3. Mechaniczna Księżniczka

madziula

jak to ostatnio ja, czytam serie hurtem i nie potrafie rozróżnic poszczególnych częsci, więc ogólne wrażenia napiszę tutaj.
Początkowo, jak wyszła 1. część to w ogóle nie potrafiłam się w nią wkręcić, przeczytałam niejako z obowiązku i zapomniałąm o mających wyjść kolejnych. jednak ostatnio coś tak wracam do starych serii i przeczytałam wszystkie trzy i jestem zachwycona :d Nie dość że uwielbiam wszelkie przenoszenia akcji w czasie, szczególnie do XIX wiecznego Londynu, to jeszcze zarówno Tessa jak i Will i Jem byli zadziwiająco realni, nieprzedobrzeni, po prostu świetnie się to czytało! Prolog intrygujący, totalnie się go nie spodziewałam i zmusiło mnie to to zaczęcia całych Darów Anioła po raz kolejny, na co w sumie nie narzekam Very Happy

Lenalee

Wiadomo już coś na temat "polskiej" okładki tej książki? Ma ktoś jakieś informacje? Będziemy mogli ją w ogóle zobaczyć przed premierą? Bo skoro premiera ma być (podobno) w styczniu, a okładki nie ma do tej pory, no to kurczę...

Akri

Ja to się zaczynam zastanawiać, czy mag raczy w ogóle wydać ją jeszcze w polskiej okładce....

Lenalee

Młoda90

Z wypowiedzi z 3 grudnia na forum pan AM napisał, że: Będzie. W jednym z tych terminów. a chodziło o styczeń 10, 15 lub 24.
Mam nadzieję, że nic w tej sprawie się nie zmieniło bo czekam i czekam na tą książkę...

Lenalee

Młoda90

LUTY
7
Cassandra Clare Mechaniczna księżniczka

To sobie jeszcze troszkę poczekamy :/

MUlka

mnie tam wszystko jedno, ale na okładkę to czekam jak na szpilkach Very Happy

Akri

Dobrze, że jednak wydadzą...
Choć do lutego dużo czasu, więc miejmy nadzieję, że się nie rozmyślą

Młoda90

A o to okładka:

W końcu jest, ale ta twarz jak dla mnie straszna...

Akri

Ta twarz jest serio okropna...
I to ma być Jem?!
Ale cieszmy się, że jest
EDIT:
TERAZ MNIE OLŚNIŁO!
To nie Jem!
To możliwy spoiler:ojciec Gabriela i Gideona jako ten robal! W sensie, jak już się zaraził demoniczną ospą xD

Zuz@

Hahahahhahahahhahaha Laughing

Na szczęście mam w oryginalnej okładce, bo tego szkaradnego czegoś na półce bym nie chciała mieć Razz

Lenalee

Co za masakra. Very Happy

Aż jestem w szoku, że można stworzyć tak paskudną okładkę.

MUlka

Buhahaha Akri Very Happy

Nie no przeraziłam sie ... Jak sie tak przyglądam to twarz niby nie jest zła tylko razem z tą fryzurą ... no nie wiem, ogólnie rzecz biorąc księznicznia z niego jak cholera.

madziula

ja nie wiem kto wymyśla te okładki, ale sa tragiczne...

pestka

patusia.dorota

„Cyk, cyk, cyk...
słuchać dźwięk naszyjnika
na szyi dziewczyny pobrzmiewa
anielska pieśń to słodka muzyka.

Cyk, cyk, cyk...
smyczek po strunach przebiega
w rękach muzyka nieodparta
siła, magia to słodka muzyka.

Cyk, cyk, cyk...
kolejna kartka przewrócona
strony przelatują pod spojrzeniem
jego ciepłych oczu to słodka muzyka.

Cyk, cyk, cyk...
czas nadszedł zakończyć ich los
poznać prawdę, zrozumieć, zniszczyć
bądź uratować jak słodka to będzie muzyka?” (moja twórczość)

Pewne książki są tak niezwykłe, że nie tylko się je czyta, ale też czuję, głęboko w sobie. Odczuwa się ogromną chęć, by własne emocje przelewać na białe strony, by je zapełniać, dzielić się nimi. Tym oto sposobem powstały powyższe słowa. Mają one uhonorować pewien niezwykły cykl, pewną niesamowitą, uroczą, tajemniczą i klimatyczną opowieść, o której nie zapomnę.

„Bohaterowie są nimi, bo ich potrzebujemy. Nie ze względu na siebie samych.”

Tessa mierzy suknię, w której ma wciąć ślub, przeżyć niezwykła, magiczną chwilę, z tym jedynym. Z Jemem. Jednak coś zakłóca przygotowania. A właściwie nie coś, a ktoś. Gabriel Lightwood i ogłasza wszem i wobec, że jego ojciec zamienił się w robaka. Nocni łowcy wyruszają do ich rezydencji, by zniszczyć domniemanego demona. Czy to możliwe, by stało się najgorsze? Okazuję się, że tak. Do tego przeszukując biuro Lightwooda Tessa i Henry znajdują napis, który jednoznacznie wiąże go z Maszynami Mortmaina. Czy plan syna czarodzieja dojdzie do skutku? Czy ożywi maszyny?
Jednak walka nie toczy się jedynie w tym wymiarze. Serce Tessy, Willa i Jema rozrywają liczne lęki. Którą więź okaże się najsilniejsza? Czy nie ma sposoby, by nikt nie odniósł ran w tej bitwie? Czy jest rozwiązanie?

„Słowa mają moc zmieniania nas. Twoje mnie zmieniły.”

„Mechaniczna księżniczka” była przynajmniej dla mnie największą premierą zeszłego roku. Cassandra Clare powoli prowadziła nas przez plątaninę uczyć, tajemnic, rozterek i niebezpieczeństw. Czytając dwa poprzednie tomy nie można pozostawić tej historii bez poznania jest dostatecznie. Bez poznania jej w całości. Jednak ja przeczytałam ją dopiero teraz. Zwłoka była długa, naprawdę długa. Jednak zawarta w kartach magia nadal była, ona czekała by wykiełkować, by wzrosnąć, by ukazać mi kwiat, który powinnam zobaczyć, powąchać i poczuć. A potem zakochać się bez granic.

„W życzy chodzi o coś więcej niż nie umieranie. Popatrz, jak ty żyjesz, Will. Płoniesz jasno jak gwiazda.”

Książka pobudza naprawdę silne emocje, czytając ją, nie można nie przeżywać losu bohaterów. Gdy dostałam ja w swoje ręce nie myślałam o niczym innym, jak tylko zacząć czytać i nie myśleć i niczym więcej. Czytałam, czytałam i czytałam i tak do jednej ważnej sceny, który dosłownie mną wstrząsnęła. Moment przełomowy, w którym odłożyłam książkę i przez cały dzień po nią nie sięgałam, wolałam nie czytać dalej, wolałam odpuścić. Ale wróciłam, bo nie mogłabym jej porzucić, bo nie mogłabym tak po prostu ją zostawić. A później była radość, strach, lęk, wzruszenie, mieszanka emocji, którą odczuwam nawet teraz pisząc te słowa i patrząc na okładkę, bo znów wszystko wraca.

Ale opowieść ta to przecież nie tylko uczucia, choć są one motorem działań bohaterów, jest też akcja, niebezpieczeństwa, tajemnice, sekrety, powiązania z przeszłością, plany na przyszłość. Od początku działo się wiele, najpierw walka z robakiem, potem pogoń za maszynami, wiele walki, potyczek i strać. Nie tu nie można narzekać na brak wydarzeń. Pogonie, ucieczki, porwania, mało? Oczywiście, że to nie koniec.

„-Boisz się o Jema – stwierdził Will.
-Tak. I o ciebie również.
-Nie – powiedział Will ochryple. – Nie trać dla mnie czasu, Tesso.”

Poruszając się po omacku, szukając w ciemności rozwiązania bohaterowie starają się wszystko zrozumieć, a zwłaszcza relacje, które się między nimi rozwijają. Związki nie rozkładają się jedynie pomiędzy trójkę najważniejszych bohaterów, ale również pomiędzy innymi mieszkańcami instytutu. Małżeństwo spodziewające się dziecka, które nareszcie zrozumiało, że kochają siebie ponad wszystko, niemożliwy związek pokojówki i nocnego łowcy, jednak najważniejsze jest uczucie Tessy, Willa i Jema. Kochają się jak bracia, a nawet są sobie bliżsi niż rodzeństwo, obaj zasługują na jej względy. Jednak tylko jeden może je otrzymać, ona zadecydowała. Podjęła decyzje. Czy człowiek może kochać jedynie jedną osobę? Czy można mieścić w sercu miłość do dwóch ludzi? W równym stopniu? Z równą gorliwością?

„Każdy potrzebuje lustra, żeby zobaczyć w nim swoje lepsze ja. Takim lustrem są oczy tych, którzy nas kochają.”

Patrząc na te opowieść z pespektywy nie można nie zauważyć, że autorka wciąż zwodzi, podpuszcza, daje nadzieję, potem ja rozwiewa. Następnie znów ją wznieca, ale na krótko. Taka przeplatanka ukazywana nam była przez całą książkę. Specyficzna gra na odbiorcy. Ale nic nie dałyby takie zamiary, gdyby nie doskonałą kreacja bohaterów. Nie da się ich nie kochać. Czytając o ich uczuciach nie da się nie odczuwać jakby się ich znało, jakby oni nie byli blisko. Postaci stąpają po kruchym lodzie, a czytelnicy liczą, że nie spadną, że dadzą radę przejść na drugi brzeg. Kochają Charlotte, czuły Jem, uczuciowy Will, szczera Sophie, zabawny Henry, zaczytana Tessa, silna Cecily, nietuzinkowy Gildeon. To oni tworzą tę książkę. Bez nich ona nie miałaby nic.

„Konsul? Przeszkadza nam w śniadaniu? Co będzie dalej? Inkwizytor na herbacie? Pikniki z Cichymi Braćmi?”

Jak widzicie po tym cytacie nie zbrakło cudownego humoru, który zawsze zachwycał mnie w powieściach autorki. Po przecież nie można wciąż się smucić. Nawet najbardziej pochmurny dzień może rozjaśnić szczery uśmiech, a każdy nawet największy strach może rozgonić wesoły, przyjemny śmiech.

„-Och, na litość boską – rzucił Henry z irytacją, podwijając rękawy szlafroka poplamione atramentem. – Możesz przeczytać coś mniej przygnębiającego? O jakiejś porządnej bitwie. (...)-Czytałeś Henry’emu, Will?
- Tak, jakieś okropne rzeczy, sama poezja.”

Magiczny klimat książki dopełnia niesamowita, klimatyczna okładka. Przenosi ona nas w odległe czasy, na najważniejszy most, w najbardziej tajemnicze miejsce. Tam wydarzyło się tak wiele, a może to nie koniec?

„Mechaniczna Księżniczka” czaruję, ma w sobie taką gamę różnych emocji, że można by nimi obdarować wiele serc. Po jej skończeniu ma się ochotę, by przeczytać ją jeszcze raz, a nie zakończyć na tym jednym razie. Odkrywać jej tajemnice jeszcze nie raz. Nie to nie jest jej koniec, to dopiero jej początek.
Ocena: świetna +++

„Znasz to uczucie, kiedy czytasz książkę i wiesz, że to będzie tragedia, czujesz, że nadciąga ciemność i zimno, widzisz, że sieć zaciska się pośród postaci, które żyją na jej stronicach. Ale jesteś przywiązany do tej historii jakbyś był wleczony za powozem, nie możesz się go puścić ani zmienić kierunku.”

Młoda90

I w końcu jestem już po lekturze. Wyczekałam się na „Mechaniczną Księżniczkę” w starym wydaniu, ale naprawdę było warto i chociaż nie jestem zadowolona z zakończenia tej trylogii to mogę powiedzieć, że „Diabelskie Maszyny” są moimi ulubionymi książkami Cassandry Clare.