1. Lolita - Vladimir Nabokov (3.01.2012)

sujeczka

"Lolita" najgłośniejsza powieść Nabokova, jednego z najwybitniejszych pisarzy XX wieku, jest opisem seksualnej obsesji czterdziestoletniego mężczyzny na punkcie dwunastoletniej dziewczynki Dolores. Powieść przetłumaczono na kilkadziesiąt języków, wydawano ją w atmosferze kontrowersji i protestów, a autora pomawiano o pornografię i pedofilię. Obecnie uznawana jest za jedno z arcydzieł literatury światowej. Sfilmował ją w 1962 roku Stanley Kubrick i ponownie w 1997 Adrian Lyne.

Czyli pierwszą dyskusję w ramach akcji "Czytamy razem..." uważam za otwartą Wink

Na początek nie rzucam żadnych szczegółowych pytań, tylko takie na rozruszanie naszego (mam nadzieję licznego Very Happy

) towarzystwa xD Przy okazji chcę podziękować wszystkim osobom, które przeczytały książkę Smile

A więc tak na początek...

Jak Wam ogólnie podobała się książka?
Co sądzicie o bohaterach powieści, tematach w niej poruszonych? Very Happy

Czy spodziewałyście się takiego rozwoju spraw i takiego zakończenia? Very Happy

Z jakim nastawieniem podchodziłyście do "Lolity" przed jej przeczytaniem? Very Happy

Jak Wam się ją czytało?
Czy rzeczywiście zasługuje na to, by zaliczać ją do klasyki literatury?
Czy gdyby nie "Czytamy razem..." to przeczytałybyście "Lolitę"?

Czyli ogólnie piszcie o WSZYSTKICH Waszych wrażeniach Smile

I zadawajcie pytania, żeby dyskusja toczyła się dalej Wink

MUlka

No to wybiję się przed szereg i na szybko odpowiem na te pierwsze pytania Wink

Shetani

Jak Wam ogólnie podobała się książka?

Ogólnie podobała mi się. Było to w sumie miłe przeczytać książkę w tym stylu, gdyż rzadko w sumie bo takie sięgam, więc taka miła odmiana.

Co sądzicie o bohaterach powieści, tematach w niej poruszonych?

Sądzę, że książka budziła wiele kontrowersji i może nawet budzi nadal, przynajmniej u niektórych. W końcu temat pedofilii niejako jest postrzegany jako temat tabu, a tu takie opisanie wszystkiego. Jednak myślę, że sposób przedstawienia był zupełnie inny niż ludzie zazwyczaj postrzegają pedofilie, nawet sam główny bohater na stereotypowego pedofila się nie nadaje.

Czy spodziewałyście się takiego rozwoju spraw i takiego zakończenia?

Szczerze? Nie. Byłam naprawdę zaskoczona tym, co się dalej wydarzyło, tym jak się zakończyło. Osobiście miałam zupełnie inne wyobrażenie co do tego, jak sprawy mają się potoczyć. No ale w sumie to chyba dobrze, że byłam zaskoczona, w końcu przewidywalność nie jest zaletą ; p

Z jakim nastawieniem podchodziłyście do "Lolity" przed jej przeczytaniem?

Z jednej strony entuzjastycznie, bo "oo fajnie podyskutujemy sobie jak przeczytam Very Happy

" a z drugiej tak niezbyt chętnie, bo "kuuurde.. nie mój styl, nie mój typ...".

Jak Wam się ją czytało?

Chwilami ciężko, bo niektóre opisy mnie strasznie nużyły, więc je pomijałam, ale ogólnie nie było źle.

Czy rzeczywiście zasługuje na to, by zaliczać ją do klasyki literatury?

Myślę, że tak, bo jest utrzymana właśnie w stylu tych klasycznych książek, poza tym, nie wiem gdzie indziej mogłabym ją zakwalifikować tak szczerze mówiąc.

Czy gdyby nie "Czytamy razem..." to przeczytałybyście "Lolitę"?

Pewnie nie ; p

Hmm czy ja mam jakieś pytania... myślę, że warto porozmawiać o odczuciach głównego bohatera i zachowaniu tytułowej Lolity. A dokładniej chodzi mi o to, że nie było to typowe zachowanie pedofila, ja tam wręcz widziałam naprawdę miłość i oddanie.. jednak z drugiej strony, gdyby Lolitka podrosła to pewnie by tego już nie było... A jeśli chodzi o samą Lo, to ona w sumie też święta nie była, prawda? ; d

zaszumiał_wiatr

W większości zgadzam się z dziewczynami.
Przede wszystkim trudno mi powiedzieć, czy książka mi się podobała, czy nie. Na pewno jest to pozycja ciekawa, ale zarazem też trudna, nie tylko poprzez poruszane kwestie, ale też chwilami język. Podobnie jak MUlka czasem nie do końca rozumiałam, co Humbert miał na myśli, czasem wymienianie zwiedzanych przez Humberta i Lolitę miejsc zwyczajnie mnie wykańczało i takie opisy omijałam. I to mnie zniechęcało do dalszego czytania, więc ogólnie sięgałam po książkę od czasu do czasu. Osobiście nie mogłam jej przeczytać na raz! Po prostu się nie dało - niektóre zwierzenia Humberta mnie szokowały, inne zmuszały do przemyśleń, plus ten francuski(bez tłumaczeń, nie wiem czy tylko w mojej wersji czy tak umyślnie Razz

); to wszystko złożyło się na długi okres czytania i moje średnie zaangażowanie.

Bardzo zaskoczyło mnie zakończenie. Sam fakt, że Humbert naprawdę kochał Lolitę, może swoją dziwną, wypaczoną i odmienną miłość, ale prawdziwą. Właśnie, nawet gdy odwiedził ją, jako powiedzmy dorosłą, gdy nie dostrzegał w niej już uroku nimfetki, wciąż była dla niego najważniejsza. Wzruszyło mnie, gdy zaproponował jej, żeby z nim odeszła, że zrobi dla niej wszystko. Ale chyba już żadne z nich nie byłoby szczęśliwe. W ogóle cała ta historia jest moim zdaniem bardzo nieszczęśliwa.

Lolita była dziwnym dzieckiem, na pewno w jakimś stopniu "uwiodła" Humberta, a żeby być bardziej dosłownym, po prostu nauczyła się go okręcać wokół palca - robił wszystko, czego zapragnęła. Hm, tylko jakim kosztem...? Też mam wrażenie, że to bardziej Lolita wykorzystała Humberta niż na odwrót. A teoretycznie to ona powinna być biedną, małą dziewczynką. Nie usprawiedliwiam zachowania Humberta i nieraz jego zachowanie mnie przerażało, jednak czułam do niego litość. Dlatego, że za każdym razem, gdy w czasie ich "ucieczki" gdzieś się zatrzymywali, drżał na myśl, że Lolita ucieknie albo zainteresuje się kimś innym. I to jak ze świadomością go poniżała - chwilami nie znosiłam ich obojga. Humberta za jego safandulstwo, a Lolitę za jej dziecięce wyrachowanie.

I jeszcze na koniec dużym zaskoczeniem było dla mnie morderstwo, które popełnił Humbert, bo kurczę, mimo wszystko się tego po nim nie spodziewałam!

Tak, myślę, że "Lolita" zasługuje na miano klasyki i chociaż się za bardzo na tym nie znam Very Happy

, to moim zdaniem na podziw zasługuje najbardziej opis złożoności uczuć - sama czułam ich mnóstwo podczas czytania. I tematyka jest kontrowersyjna. Pamiętam taki fragment, w którym Humbert rozmyślał nad ojcostwem i marzył o córkach i wnuczkach, które byłyby jego nimfetkami i które mógłby "wykorzystywać" bez ich świadomości... To było dla mnie szokujące i wstrząsające, dlatego mocno zapadło mi w pamięci. Ale ogólnie książkę skończyłam przed miesiącem, więc średnio wszystko pamiętam. Powieść trochę zlała mi się w jedną całość - takiej zamglonej, zblazowanej, nieszczęśliwej historii w atmosferze Ameryki ubiegłego wieku.

Byłam ciekawa "Lolity", bo jednak ma wydźwięk w literaturze i filmie, ale gdyby nie FKD, myślę, że sięgnęłabym po nią za dłuższy czas i to pewnie mniej chętnie niż teraz.

Shetani

Dokładnie, ja też odczuwałam, że on ją po prostu kochał. Zakochał się i tyle, w sumie po części nieszcześliwie. A zresztą, Lo nic sobie z tego nie robiła, wręcz go do tego zachęcała. W ogóle czy tak zachowuje się 13 letnia dziewczynka? Może inaczej, nie czy tak się zachowuje, a czy tak powinna się zachowywać. Ona go po prostu wykorzystywała, a wręcz czasami szantażowała. Myślę, że Humbert trochę cierpiał z tego powodu. No bo on ją kochał, poświęcał się, był na każde jej skinienie a ona nagle mu wyjeżdża z tekstem, że go posądzi o molestowanie i gwałt...

MUlka

Kamień z serca - myślałam, że coś jest ze mną nie tak skoro współczuję takiemu człowiekowi.
Shetani nie wiem jakim rodzajem pedofila był Humbert - czy typowy, czy nie typowy - to prawda, że gdzieś tam ma się w podświadomości pewien stereotyp z wyglądu coś jak ten z "Nostalgii Anioła" zaniedbany facet z obłędem w oczach. Ale ile razy słyszy się o tym, że to nauczyciele, lekarze, "normalni" mężczyźni którzy mają rodziny - własne dzieci. I to chyba między innymi ta książka miała pokazać - że zboczeńca często jest trudno rozpoznać i czasami można go nieświadomie wpuścić pod własny dach.
Kiedyś oglądałam program o mężczyźnie który nie panował nad sobą, błagał o kastracje bo bał się, że kogoś skrzywdzi :/ Humbert poniekąd też chciał na boczku sobie ulżyć, w końcu planował ją uśpić, tylko po dotykać ... nie wiem na ile by mu to starczyło, ale jednak Wink

ehh i znowu mi źle że go tłumaczę ...

I rzeczywiście niektóre opisy były bardzo męczące, miałam przy nich kryzysy i odkładałam książkę, później było ciężko znowu wbić się w historię - zwłaszcza po jakiejś lajcikowek młodzieżówce. Ale kiedy tych opisów "przyrody" było sporo to cieszy mnie, że sam Humbert zaoszczędził nam opisów zbliżeń z Lo. Ten chyba jedyny który jest w książce - ich pierwszy raz - był opisany niesamowicie, te porównania ehhh aż mnie ciarki przeszły.

Moim ulubionym momentem z książki jest akcja nad jeziorem Smile

powiem szczerze, że nawet się zaśmiałam. Strasznie mi się podobała samokrytyka Humberta i też te wszystkie wyzwiska i zmiany imion które stosował wobec siebie.

Co do morderstwa, totalnie mnie obeszło, myślałam że jeśli zabije to jednak kogoś innego Wink

No ale wyszło mu tak trochę w stylu Dextera - to chociaż tyle.

edit:
No wlasnie, czy tak zachowuje się dziewczynka w tym wieku? Moim zdaniem Dolores była zepsuta i bardzo przebiegła, Humbert był jej drogą do wolności i samodzielności ... nie wiem skąd to się wzięło, choć co prawda jej matka nie byla ideałem rodzica, ale Lo była dla mnie lekko socjopatyczna , jak sobie pomyśle o niej na końcu z papierosem to dochodzę do wniosku, że to dziecko nie kochało nigdy nikogo, nawet samej siebie.

zaszumiał_wiatr

Shetani

A może uciekła, bo właśnei stwierdziła, że jest już dorosła i zacznie radzić sobie sama? Może faktycznie uważała go za kogoś, kto jej pomoże się tylko wybić, a potem go zostawi. Możliwe, że była po prostu egoistyczną, wyrachowaną osobą. I to w takim wieku! Odezwała się do niego dopiero wtedy, gdy potrzebowała pomocy, a wcześniej zero. I gdzie tu jej miłość? Nie, nie sądzę, żeby Dolores go kochała. Nie sądzę, żeby Dolores była zdolna kochać kogokolwiek. A Humbert? Kolejny dowód tego, że mu na niej zależało, że zrobiłby dla niej wszystko.. pojechał, znalazł ją i pomógł.

Agnnes

Ehem.. stwierdziłam, że muszę zmienić trochę odpowiedzi na te pytania, bo wyjdzie, że coś ze mną jest źle.
Przede wszystkim może tak, mam wrażenie że czytając "Loilitę" jakby wyparłam ten cały temat pedofilii, czasami nachodziły mnie takie momenty "uświadomienia sobie" i wtedy byłam tym obrzydzona i wstrząśnięta i uważałam Humberta za najgorszą kreaturę. Ale przez większość czasu, jak już pisałam, trochę to wyparłam ze świadomości, trochę ignorowałam, i patrzyłam na postać Humberta jak na osobę która opowiada o swojej obsesji. Nie ważne czy tematem tej obsesji były małe dziewczynki, czy fruwające motyle, no właśnie... chyba bardziej patrzyłam jakby to były fruwające motyle, dlatego opis jego fascynacji Lolitą mi się podobał. Dodatkowo jeszcze cała ta sytuacja była dla mnie trochę nierealna, więc jakoś nie mogłam zdobyć się na surowe osądzanie bohaterów. Bo to w końcu fikcja.

Co do pytań Suu:

"Lolita" bardzo mi się podobała. Przy niektórych fragmentach byłam nią wręcz zachwycona.
Chyba najbardziej podobał mi się sposób jej napisania. Styl autora, narracja, język, to jak przez wszystkie słowa przebijała inteligencja Nabokova. Taa, chyba w całej książce polubiłam najbardziej jej autora Very Happy

Humbert opowiadał wszystko ze swojego punktu widzenia, ale to jak czasem zmieniał formę i mówił o Humbercie w 3 osobie - jak gdzieś wyczytałam, miała to być jakaś aluzja do sobowtóra - mniejsza z tym, to tak śmiesznie brzmiało Wink

Cała książka była napisana w sposób nie do końca oczywisty i zrozumiały, pełno różnych aluzji, skojarzeń, których ja nie wszystkich umiałam skojarzyć, jestem pewna że co najmniej połowy nie zrozumiałam. Ale jak już coś mi się udało załapać, to byłam pełna podziwu jak autor pięknie to wszystko wplótł.
Język jakim to zostało napisane, był chwilami wręcz poetycki, niekiedy pojawiały się piękne połączenia wyrazów, albo w ogóle nowe wyrazy np. "dzieńdobraki" Very Happy

Dam jeszcze kilka przykładów, które, sobie aż zapisałam: "słońcowłose skautki"; o Charlottcie, która nie umie pływać - "była bardzo mierną syreną"; o nauce jazdy - "podstawy sztuki szoferskiej". Albo to jak Lolita pomykała na " pięknym młodym rowerze". I jeszcze tak często pojawiające się określenia typu "omdlewająca", "zuchwała Lo".
Język i inteligentna narracja to właśnie to, co zachwyciło mnie w książce i chyba głównie na tym się skupiałam. Więc liczę, że mogę czuć się usprawiedliwiona tym, że polubiłam Humberta Razz

*

O Humbercie można pisać, że to chory, obrzydliwy człowiek, który ulegając swojej żądzy skrzywdził małą dziewczynkę. Ale jak już pisałam wcześniej, trochę pomijałam ten aspekt jego osobowości i tylko w niektórych momentach docierało do mnie co ten facet tak naprawdę robi. W tym bohaterze bardziej interesowała mnie jego przenikliwość z jaką patrzył na niektóre sprawy. Bardzo lubię "wchodzić do głowy" takim nietypowym jednostkom, a z tym że Humbert był wyjątkową osobowością nie można się nie zgodzić. Dlatego nie osądzałam, tylko przyglądałam się z ciekawością w jaką stronę podążają jego myśli.
To jak Nabokov stworzył Humberta jest dla mnie niepojęte. Tak dopracować wszystkie myśli, emocje, motywy osoby, którą się nie jest (bo zakładam, że autor nie oparł historii na swoich doświadczeniach Wink

) musi wymagać ogromnej wyobraźni, albo co najmniej lat przebywania w zakładzie zamkniętym i poznawania takich ludzi.
Ogólnie to w Humbercie podobało mi się jego zaangażowanie, entuzjazm z jakim opowiadał o Lolicie. To jak opisywał każdy jej gest, ruch ciała, każdy szczegół dotyczący jego nimfetki - patrząc na to pod kątem opowieści dorosłego faceta o dziewczynce, pewnie może przerazić, ale jeśli pomyśli się, że to miłośnik owadów ogląda pazia królowej, to może wydać się piękne, i ja właśnie tak na to patrzyłam.
A to za co polubiłam Humberta to jego komentarze, dopowiedzenia, podsumowania, wręcz szyderstwa. Nieraz mnie one rozbrajały i doprowadzały do śmiechu.
Był taki fragment (część druga, rozdział 8 ) gdy H. czytał w jakiejś gazecie rady dla ojców nastoletnich córek (swoją drogą absurdalność różnych sytuacji w których brał udział główny bohater też była niezła), i tu mamy np. taki jego komentarz:
"Wstąp no, chłopcze, z serca radzę, do mojego domu schadzek."
Nie wiem czy to jakiś cytat, ale bardziej trafnie chyba nie można było ująć myśli H. na temat tych "rad".
Jak to podsumować? Humbert jako postać literacka był fascynujący. Jako żywego człowieka nie chciałabym go nigdy spotkać. Chwilami odnosiłam wrażenie, że Lolita tak go pochłania, że poza nią, nie ma już żadnych uczuć. To jak ze wszystkich się wyśmiewał, to jak zabił Quiltego! Przecież to był jakiś horror.

Co do Lo. Dziewczynka z pewnością bardzo przebiegła. Myślę jednak, że wkręciła się w tą sytuację na własne życzenie, nie bardzo wiedząc co ją czeka. Z początku chyba jej to nie przeszkadzało, potem zdawało mi się, że zaczyna żałować. Że to wszystko mocno odbiło się na jej psychice. Choć jej psychika już przez matkę chyba była nieco skrzywiona. Podziwiam ją za jej spryt, ale nie lubię za całą tą, hmm, jak mi się przypomni słowo to napiszę Wink

W każdym razie tak jak napisała Mulka, Lolita to taki bachor Very Happy

Co do tematu powieści, to odebrałam go bardziej jak nietypowy punkt wyjścia, bardziej takie kontrowersyjne tło, niż oś wokół której wszystko się kręci. Ciekawa jestem czy ktoś jeszcze to tak odebrał.

*

Jeśli chodzi o zakończenie, spodziewałam się innego, gdzieś tam przemkło mi przez myśl, że H. w końcu zabije Lo. Ale też wielu myśli na tym nie skupiałam, nie było ono dla mnie najważniejsze.
Ostatecznie nieco mnie zaskoczyło to jak się sprawy potoczyły.

*

Przed czytaniem, miałam zupełnie inne wyobrażenie "Lolity". Ale przede wszystkim co mnie zaskoczyło, to że akcja w większości dzieje się w Ameryce. Byłam przekonana, że to będzie w Rosji. I jeszcze to, że ta książka sprawiała takie współczesne wrażenie jeśli chodzi o przedstawioną tam rzeczywistość. Na pewno byłam nastawiona na coś gorszego. Bardziej poważnego.

*

Chwilami czytało się dość ciężko. Styl, mimo , że tak się nim zachwycałam, nie był wcale łatwy w odbiorze. Najgorzej szedł mi początek i rozdziały podróży Humberta i Lo po Ameryce. To było po prostu nudne.
I też mam pytanie, czy u was tak jak u mnie i zaszumiał_waitr też ten francuski nie był przetłumaczony? Bo ja miałam wrażenie że dużo mi przez to umyka.

*

Kiedyś miałam zamiar, nie udało się, ale pewnie w końcu bym przeczytała, tylko nie w najbliższym czasie.

*

Co do pytań, mam takie, ale to może później. Niech się więcej osób wypowie jeszcze na to co jest.

*
Mam nadzieję, że po tym co wyżej napisałam nie wyszłam na jakąś niemoralną, nieczułą osobę, która akceptuje takie zachowania jakie przedstawił Humbert Very Happy

MUlka

Agnnes

zaszumiał_wiatr

Brr, jak mi o tym przypomniałaś, Agnnes, to aż mnie ciarki przeszły Very Happy

Racja, to było okropne, takie pastwienie się nad Quiltym, chociaż nie miałam do niego żadnego stosunku, to jednak:

MUlka

Nie no, to jak ta scena morderstwa została opisana zrobiło na mnie wrażenie, a jakże, przez moment nawet sobie pomyślałam, że to wyobraźnia Humberta a nie że dzieje się na serio, w ogóle nie mogłam Quilty'ego słuchać jak licytował swoje życie, w zamian oferując całe rodziny sprzątaczkę z córkami i wnuczkami (wiadomo aluzja) itd, przy nim Humbert wydawał się aniołem, zakochanym po uszy facetem z klapkami na oczach ... chodziło mi o to, że obeszło mnie to że Humbert w ogóle zabił, był dla mnie pewnego rodzaju ręką sprawiedliwości.
Poza tym doszłam do wniosku, że związek z Lolitą go w pewien sposób uleczył, z tą kobitką którą był tak długo nie było przecież tak źle, poza tym ewidentnie chciał Dolores a nie jakąkolwiek nimfetkę. I kiedy na koniec opisywał dźwięki parku w którym się bawią dzieci i że brakuje mu wśród nich wesołego głosu Lolity - no kurcze szkoda, że załapał tak późno - ale załapał i to się też liczy.

cocodrilla

Witam, bardzo zainteresowała mnie ta książka i zamierzam ją wykorzystać w prezentacji maturalnej, ale niestety jeszcze jej nie przeczytałam. Czy moglibyście mi podpowiedzieć czy pasowałaby ona do tematu : "Wpływ miłości na osobowość człowieka"? Wydaje mi się, że w pewnym sensie pasuje. Bohater z miłości do lolitki wpada chyba w pewny obłęd. Jak myślicie?:)

Agnnes

Cocodrilla, tu najtrudniej określić czy to co czuł Humbert do Lolity to była miłość czy jakaś chora obsesja, pod koniec faktycznie zdaje się jakby to było coś na kształt miłości i jeśli tak założyć, to z pewnością miała ona wpływ na życie Humberta. Myślę, że jakoś możesz to wykorzystać w prezentacji. A co o tego zdania: "Bohater z miłości do lolitki wpada chyba w pewny obłęd" to ja bym powiedziała że bohater cały czas był w jakimś obłędzie Very Happy

nie można tak jednoznacznie powiedzieć że to przez miłość, ale może jakoś z tego wybrniesz, w sumie to wszystko zależy od interpretacji, poszukaj jeszcze jakieś opracowania do "Lolity", powinny pomóc. Ja rok temu przygotowując się do swojej prezentacji poszłam do biblioteki głównej w swoim mieście i zostałam zasypana przez panię bibliotekarkę stertą najróżniejszych opracowań.
No i czytaj ten temat, koleżanki powinny jeszcze powiedzieć coś mądrego Wink

A jak już przeczytasz "Lolite" to sama koniecznie się wypowiedz Very Happy

Shetani

O tak myślę, że pasuje. No bo miłość a obsesja.. czasem dzieli je tylko jeden mały krok. Myślę, że on ją kochał, tak naprawdę kochał... a obsesja i obłęd to swoją drogą.

cocodrilla

Wiecie, na początku miałam wybrany temat do prezentacji o famme fatale, dlatego właśnie wybrałam "Lolitę", zrobiła ona na mnie ogromne wrażenie i od początku byłam już na nią nastawiona. Pisząc konspekt roboczy (polonistka sobie zażyczyła) w sobotę dopiero zobaczyłam, że chodzi o famme fatale, ale w kulturze polskiej:/ Tak więc nie mogę tej książki wykorzystać. Zastanawiam się nad zmianą tematu na ten wpływ na osobowość, lecz moja polonistka poradziła mi, żebym tematu nie zmieniała bo jest on bardzo ciekawy. Niestety szperając w słownikach motywów i w bibliotece nie mogłam znaleźć żadnej ciekawej historii famme fatale w kulturze polskiej:/ Mam wyzwanie hehe Może komuś z Was przychodzi na myśl taka kobieta fatalna?? Tylko błagam NIE Łęcka, Jagna ani Lady Makbet. Smile

Pozdrawiam

Marysia

Żałuję się, że nie mam czasu na jakieś poważniejsze włączenie się do dyskusji. Mam jednak zapisanych kilka uwag, spisanych na gorąco podczas czytania lektury. Wyglądają one mniej-więcej tak:
- ciąg myślowy Humberta - genialny. Tego się nie czyta, przez to się płynie
- Nabokov mnie przeraża. To jedyny pisarz (jedyny mi znany), który bez użycia jednego wulgaryzmu potrafi napisać scenę na wskroś wyuzdaną
- z drugiej strony Nabokov mnie irytuje, uwielbia nabierać czytelnika, co zresztą robi już na samym początku, pisząc przedmowę jako doktor John Ray, który rzekomo otrzymał rękopis Lolity od Humberta Humberta. W posłowiu Nabokov bez większych krępacji przyznaje, że nikczemnie podszył się pod doktora. Ładnie tak zwodzić czytelników? ;)
- Humbert staje się coraz bardziej zuchwały - od mężczyzny, który mógł tylko śnić o rozkosznej nimfetce, przemienia się (czy też wyłazi z niego, wypełza niczym robak) w mężczyznę, który obsesyjnie strzeże swojej własności i „używa” jej jak chce. Nie jest zatem jednoznaczny (o ile w ogóle ktoś taki może być jednoznaczny...)
- bardziej od historii fascynuje mnie warsztat Nabokova, podziwiam, podziwiam, podziwiam.

Silje

Kurde, głupio mi, że tak późno przystępuję do dyskusji, ale najpierw nie miałam czasu, a potem zaczęłam jeszcze raz czytać (słuchać) „Lolitę” i okazało się, że tłumaczenie jest dużo lepsze, więc postanowiłam poczekać. Wink

W ogóle kurde, coś słabo się rozkręciła dyskusja. Sad

No dobra! To ja najpierw ogólnie – książka mi się baaaardzo podobała. Czytanie książek takich jak „Lolita” boleśnie mi uświadamia jaki chłam czytam na co dzień. Nabokov – to jest jakość sama w sobie. Jego język, jego konstrukcja zdań, jego historia – od razu się wie, że obcuje się z Wysoką Literaturą. Naprawdę cieszę się, że Klub Dyskusyjny zachęcił mnie do przeczytania tej książki. Czuję się też bardzo zachęcona do przeczytania innych książek tego autora – mam kilka na półce, więc może niedługo się za nie zabiorę. Very Happy

„Lolitę” miałam na półce od kilku już lat, oczywiście planowałam ją przeczytać i kiedyś pewnie nadszedłby ten magiczny moment, naprawdę się więc cieszę, że Klub mnie do tego zmobilizował, bo zdecydowanie warto. Nie wyobrażam sobie jakiegokolwiek zestawienia klasyki literatury, w którym zabrakłoby „Lolity”.

Przed przystąpieniem do lektury spodziewałam się czegoś innego – coś tam, gdzieś tam sobie kiedyś uroiłam, że to będzie bardziej taka opowieść o fascynacji, obsesji; nie sądziłam, że ten romans Lolity i Humberta będzie tak często… konsumowany. Myślałam raczej, że cała książka to będą takie podchody, tak jak było na początku. Samą Lolitę wyobrażałam sobie jako biedną, niewinną ofiarę, a tu się okazało, że jest wręcz przeciwnie.
Zakończenie – tutaj to w ogóle popłynęłam. Very Happy

Bo Nabokov przecież od samego początku założył, że czytelnik ma wiedzieć, jak książka się skończy – w tym celu daje przedmowę: pisze tam o morderstwie, o dalszych losach bohaterów (nawet o tym, że Lolita umiera w czasie porodu). A jedną z moich żelaznych zasad jest to, że przedmów nie czytam, ponieważ kilkukrotnie zdarzyło mi się w ten sposób trafić na spoilery. Razz

Tak więc nie wiedząc nawet, że przedmowa jest autorska (podpisana dr John Ray – myślałam, że to jakiś wydawca, albo badacz literatury Razz

), z premedytacją ją ominęłam i przeczytałam dopiero na sam koniec – nie wiedziałam więc jak książka się skończy i w sumie nawet dobrze się stało. To wszystko, co mówił Humbert, czyli bezpośrednie zwracanie się do ławy przysięgłych i w ogóle, strasznie mnie ciekawiło. Zastanawiałam się dlaczego będzie zmuszony do obrony – czy jego romans i porwanie wyjdzie na jaw? Tak więc w sumie jestem zadowolona i zupełnie nie rozumiem po co ta zdradzająca za wiele przedmowa. Dodam jeszcze, że urzekło mnie posłowie. Nabokov jest genialny! Very Happy

Czytam teraz Wasze wypowiedzi i widzę, że dla większość z Was zakończenie było zaskoczeniem. Czemu? Też nie przeczytałyście przedmowy?

Bohaterowie. Lubię… Nie! UWIELBIAM Humberta! Jest mądry, wyrachowany, ale z drugiej strony tragiczny. Bo on naprawdę kochał Dolores, na swój nieco dewiacyjny sposób, ale jednak kochał i ja też nie widziałam w tej miłości niczego złego. Nie wiem z czego to wynika. Myślę, że moja (a w zasadzie nas wszystkich) sympatia do tego bohatera bierze się przede wszystkim stąd, że to naprawdę świetnie skonstruowana postać – pod względem warsztatowym; głębia psychologiczna wręcz powala! Poza tym to co mówi, jak mówi jest genialne! Uwielbiam jak mówi o sobie w trzeciej osobie („papa Humbert” Very Happy

), mogłabym go słuchać w nieskończoność (polecam audiobooka – Teleszyński jest IDEALNY w roli Humberta!)
Lolita – za bardzo jej nie lubiłam, żeby jej współczuć. Jest przebiegła, wszystko ma zaplanowane. Nie widzę w niej dwunastolatki, dlatego też nie widzę w niej ofiary. Poza tym ona była taka niedobra dla mojego kochanego Humberta! Naprawdę było mi żal, kiedy Lolita pastwiła się nad nim.
Kibicowałam Humbertowi; lubiłam go tak bardzo, że miałam nadzieję, że mu się uda. Byłam dosłownie szczęśliwa, kiedy umarła matka Lolity; cieszyłam się razem z Humbertem. Very Happy

Wiecie, myślę, że nie ma w tym nic dziwnego; wydaje mi się, że w tym właśnie przejawia się mistrzostwo Nobokova; napisał książkę niemoralną (Oscar Wilde pisał, że coś takiego nie istnieje, ale posłużę się jednak tym określeniem) i z premedytacją wywołał w czytelniku niemoralne odczucia. Myślę, że to nie przypadek, że wszystkie (jak jeden mąż) lubimy Humberta, a nie lubimy Lolity. Może Nabokov chciał, żeby czytelnik poczuł to właśnie, żeby zastanowił się nad własną naturą dewiacyjną. Czy jestem dewiantką, skoro kibicuję Humbertowi?
„Lolita” to świetne studium rozwoju maniakalnej fascynacji. Rzadko czyta się coś tak dobrego. Nie wiem, czy zdarzyło Wam się kiedyś fascynować kimś tak mocno (myślę, że AŻ tak, to może nie), ale przyznam, że w swoim życiu, zwłaszcza w dzieciństwie miałam kilka epizodów panicznej wręcz fascynacji i tak to właśnie wyglądało. To, jak Humbert dostrzegał wszystkie szczegóły w zachowaniu i wyglądzie Lo, jak je analizował, jak podejmował wszelkie próby zachowania bezpieczeństwa i jakie środki podejmował, żeby zapewnić Lolicie wszystko, co – w jego mniemaniu – najlepsze.

Książkę czytało mi się zadziwiająco dobrze. Spodziewałam się czegoś dużo cięższego, trudnego. A tu się okazało, że „Lolita” oprócz tego, że jest genialnie napisana (przecież ten język to mistrzostwo!), to jeszcze czyta się ją szybko i lekko. Mimo tego, że poruszała trudne tematy – była zabawna! Kilka razy śmiałam się na głos, takie to wszystko wydawało mi się zabawne. Very Happy

Zwłaszcza spostrzeżenia i analizy Humberta mnie rozbawiły. Very Happy

Były momenty lepsze i gorsze. Najbardziej podobały mi się te fragmenty, które w jakiś sposób trzymały w napięciu, czyli np. podchody Humberta na samym początku; kiedy zastanawiał się jak podejść do Lolity, jak ją zdobyć. Potem, kiedy umarła już jej matka (jakie to w ogóle było genialne!) i byli razem w hotelu, no i potem oczywiście morderstwo, które było szczytem mistrzostwa według mnie.

Teraz planuję obejrzeć obie ekranizacje. Trochę zniechęca mnie to, że w obu Lolitę grają stare baby, no ale zobaczymy.

I jeszcze takie moje pytanko… Z jakim tłumaczeniem się spotkałyście? Ja najpierw przeczytałam przekład Kłobukowskiego (wydanie Gazety Wyborczej) i byłam raczej rozczarowana, bo tłumaczenie było słabe; przede wszystkim zabrakło kilku ważnych rzeczy, z którymi zawsze, nawet bez znajomości treści utożsamiałam „Lolitę”. Na przykład dosyć słynny motyw panny vis-a-vis tutaj został przetłumaczony jako panna Wizawka. No po prostu facepalm. :/ Potem na szczęście posłuchałam audiobooka w przekładzie Stillera i to było mistrzostwo! Jeśli ktoś nie zapoznał się z tym właśnie tłumaczeniem, to naprawdę zachęcam do ponownej lektury – gwarantuję, że będzie to zupełnie inny odbiór tej genialnej powieści.
(Właśnie sobie przeglądałam recenzje na Biblionetce i widzę, że to nie tylko moja opinia: [link widoczny dla zalogowanych] (Polecam ten tekst, oddaje wszystko to, co sama zauważyłam).

MUlka

hmm ja czytałam Kłobukowskiego :/ mówisz, że wiele straciłam ? więc chyba w wolnej chwili posłucham ebooka ...
I masz rację Smile

przedmowy nie czytałam - rzadko czytam bo nie lubię "nastawiać się" czyimiś spostrzeżeniami ... potem był zonk, ale w sumie ciesze się, że nie znałam tych faktów, dzięki temu było bardziej ekscytująco.

Co do Humberta jako postaci odbieranej jako pozytywna, dotarło do mnie w końcu, ze jak na początku byłam zafascynowana jego umysłem, omamiły mnie jego słowa, tak w ostatecznym rozrachunku przypięłam mu plakietkę nieszczęśliwie zakochanego faceta, najprościej w świecie go żałuję, kochać kogoś takiego jak Dolores - no szkoda serca ... Więc jako, że tym co nim ostatecznie kierowało nie było tylko pożądanie a też, i być może głównie serce nie pozwala mi źle o nim myśleć - bo przecież od zawsze noszę w sobie przeświadczenie, że jeśli ktoś coś robi z miłości to to nie może być złe. Prawda?

Shetani

Nie pamiętam tłumaczenia, ale miałam bardzo stare wydanie... Przedmowy też nie czytałam, jakoś zawsze je omijam.

Ale widzę, że mamy takie samo podejście do Humberta! Też się cieszyłam razem z nim gdy mama Lo umarła, a Lo nie lubiłam Very Happy

Marysia

Hej, czy to znaczy, że tylko ja dałam się nabić w butelkę i przeczytałam przedmowę? -.- Nic to! bo jakoś mi to specjalnie nie przeszkadzało w dalszym czytaniu. W tym potoku słów, łatwo zgubić fakty oczywiste jak np. morderstwo. Poza tym ot tak sobie jej Nabokov nie skrobnął. ;P Jakiś tam zamysł miał w tym, żeby czytelnika na początku uraczyć spoilerem i jeszcze zrobić go w konia (podpisując się jako doktor, o czym pisałam wcześniej). Wink

Muszę sobie skądś skombinować przekład Stillera i porównać, bo jak na razie w ogóle się nie zgadzam z zarzutami względem tłumaczenia Kłobukowskiego. Te z Biblionetki - toporność, grubiański język i porno-opowiastka - mocno mnie zastanawiają, bo niczego takiego nie odczułam podczas czytania i jakoś nie wyobrażam sobie, żeby były tak skrajnie różne.

Silje

Marysia - jako jedyna postąpiłaś zgodnie z intencją autora. Very Happy

Tłumaczenie. Myślę, że warto sięgnąć po Stillera, zwłaszcza jeśli podobała Wam się Lolita - sama przyjemność. Very Happy

Ja sobie śledziłam Kłobukowskiego podczas słuchania Stillera i powiem tylko, że to niebo, a ziemia. W ich zestawieniu dopiero widać, jaka przepaść jest między dwoma panami.
Żałuję tylko, że Stillera nigdzie nie można już dostać. Wszystkie nowsze wydania to Kłobukowski. Sad

Agnnes

Ej, ja też czytałam przedmowę! Tyle że chyba początkowo nie wiele z niej pojęłam, a w każdym razie potem zapomniałam większości, poza tym, że Humbert jest o coś oskarżony. I coś mi tam świtało o jakimś morderstwie.
A z tym tłumaczeniem, o którym mówisz Silje, na pewno się kiedyś zapoznam. I tak zamierzałam jeszcze w przyszłości przeczytać Lolite ponownie, to tym lepiej, że w trochę innym stylu ją zobaczę Very Happy

A tak w ogóle, Silje, heh, niektóre fragmenty Twojej wypowiedzi są wręcz identyczne jak odczucia które wyraziłam w swojej, w dodatku, ja nie wszystko napisałam, więc niektóre rzeczy które dodałaś to jakby myśli wydarte z mojego umysłu.

Silje

Agnnes, bardzo ciekawe spostrzeżenia. Nie czytałam Dextera (a czy na podstawie tych książek powstał serial? Znasz?). Myślę, myślę i nic mi szczególnego nie przychodzi do głowy, kiedy myślę o podobieństwach. Aż dziwne, bo książka jest przecież bardzo znana, pewnie gdzieś motywy się pojawiają, ale ja tych książek akurat nie znam. Razz

W ogóle polecam Wam artykuł na wikipedii o Lolicie, świetnie opracowany! Zwłaszcza ciekawie opisane są wszystkie gry językowe.
[link widoczny dla zalogowanych]