklu "Percy Jackson". Chciałabym poznać ciąg dalszy przygód bohaterów, ale jednocześnie wolałabym, żeby autor nie tworzył nowej trylogii/serii, bo to nie będzie już to samo. Sad

Nerezza

Ja jeszcze nie zaczęłam, ale już normalnie mam doła. ;/ A do tego książki coraz krótsze się robią. "Cień Węża" najkrótszy z trylogii. ;x
Mi się podobała kontynuacja Persiaka, więc nie pogardziła bym. Very Happy

kada113

Elen

Muszę przeczytać pierwszą część, muszę przeczytać pierwszą część. Jak dobrze, że stoi na półce Very Happy

Nerezza

Zapomniałam wrzucić tutaj recenzji. XD
"-Jak długo trwała twoja nauka, Walt?
-Siedem lat-odparł.-Prawie osiem.
-A czy zostałeś uznany za godnego polowania ze mną na żelki?
-Och... nie."

Książki Ricka Riordana kupuję w ślepo. Nie zastanawiam się i z niecierpliwością czekam na kolejne jego powieści. Wrażenie, jakie na mnie nie już wywarła jego twórczość sprawiają, że stałam się oddaną fanką. I wiecie co? Nigdy nie okazało się, żebym kupiłam kota w worku.

"Cień Węża" jest trzecim tomem trylogii "Kroniki rodu Kane", opowiadającej losy rodzeństwa Sadie i Cartera, który są egipskimi magami i podążają zakazaną ścieżką bogów. Przed nimi najważniejsze zadanie. Muszą znaleźć sposób na pokonanie boga Chaosu Apopisa. Najlepiej bez poświęcania swoich żyć. Jednak jedyną szansą na suksce, jest zaufanie obłąkanemu duchowi potężnego maga, który oczywiście może im pomóc jeżeli ich najpierw nie pozabija. Trzeba być szalonym, żeby podjąć się tego zadania. Cóż... możecie nazwać ich szaleńcami.
OSTRZEŻENIE
"Muszę was ostrzec, że ta trzecia opowieść jest najbardziej niepokojąca z dotychczasowych. Taśma dotarła do mnie w spalonej szkatułce przeoranej pazurem oraz ze śladami zębów, których tutejszy zoolog nie był w stanie zidentyfikować. (...) Przeczytajcie, a sami przekonacie się dlaczego."

Tym uroczym akcentem rozpoczynam kolejną boską przygodę z rodzeństwem Kane! Na uwagę zasługuje oryginalny sposób "zapisu". Jest to oczywiście relacja pierwszoosobowa prowadzona raz z punktu widzenia Cartera, a raz z Sadie, jednak spotykamy zabawne przerywniki "nagrania", gdy rodzeństwo opowiada o swoich przygodach, a to drugie ma coś do dodania Very Happy

. Dodajmy do tego zabawne nazwy rozdziałów i już mamy coś naprawdę ciekawego! A zabawy z książką jest wiele. Nie raz wybuchniecie ze śmiechu, co Wam zapewniam, ponieważ humor jest cechą charakterystyczną twórczości Ricka Riordana. Dzięki temu jego książki są lekkie i przyjemne, a mroczne przygody zostają złagodzone sporą dawką śmiesznych sytuacji i myśli bohaterów. Ubaw gwarantowany!

"- Ojej. Jutro koniec świata? A w piątek mieliśmy mieć bingo. Moje biedaczyska będą bardzo rozczarowane...
Spojrzała w kierunku plaży, na swoich zdziecinniałych podopiecznych, z których wielu śliniło się we śnie, zjadało czarny piasek lub usiłowało rozmawiać z lawą."

Za co jeszcze kocham Ricka? Oczywiście za mitologię! A jest jej tutaj sporo. Mamy możliwość zapoznania się z wieloma egipskimi bogami, mitami, miejscami, przedmiotami, proroctwami itd. itd. A wszystko to autor przekazuje w tak łatwy i przystępny sposób, że fakty same się zakorzeniają, więc można by powiedzieć, że Rick połączył pożyteczne z baaardzo przyjemnym. Wink

A do tego świetnie mu to wyszło. Co tu dużo mówić, uwielbiam styl pisania pana Riordana. Pisze nie jak dorosły o nastolatkach i ich wewnętrznych rozterkach , tylko jak nastolatek. Czasami zapominam, że czytam książkę napisaną przez dorosłego.

Świetnie skonstruowana fabuła, pędząca akcja, niesamowici bohaterowi, których pokochacie, mitologia, humor i wiele więcej... To wszystko w tylko jednej książce! A jak dodacie do tego iście boską okładkę, to wychodzi nam "Cień Węża"! Dlatego gorąco polecam do zapoznania się z całą serią "Kronik rodu Kane", jak i z pozostałą twórczości Ricka Riordana, bo warto! I mogę się pod tym podpisać! Jeszcze niepewni? Rzucam Wam wyzwanie! Czy odważysz się podążyć zakazaną ścieżką bogów?

Ogólna ocena: 10/10!

Kada Anubis zaklepany przeze mnie już 2 lata temu. XD

kada113

No nie! Nerezza, czemu ty zawsze zaklepujesz najfajniejszych kolesi? Anubis, Nico... Eh... Mi tu starą panną przyjdzie zostać! Chociaż ta seria z mitologią nordycką pozostawia trochę nadziei Smile

Nerezza

kada113

Nerezza

kada113

Nerezza

Martyna.

To ja dorzucę też recenzję. Wink

Koniec świata. O tym wydarzeniu powstała już niezliczona ilość filmów, książek. Można powiedzieć: temat-rzeka, zawsze znajdzie się coś, z czego można przewidzieć zagładę ludzkości. Uschnięcie jednego drzewa, pęknięcie płyty chodnikowej, gwiazda, która kiedyś była, a teraz jej nie ma... Wyobraźnia ludzka nie zna granic w tym zakresie. Ale ogromny czerwony wąż, który usiłuje połknąć słońce...? Myślę i myślę, ale tego chyba jeszcze nie było. Smile

Rick Riordan, geniusz, jeśli chodzi o połączenie humoru i mitologii, i tym razem mnie nie zawiódł. "Cień Węża" to trzeci tom trylogii o rodzeństwie Kane'ów, opartej na wierzeniach starożytnych Egipcjan. Jest to nasze ostatnie spotkanie z Sadie i Carterem, dwójką nastolatków, którzy mają za zadanie ocalić świat. Brzmi banalnie, nieprawdaż? Ale to nie wszystko. Muszą również uporać się z problemami osobistymi, a w dodatku wszyscy zdają się być przeciwko nim. Bogowie nie odpowiadają, magowie zwracają się przeciwko sobie - i przede wszystkim - przeciwko rodzinie Kane. Dodajmy do tego szalonego ducha, który jako jedyny może im pomóc w ocaleniu świata przed Chaosem... Ale dla Sadie i Cartera to przecież chleb powszedni.

W pewien deszczowy, sierpniowy dzień zasiadłam na kanapie z talerzem herbatników i kubkiem gorącej czekolady. A w mojej ręce lśniła nowiutka książka, "Cień Węża". Podchodziłam do lektury z wielkimi oczekiwaniami. Wyczekiwałam tej powieści od czerwca, a nawet jeszcze wcześniej. Znalazły się jednak inne książki do przeczytania, wyjazdy i brak motywacji, by wybrać się do pobliskiego Empiku, i tak jakoś mój zapał opadł. Jednak ostatnio natknąwszy się na jedną entuzjastyczną recenzję, i kolejną, i kolejną... Przełamałam lenistwo i uszczupliłam portfel.

Bardzo brakowało mi tego humoru, nieodzownej części książek Ricka. Momentami lekko uśmiechałam się pod nosem, momentami chichotałam głupkowato, a parę razy nawet udało mi się spaść z krzesła. Z początku trudno było mi się wkręcić w styl tej powieści, tak dawno nie miałam z nim styczności. Po kilkudziesięciu stronach zaczęłam się obawiać, czy czasami już z tego nie wyrosłam - styl narracji chwilami mnie irytował, a żarty wydawały się żenujące, a nawet niesmaczne. Jednak po dłuższym obcowaniu z bohaterami dałam się wciągnąć w może nieco infantylną historię - jest to w końcu seria skierowana do dzieci - ale każdy potrzebuje chwili zapomnienia, prawda? A taką otrzymałam, czytając o polowaniach na żelki, ostrzeżeniach dotyczących pigułek szczęścia i hipopotamach na szpilkach. Styl Ricka Riordana jest niepowtarzalny.

Co do samej fabuły - przyznaję, że nie rozumiem, czemu służyły te wielkie poszukiwania, skoro na końcu okazało się, że mogli ocalić świat bez tego, ale może już się czepiam. Oczywiście nadal tempo akcji nigdy nie zwalnia, cały czas pojawiają się nowe przeszkody do ominięcia. Jednym z ulubionych aspektów tych powieści jest dla mnie ukazanie wierzeń Egipcjan, bogów i wszystkich ich zwyczajów. I muszę przyznać, w tej kwestii jestem usatysfakcjonowana. Trochę gorzej z kreacją bohaterów. Tak jak Carter jest moją ulubioną książkową pocieszną ciapą (przepraszam, Carter, ale momentami tak jest), tak jego kochana siostrunia momentami doprowadzała mnie do ostateczności. Narracja z jej punktu widzenia obfitowała w infantylne komentarze dotyczące wydarzeń i pseudofilozoficzne przemyślenia których nie powstydziłaby się sama Bella. "Och, on mi się tak podoba. Ale on też. I co ja mam biedna zrobić?". Ja rozumiem, że ona ma 13 lat. Tylko nie rozumiem, dlaczego ugania się za nią dwóch megaboskich chłopaków. Uwierzę we wszystko w tej książce, nawet w hipisowskiego niebieskiego 10-metrowego boga Nilu w przepasce na biodra, który wynalazł pigułki szczęścia ( Very Happy

), ale nie w to. Jednak muszę przyznać, że rozwiązanie trójkąta miłosnego przypadło mi do gustu. Było... oryginalne. Może nie zaskakujące, bo wpadłam na to mniej więcej przy drugiej aluzji, ale TEGO na pewno jeszcze nie było.

Niemniej jednak, miło wspominam czas spędzony z tą książką. W kilku momentach nawet zakręciła mi się łza w oku. Na pewno będę tęsknić za bohaterami, szczególnie za Carterem i Ziyą. Na pewno będę tęsknić za mitologią egipską, która jest dużo starsza, bogatsza, i bardziej zaawansowana niż grecka/rzymska, jakkolwiek bym tych dwóch nie kochała. Pozostaje mi jeszcze nadzieja na jedną, połączoną serię w przyszłości, gdyż w we wszystkich książkach Ricka można zaobserwować delikatne nawiązania, pomosty łączące jedno z drugim. To już koniec przygody z "Kronikami Rodu Kane", ale wciąż nie koniec przygody z twórczością pana Riordana. Jego fanką pozostanę nawet jako starsza babcia i będę tymi książkami torturowała moje wnuki. Smile

A teraz włączę się do dyskusji:
Mi jakoś też nie byłoby szkoda Walta, ale w sumie podobało mi się takie wyjście. Dlaczego? Ano dlatego, że moim zdaniem Sadie nie zasługuje na Anubisa. Takie ciacho z taka rozwydrzoną trzynastolatką? Bitch, please. Very Happy

Najlepiej, jakby zostawiła go dla kogoś innego. Hehe. Ale że wyszło jak wyszło, jakaś hybryda niewydarzona się zrobiła, to ona ma teraz ból głowy a nie ja. Ale jakby się Anubisowi odwidziało pomieszkiwanie u Walta, to Nerezza, przepraszam, ale nie stosuję się do zasad zaklepywania. ;P Takie małe ostrzeżonko.

Nerezza

Rzeknę, że bardzo zacna recenzja! Ale...

Martyna.

Nerezza

Martyna.

Nerezza

kada113

Czekajcie, idę z wami!

A co do Sadie... rzeczywiście na Anubisa nie zasługuję. Bo zasługuję na niego ja Very Happy

Martyna.

Nerezza

kada113

Nerezza, my będziemy miały trzydzieści lat i nie sądzę, żeby nasza reakcja się zmieniła Smile

Oj, sądzę, że to będzie coś na miarę trzeciej wojny światowej Razz

I tak jak Martyna. napisała - jestem za!