3. Podarunek Śmierci

ona

To kiepsko z księgarniami jak nowości nie sprowadzają... Ja swoją kupiłam bez większego problemu, ale mieszkam w dużym mieście, więc może dlatego.

zaszumiał_wiatr

Na początku postanowiłam napisać recenzję, ale szczerze powiedziawszy brakuje mi zapału, bo książka nie wzbudziła we mnie wystarczających emocji do stworzenia porządnej recenzji. Dlatego poprzestanę na krótkiej opinii Wink

Ot, taka tam książka, która zaraz wyblaknie mi w pamięci. W większości zgadzam się z MUlką - jak na finał historii jest średnio, druga część dużo lepsza, pamiętam, z jakim zaciekawieniem czytałam o misjach Grace dotyczących demonów, a teraz mi tego zabrakło. Niby akcja była, walka była, coś w stylu epickiego zakończenia, ale... Nie, to niestety nie to Wink

Plus dla autorki za niestuprocentowo szczęśliwe zakończenie, chociaż prawdę powiedziawszy chyba ani razu nie czułam się zaskoczona, nagle coś się działo, ale właściwie wszystko miało swoje podłoże(tudzież niewytłumaczalne przeczucie Grace Wink

). Bohaterowie ok, ale tylko ok, żaden nie podbił mojego serca, ani, hm pamięci. Trudno mi ocenić tę książkę, bo wszystko co potrzebne jest, ale jest przeciętne, jakby było zlepkiem kilku innych historii.

tombraiderka009

Silencie

Bree Despain na nowo odkryła dziecięcą pasję tworzenia opowieści, kiedy na studiach wzięła półroczny urlop, żeby pisać i reżyserować sztuki dla nastolatków z zaniedbanych dzielnic Filadelfii i Nowego Jorku. Obecnie mieszka w Salt Lake City w stanie Utah z mężem oraz dwójką małych synów.
Trygia autorstwa Bree Despain jest już kolejną z rozpoczętych przeze mnie kilka lat temu romansów paranormalnych, których do tej pory nie miałam okazji dokończyć. Pchana moją nastoletnią fascynacją tymi właśnie powieściami, pełna wspomnień niezwykłej przygody jaką było czytanie Dziedzictwa mroku i Łaski utraconej - zabrałam się za Podarunek śmierci.
Szczerze mówiąc rozczarowałam się nieco po zakończeniu lektury tejże powieści, gdyż albo nieświadomie wyidealizowałam wspomnienia, albo też w moich młodzieńczych latach byłam zdecydowanie mniej krytyczna dla literatury.
„Złość to moc równie silna jak miłość.”
Opisy są w miarę ciekawe i nie nużą czytelnika, mimo wszystko jednak brakuje im jakiegoś porywającego elementu. Język jest stosunkowo prosty i z pewnością będzie zrozumiany przez każdego, plusem natomiast będą dialogi - dość zwięzłe, nie brzmiące przy tym sztucznie.
Z pewnością w całej tej historii drzemie jakiś potencjał, jednak według mnie nie został on odpowiednio wykorzystany, w efekcie czego jest to jedynie kolejny romans paranormalny naszpikowany powielanymi schematami, które przewinęły się przez inne powieści setki razy.
Jednym z faktycznych plusów jakie dostrzegłam w Podarunku śmierci był właśnie motyw, zawarty w tytule. Nie będę zdradzać tego, kto owy 'podarunek' otrzymał, niemniej jednak myślę, że sam wątek tej postaci był ciekawy i poniekąd żałuję, iż nie było nam dane by poznać ją nieco lepiej. Cóż, szkoda.
Spodziewałam się większej ilości emocji, akcji, tudzież jakiegoś dramatu i niestety przeżyłam rozczarowanie.
Komu polecam Podarunek śmierci? Na pewno wszystkim, którzy już zaczęli swoją przygodę z całą serią i wahają się przed jej dokończeniem. Niemniej jednak polecam ją przede wszystkim nieco młodszym i bardzo znudzonym czytelnikom, gdyż myślę, że jest wiele lepszych powieści dostępnych na rynku.