4. Miasto Upadłych Aniołów

Smile_xD

Uh, jest nareszcie. : D Postaram się to jeszcze dzisiaj przetłumaczyć ale pomoc mile widziana. Smile

(Gwiazdki miedzy niektórymi przerwami zrobiły mi się niechcący, przepraszam. Very Happy

)

“Indeed.” Camille flashed a brilliant smile toward her subjugates. “Please leave us, Walker, Archer. I need to speak to Simon alone.” There was something about the way she said it—both his name, and the word “alone”—that was like a secret caress.
*
The subjugates bowed and withdrew. As Mr. Archer turned to walk away, Simon caught sight of a mark on the side of his throat, a deep bruise, so dark it looked like paint, with two darker spots inside it. The darker spots were punctures, ringed with dry, ragged flesh. Simon felt a quiet shudder pass through him.
*
“Please,” said Camille, and patted the seat beside her. “Sit. Would you like some wine?”
*
Simon sat, perching uncomfortably on the edge of the hard metal chair. “I don’t really drink.”
*
“Of course,” she said, all sympathy. “You’re barely a fledgling, aren’t you? Don’t worry too much. Over time you will train yourself to be able to consume wine and other beverages. Some of the oldest of our kind can consume human food with few ill effects.”
*
Few ill effects? Simon didn’t like the sound of that. “Is this going to take a long time?” he inquired, gazing pointedly down at his cell phone, which told him the time was after ten thirty. “I have to get home.”
*
Camille took a sip of her wine. “You do? And why is that?”
*
Because my mom is waiting up for me. Okay, there was no reason this woman needed to know that. “You interrupted my date,” he said. “I was just wondering what was so important.”
*
“You still live with your mother, don’t you?” she said, setting her glass down. “Rather odd, isn’t it, a powerful vampire like yourself refusing to leave home, to join with a clan?”
*
“So you interrupted my date to make fun of me for still living with my parents. Couldn’t you have done that on a night I didn’t have a date? That’s most nights, in case you’re curious.”
*
“I’m not mocking you, Simon.” She ran her tongue over her lower lip as if tasting the wine she had just drunk. “I want to know why you haven’t become part of Raphael’s clan.”
*
Which is the same as your clan, isn’t it? “I got the strong feeling he didn’t want me to be part of it,” Simon said. “He pretty much said he’d leave me alone if I left him alone. So I’ve left him alone.”
*
“Have you.” Her green eyes glowed.
*
“I never wanted to be a vampire,” Simon said, half-wondering why he was telling these things to this strange woman. “I wanted a normal life. When I found out I was a Daylighter, I thought I could have one. Or at least some approximation of one. I can go to school, I can live at home, I can see my mom and sister—”
*
“As long as you don’t ever eat in front of them,” said Camille. “As long as you hide your need for blood. You have never fed on someone purely human, have you? Just bagged blood. Stale. Animal.” She wrinkled her nose.
*
Simon thought of Jace, and pushed the thought hastily away. Jace was not precisely human. “No, I haven’t.”
*
“You will. And when you do, you will not forget it.” She leaned forward, and her pale hair brushed across his hand. “You cannot hide your true self forever.”
*
“What teenager doesn’t lie to their parents?” Simon said. “Anyway, I don’t see why you care. In fact, I’m still not sure why I’m here.”
*
Camille leaned forward. When she did, the neckline of her black silk blouse gaped open. If Simon had still been human, he would have blushed. “Will you let me see it?”
*
Simon could actually feel his eyes pop out. “See what?”
*
She smiled. “The Mark, silly boy. The Mark of the Wanderer.”
*
Simon opened his mouth, then closed it again. How does she know? Very few people knew of the Mark that Clary had put on him in Idris. Raphael had indicated it was a matter for deadly secrecy, and Simon had treated it as such.
*
But Camille’s eyes were very green and steady, and for some reason he wanted to do what she wanted him to do. It was something about the way she looked at him, something in the music of her voice. He reached up and pushed his hair aside, baring his forehead for her inspection.
*
Her eyes widened, her lips parting. Lightly she touched her fingers to her throat, as if checking the nonexistent pulse there.

“Oh,” she said. “How lucky you are, Simon. How fortunate.”

“It’s a curse,” he said. “Not a blessing. You know that, right?”

Her eyes sparked. “‘And Cain said unto the Lord, My punishment is greater than I can bear.’ Is it more than you can bear, Simon?”

Simon sat back, letting his hair fall back into place. “I can bear it.”

“But you don’t want to.” She ran a gloved finger around the rim of her wineglass, her eyes still fixed on him. “What if I could offer you a way to turn what you regard as a curse into an advantage?”

I’d say you’re finally getting to the reason you brought me here, which is a start. “I’m listening.”

“You recognized my name when I told it to you,” Camille said. “Raphael has mentioned me before, has he not?” She had an accent, very faint, that Simon couldn’t quite place.

“He said you were the head of the clan and he was just leading them while you were gone. Stepping in for you like—like a vice president or something.”

“Ah.” She bit gently on her lower lip. “That is, in fact, not quite true. I would like to tell you the truth, Simon. I would like to make you an offer. But first I must have your word on something.”

“And what’s that?”

“That everything that passes between us this night, here, remains a secret. No one can know. Not your redheaded little friend, Clary. Not either of your lady friends. None of the Lightwoods. No one.”

Simon sat back. “And what if I don’t want to promise?”

“Then you may leave, if you like,” she said. “But then you

will never know what I wished to tell you. And that will be a loss you will regret.”

“I’m curious,” Simon said. “But I’m not sure I’m that curious.”

Her eyes held a little spark of surprise and amusement and perhaps, Simon thought, even a little respect. “Nothing I have to say to you concerns them. It will not affect their safety, or their well-being. The secrecy is for my own protection.”

Simon looked at her suspiciously. Did she mean it? Vampires weren’t like faeries, who couldn’t lie. But he had to admit he was curious. “All right. I’ll keep your secret, unless I think something you say is putting my friends in danger. Then all bets are off.”

Her smile was frosty; he could tell she didn’t like being disbelieved. “Very well,” she said. “I suppose I have little choice when I need your help so badly.” She leaned forward, one slim hand toying with the stem of her wineglass. “Until quite recently I led the Manhattan clan, happily. We had beautiful quarters in an old prewar building on the Upper West Side, not that rat hole of a hotel Santiago keeps my people in now. Santiago—Raphael, as you call him—was my second in command. My most loyal companion—or so I thought. One night I found out that he was murdering humans, driving them to that old hotel in Spanish Harlem and drinking their blood for his amusement. Leaving their bones in the Dumpster outside. Taking stupid risks, breaking Covenant Law.” She took a sip of wine. “When I went to confront him, I realized he had told the rest of the clan that I was the murderer, the lawbreaker. It was all a setup. He meant to kill me, so that he might seize power. I fled, with only Walker and Archer to keep me safe.”

“So all this time he’s claimed he’s just leading until you return?”

She made a face. “Santiago is an accomplished liar. He wishes me to return, that’s for certain—so he can murder me and take charge of the clan in earnest.”

Simon wasn’t sure what she wanted to hear. He wasn’t used to adult women looking at him with big tear-filled eyes, or spilling out their life stories to him.

“I’m sorry,” he said finally.

She shrugged, a very expressive shrug that made him wonder if perhaps her accent was French. “It is in the past,” she said. “I have been hiding out in London all this time, looking for allies, biding my time. Then I heard about you.” She held up her hand. “I cannot tell you how; I am sworn to secrecy. But the moment I did, I realized that you were what I had been waiting for.”
*
“I was? I am?”
*
She leaned forward and touched his hand. “Raphael is afraid of you, Simon, as well he should be. You are one of his own, a vampire, but you cannot be harmed or killed; he cannot lift a finger against you without bringing down God’s wrath on his head.”
*
There was a silence. Simon could hear the soft electrical hum of the Christmas lights overhead, the water plashing in the stone fountain in the center of the courtyard, the buzz and hum of the city. When he spoke, his voice was soft. “You said it.”
*
“What was that, Simon?”
*
“The word. The wrath of—” The word bit and burned in his mouth, just as it always did.
*
“Yes. God.” She retracted her hand, but her eyes were warm. “There are many secrets of our kind, so many that I can tell you, show you. You will learn you are not damned.”
*
“Ma’am—”
*
“Camille. You must call me Camille.”
*
“I still don’t understand what you want from me.”

“Don’t you?” She shook her head, and her brilliant hair flew around her face. “I want you to join with me, Simon. Join with me against Santiago. We will walk together into his rat-infested hotel; the moment his followers see that you are with me, they will leave him and come to me. I believe they are loyal to me beneath their fear of him. Once they see us together, that fear will be gone, and they will come to our side. Man cannot contend with the divine.”
*
“I don’t know,” Simon said. “In the Bible, Jacob wrestled an angel, and he won.”
*
Camille looked at him with her eyebrows arched.
*
Simon shrugged. “Hebrew school.”

“‘And Jacob called the name of the place Peniel: for I have seen God face to face.’ You see, you are not the only one who knows your scripture.” Her narrow look was gone, and she was smiling. “You may not realize it, Daylighter, but as long as you bear that Mark, you are the avenging arm of heaven. No one can stand before you. Certainly not one vampire.”
*
“Are you afraid of me?” Simon asked.
*
He was almost instantly sorry he had. Her green eyes darkened like thunderclouds. “Me, afraid of you?” Then she collected herself, her face smoothing, her expression lightening. “Of course not,” she said. “You are an intelligent man. I am convinced you will see the wisdom of my proposal and join with me.”
*
“And what exactly is your proposal? I mean, I understand the part where we face down Raphael, but after that? I don’t really hate Raphael, or want to get rid of him just to get rid of him. He leaves me alone. That’s all I ever wanted.”
*
She folded her hands together in front of her. She wore a silver ring with a blue stone in it on her left middle finger, over the material of her glove. “You think that is what you want, Simon. You think Raphael is doing you a favor in leaving you alone, as you put it. In reality he is exiling you. Right now you think you do not need others of your kind. You are content with the friends you have—humans and Shadowhunters. You are content to hide bottles of blood in your room and lie to your mother about what you are.”
*
“How did you—”
*
She went on, ignoring him. “But what about in ten years, when you are supposed to be twenty-six? In twenty years? Thirty? Do you think no one will notice that as they age and change, you do not?”
*
Simon said nothing. He didn’t want to admit he hadn’t thought ahead that far. That he didn’t want to think ahead that far.

“Raphael has taught you that other vampires are poison to you. But it does not need to be that way. Eternity is a long time to spend alone, without others of your kind. Others who understand. You befriend Shadowhunters, but you can never be of them. You will always be other and outside. With us you could belong.” As she leaned forward, white light sparked off her ring, stinging Simon’s eyes. “We have thousands of years of knowledge we could share with you, Simon. You could learn how to keep your secret; how to eat and drink, how to speak the name of God. Raphael has cruelly hidden this information from you, even led you to believe it doesn’t exist. It does. I can help you.”
*
“If I help you first,” Simon said.
*
She smiled, and her teeth were white and sharp. “We will help each other.”
*
Simon leaned back. The iron chair was hard and uncomfortable, and he suddenly felt tired. Looking down at his hands, he could see that the veins had darkened, spidering across the backs of his knuckles. He needed blood. He needed to talk to Clary. He needed time to think.
*
“I’ve shocked you,” she said. “I know. It is a great deal to take in. I would be happy to give you as much time as you needed to make up your mind about this, and about me. But we don’t have much time, Simon. While I remain in this city, I am in danger from Raphael and his cohorts.”
*
“Cohorts?” Despite everything, Simon grinned slightly.
*
Camille seemed baffled. “Yes?”
*
“Well, it’s just . . . ‘Cohorts.’ It’s like saying ‘evildoers’ or ‘minions.’” She stared at him blankly. Simon sighed. “Sorry. You probably haven’t seen as many bad movies as I have.”
*
Camille frowned faintly, a very fine line appearing between her brows. “I was told you would be slightly peculiar. Perhaps it is just that I don’t know many vampires of your generation. But that will be good for me, I feel, to be around someone so . . . young.”
*
“New blood,” said Simon.
*
At that she did smile. “Are you ready, then? To accept my offer? To begin to work together?”
*
Simon looked up at the sky. The strings of white lights seemed to blot out the stars. “Look,” he said, “I appreciate your offer. I really do.” Crap, he thought. There had to be some way to say this without him sounding like he was turning down a date to the prom. I’m really, really flattered you asked, but . . . Camille, like Raphael, always spoke stiffly, formally, as if she were in a fairy tale. Maybe he could try that. He said, “I require some time to make my decision. I’m sure you understand.”
*
Very delicately, she smiled, showing only the tips of her fangs. “Five days,” she said. “And no longer.” She held out her gloved hand to him. Something gleamed in her palm. It was a small glass vial, the size that might hold a perfume sample, only it appeared to be full of brownish powder. “Grave dirt,” she explained. “Smash this, and I will know you are summoning me. If you do not summon me within five days I will send Walker for your answer.”
*
Simon took the vial and slipped it into his pocket. “And if the answer is no?”
*
“Then I will be disappointed. But we will part friends.” She pushed her wineglass away. “Good-bye, Simon.”
*
Simon stood up. The chair made a metallic squeaking sound as it dragged over the ground, too loud. He felt like he should say something else, but he had no idea what. For the moment, though, he seemed to be dismissed. He decided that he’d rather look like one of those weird modern vampires with bad manners than risk getting dragged back into the conversation. He left without saying anything else.
*
On his way back through the restaurant, he passed Walker and Archer, who were standing by the big wooden bar, their shoulders hunched under their long gray coats. He felt the force of their glares on him as he walked by and wiggled his fingers at them—a gesture somewhere between a friendly wave and a kiss-off. Archer bared his teeth—flat human teeth—and stalked past him toward the garden, Walker on his heels. Simon watched as they took their places in chairs across from Camille; she didn’t look up as they seated themselves, but the white lights that had illuminated the garden went out suddenly—not one by one but all at the same time—leaving Simon staring at a disorienting square of darkness, as if someone had switched off the stars. By the time the waiters noticed and hurried outside to rectify the problem, flooding the garden with pale light once again, Camille and her human subjugates had vanished.
*
Simon unlocked the front door of his house—one of a long chain of identical brick-fronted row houses that lined his Brooklyn block—and pushed it open slightly, listening hard.
*
He had told his mother he was going out to practice with Eric and his other bandmates for a gig on Saturday. There had been a time when she simply would have believed him, and that would have been that; Elaine Lewis had always been a relaxed parent, never imposing a curfew on either Simon or his sister or insisting that they be home early on school nights. Simon was used to staying out until all hours with Clary, letting himself in with his key, and collapsing into bed at two in the morning, behavior that hadn’t excited much comment from his mother.

Things were different now. He had been in Idris, the Shadowhunters’ home country, for almost two weeks. He had vanished from home, with no chance to offer an excuse or explanation. The warlock Magnus Bane had stepped in and performed a memory spell on Simon’s mother so that she now had no recollection that he had been missing at all. Or at least, no conscious recollection. Her behavior had changed, though. She was suspicious now, hovering, always watching him, insisting he be home at certain times. The last time he had come home from a date with Maia, he had found Elaine in the foyer, sitting in a chair facing the door, her arms crossed over her chest and a look of barely tempered rage on her face.

That night, he’d been able to hear her breathing before he’d seen her. Now he could hear only the faint sound of the television coming from the living room. She must have waited up for him, probably watching a marathon of one of those hospital dramas she loved. Simon swung the door closed behind him and leaned against it, trying to gather his energy to lie.

It was hard enough not eating around his family. Thankfully his mother went to work early and got back late, and Rebecca, who went to college in New Jersey and only came home occasionally to do her laundry, wasn’t around often enough to notice anything odd. His mom was usually gone in the morning by the time he got up, the breakfast and lunch she’d lovingly prepared for him left out on the kitchen counter. He’d dump it into a trash bin on his way to school. Dinner was tougher. On the nights she was there, he had to push his food around his plate, pretend he wasn’t hungry or that he wanted to take his food into his bedroom so he could eat while studying. Once or twice he’d forced the food down, just to make her happy, and spent hours in the bathroom afterward, sweating and retching until it was out of his system.

He hated having to lie to her. He’d always felt a little sorry for Clary, with her fraught relationship with Jocelyn, the most overprotective parent he’d ever known. Now the shoe was on the other foot. Since Valentine’s death, Jocelyn’s grip on Clary had relaxed to the point where she was practically a normal parent. Meanwhile, whenever Simon was home, he could feel the weight of his mother’s gaze on him, like an accusation wherever he went.

Squaring his shoulders, he dropped his messenger bag by the door and headed into the living room to face the music. The TV was on, the news blaring. The local announcer was reporting on a human interest story—a baby found abandoned in an alley behind a hospital downtown. Simon was surprised; his mom hated the news. She found it depressing. He glanced toward the couch, and his surprise faded. His mother was asleep, her glasses on the table beside her, a half-empty glass on the floor. Simon could smell it from here—probably whiskey. He felt a pang. His mom hardly ever drank.

Simon went into his mother’s bedroom and returned with a crocheted blanket. His mom was still asleep, her breathing slow and even. Elaine Lewis was a tiny, birdlike woman, with a halo of black curling hair, streaked with gray that she refused to dye. She worked during the day for an environmental nonprofit, and most of her clothes had animal motifs on them. Right now she was wearing a dress tie-dye printed with dolphins and waves, and a pin that had once been a live fish, dipped in resin. Its lacquered eye seemed to glare at Simon accusingly as he bent to tuck the blanket around her shoulders.
*
She moved, fitfully, turning her head away from him. “Simon,” she whispered. “Simon, where are you?”
*
Stricken, Simon let go of the blanket and stood up. Maybe he should wake her up, let her know he was okay. But then there would be questions he didn’t want to answer and that hurt look on her face he couldn’t stand. He turned and went into his bedroom.
*
He had thrown himself down onto the covers and grabbed for the phone on his bedside table, about to dial Clary’s number, before he even thought about it. He paused for a moment, listening to the dial tone. He couldn’t tell her about Camille; he’d promised to keep the vampire’s offer a secret, and while Simon didn’t feel he owed Camille much, if there was one thing he had learned from the past few months, it was that reneging on promises made to supernatural creatures was a bad idea. Still, he wanted to hear Clary’s voice, the way he always did when he’d had a tough day. Well, there was always complaining to her about his love life; that seemed to amuse her no end. Rolling over in bed, he pulled the pillow over his head and dialed Clary’s number.[/i]

Smile_xD

Okej, nareszcie się z tym uporałam. ; D Za jakiekolwiek błędy bardzo przepraszam. Smile

Jeszcze mi kawałek został ale postaram się to przetłumaczyć wieczorem. :]

- W rzeczy samej. - Camille posłała swoimj niewolnikom czarujący uśmiech. - Walker, Archer zostawcie nas, proszę. Muszę porozmawiać z Simonem na osobności.
Było coś, w sposobie w jaki wypowiedziała jego imię i zwrot "na osobności", co przypominało ukrytą pieszczotę.

Niewolnicy złożyli pokłon i oddalili się. Gdy pan Archer odwrócił się, by odejść, Simon zauważył znak na jego szyi, wielki siniak, tak ciemny, że wyglądał jakby był namalowany, z dwiema ciemniejszymi plamkami w środku. Te ciemne plamki były nacięciami otoczonymi przez suche, postrzępione strupy. Simona przeszedł dreszcz.
- Proszę, - powiedziała Camille, klepiąc sąsiednie miejsce. - Usiądź. Chciałbyś może wina?

Simon przycupnął niewygodnie na brzegu twardego, metalowego krzesła. - Ja nie piję.

- Oczywiście, - rzekła z sympatią. - Jesteś jeszcze żółtodziobem, nieprawdaż? Nie przejmuj się tym. Z czasem nauczysz się spożywac wino i inne napoje. Najstarsi przedstawiciele naszego gatunku moga jeść nawet ludzkie jedzenie tylko z niewielkimi objawami zatrucia.

Kilkoma objawami zatrucia? Simonowi się to niespodobało.
- Czy długo to potrfa? - zapytał, zerkając ostentacyjnie na swoją komórkę, która powiedziała mu, że jest 10.30.
- Muszę wracać do domu.

Camille upiła łyk wina.
- Tak? A to dlaczego?

Ponieważ moja mama na mnie czeka. W pożądku, nie było powodu, dla którego ta kobieta musiałaby o tym wiedzieć.
- Przeszkodziłaś mi w randce - powiedział. - Zastanawiałem się co było aż tak ważne.

- Wciąż mieszkasz z matką, prawda? - stwiedziła, odstawiając szklankę. - Nie uważasz to za osobliwe, kiedy tak potężny wampir jak ty, odmawia opuszczenia domu, by zamieszkać z klanem?

- A więc przerwałaś moją randkę tylko po to, żeby ponabijać się z tego, że wciąż mieszkam z rodzicami. Nie mogłaś tego zrobić tego wieczoru, którego akurat nie miałem randki. Jest tak przez większość wieczorów, jeśli cię to interesuje.

- Nie naśmiewam się z ciebie, Simonie. - Przesunęła językiem po dolnej wardze, jakby smakując wino, które dopiero co wypiła. - Chcę wiedzieć dlaczego nie jesteś członkiem klanu Raphaela.

Czyli praktycznie rzecz biorąc twojego, prawda? - Odniosłem silne wrażenie, że on mnie w nim nie chce. - odparł Simon. - Powiedział wyraźnie, że zostawi mnie w spokoju, jeśli ja zostawię jego. Więc tak też zrobiłem.

- Racja. - Jej zielone oczy rozbłysły.

- Nigdy nie chciałem zostać wampirem. - wyznał Simon, zastanawiając się dlaczego opowiada takie rzeczy tej dziwnej kobiecie. - Pragnąłem normalnego życia. Kiedy odkryłem, że jestem Daylighterem, pomyślałem, że bedę je miał. A przynajmniej jego namiastkę. Moge chodzić do szkoły, moge mieszkać w domu, mogę widywac moją mamę i siostrę...

- Dopóki przy nich nie jadłeś. - wtrąciła Camille. - Dopóki utzymujesz swoją rządzę krwi w tajemnicy. Nigdy nie żywiłeś się człowiekiem, nieprawdaż? Kradłeś krew. Nieświeżą. Zwierzęcą. - zmarszczyła nos.

Simon pomyślał o Jasie, ale szybko odepchnął od siebie tą myśl. Jace nie do końca był człowiekiem - Nie, nigdy.

- Ale bedziesz. A gdy to zrobisz, nigdy tego nie zapomnisz. - pochyliła się do pszodu, a jej jasne włosy otarły się o jego dłoń. - Nie możesz wiecznie ukrywać swojej prawdziwej natury.

- A który nastolatek nie okłamuje swoich rodziców? - odparował Simon. - W każdym bądź razie, nie rozumiem dlaczego tak ci na tym zależy. I wciąż nie jestem pewny dlaczego się tu znalazłem.

Camille jeszcze bardziej się pochyliła. Przy tym ruchu, rozchylił się dekold jej czarnej, jedwabnej bluzki. Gdyby Simon wciąż był człowiekiem, to pewnie by się zarumienił.
- Pozwolisz mi to zobaczyć?

Simon poczył jak wytrzeszczają mu się oczy. - Zobaczyć co?

Uśmiechnęła się. - Znamię, głupi chłopcze. ( I ona jakoś tam nazywa to zdanie ale nie za bardzo rozumiem o co chodzi... Smile

/smile/ )

Simon otworzył usta i zaraz potem je zamknął. Skąd ona wie. Bardzo niewielu wiedziało o Znaku, który dała mu Clary w Idrisie. Raphael twierdził, że to zabójczy symbol i Simon uważał podobnie.

Ale oczy Camille były bardzo zielone i spokojne i z jakoegoś powodu zapragnął zrobić to, o co go poprosiła. Było coś w sposobie, w jakim na niego patrzyła, coś w dźwięku jej głosu. Uniósł rękę i odgarnął włosy, odsłaniając czoło by mogła się przyjrzeć.

Wytrzeszczyła oczy i rozchyliła wargo. Delikatnie dotknęła palcami swojej szyi, jakby sprawdzając tam nieistniejący puls.

- Oh - westchęła. - Jesteś szczęściarzem Simonie. Ogromnym szczęściarzem.

- To klątwa - powiedział. - Nie błogosławieństwo. Chyba zdajesz sobię z tego sprawę, prawda?

Oczy jej zamigotały - Kain rzekł do Pana; Zbyt wielka jest kara moja, abym mógł ją znieść. A czy ty możesz ją znieść, Simonie?

Simon rozsiadł się, pozwalając włosom swobodnie opaść. - Mogę ją znieść.

- Ale nie chcesz. - Krązyła palcem z w rękawiczce po brzegu swojego kieliszka, wciąż się w niego wpatrując. - A gdybym zaproponowała ci sposób, dzięki któremu to, co uwazasz za klątwę stało się zaletą?

Powiedziałbym, że wreszcie doszliśmy do sedna sprawy. - Słucham.

- Rozpoznałeś moje imię kiedy ci się przedstawiłam - powiedziała Camille. - Raphael o mnie wspominał, prawda?
Miała akcent, ale tak słaby, że Simon nie mógł go rozpoznać.

- Poweidzał, że byłaś głową klanu a on objął nad nimi przywództwo na czas twojej nieobecności. Zastąpił cię jakby, jakby był wiceprezydentem, czy kimś w tym rodzaju.

- Ah. - delikatnie przygryzła dolną wargę. - To nie do końca jest prawda. Chciałabym ci co jest prawdą, Simonie. Chciałabym też ci złożyć ofertę. Ale najperw musisz mi coś obiecać.

- Co mam ci obiecać?

- Że wszystko co powiemy tej nocy, zostanie między nami. Nikt nie może się o tym dowiedzieć. Ani twoja mała, rudowłosa przyjaciółka Clary. Ani żadna z twoich dziewczy. Żadne z lightwoodów. Nikt.

Simon poprawił się na krześle. - A jeśli nie obiecam?

- Wtedy bedziesz mógł odejść, jeśli tego sobie życzysz - odparła. - Ale wtedy nigdy nie dowiesz się co chciałam ci powiedzieć. I będziesz tego żałował.

- Zaciekawiłaś mnie. - oświadczył Simon. - Ale nie jestem pewniem czy wystarczająco.

W jej oczach zamigotała iskierka zaskoczenia, rozbawnienia i może nawet, jak wydawało się Simonowi, nieco szacunku. - Nic co zamierzam ci powiedzieć, ich nie dotyczy. Nie wpłynie na ich bezpieczeństwo, albo na ich ogólny byt. Ta dyskrecja jest dla mojej ochrony.

Simon zerknął na nią podejrzliwie. Czy mówiła prawdę? Wampiry nie są jak faerie, które nie mogą kłamać. Ale musiał przyznać, że był zaitrygowany. - W porządku. Zachowam twoje słowa w sekrecie, chyba, że uznam, że to co mówisz naraża moich przyjaciół na niebezpieczeństwo. Wtedy nasza umowa przestaje obowiązywać.

Jej uśmiech był chłodny; mógł stwierdzić, że ona nie lubi gdy się jej nie wierzy.
- Doskonale. - powiedziała. - Domyślałam się, że nie będę miała dużego wyboru, kiedy tak bardzo potrzebuję twojej pomocy.
Pochyliła się, jedną szczupłą dłonią bawiąc się nóżką kieliszka. - Całkiem niedawno przewodziłam klanowi na Manhatanie. Zajmowaliśmy piękne kwatery w przedwojennych budynkach na Upper West Side, nie takie jak ta szczurza nora, w której Santiago trzyma teraz moich ludzi. Santiago - Raphael, jak go nazywasz - był drugi po mnie. Był moim najwierniejszym towarzyszem, a przynajmniej tak o nim myślałam. Pewnej nocy odkryłam, że morduje ludzi, wywożąc ich do tego hotelu w hiszpańskiej dzielnicy i pijąc ich krew dla rozrywki. A kości zostawia na śmietnisku. Głupio ryzykując, łamał Przymierze.
Upiła łyk wina.
- Kiedy chciałam przeprowadzić z nim konfrontacje, zdałam sobie sprawę, że powiedział reszcie klanu, że to ja byłam morderczynią i że to ja złamałam prawo. Wszystko sobie zaplanował. Zamierzał mnie zabić, żeby zyskać władzę. Uciekłam tylko z Walkerem i Archerem żeby się ratowac.

- Więc przez cały ten czas twierdził, że przewodzi tylko do twojego powrotu?

Skrzywiła się. - Santiago jest świetnym kłamcą. Chciałby, żebym wróciła, to pewne - żeby mnie zamordować i przejąć pełną władzę nad klanem.

Simon nie był pewien co chciałaby usłyszeć. Nie przywykł by dorosłe kobiety patrzyły na niego dużymi oczami wypełnionymi łazmi albo opowiadały historię swojego życia.

- Przykro mi. - powiedział w końcu. (Cały Simon...:] /smile/)

Wzruszyła ramionami bardzo ekspresyjnie co kazało mu się zastanowić, czy jej akcent nie jest francuski. - To już przeszłość - westchnęła. - Przez cały ten czas ukrywałam się w Londynie, szukając sprzymierzeńców oferując mój czas. I wtedy usłyszałam o tobie. - Uniosła dłoń. - Nie mogę powiedzieć od kogo, przyrzekłam dyskrecję. Ale w tamtym momencie zdałam sobie sprawę, że to na ciebie czekałam.

- Na mnie? Naprawdę?

Pochyliła się i doktnęła jego dłoni - Raphael się ciebie boi Simonie i powinien. Jesteś jedyny w swoim rodzaju, wampir, a jednak nie można cię zranic ani zabić; nie może tknąć cię palcem bez zciągania na siebie gniewu bożego.

Zapadła cisza. Simon mógł usłyszeć szmer wydawany przez bożonarodzeniowe lampki nad jego głową, wodę pluskającą w kamiennej fontannie na środku dziedzińca, brzęczenie i szum miasta. Kiedy przemówił jego głos był miękki.
- Powiedziałaś to.

- Co, Simonie?

- To słowo. Gniew... - Słowo zamarło mu na ustach tak jak zwykle.

- Tak. Bóg. - Zabrała dłoń, ale jej oczy były ciepłe. - Nasz gatunek ma wiele sekretów, tak wiele, że mogę ci powiedzieć, pokazać. Nauczysz się, że nie jesteś przeklęty.

- Proszę pani...

- Camille. Mów mi Camille.

- Wciąż nie rozumiem, czego ode mnie chcesz.

- Naprawdę? - pokiwała głową i jej błyszczące włosy rozsypały się wokół twarzy. - Chcę byś się do mnie przyłączył, Simonie. Chcę byś zawiązał ze mną sojusz przeciwko Santiago. Wejdziemy razem, do tego jego zaszczurzonego hotelu; w chwili kiedy jego polecznicy zobaczą, że jesteś ze mną, opuszczą go i przyjdą do mnie. Wierzę, że są lojalni wobec mnie mimo, że się go boją. W chwili, gdy zobaczą nas razem cały strach ich opuści i przejdą na naszą stronę. Człowek nie może równać się z legendą.

- Sam nie wiem. - zawachał się Simon. - W Bibli Jakub walczył z aniołem i wygrał.

Camille spojrzała na niego z uniesionymi brwaimi.

Simon wzruszył ramionami. - Żydowska wszechnica.

- Jakub dał temu miejscu nazwę Penuel, mówiąc: Mimo, że widziałem Boga twarzą w twarz, jednak ocaliłem życie. Nie jesteś jedynym, który zna Pismo Święte. - Jej zły humor zniknął i zaczęła się uśmiechać. - Może nie zdajesz sobię z tego sprawy Dylighterze, ale dopóki nosisz to Znamię działasz z ramienia Nieba. Nikt nie może się z tobą równać. A już na pewno nie żaden wampir.

- Boisz się mnie? - zapytał Simon.

Przez chwilę żałował, że to zrobił. Jej zielone oczy pociemniały jak burzowe niebo.
- Ja mam bać się ciebie? - Wtedy opanowała się, twarz jej się wygładziła, oczy pojaśniały.
- Oczywiście, że nie - odpowiedziała. - Jesteś inteligentnym mężczyzną. Jestem przekonana, że dostrzeżesz zalety mojej propozycji i dołączysz do mnie.

- A jaka dokładnie jest twoja propozycja? Rozumiem tą część, w której skopujemy tyłek Raphaelowi ale co potem? Nie mam nic do Raphaela, nie chcę skopać mu tyłka dla samego skopania jego tyłka. Zostawił mnie w spokoju. Tylko tego chciałem.

ven_detta

Ok, to ja trochę pomogę Smile, bo mam ciąg dalszy Wink

Złączyła przed sobą dłonie. Nosiła srebrny pierścionek z niebieskim kamieniem na środkowym palcu lewej dłoni w rękawiczce. "Wydaje ci się, że to jest to, czego pragniesz, Simon. Myślisz, że Rafael wyświadcza ci przysługę zostawiając cię w spokoju, jak to ująłeś. W rzeczywistości, on cię wygnał. W tej chwili myślisz, że nie potrzebujesz swojego gatunku. Wystarczają ci twoi przyjaciele – ludzie i Nocni Łowcy. Wystarcza ci ukrywanie butelek krwi w swoim pokoju i okłamywanie matki o tym, czym tak naprawdę jesteś."

"Skąd ty…"

Kontynuowała, ignorując go. "Ale co zrobisz za dziesięć lat, kiedy będziesz miał mieć dwadzieścia sześć lat? Za dwadzieścia lat? Trzydzieści? Myślisz, że nikt się nie zorientuje, że twój wiek ulega zmianie, a ty nie?"

Simon nie odpowiedział. Nie chciał przyznawać, że nie wybiegał myślami aż tak daleko w przyszłość. Że nie chciał wybiegać aż tak daleko w przyszłość.

"Rafael nauczył cię, że inne wampiry są dla ciebie trucizną. Ale nie musi tak być. Wieczność to zbyt długi czas, by spędzić go samotnie, bez innych przedstawicieli twojego gatunku. Którzy rozumieją. Przyjaźnisz się z Nocnymi Łowcami, ale nigdy nie będziesz jednym z nich. Zawsze będziesz tym innym i spoza. Z nami mógłbyś przynależeć." Kiedy się pochyliła, białe światło zaiskrzyło na jej pierścionku, kłując Simona w oczy. "Mamy tysiące lat wiedzy, którą moglibyśmy się z tobą podzielić, Simonie. Mógłbyś nauczyć się jak dochować swojej tajemnicy, jak jeść i pić, jak wymawiać imię Boga. Rafael okrutnie ukrył te informacje przed tobą, a nawet zwiódł cię, żebyś myślał, że nie istnieją. Istnieją. Mogę ci pomóc."

"Jeśli najpierw ja pomogę tobie," zauważył Simon.

Uśmiechnęła się, a jej zęby były białe i ostre. "Pomożemy sobie nawzajem."

Simon odchylił się w krześle. Żelazo było twarde i niewygodne, a on nagle poczuł się zmęczony. Spoglądając w dół, na swoje ręce, mógł dostrzec, że jego żyły pociemniały, układając się w pajęczyny na grzbietach jego dłoni. Potrzebował krwi. Potrzebował porozmawiać z Clary. Potrzebował czasu na zastanowienie się.

"Zszokowałam cię," powiedziała. "Wiem. To poważna sprawa do przyswojenia. Chciałabym dać ci tyle czasu ile potrzebujesz, by podjąć decyzję co do tego wszystkiego i do mnie. Ale nie mamy dużo czasu, Simon. Podczas gdy pozostaję w tym mieście, jestem zagrożona ze strony Rafaela i jego kohorty."

"Kohorty?" Mimo wszystko, Simon uśmiechnął się lekko.

Camille wydawała się zbita z tropu. "Tak?"

"Cóż, to tylko… ‘Kohorty.’ To jak mówienie ‘złoczyńcy’ czy ‘poddani.’” Wpatrywała się w niego pustym wzrokiem. Simon westchnął. "Przepraszam. Prawdopodobnie nie wiedziałaś tylu kiepskich filmów co ja."

Camille zmarszczyła lekko brwi i pojawiła się między nimi delikatna linia. "Uprzedzono mnie, że jesteś dość osobliwy. Możliwe, że to dlatego, iż nie znam wielu wampirów z twojego pokolenia. Ale to wyjdzie mi na dobre, tak myślę, bycie w pobliżu kogoś tak… młodego."

"Świeża krew," powiedział Simon.

Na to się uśmiechnęła. "Jesteś gotowy, zatem? By przyjąć moją ofertę? By rozpocząć współpracę?"

Simon spojrzał w górę, na niebo. Sznurki białych światełek zdawały się przysłaniać gwiazdy. "Spójrz," powiedział. "Doceniam twoją ofertę. Naprawdę." Cholera, pomyślał. Musi istnieć jakiś sposób, by to powiedzieć i nie zabrzmieć jakby się odrzucało zaproszenie na bal maturalny. Jest mi naprawdę, naprawdę miło, że zapytałaś, ale… Camille, jak Rafael, przemawiała sztywno, formalnie, jakby byli w jakiejś bajce. Może mógłby spróbować tego. Powiedział, "Chciałbym prosić o czas na podjęcie decyzji. Na pewno zrozumiesz."

Bardzo delikatnie uśmiechnęła się, ukazując jedynie wierzchołki kłów. "Pięć dni," odparła. "I ani chwili dłużej." Wyciągnęła do niego rękę w rękawiczce. Coś błysnęło w jej dłoni. Był to mały szklana fiolka, rozmiarem przypominający próbkę perfum, tyko, ta była pełny brązowawego pudru. "Grobowy pył," wyjaśniła. "Zmiażdż to, a dowiem się, że mnie wzywasz. Jeśli nie zrobisz tego w przeciągu pięciu dni, wyślę Walkera po twoją odpowiedź."

Simon wziął fiolkę i wsunął do kieszeni. "A jeśli odpowiedź będzie przecząca?"

"Wtedy będę zawiedziona. Ale rozstaniemy się jako przyjaciele." Odepchnęła kieliszek. "Do widzenia, Simonie."

Simon wstał. Krzesło wydało metaliczny skrzypiący dźwięk, kiedy przesunęło się zbyt głośno po ziemi. Czuł, że powinien powiedzieć coś jeszcze, ale nie miał pojęcia co. Na tą chwilę jednak wydawało się, że został odprawiony. Zdecydował, że woli jednak uchodzić za jednego z tych dziwnych nowoczesnych wampirów ze złymi manierami niż ryzykować bycia wciągniętym z powrotem w rozmowę. Odszedł bez słowa.

W czasie drogi powrotnej przez restaurację, minął Walkera i Archera, którzy stali przy dużym drewnianym barze z ramionami przygarbionymi pod długimi szarymi płaszczami. Czuł na sobie moc ich spojrzeń, kiedy przeszedł obok i zamachał do nich palcami – gest będący gdzieś pomiędzy przyjacielskim a obraźliwym pożegnaniem. Archer obnażył zęby – płaskie, ludzkie zęby – i wyminął go sztywno, zmierzając wraz z Walkerem w kierunku ogrodu. Simon patrzył jak zajmowali miejsca na krzesłach naprzeciwko Camille. Nie podniosła głowy, kiedy usiedli, ale białe światła, które oświetlały ogród nagle zgasły – nie po kolei, ale wszystkie na raz – pozostawiając Simona wpatrzonego w dezorientujący kwadrat ciemności, jakby ktoś zgasił wszystkie gwiazdy. W czasie, gdy kelnerzy to zauważyli i pospieszyli na zewnątrz, by rozwiązać problem, zalewając ogród ponownie jasnym światłem, Camille i jej ludzcy niewolnicy zniknęli.

Simon otworzył frontowe drzwi swojego domu – jednego z długiego łańcucha identycznych szeregowców o ceglanym froncie w blokowisku na Brooklynie – i pchnął je delikatnie, uważnie nasłuchując.

Powiedział matce, że wychodzi ćwiczyć z Erickiem i resztą zespołu do sobotniego koncertu. Był czas, kiedy zwyczajnie by mu uwierzyła, bez żadnych zastrzeżeń. Eline Lewis zawsze była luzackim rodzicem, nigdy narzucała Simonowi czy jego siostrze godziny policyjnej, nie nalegała, żeby wrócili do domu wcześniej w dni szkolne. Simon przywykł do wychodzenia z Clary o różnych porach, wchodząc do domu używając klucza i padając na łóżko o drugiej nad ranem – nie wywołując takim zachowaniem żadnych komentarzy ze strony matki.

Teraz sprawy miały się inaczej. Był w Idrisie, ojczyźnie Nocnych Łowców, przez prawie dwa tygodnie. Zniknął z domu pozbawiony szans na wymówkę czy wyjaśnienie. Czarownik Magnus Bane wkroczył do akcji i zastosował zaklęcie pamięci na matce Simona, tak, że teraz nie miała żadnych wspomnień z jego zniknięcia. Albo przynajmniej żadnych świadomych wspomnień. Jednak jej zachowanie uległo zmianie. Teraz stała się podejrzliwa, czaiła się w pobliżu, stale go obserwując, wyznaczając godziny, o których ma być w domu. Ostatnim razem, kiedy wrócił z randki z Maią, zastał Elaine w foyer, siedzącą na krześle naprzeciwko drzwi z ramionami skrzyżowanymi na piersi i wyrazem ledwie kontrolowanej wściekłości na twarzy.

Tamtej nocy słyszał jej oddech jeszcze zanim ją zobaczył. Teraz docierał do niego jedynie słaby odgłos telewizora w salonie. Musiała na niego czekać, prawdopodobnie oglądając maraton jednego z tych szpitalnych dramatów, które tak lubiła. Simon zamknął za sobą drzwi i oparł się o nie, próbując zebrać w sobie energię na kłamstwo.

Wystarczając trudne było nie jedzenie w pobliżu swojej rodziny. Całe szczęście, jego matka wychodziła do pracy wcześnie i wracała późno, a Rebecca, która uczęszczała do collage'u w New Jersey i wracała do domu sporadycznie, by zrobić pranie, nie kręciła się w pobliżu na tyle często, by dostrzec coś dziwnego. Jego mamy nie było już w domu, kiedy wstawał, śniadanie i lunch, które z uczuciem mu przygotowała stało na kuchennym blacie. Wyrzucił je do śmieci w drodze do szkoły. Z obiadem było ciężej. W wieczory, kiedy była w domu, musiał rozgrzebywać wszystko na talerzu, udając, że nie jest głodny albo że chciał wziąć jedzenie do pokoju, żeby mógł jeść ucząc się. Raz czy dwa razy udało mu się wmusić w siebie trochę jedzenia, żeby tylko ją uszczęśliwić, a potem spędzał godziny w toalecie pocąc się i walcząc z torsjami, dopóki nie pozbył się wszystkiego z organizmu.

Nienawidził jej okłamywać. Zawsze współczuł Clary jej trudnych relacji z Jocelyn, najbardziej nadopiekuńczym rodzicem, jakiego znał. Teraz sytuacja się odwróciła. Od śmierci Valentine'a, Jocelyn odpuściła Clary do tego stopnia, że zachowywała się teraz jak normalny rodzic. W międzyczasie, kiedy tylko Simon był w domu, czuł na sobie ciężar spojrzenia matki niczym oskarżenie o to gdziekolwiek poszedł.

Spinając ramiona, rzucił swoją torbę kurierską pod drzwi i skierował się do salonu, by stawić czoło konsekwencjom. Telewizor był włączony, nadając wiadomości. Lokalny spiker opowiadał o historii z życia wziętej – znaleziono porzucone dziecko, w alei za szpitalem w śródmieściu. Simon był zaskoczony – jego mama nie znosiła wiadomości. Uważała, że są przygnębiające. Spojrzał na kanapę, a jego zaskoczenie ulotniło się. Jego matka zasnęła obok stołu zastawionego szklankami, z których jedna, do połowy pusta, stała na podłodze. Simon czuł zapach z miejsca, w którym stał – prawdopodobnie whiskey. Poczuł ukłucie żalu. Jego mama prawie nigdy nie piła.

Simon poszedł do sypialni matki i wrócił z szydełkowanym kocem. Jego mama ciągle spała, oddychając równo i powoli. Elaine Lewis była drobną, delikatną kobietą z aureolą czarnych kręconych włosów, przeplatanych siwymi pasemkami, których odmawiała farbować. W ciągu dnia pracowała ekologicznych organizacji niedochodowych, a większość jej ubrań miała zwierzęce motywy. W tej chwili nosiła kolorowo farbowaną sukienkę z nadrukami delfinów i fal, i broszkę, która kiedyś była żywą rybą, teraz zanurzoną w żywicy. Jej lakierowane oko zdawało się wpatrywać w Simona oskarżycielsko kiedy się pochylał, by owinąć koc wokół ramion matki.

Poruszyła się niespokojnie, odwracając od niego głowę. "Simon," wyszeptała, "Simon, gdzie jesteś?"

Dotknięty, Simon puścił koc i wstał. Może powinien ją obudzić, dać znać, że z nim wszystko w porządku. Ale wtedy padłyby pytania, na które nie chciał odpowiadać, a nie zniósłby widoku cierpienia na jej twarzy. Odwrócił się i skierował do swojej sypialni.

Rzucił się na pościelone łóżko i chwycił telefon ze stolika obok, gotów wybrać numer Clary, zanim w ogóle o tym pomyślał. Zatrzymał się na moment, wsłuchując w sygnał łączenia. Nie mógł jej powiedzieć o Camille – obiecał, że utrzyma ofertę wampira w tajemnicy. Mimo że Simon nie czuł, żeby cokolwiek zawdzięczał Camille, była jedna rzecz, której się nauczył z ostatnich kilku miesięcy – wycofywanie się z danego słowa danego nadnaturalnym stworzeniom było złym pomysłem. A jednak, chciał usłyszeć głos Clary, jak zawsze, kiedy miał ciężki dzień. Cóż, zawsze pozostawało mu ponarzekanie na swoje życie miłosne – to zdawało się rozśmieszać ją bez końca. Przewracając się w łóżku, włożył poduszkę pod głowę i wybrał numer Clary.

MUlka

Smile_xD

Cassie napisała na blogu:

Smile_xD · Wysłany: Śro 19:24, 02 Mar 2011 Temat postu:

Yes, this edition is only available at Barnes and Noble stores and from their online store. Yes, that means it is not available from other stores, or in countries where there are not Barnes and Noble, as of now. No, this is not a limited edition. All City of Fallen Angels books sold by B&N will have it.

Ha ! Nasze nadzieje są lotne ! : <
Na blogu jest napisane, że list zostanie wydany wyłącznie w wydawnictwie Barnes and Noble. : (
Na szczęście, ma być dostępna wersja on-line, więc niestety będziemy musiały tłumaczyć ze słownikiem w dłoni.

ven_detta · Wysłany: Śro 21:04, 02 Mar 2011 Temat postu:

W sklepach Barnes and Noble w USA będzie można kupić egzemplarze MUA z załączonym listem Jace'a do Clary z Miasta Szkła Wink

Będzie dodany na osobnej kartce, napisany odręcznym pismem. Ciekawe czy u nas będzie to możliwe Think

A jeśli nie, to mam nadzieję, że list wycieknie do internetu Twisted Evil

Tak samo jak podczas trasy promocyjnej Cassie będzie rozdawała pocztówki, które wysyłali sobie bohaterowie podczas przerwy między MS i MUA, na których będzie jakaś krótka historia Very Happy

A że Cassie będzie promować MUA też w Polsce... ^^

MUlka · Wysłany: Czw 20:58, 03 Mar 2011 Temat postu:

Dużo ludzi pyta Cassandrę na twitterze o to czy ich odwiedzi , na razie wiadomo, że bedzie 10-12 czerwca we Włoszech i jesienią w Wielkiej Brytanii i Irlandii z Mechanicznym Księciem ... Polska i inne kraje europejskie nie potwierdzone.
Poza tym dodała wczoraj cytat ale nie napisała z jakiej ksiązki więc daję tutaj Wink

aniusiaczek92 · Wysłany: Czw 22:01, 03 Mar 2011 Temat postu:

Wiadomość z facebook'a od Cassandry Smile

Smile_xD · Wysłany: Pią 15:07, 04 Mar 2011 Temat postu:

Christie · Wysłany: Sob 18:07, 05 Mar 2011 Temat postu:

pewna pani podjęła si,ę wyrobu i sprzedaży biżuterii rodem z TMI. tutaj można znaleźć: [link widoczny dla zalogowanych]

niestety ceny są ponad mnie ;p

lola1190 · Wysłany: Nie 14:53, 06 Mar 2011 Temat postu:

Cassandra znów pobawiła się w wywiad z postaciami Very Happy

nudziło mi się więc przetłumaczyłam Very Happy

Pytanie:Luke, czy kiedykolwiek kochałeś inną kobietę oprócz Jocelyn? Odp : Nie [To było łatwe]

Do Churcha: Suche czy mokre jedzenie ( chyba chodzi o karme ) Church: Miał [ mokre, i / lub myszy]

Jocelyn: (tego nie jestem pewna) Czy wydałabyś Clary gdyby Valentine znalazł ja gdy była dzieckiem? Odp : Wydałabym, aby ją ukryć.

Clary: Co gdybyś zakochała się w kimś innym ? Rzuciłabyś Jace'a? Mogę go wziąć? Clary: To sie nie wydarzy. Wycofaj się ( czy jakos tak) Very Happy

.
Drogi Simonie, co Cię najbardziej przeraża? Odp: Wszyscy których kocham umrą, gdy ja będę żył wiecznie.
?
Magnus: Z iloma ludzimi/podziemnymi się spotykałeś? Magnus: uhh... Gdzieś między 80 a 150?

Izzy: Co najbardziej kochasz w Simonie? Iz: Kto powiedział że kocham Siomona> Ja nic takiego nie mówiłam! * rozgląda się zmartwiona*

Alec: Co jest najatrakcyjniejsze w Magnusie? Alec; Niczego się nie boi.

Maia: Co najbardziej lubisz w Simonie? odp: Jest fajny i normalny. Cięzko kogos takiego znaleść w pobliżu.

Jace, Jaka jest twoja najlepsza umiejętność? Odp: Odpowiedź Jace'a nie nadaje się do druku. Następne pytanie Very Happy

Jace: Co by było gdybym ci powiedziała że nie bardzo cie lubie i że wolę Simona? Jace: Świat jest pełen ludzi ze złym gustem.

Valentine: Kochasz Jace'a? odp: Tak.

Do Jace'a : Jeśli Clary nie pojawiłaby się w twoim życiu, jaki byłbys teraz? Odp: Zagubiony (awwwww!<3)

Aline: Czy ty tylko bawiłaśsię z Jacem ponieważ byłaś Ciekawa? Tak. Teraz mam dziewczyne.

JC( Jonathan Christopher/Sebastian) : Kochasz Jocelyn? Odp : Nie. Nienawidze jej.

Koledzy z zespołu Simona: Znacie Simona najwiekszy sekret? Chłopacy: Chodzi o to że jest prawiczkiem?

Sebastian, Co myślałeś gdy całowałeś Clary, Twoją siostrę? Odp: Odwal się, nieźle się bawiłem. Zrobiłbym to znowu.

Jace: Pierwsza myśl gdy dowiedziałeś się że Clary pocałował inny chłopak( Sebastian) - Jace: Chciało mi się wymiotować

Christie · Wysłany: Wto 21:43, 08 Mar 2011 Temat postu:

owszem, Niemcy odwiedza, ale cytuję z twittera (należy zacząć od dołu ;p):

cassieclare
@christie_ann95 Next book hopefully.

christie_ann95
@cassieclare unluckily :< but I'm still waiting Very Happy

cassieclare
@christie_ann95 Not this year. Sad

christie_ann95
@cassieclare i've checked yr CoFA tour. it means that U won't come to Poland? :<

grey_apple · Wysłany: Śro 20:01, 09 Mar 2011 Temat postu:

Jestem załamana, że nie przyjeżdża.
Chyba napiszę do MAG co oni o tym sądzą.
Super, to tylko zostaje nam czekać do jutra. Mam nadzieję ze sie nie zawiedźmy krótka treścią !

EDIT
Doczekałyśmy się
Mamy trailer [link widoczny dla zalogowanych]
Co o tym sądzicie?
Bo ja spodziewałam sie czegoś innego, czegoś lepszego

grey_apple · Wysłany: Śro 20:52, 09 Mar 2011 Temat postu:

Rozgryzłam to. Przynajmniej tak myślę.
I chyba muszę to sprostować. Nie jest to trailer CoFA tylko połączenie tego wszystkiego co było w całej trylogii. I przepraszam ze wprowadziłam Was w błąd. Z tego co wywnioskowałam to jednak Jace nie całuje się z inną. To Clary. Choć dla mnie cóż jest trochę niepodobna, ale to ona.

MUlka · Wysłany: Śro 22:59, 09 Mar 2011 Temat postu:

z Twittera

Christie · Wysłany: Czw 18:14, 10 Mar 2011 Temat postu:

Nie polemizujmy na temat "czy to jest trailer czy może retrospekcja". Obok video napisane jest:

Tirindeth · Wysłany: Czw 18:24, 10 Mar 2011 Temat postu:

Smile_xD · Wysłany: Nie 8:27, 13 Mar 2011 Temat postu:

Kolejna porcja pytań i odpowiedzi, tak jak obiecała Cassandra. Very Happy

Wybaczcie za niektóre moje komentarze ale to było silniejsze o de mnie. : ] Niedługo dam tłumaczenie.

Cytat:
" Jace, would you rather spend the day with Simon or Magnus? You have to choose one!" easy - Magnus.

Cytat:
"Magnus: Ever juggle a girlfriend and a boyfriend at the same time?" Sure.

Cytat:
" Jace how much do u dislike Simon?" Eleven.

Cytat:

" Clary: what's the worst drawing you've ever made?" Um.... I used to draw people so they looked like parking meters.

Cytat:

Jace: How many girls have you dated?" Jace: one, two, three, four — do twins count as one or two?

Cytat:

" Izzy, have you always liked Simon?" He phases in and out of annoying me.

Cytat:
" Raphael, Do you have a girlfriend?" No.

Cytat:
RT @SmurfMeg: " Simon will you marry me??" My, how sudden.

Cytat:
Clary, do you regret have kissed your brother?" Clary: Blech, yes.

Cytat:

Magnus, what's the first word that pops into your head when you think of Alec?" 18 year old boyfriend w/a stamina rune.

Cytat:
Clary, do you ever wish that you hadn't discovered Jace, Izzy and Alec at pandemonium" No.

Cytat:
Clary: what are you most looking forward in your future with Jace?" Peace and quiet?

Cytat:
JC/Sebastian: Sincerely, have you ever kissed another girl besides Clary?" Many. Usually to a better response.

Cytat:
Jace, define yourself in three words." Better than sex. ( smile :nie wyrobiła ze śmiechu. XD )

Cytat:

jace, did u ever think you could be w/clary after you found out she was your "sister"?" I suggested it, if you recall.

Cytat:

Jace: If a girl/guy came up to you and said they loved you,how would you reply?" Line forms to the left.

Cytat:
" Jace, if you were forced to kiss either a Simon or Sebastian, who would you choose? Pick one." The non-murderer, thanks.

Cytat:

" Sebastian, have you met Maia?" Who?

Cytat:
"Clary,do you regret or kind of guilty after choose Jace beside Simon?" Guilty but not regretful.

Cytat:
"Jace: what would you do if Clary dies?" She's not going to.

Cytat:
" Alec, who do you think would be your shadowhunter-brother if you hadn't met Jace?" No one.

Cytat:
Simon: if you could have Clary right now, would you?" In the biblical sense????

Cytat:
Alec; are you glad you came out to your family?" Yes, it was the right thing to do.

Cytat:
Jace: what type of girls do you like? Do you have a thing for redheads?" Especially the small, fiesty ones.

Cytat:
" Jocelyn: Did you really love Valentine?" Once.

Cytat:
Valentine: Are you still in love with Jocelyn?" Never loved anyone else.

Cytat:
JACE why u dont speak romanian anymore?" It doesn't come up much.

Cytat :
"Magnus, who is hotter, Jace or Alec?" Jace. I'm just dating Alec to get close to him. It' a long game. </sarcasm>

Cytat:

Max, who do you miss most?" My mom.

Cytat:

Alec: Will you and Magnus be at the Pride Parade?" Magnus will be the Grand Marshall.

Cytat:
"Valentine, what would you say if i told you that your ex and bestfriend are going to get married?" I'm not surprised.

Cytat:
Isabelle:would u like to have Clary as your parabatai?" Well, she kind of sucks. At Shadowhunting. I like her generally.

Cytat:

Jace, I have to ask: Did it hurt? When you fell from Heaven, I mean. " Is that a pick-up line?

Cytat:

Magnus: All these years later, even though you are with Alec now, do you ever think of Camille?" Sometimes.

Cytat:
" Camille, what do you think of Alec?" Looks familiar.
( Smile : ej, ej skąd ona może znać Aleka *,* ? )

Cytat:
Alec, if Magnus wanted to make you over, would you let him?" Now, we've been through this . . . no.

Cytat:
Jace: do you practice fighting with Clary?" Sometimes.

Cytat:
Simon: would you change the love of your life to be with them forever or end your life when theirs is up?" Neither.

Cytat:
" Jace, do YOU have any non-shadowhunter tattoos?" No.

Cytat:

" Jace, are you ever self conscious about your looks?" HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAAHAHAHAHAHAHA no.

Cytat:
" jace, have you ever considered getting a tattoo with clary's name?" Bit of silly thing for a shadowhunter to do.

Cytat:
" Jace, Alec & Isabelle who is the better fighter of you three?" Jace. Then Izzy.

Cytat:
Jace, would you still love Clary of she were a vampire?" Jace: Yes.

Cytat:

Magnus, have you ever stayed in a relationship until the other person died of old age?" Of course.

Cytat:
"Jace, Clary thinks that fighting for you is like sex. Is it true?" Only in the sense that I like to be good at both.
(Smile : kochana skromność Jace'a : D )

Cytat:
Clary: what's been the most romantic thing Jace's done?" Sent me a card every month on the day we first kissed with a different poem in it.

Cytat:
"Jace, Do you love Clary unconditionally?" Yes. *looks grouchy*

Cytat:
Maryse Lightwood: What do you think about the relationship of Jace with Clary??" Hmph. Doomed.

Cytat:
" Will,, if Tessa isn't a warlock,, would you still be rude to her?" I'm sure I'd find something else to be rude about.

Cytat:

Clary, if you had to choose: Vampires or werewolves? (don't cheat and say 'Shadowhunter!'" Vampires. Obviously.

Cytat:
" Jocelyn, are you proud of Clary for embracing her heritage?" NO. X_X

Cytat:
Jace: What does the future hold for you and Clary?" I can't see the future.

Cytat:
Maryse: do u not like Clary for Jace? And if so Why?" Too much, too fast, too young.

Cytat:
Magnus, how much do you love Alec compared to your past relationships?" Love's not like that.

Cytat:
" Luke, you haven't gotten any questions yet...so...how's life?" Pretty good. Getting married.

Cytat:
Jace: Whats the limit to your love with Clary?" I haven't found it yet.

Cytat:
Clary, what is the worst thing about be in love with jace?" Not getting to see him often enough.

Enthia · Wysłany: Nie 9:40, 13 Mar 2011 Temat postu:

Jeej, świetne są *_*
Wrodzona skromność Jace'a mnie rozwala, choć niektóre pytania o Clary są piękne, np.

"Jace, Do you love Clary unconditionally?" Yes.
(Z tego co 'przetłumaczyłam' [a z moim angielskim jest słabo] to będzie : Czy kochasz Clary bezwarunkowo? Tak)

Albo to:
Jace: Whats the limit to your love with Clary?" I haven't found it yet.

A i mam pytanie o to:
" Luke, you haven't gotten any questions yet...so...how's life?" Pretty good. Getting married.

Kto będzie jego żoną? Nie nadążam... Coś przeoczyłam? Bo z tego co przetłumaczyłam, to będzie tak:
' Luke nie miałeś jeszcze żadnych pytań, więc jak życie? I potem jego odpowiedź, że bierze ślub.
Pytanie: z kim?
A i jakbyście mogły przetłumaczyć, to bym była wdzięczna, bo moja tłumaczenia są bardzo kiepskie Smile

Christie · Wysłany: Nie 10:14, 13 Mar 2011 Temat postu:

lola1190 · Wysłany: Nie 12:01, 13 Mar 2011 Temat postu:

lola1190 · Wysłany: Nie 13:40, 13 Mar 2011 Temat postu:

i reszta

Cytat:
Jace: czułeś ulgę, gdy dowiedziałes się że Clary nie jest twoja siostr a" Nie, miałem nadzieje przejść do histori jako nikczemny zboczeniec/

Cytat:
"Jace co najbardziej kochsz w Clary?" Kiedy kogos kochasz, nie ma w nim rzeczy której kochasz lub nie. Nie ma nic, bez czgo chciałbyś zyc (w tej osobie).

Cytat:
Eric , napisałeś jakis nowy wiersz? Zadedykujesz go dla mnie?" Eric własnie śpi w swoim Vanie.

Cytat:
Clary, czu denerwuja cie, albo robią zazdrosną, eksperymenty Jace'a z innymi dziewczynami?" Nie, wiem że to było cos innego.

Cytat:
Simon, czy szkoła rózni się teraz, gdy jesteś wampirem??" Nagle algebra stała się łatwiejsza. Ale tak serio, to nie bardzo.

Cytat:
"Magnus, Wiem, że jesteś z Aleciem i wgl, ale gdybyś chciał mieć dziewczyne, kto by to był??" Mogę mieć każdą.

Cytat:

Magnus, gdyby Camielle chciała byc znowu z Tobą, byłbyś z nią czy z Aleciem?" Myśle, że się dowiesz.

Cytat:

" Jace,ile masz wzrosru?" Około 180 cm . Mierzysz mnie w jakimś celu?

Cytat:
Simon: Pierwsza myśl o pocałunku Clary i Jace'a w Jasnym dworze.?" Mordercza wściekłosć.

Cytat:
Jace: Co przykuło twoją uwagę u Clary?" Te rude włosny cięzko zapomnieć. No i to wściekłe spojrzenie- dziewczyny zwyklne tak na mnie nie patrzą

Cytat:

Jace: Dostałbym autograf na twojej bieliźnie?" Sprzedam całą na ebay'u żeby kupić Clary kucyka.

Cytat:
Aline, masz juz dziewczyne?" Tak. na imie ma Helen

Cytat:
JACE:Lubisz latynoskie dziewyny? Ja kocham jedynie jedną dziewczynę. Teraz. Gdybysmy się spotkali wzeszłym roku..(Clary uderza go w tył głowy)

No i tyle Smile

WhiteDamon · Wysłany: Nie 17:08, 13 Mar 2011 Temat postu:

A ja jestem happy bo znalazłam duuuużo większy ten "wywiad" niż tutaj jest xD jestem w trakcie tłumaczenia . Dodam troche na początek Wink

Cytat;

- Jace , czy masz jakieś karygodne/niewłaściwe upodobania ?
- Oczywiście. W każdym moim upodobaniu jest coś karygodnego/niewłaściwego

Cytat;

- Alec , jeżeli Magnus chciałby zmienić coś w tobie. Pozwoliłbyś mu na to ?
- Mamy już za sobą tą rozmowę ... nie.

Cytat;

- Church , co jest najbardziej nudzącą rzeczą jaką robią ludzie ?
*church gryzie cię *

Cytat;

- Aline , czy masz już dziewczynę ?
- Tak , ma na imię Helen

Cytat;

- Will jeżeli byłbyś zmuszony do pocałowania kaczki lub Magnusa , kogo byś wybrał ?
- Magnusa ... przypuszczam ...

Cytat;

- Kaczki , co czujecie do Willa ?
- Quack

Cytat;

-Jessamine , nie chcesz być nocnym łowcą . Jeżeli od urodzenia nie byłabyś jedną z nich , to z czego byś żyła ?
- Kobiety nie pracują

Cytat;

- Will , czy kiedykolwiek otworzysz się na miłość ?
- Nie wiesz o czym mówisz .

Cytat;

- Will , wolisz martini wstrząśnięte czy mieszane ?
- Martini są śmieszne . Czysty alkohol albo nic.

Cytat;

-Will , kaczki rzeczywiście nie są godne zaufania ?
- Cały czas coś knują . Świdrując cię tymi swoimi paciorkowatymi , czarnymi oczami...

Cytat;

-Will, czy masz jakiś dowód na to , że demoniczna ospa istnieje ?
- Mam przeczucie , ale nie takie zwykłe przeczucie

Cytat;

- Will czy masz jakieś inne tatuaże oprócz runów ?
- Tak

Cytat;

- Jem , jakbyś miał pocałować Willa lub Jessamine , kogo byś wybrał ?
- Jakbym wybrał Willa bardzo prawdopodobne by było , że mnie zabije

Cytat;

-Jem , czy jest coś co chciałbyś zrobić przed śmiercią ?
- Tak , pokochać kogoś tak jak mój ojciec pokochał moją matkę .

Cytat;

-Sophie ile miałbym ci zapłacić byś trzymała sie cholernie daleko od Jema ?
- Cóz , nigdy sie nie zgodze

reszta za chwile Wink

WhiteDamon · Wysłany: Nie 18:09, 13 Mar 2011 Temat postu:

Cytat;

- Will , jaki jest twój tatuaż i gdzie on jest ?
- to na czesc miejsca moich narodzin . tyle moge powiedziec.

Cytat;

- Will czy twoim tatuażem jest czerwony smok na twoim tyłku ?
-Widzę , że znasz flagę mojej oczyzny

Cytat;

-Will czy nadal masz swoje v-cards ( elektroniczne wizytówki )
*Will nie wie co to jest *

Cytat;

- Camille , czy nadal czujesz coś do Magnusa ?
-Tak ,łączyła nas wielka miłość . Jestem pewna, że on czuje to samo .

Cytat;

- Jem, co jest twoim ulubionyym zajęciem poza zabijaniem demonów i ratowaniem ludzi ?
- Gra na skrzypcach

Cytat;

- Will czemu nie pozwalasz nikomu , komukolwiek , dowiedzieć się co tak na prawdę czujesz ?
- Bo nie mogę

Cytat;

- Will , często jesteś mokry , lubisz to ??
- W Londynie często pada ...

Cytat;

-Jem , jeżeli miałbyś komuś wyjawić swoją tajemnice to kto to by był ?
- Will .

Cytat;

- Tessa , myślisz , że Gabriel jest przystojny ?
- Obiektywnie , jest .

Cytat;

- Gabriel , oprócz uwalniania od demonów świata , co jest twoim hobby ?
- Flirtowanie , jazda konna

Cytat;

- Tessa , oceń od 0 do 10 pocałunek Willa
- Nie mam go do czego porównać ... jeszcze

Cytat;

- Jem , gdybyś znalazł lekarstwo ... co byś zrobił ?
- Żył

Cytat;

- Will co było najlepszą rzeczą jaka cie w życiu spotkała ?
- Cóż ... piękna naga kobieta raz , niespodziewanie mnie objęła - ale wtedy zdałem sobie sprawę jak mocno jestem upity i że wylądowałem na posągu Venus .

Cytat;

- Jem , co byś zrobił , gdybym powiedziała ci , że dziewczyny na całym świecie są w tobie zakochane ?
- Byłbym bardzo zdziwiony

Cytat;

- Will ufasz komuś z otaczających cię osób ?
- Ufam Jemowi

Cytat;

- Jem , a co bys zrobił gdyby jedna z tych dziewczyn (yeah ! ja ) chciałaby za ciebie wyjść ?
- Próbowałbym z tobą o tym na spokojnie porozmawiać .

Cytat;

- Will , czy pogodzileś się z tym , że Jem umiera ?
- Raczej tak . Czasami wyobrażam sobie , jak będę potem sam ... Ale mam nadzieję , że nie będę aż tak długo żył .

Cytat;

- Will ufasz Tessie ?
- pod jakim względem ?

Cytat;

- Will , tęsknisz czasami za swoimi rodzicami ? Albo myślisz o nich ?
- Tak , ale co to zmienia ?

Cytat;

- Jem , czy uważasz się za romantyka ?
- Nie każdy kto mówi " Tak samo wspaniale jest kochać jak być kochanym " jest nieromantyczny

Cytat;

- Will , tęsknisz za Cecyliy ?
- Każdego dnia

Cytat;

- Will , co było twoją pierwszą myślą , gdy zobaczyłeś Tessę we krwi , przy fontannie ?
- Zawiodłem ją .

Cytat;

- Will co by było , gdyby Tessa umarła ? Co byś zrobił?
- znienawidziłbym się jeszcze bardziej ... tak przypuszczam ...

Cytat;

-Jessamine , czułaś coś kiedyś do Jema lub Willa ?
- Boże, nie . Will jest ładny ale to świr , a Jem jest chory . Ugh .

Cytat;

- Sophie , czy wybaczyłaś mężczyźnie , który cię zranił ?
- Nie , i nie mam takiego zamiaru

Cytat ;

- Jem , czemu wziąłeś Churcha ze sobą ?
- wydawał się na miłego kota .

Cytat;

- Jessamine , co sadzisz o Gabrielu Lightwoodzie ?
- Ładne zielone oczy . Szkoda , że jest nocnym łowcą .

Cytat;

- Gabriel , jesteś singlem ?
- to niewłaściwe pytanie , ale tak.

Cytat;

-Will jesteś nieuprzejmy dla wszystkich ... ale Jem . Dlaczego akurat Jem ?
- Bo Jem jest inny

Cytat;

- Tessa , moglabys poczuc do Jema coś więcej niż przyjaźń ?
- Do Jema ? Oh... wątpie

i to chyba wszystko Wink

kaniejka · Wysłany: Wto 21:51, 15 Mar 2011 Temat postu:

Ed Westwick i Molly C. Quinn nagrywają Audiobooka