4. Miasto Upadłych Aniołów

Ralivia · Wysłany: Wto 21:09, 29 Mar 2011 Temat postu:

http://www.youtube.com/watch?v=Yv4yuEobiW0&feature=player_embedded#at=279

Trailer CoFA "od kuchni" . Życzę przyjemnego oglądania. Sceny z aktorami grającymi Jace`a i Clary są ... epickie Smile

Smile_xD

Haha, znalazłam genialny cytat... jeśli to można nazwać cytatem, raczej informacją. Wink

W gruncie rzeczy dotyczy ona Simona (+ grypy muzycznej w której gra ) & jego 13-letniej "psychofanki" (wybaczcie, nazwałam ją sobie tak : D ) Maureen, która jest kuzynką Erica. Z tego co zrozumiałam kocha się Simonie, nagrywa go, wrzuca na tumblr itd. Poznamy ją w MUA. ; ]

+ OKŁADKA : do 11 kwietnia. Oj coś Mag przekłada prmeierę okładki ;<
"Wydawnictwo Mag
Okładka do Miasta Upadłych A... ukaże sie do 11 kwietnia."

Christie

tłumaczenie:
On [Simon] ma swoją własną fankę.
„Simon, jak wiemy z przeszłości, należy do zespołu ciągle zmieniającego nazwę.” Tłumaczy Casandra. „Ona jest jedyną prawdziwą fanką zespołu, ma 13 lat. Jest kuzynką Erica, jednego z kolegów z zespołu i chodzi za Simonem wszędzie. Kocha go namiętnie. Ktoś powinien kochać Simona namiętnie, tak dla odmiany! Kręci go i tworzy fanowskie filmiki na swój Tumblr.
I rzeczywiście, Tumblr Maureen jest super-słodki (oczywiście odkąd jest prowadzony przez Cassie). Maureen powiedziała, że śledzi zespół Simona, obecnie zwany Millenium Lint, tworząc projekt na zajęcia z fotografii, ponieważ chce zostać producentem filmów dokumentalnych jak dorośnie.
Do tej pory, Maureen opublikowała zdjęcia, na których znajdują się Simon rozmawiający z Clary, Simon wychodzący z klubu ze swoją wilkołaczą dziewczyną Maią i Simon w intensywnej rozmowie ze swoją drugą dziewczyną – Nocną Łowczynią Isabelle. (*If either girl catches wind of this site, I smell plot-stirring trouble!*) Istnieją również obowiązkowe słodkie zwierzęce klipy wideo dla Bloc Party „Banquet i „Lover I Don't Have to Love” Bright Eyes. Nawet jeśli strona wydaje się nieco bardziej prześladowcza niż dokumentalna, moja 13-letnia strona osobowości byłaby zachwycona przyjaźnią z Maureen.

lola1190

[link widoczny dla zalogowanych] -> ciekawy filmik

hahahahahaha :>
spoiler : nie czytaj przed obejrzeniem filmiku , nie bd zabawy Very Happy

Prima Aprilis - ja uwieżzyłam hahahah Very Happy

asia18km

nie jestem pewna, czy to cytaty z książki, ale z pewnością są ciekawe Smile

001. Something Sweet {Simon/Isabelle}

“What do you think of the name Killer Cerulean Popcorn?”

Isabelle looked over at Simon with such utter contempt that she could have given Jace a run for his money. “Is your band made up of leftover coked-out ‘70s glam rockers and a sad rodeo clown?”

Simon frowned. “What about ‘We Can’t Compete with Glee!’? You know, kind of ironic?”

Isabelle snorted. “That’s only irony if you actually could compete with Glee. From what I see on the billboards, you can’t.” She threw her leg over Simon’s lap. “How about you forget the band, and enjoy The Isabelle Lightwood Experience?”

002. Pick me up. {Maia+Luke}
Maia wrapped her arms around her waist, shivering against the sharp January wind. The street was dark – well, as dark as it ever got in lower Manhattan – and the only place that looked open had a flickering sign reading The Hunter’s Moon.

Maia leaned against the cold brick of the building, wondering if she looked old enough to go inside. Just for a minute. Just to warm up.

“You okay, kid?”

Maia jumped. The door had opened and a man leaned out – not handsome, particularly, but not ugly – and regarded her with concern. Maia could see the lycanthrope in him.

003. Only Pretending {Jace/Aline}
Jace’s hands were rough and desperate on her skin – all wrong; he could feel the raised scars of her runes and he didn’t want them, he didn’t want a warrior girl, he wanted an artist, soft and smooth and smelling of oranges and Brooklyn. He didn’t want short, sleek hair brushing his cheek; he wanted long, slippery curls tucked beneath his chin, little lips brushing at the hollow of his throat. He closed his teeth over the curve of Aline’s shoulder to keep another girl’s name out of his mouth… and he had no idea Aline was doing the same.

004. Look who's on top! {Jace/Alec}
Jace jumped back on the balls of two light feet, almost tripping as he misjudged where Alec’s blade would land when the other boy feinted.

“Someone’s getting sloppy!” Alec crowed, lunging into his parry.

“Not a chance,” Jace snorted, his blade hissing as it cut through the air. “You’re gonna have to get that wrist action going if you want to get me sloppy.”

Alec hesitated just long enough for Jace to catch his sword at the hilt and toss it away across the mats. Jace stepped in close, pressing the point of his weapon to Alec’s neck. He smirked.

005. Flowers {Michael Wayland + Valentine Morgenstern}
“Celine seems to be in good health,” Valentine remarked, strolling along the edge of Wayland Manor’s acreage, stopping here and there to pluck a few blossoms. Michael smiled at the way Jocelyn still had his friend in her pocket, even after all these years.

“Yes,” Michael agreed. He grinned. “Whatever that poultice is that Jo sent over, it’s working wonders. Celine’s been joking that it feels like the baby’s got the strength of a full-grown man.”

Valentine smiled behind his dark beard. “It sounds like they’ll be good parabatai, then… Jocelyn’s said the same.”

Of course, that was a lie.

006. Elope {Jocelyn/Luke}
Once upon a time, he had been Lucian Graymark, the second-in-command of Valentine Morgenstern’s elite Circle. He was a brilliant fighter, with all the sexy swagger that came with commanding heavenly power against demons and mortal influence over other men.

And then, one night under a full moon, he… wasn’t anymore.

Now he was Luke Garroway, who forgot to shave at least four days out of the week, who wore mis-buttoned flannels and smelled like old book pages. Who sat by the bedside of Valentine Morgenstern’s wife every night for months.

And he was the love of Jocelyn Fray’s life.

007. Cherry-Flavored Medicine {Jace/Isabelle}
“How are you holding up?”

Jace lifted his head. “She’s my sister.”

Isabelle smiled sadly. “I know.” She softly shut his door behind her and combed her fingers absently through her long hair as she took a seat beside him on the bed. She touched him. “Is there anything I can do? Do you want to talk?”

Jace shook his head. “I don’t want to talk. Just make me feel better.”

Isabelle smiled. Their kisses were as fierce as their blades, all cutting teeth and licking tongues and the cherry scent of Isabelle’s glossy lips bleeding red over Jace’s mouth.

008. "Yes! Yes! Yes!" {Alec/Isabelle}
Somehow, the Lightwood siblings had been sucked into the most complicated love octagon this side of Gossip Girl. Magnus loved Alec loved Jace loved Clary who was loved by Simon loved by Isabelle and Maia, and it was all a mess. For as much as they fought demons, they sure had a lot of them. Simon and Clary had practically been raised as siblings, which didn’t bother Simon; Jace and Clary were siblings, which tortured Jace but didn’t actually bother him; and well – with all of that going on, who was to say that it should bother Alec and Isabelle?

009. Meow {Alec/Magnus}
Alec looked over his shoulder in the mirror and frowned. He ran a hand over the scratch marks in his back. “Well, how am I going to explain these?”

Magnus shrugged and dabbed at the pink scrapes with a handkerchief dipped in blue potion. “You could always just admit that you got them at the fanciful and charming abode of your astoundingly attractive lover.”

Alec shot him a withering Look. “That would go over well.”

“ Well, it’s the truth,” Magnus said, just a touch of bitterness tingeing his voice. He brightened. “I did tell you Chairman Meow hates Shadowhunters.”

010. Indecent Exposure {Jace/Magnus}
“Magnus!” Jace waited, impatient, tapping his foot on the floor. No answer. “Magnus Bane!”

After what seemed like ages, Magnus sauntered into the room. He stopped short and cocked his head.

“While I certainly appreciate the view,” he said carefully, gesturing vaguely towards Jace, “Is there a reason why you’re not wearing any pants in the middle of the day?”

Jace scowled. He crossed his arms over his chest and shook out his cold, dripping hair. “We’re out of towels.”

Magnus shrugged. “I’m not your laundress. If you want a clean towel, you can wash one yourself.”

011. Pain {Clary/Sebastian}
Maybe it only felt wrong because he wasn’t Jace, and for better or worse (definitely worse) that was who Clary loved. Maybe that was why his fingers seemed to burn her skin, not with the warm glow that Jace had outside the Wayland manor in the grass, but with a dark, phosphorescent flame that hurt. Maybe that was why his hot gaze made her feel more than naked, but stripped to the bone, bloody and vulnerable. Maybe it only hurt so much because Clary knew that even though Jace was her brother, she should’ve said yes out in the grass.

012. Between the sheets {Clary/Simon}
Simon felt the smile curving his lips before he could stop it. “Okay, now I want to say something smart-ass back at you, but all I can think is…”

Clary grinned up at him cheekily. Her lips were swollen and pink and Simon felt a protective, proud roar in his chest. That’s from kissing me. Me. “That you want sex?”

Every cell of Simon’s body set aflame. Of course he’d imagined it before – it was the stuff of all his dreams and at least 76% of his waking thoughts – but never with Clary spread out under him with that smile.

013. "What a waste." {Isabelle/Sebastian}
Jonathan Morgenstern looked at the battered figure of Isabelle Lightwood. He wiped the head of his hammer clean with one of the Penhallows’ silk napkins and pocketed it.

What a waste.

Isabelle had seemed so strong, so fearless, so… fierce. She was a good fighter and an excellent fuck. He would have liked to keep her around – have both Isabelle and Clary on his side would have been delicious. It would have been a stronger Clave with them.

But the look on Isabelle’s face when she saw her little brother’s brain spilling out –

To be loved is to be destroyed.

014. First come, first serve! {Jace/Kaelie}
The first thing Jace noticed about Kaelie wasn’t her blue wings and the way they curved, iridescent and sharp, over her shoulders. The first thing he noticed about her was her eyes, and the way she had no pupils at all, just round lakes of mirrored blue that seemed to sizzle whenever she directed her gaze towards him. They were hypnotic, almost frightening eyes, and he liked when she kept them open, fiery, and locked with his when she went down on him in Taki’s back room, barely hidden away from the bustle of Downworlders crowding around for midnight service.

015. Consummation {Jace/Clary}
It was what they had been careening towards since the first moment they laid eyes on each other, when Clary was struck all at once by Jace’s looks and charisma and temper and the raw, explosive power he exuded in every move, and Jace thought Clary – well, he thought Clary was the first mundane who’d ever warranted a second look.

That night at Pandemonium, Clary would never have guessed Jace could be so gentle, as he cupped the back of her head in his palm and pressed his lips to her temple, murmuring I love you… god, I love you.

asia18km

scena z Jasnego Dworu, pocałunek Clary i Jace'a z JEGO punktu widzenia Wink

“I know that I will not leave my sister here in your Court,” said Jace, “and since there is nothing to be learned from either her or myself, perhaps you could do us the favor of releasing her?”
The Queen smiled. It was a beautiful, terrible smile. The Queen was a lovely woman; she had that inhuman loveliness that faeries did, that was more like the loveliness of hard crystal than the beauty of a human. The Queen did not look any particular age: she could have been sixteen or forty-five. Jace supposed there were those who would have found her attractive — people had died for love of the Queen — but she gave him a cold feeling in his chest, as if he’d swallowed ice water too fast. “What if I told you she could be freed by a kiss?”
It was Clary who replied, bewildered: “You want Jace to kiss you?”
As the Queen and Court laughed, the icy feeling in Jace’s chest intensified. Clary didn’t understand faeries, he thought. He’d tried to explain, but there was no explaining, not really. Whatever the Queen wanted from them, it wasn’t a kiss from him; she could have demanded that without all this show and nonsense. What she wanted was to see them pinned and struggling like butterflies. It was something immortality did to you, he’d often thought: dulled your senses, your emotions; the sharp, uncontrollable, pitiable responses of human beings were to faeries like fresh blood to a vampire. Something living. Something they didn’t have themselves.
“Despite his charms,” the Queen said, flicking a glance toward Jace — her eyes were green, like Clary’s, but not like Clary’s at all — “that kiss will not free the girl.”
“I could kiss Meliorn,” suggested Isabelle, shrugging.
The Queen shook her head slowly. “Nor that. Nor any one of my Court.”
Isabelle threw up her hands; Jace wanted to ask her what she’d expected — kissing Meliorn wouldn’t have bothered her, so obviously the Queen wouldn’t care about it. He supposed it had been nice of her to offer, but Iz, at least, ought to know better. She’d had dealings with faeries before.
Maybe it wasn’t just knowing the way the Fair Folk thought, Jace wondered. Maybe it was knowing how people who enjoyed cruelty for the sake of cruelty thought. Isabelle was thoughtless, and sometimes vain, but she wasn’t cruel. She tossed her dark hair back and scowled. “I’m not kissing any of you,” she said firmly. “Just so it’s official.”
“That hardly seems necessary,” said Simon, stepped forward. “If a kiss is all . . .”
He took a step toward Clary, who didn’t move away. The ice in Jace’s chest turned into liquid fire; he clenched his hands at his sides as Simon took Clary gently by the arms and looked down into her face. She rested her hands on Simon’s waist, as if she’d done it a million times before. Maybe she had, for all he knew. He knew Simon loved her; he’d known it since he’d seen them together in that stupid coffee shop, the other boy practically choking on getting the words “I love you” out of his mouth while Clary looked around the room, restlessly alive, her green eyes darting everywhere. She’s not interested in you, mundane boy, he’d thought with satisfaction. Get lost. And then been surprised he’d thought it. What difference did it make to him what this girl he barely knew thought?
That seemed like a lifetime ago. She wasn’t some girl he barely knew anymore: she was Clary. She was the one thing in his life that mattered more than anything else, and watching Simon put his hands on her, wherever he wanted to, made him feel at once sick and faint and murderously angry. The urge to stalk up and rip the two of them apart was so strong he could barely breathe.
Clary glanced back at him, her red hair slipping over her shoulder. She looked concerned, which was bad enough. He couldn’t stand the thought that she might feel sorry for him. He looked away fast, and caught the eye of the Seelie Queen, glimmering with delight: now this was what she was after. Their pain, their agony.
“No,” said the Queen, to Simon, in a voice like the soft slice of a knife. “That is not what I want either.”
Simon stepped away from Clary, reluctantly. Relief pounded through Jace’s veins like blood, drowning out what his friends were saying. For a moment all he cared about was that he wasn’t going to have to watch Clary kiss Simon. Then Clary seemed to swim into focus: she was very pale, and he couldn’t help wondering what she was thinking. Was she disappointed not to be kissed by Simon? Relieved as he was? He thought of Simon kissing her hand earlier than day and shoved the memory away viciously, still staring at his sister. Look up, he thought. Look at me. If you love me, you’ll look at me.
She crossed her arms over her chest, the way she did when she was cold or upset. But she didn’t look up. The conversation went on around them: who was going to kiss who, what was going to happen. Hopeless rage rose up in Jace’s chest, and as usual, found its escape in a sarcastic comment.
“Well, I’m not kissing the mundane,” he said. “I’d rather stay down here and rot.”
“Forever?” said Simon. His eyes were big and dark and serious. “Forever’s an awfully long time.”
Jace looked back at those eyes. Simon was probably a good person, he thought. He loved Clary and he wanted to take care of her and make her happy. He’d probably make a spectacular boyfriend. Logically, Jace knew, it was exactly what he ought to want for his sister. But he couldn’t look at Simon without wanting to kill someone. “I knew it,” he said nastily. “You want to kiss me, don’t you?”
“Of course not. But if—”
“I guess it’s true what they say. There are no straight men in the trenches.”
“That’s atheists, jackass.” Simon was bright red. “There are no atheists in the trenches.”
It was the Queen who interrupted them, leaning forward so that her white neck and breasts were displayed above the neckline of her low-cut gown. “While this is all very amusing, the kiss that will free the girl is the kiss that she most desires,” she said. “Only that and nothing more.”
Simon went from red to white. If the kiss that Clary most desired wasn’t Simon’s, then . . .the way she was looking at Jace, from Jace to Clary, answered that.
Jace’s heart started to pound. He met the Queen’s eyes with his own. “Why are you doing this?”
“I rather thought I was offering you a boon,” she said. “Desire is not always lessened by disgust. Nor can it be bestowed, like a favor, to those most deserving of it. And as my words bind my magic, so you can know the truth. If she doesn’t desire your kiss, she won’t be free.”
Jace felt blood flood into his face. He was vaguely aware of Simon arguing that Jace and Clary were brother and sister, that it wasn’t right, but he ignored him. The Seelie Queen was looking at him, and her eyes were like the sea before a deadly storm, and he wanted to say thank you. Thank you.
And that was the most dangerous thing of all, he thought, as around him his companions argued about whether Clary and Jace had to do this, or what any of them would be willing to do to escape the Court. To allow the Queen to give you something you wanted — truly, truly wanted — was to put yourself in her power. How had she looked at him and known, he wondered? That this was what he thought about, wanted, woke from dreams of, gasping and sweating? That when he thought, really thought, about the fact that he might never get to kiss Clary again, he wanted to die or hurt or bleed so badly he’d go up to the attic and train alone for hours until he was so exhausted he had no choice but to pass out, exhausted. He’d have bruises in the morning, bruises and cuts and scraped skin and if he could have named all his injuries they would have had the same name: Clary, Clary, Clary.
Simon was still talking, saying something, angry again. “You don’t have to do this, Clary, it’s a trick—”
“Not a trick,” said Jace. The calmness in his own voice surprised him. “A test.” He looked at Clary. She was biting her lip, her hand wound in a curl of her hair; the gestures so characteristic, so very much a part of her, they shattered his heart. Simon was arguing with Isabelle now as the Seelie Queen lounged back and watched them like a sleek, amused cat.
Isabelle sounded exasperated. ‘Who cares, anyway? It’s just a kiss.”
“That’s right,” Jace said.
Clary looked up, then finally, and her wide green eyes rested on him. He moved toward her, and as it always did, the rest of the world fell away until it was just them, as if they stood on a spotlighted stage in an empty auditorium. He put his hand on her shoulder, turning her to face him. She had stopped biting her lip, and her cheeks were flushed, her eyes a brilliant green. He could feel the tension in his own body, the effort of holding back, of not pulling her against him and taking this once chance, however dangerous and stupid and unwise, and kissing her the way he had thought he would never, in his life, be able to kiss her again.
“It’s just a kiss,” he said, and heard the roughness in his own voice, and wondered if she heard it, too.
Not that it mattered—there was no way to hide it. It was too much. He had never wanted like this before. There had always been girls. He had asked himself, in the dead of night, staring at the blank walls of his room, what made Clary so different. She was beautiful, but other girls were beautiful. She was smart, but there were other smart girls. She understood him, laughed when he laughed, saw through the defenses he put up to what was underneath. There was no Jace Wayland more real than the one he saw in her eyes when she looked at him.
But still, maybe, he could find all that somewhere else. People fell in love, and lost, and moved on. He didn’t know why he couldn’t. He didn’t know why he didn’t even want to. All he knew was that whatever he had to owe to Hell or Heaven for this chance, he was going to make it count.
He reached down and took her hands, winding his fingers with hers, and whispered in her ear. “You can close your eyes and think of England, if you like,” he said.
Her eyes fluttered shut, her lashes coppery lines against her pale, fragile skin. “I’ve never even been to England,” she said, and the softness, the anxiety in her voice almost undid him. He had never kissed a girl without knowing she wanted it too, usually more than he did, and this was Clary, and he didn’t know what she wanted. He slid his hands up hers, over the sleeves of her damply clinging shirt, to her shoulders. Her eyes were still closed, but she shivered, and leaned into him — barely, but it was permission enough.
His mouth came down on hers. And that was it. All the self-control he’d exerted over the past weeks went, like water crashing through a broken dam. Her arms came up around his neck and he pulled her against him, and she was soft and pliant but surprisingly strong like no one else he’d ever held. His hands flattened against her back, pressing her against him, and she was up on the tips of her toes, kissing him as fiercely as he was kissing her. He flicked his tongue along her lips, opening her mouth under his, and she tasted salt and sweet like faerie water. He clung to her more tightly, knotting his hands in her hair, trying to tell her, with the press of his mouth on hers, all the things he could never say out loud: I love you; I love you and I don’t care that you’re my sister; don’t be with him, don’t want him, don’t go with him. Be with me. Want me. Stay with me.
I don’t know how to be without you.
His hands slid down to her waist, and he was pulling her against him, lost in the sensations that spiraled through his nerves and blood and bones, and he had no idea what he would have done or said next, if it would have been something he could never have pretended away or taken back, but he heard a soft hiss of laughter — the Faerie Queen — in his ears, and it jolted him back to reality. He pulled away from Clary before he it was too late, unlocking her hands from around his neck and stepping back. It felt like cutting his own skin open, but he did it.
Clary was staring at him. Her lips were parted, her hands still open. Her eyes were wide. Behind her, Isabelle was gaping at them; Simon looked as if he was about to throw up.
She’s my sister, Jace thought. My sister. But the words meant nothing. They might as well have been in a foreign language. If there had ever been any hope that he could have come to think of Clary as just his sister, this — what had just happened between them — had exploded it into a thousand pieces like a meteorite blasting into the surface of the earth. He tried to read Clary’s face — did she feel the same? She looked as if she wanted nothing more than to turn around and run away. I know you felt it, he said to her with his eyes, and it was half bitter triumph and half pleading. I know you felt it, too. But there was no answer on her face; she wrapped her arms around herself, the way she always did when she was upset, and hugged herself as if she were cold. She glanced away from him.
Jace felt as if his heart was being squeezed by a fist. He whirled on the Queen. “Was that good enough?” he demanded. “Did that entertain you?”
The Queen gave him a look: special and secretive and shared between the two of them. You warned her about us, the look seemed to say. That we would hurt her, break her as you might break a twig between your fingers. But you, who thought you could not be touched — you are the one who has been broken. “We are quite entertained,” she said. “But not, I think, so much as the both of you.”

Christie

@up: scena wyżej była już podana i przetłumaczona.

+ 1szy z tych trailerów, które mają się pojawić.
[link widoczny dla zalogowanych]
spoiler
trochę mnie zalamało BETRAYEL po pojawieniu się Isabelle i REVENGE przy Simonie :<

Ewiik:P

Dzięki

nie wpadłam na to ż to będzie w innym dziale po prostu jestem tak podekscytowana tym 5 kwietnia że ja nie moge czy może ktoś przetłumaczyć to co jest przed tą scenką

Zuz@

Może dlatego ,że scena to nie będzie w 4 części ,a temat właśnie jest o tej części? Co za niespodzianka!
http://www.ksiazkimlodziezowe.fora.pl/dary-aniola,245/2-miasto-popiolow-cassandra-clare,2760-50.html

grey_apple

Zuz@ uwielbiam Cię ;* haha

Mógłby ktoś przetłumaczyć to co dodała asia przed scenką w Jasnym dworze, albo przynajmniej przytoczyć i o co wgl chodzi - streścić w kilku zdaniach.

asia18km

Tak jak Ewiik:P po prostu nie sprawdziłam w innym temacie, sorry za zaśmiecanie.

@grey_apple To krótkie scenki z udziałem tych postaci, które są w nawiasach. Możliwe, że niektóre odnoszą się do poprzednich części, ale niektóre mogą też pochodzić z czwartej. Dlatego nie wiedziałam, gdzie to wstawić, nie chciałam rozdzielać całości, no i wstawiłam tutaj.

Tłumaczenie pierwszego niezbyt mi idzie, ale mam kolejne:

002. Zabierz mnie. (Maia+Luke)
Maia owinęła się rękoma w talii, drżąc na ostrym styczniowym wietrze. Ulica była ciemna – ale, tak ciemna jak to zawsze bywało na dolnym Manhattanie – i jedyne miejsce, które wyglądało na otwarte miało migoczący znak brzmiący: Księżyc Łowcy. Maia oparła się o zimne cegły budynku, zastanawiając się, czy wygląda na tyle dorosłą, by wejść do środka. Tylko na minutę. Tylko po to, żeby się ogrzać.
„W porządku, dziecko?”
Maia skoczyła. Drzwi otwarły się i wychylił się człowiek – nie przystojny, w szczególności, ale i nie brzydki – i obserwował ją z niepokojem. Maia mogła zobaczyć w nim likantropa.

003. Tylko udając (Jace/Aline)
Ręce Jace'a były szorstkie i zdesperowane na jej skórze – wszystko źle; czuł wzniesienia blizn po jej runach i nie chciał ich, nie chciał dziewczyny wojownika, chciał artystkę, miękką i gładką i pachnącą pomarańczami i Brooklynem. Nie chciał krótkich, gładkich włosów ocierających się o jego policzek; chciał długich, śliskich loków zwijających się pod jego brodą, małych ust muskających zagłębienie jego szyi. Zacisnął zęby na krzywiźnie ramienia Aline, by zatrzymać imię innej dziewczyny w ustach... i nie miał pojęcia, że Aline robiła to samo.

004. Spójrz, kto jest na szczycie! (Jace/Alec)
Jace skoczył z powrotem na kule dwoma lekkimi stopami, prawie potykając się, kiedy źle osądził gdzie spadnie ostrze Aleca, kiedy drugi chłopiec zmylił przeciwnika.
„Ktoś się zaniedbał!” zapiał Alec, poruszając się, by odparować jego ataki.
„Nie ma szans” parsknął Jace, jego ostrze syczało, przecinając powietrze. „Będziesz musiał odebrać tę akcję nadgarstka, jeśli chcesz, żebym się zaniedbał.”
Alec zawahał się na wystarczająco długo, by Jace złapał jego miecz za rękojeść odrzucił przez matę. Jace podszedł bliżej, przyciskając ostrze broni to szyi Aleca. Uśmiechnął się.

005. Kwiaty (Michael Wayland/Valentine Morgenstern)
„Celine wydaje się być w dobrym zdrowiu”, zauważył Valentine, spacerując wzdłuż krawędzi areału posiadłości Waylandów, zatrzymując się tu i tam, aby zerwać kilka kwiatów. Michael uśmiechnął się w sposób, w jaki Jocelyn nadal miała przyjaciela w kieszeni, nawet po tych wszystkich latach.
„Tak”, zgodził się Michael. Uśmiechnął się. „Czymkolwiek jest ten okład, który przesłała Jo, działa cuda. Celine żartuje, że czuje, jakby dziecko miało siłę dorosłego człowieka.”
Valentine uśmiechnął się zza ciemnej brody.
„To brzmi tak, jakby mieli być później dobrymi parabatai... Jocelyn powiedziała to samo.”
Oczywiście, to było kłamstwo.

006. Uciec z kochankiem (Jocelyn/Luke)
Dawno, dawno temu był Lucianem Greymarkiem, drugim w dowodzeniu w elicie Kręgu Valentine'a Morgensterna. Był doskonałym wojownikiem z całym swoim pociągającym zuchwalstwem wywodzącym się z dowodzenia niebiańskimi siłami przeciwko demonom i śmiertelnymi wpływami na innych ludzi.
A potem, pewnej nocy pod księżycem w pełni... już więcej nie był.
Teraz był Lukiem Garrowayem, który zapomniał ogolić się co najmniej cztery dni z tygodnia, który nosił flanele bez guzików i pachniał jak strony starych książek. Który siedział przy łóżku żony Valentine'a Morgensterna każdej nocy przez miesiąc.

007. Lek o smaku wiśni (Jace/Isabelle)
„Jak się trzymasz?”
Jace podniósł głowę. „Ona jest moją siostrą.”
Isabelle uśmiechnęła się smutno. „Wiem.” Zamknęła za sobą cicho drzwi i bezmyślnie rozczesała palcami długie włosy, siadając obok niego na łóżku. Dotknęła go. „Czy jest coś, co mogę zrobić? Chcesz porozmawiać?”
Jace pokręcił głową. „Nie chcę rozmawiać. Po prostu spraw, żebym poczuł się lepiej”
Isabelle uśmiechnęła się. Ich pocałunki były gwałtowne jak ich ostrza, wszystkie tnące zęby i liżące języki i wiśniowa woń błyszczących ust Isabelle krwawiących czerwienią przy ustach Jace'a.

008. „Tak! Tak! Tak!” (Alec/Isabelle)
Jakoś, rodzeństwo Lightwoodów zostało wciągnięte w najbardziej skomplikowany miłosny ośmiokąt tej strony Plotkary. Magnus kochał Aleca, który kochał Jace'a, który kochał Clary, którą kochał Simon, którego kochały Isabelle i Maia i to wszystko stanowiło chaos. Na tak wiele jak walczyli z demonami, z pewnością mieli sporo z nich. Simon i Clary byli praktycznie powiązani ze sobą jak rodzeństwo, co nie przeszkadzało Simonowi. Jace i Clary byli rodzeństwem, co męczyło Jace'a, ale właściwie mu nie przeszkadzało; a także – wobec tego wszystkiego, co się działo, kto powiedział, że to powinno przeszkadzać Alecowi i Isabelle?

009. Miau (Alec/Magnus)
Alec spojrzał przez ramię w lustro i zmarszczył brwi. Położył rękę na zadraśnięciach na plecach. „No, jak ja wytłumaczę te?”
Magnus wzruszył ramionami i musnął różowe zadrapania chusteczką zamoczoną w niebieskim napoju. „Mógłbyś zawsze po prostu przyznać, że dostałeś je w zabawnym i czarującym mieszkaniu swojego zdumiewająco atrakcyjnego kochanka.”
Alec posłał mu miażdżące spojrzenie. „To mogłoby nieźle przejść”
„Cóż, to prawda”, powiedział Magnus, tylko z lekką goryczą barwiącą jego głos. Rozpromienił się. „Mówiłem ci, że Prezes Miau nienawidzi Nocnych Łowców.”

010. Nieprzyzwoite obnażenie (Jace/Magnus)
„Magnus!”, Jace czekał niecierpliwie, uderzając stopą o podłogę. Żadnej odpowiedzi. „Magnusie Bane!”
Po tym, co wydawało się wiekami, Magnus przywlókł się do pokoju. Zatrzymał się nagle i przekrzywił głowę.
„Podczas gdy z pewnością doceniam widok”, powiedział ostrożnie, wskazując niejasno w stronę Jace'a. „Czy jest powód, dla którego nie nosisz majtek w środku dnia?
Jace skrzywił się. Skrzyżował ręce na piersi i otrząsnął zimne, ociekające wodą włosy. „Nie mamy ręczników”
Magnus wzruszył ramionami. „Nie jestem twoją praczką. Jeśli chcesz czysty ręcznik, możesz sam jeden wyprać.”

011. Ból (Clary/Sebastian)
Może to wydawało się złe tylko dlatego, ponieważ on nie był Jace'em i, na szczęście lub nie (zdecydowanie nie) on był tym, którego kochała Clary. Może to dlatego jego palce zdawały się palić jej skórę, nie z ciepłym żarem, który miał Jace na zewnątrz posiadłości Waylandów w trawie, ale z ciemnym, fosforyzującym płomieniem, który zadawał ból. Może to dlatego jego gorące spojrzenie sprawiało, że czuła się bardziej niż naga, obdarta do kości, krwawa i wrażliwa. Może to bolało tak bardzo tylko dlatego, ponieważ Clary wiedziała, że nawet choć Jace był jej bratem, powinna powiedzieć „tak” na zewnątrz w trawie.

012. Za warstwami (Clary/ Simon)
Simon poczuł uśmiech wykrzywiający mu usta, zanim zdołał go powstrzymać. „Dobra, teraz chcę powiedzieć coś przemądrzałego, ale wszystko, o czym mogę pomyśleć to...”
Clary uśmiechnęła się do niego bezczelnie. Jej usta były spuchnięte i różowe i Simon czuł opiekuńczy, dumny ryk w piersi. To od całowania mnie. Mnie. „Że chcesz seksu?”
Każda komórka ciała Simona płonęła. Oczywiście wyobrażał to sobie wcześniej – to był materiał jego wszystkich snów i przynajmniej 76% myśli na jawie – ale nigdy z Clary rozkładającą się pod nim z tym uśmiechem.

grey_apple

asia18km bardzo Ci dziękuję ; *

A tu Molly Quinn i Ed Westwick opowiadaja o pracy nad audiobookiem MUA
[link widoczny dla zalogowanych]

lola1190

asia 18 kim
zapomniałas o najwazniejszej częsci, tzn o Jacie i Clary, ale ja mam ;pD

015. Spełnienie{Jace/Clary}
To było coś pędzącego od pierwszego razu gdy ich oczy się spotkały, gdy wygląd Jace'a, jego charyzma , temperament i surowośc uderzyły Clary. To była eksplozja siły króra on sączył w każdym swoim ruchu. I Jace myślał o Clary – Właściwie pomyslał o tym, że Clary była pierwszą osobą, która była motywacją do następnego spojrzenia .

Tej nocy w Pandemonium, Clary nawet przez mysl nie przeszło, że Jace moze byc tak delikatny, jak wtedy gdy głaskał ja dłonia po skroni mrucząc : kocham cie..... Boże, kocham cie.

ps : Ja tez cie kocham Jace Smile

ven_detta

Mały spoiler od Cassandry - co się będzie działo z Jacem w CoFA! Very Happy

Kate

Aaaa! Sprawiać ból? Czytelnicy nie będą szczęśliwi?? Co? A miało być tak pięknie! Surprised

Enthia

Nie wiecie skąd skombinować oryginał? Co do Jace'a - nie jestem zdziwiona, mu często odwala : D

asia18km

kolejny filmik o CoFA
[link widoczny dla zalogowanych]

lola1190

Kolejna, pisemna zapowiedź ksiązki Very Happy

Wojna trwa, a szesnastoletnia Clary wraca do Nowego Jorku, podekscytowana możliwościami jakie ma przed sobą. Trenuje, by stać się Nocnym Łowcą i - co najważniejsze- może wreszcie nazwać Jace'a jej chłopakiem. Jednak nic za darmo. Ktoś zabija Nocnych Łowców, którzy byli w kręgu Valentina, wzmacniając napięcie między Podziemnymi a Nocnymi Łowcami, które może prowadzić do kolejnej, krwawej wojny. Tymczasem gdy Jace zaczyna odpychać Clary nie podając powodu, ta zmuszona jest zajrzeć w samo serce tajemnicy, której rozwiązanie odkrywa jej największe obawy: Ona sama wprawia w ruch łańcuch wydarzeń, którty może sprawić, że straci wszystko co kocha. Nawet Jace'a

amy188

Czytając ten opis mam ciarki na plecach Very Happy

Boże, w ogóle zapomniałam o tym, że dziś premiera w Stanach! Dopiero na fb przeczytałam notkę Cassie, żeby nie spoilerować... No to byle do maja, chociaż jak znam siebie i tak w przypływie słabości będę szukała wersji angielskiej lub nieoficjalnych tłumaczeń. Podoba mi się, że zapowiada się na to, że Jace znów będzie odpychał od siebie Clary, uwielbiam takie sytuacje w książkach Very Happy

Tirindeth

Nie wiem, czy ktoś wrzucał, więc prosze bardzo - oficjalny trailer
[link widoczny dla zalogowanych]
Aktorzy straszni :/

amy188

OMG ale się z tego filmiku uśmiałam hahah. Co to ma być Laughing

lola1190

Kolejny cytat , prawdopodobnie z drugiego rozdziału Very Happy

- Czy oni nie powinni czasem zatrudnić kogoś innego, kto by ze mną trenował przez cały czas?
- Tak - powiedział wstając i podciągając ją do góry razem z nim. - Dlatego martwię się, że jeśli przyzwyczaisz się do całowania i obejmowania ze swoimi instruktorami, skończy się na tym, że będziesz się całować i obejmować także z tym kimś innym.
- Nie bądź seksitowski. Mogliby mi znaleźć instruktorkę.
- W takim razie masz moje pozwolenie na całowanie i obejmowanie się z nią, o ile będę mógł popatrzeć.
- Jakiś ty miły - Clary uśmiechnęła się szeroko, pochylając się, żeby zwinąć koc, który przynieśli do siedzenia. - Po prostu martwisz się, że oni zatrudnią instruktora, który będzie przystojniejszy od ciebie.
Brwi Jace'a poszybowały do góry. - Przystojniejszy ode mnie?
- Mogłoby się tak zdarzyć - powiedziała Clary. - No wiesz, teoretycznie.
- Teoretycznie to ta planeta mogłaby nagle pęknąć na pół, ja byłbym po jednej stronie, a ty po drugiej, na zawsze tragicznie rozdzieleni, ale tym także się nie martwię. Niektóre rzeczy - powiedział Jace ze swoim zwyczajowym krzywym uśmiechem - są tak mało prawdopodobne, że nie warto się nad nimi zastanawiać.

Mika28

hmmm... coś nie wynika z tych wszystkich cytatów, że jace odpycha clary Wink

a cytat świetny ;D

amy188

Nooo, ale historia się dopiero rozkręca ^^ Kocham ich przekomarzania <3

Smile_xD

Nowiusieńkie cytaty z książki :
( Simon o Jasie ;] ) :